Boos worden op andermans kinderen

ik zou wel iets gezegd hebben ja

Ik zou ook iets ervan gezegd hebben hoor, maar boos worden nou ook weer niet. Meer een algemeen praatje tegen alle kinderen bij elkaar. Iets over verspilling e.d.
Wat was de term ook weer? "it takes a village to raise a child". Ik zou ook niet zo snel op de kast zitten als mijn kinderen inderdaad een standje hebben gekregen van iemand anders (tenzij dat overdreven boos of agressief is geweest, dat is nu ook weer niet nodig) maar wel navragen wat er dan gebeurd is als ik het niet helemaal duidelijk is.

Als ik er last van heb

Als ik er last van heb, zeg ik zeker wat. Of in het Centerparcs-geval: ik zou mijn kinderen duidelijk vertellen dat IK zulke dingen niet tolereer. En dat ik geen invloed op andermans opvoeding heb. Was zoiets bij mij thuis gebeurd, dan had ik die andere kinderen verteld dat dit toch niet de bedoeling is.

Ja hoor

Het hangt er natuurlijk van af. Als ik een kind op een (andermans) dak zie klimmen, zou ik er denk ik niet zoveel van zeggen (behalve als ik inbreken zou vermoeden....), maar zeker wel als ik zie dat ze een ander kind pesten, of dingen vernielen. Ik geloof niet dat ik op zoek zou gaan naar de ouders.

Zin

In sommige situaties kan je je afvragen of het zin heeft.
Denk je dat de kinderen of jongelui iets met je terechtwijzing of verzoek gaan doen, maar het zelf niet in de gaten hadden? Dan ben je vrij om je verzoek te delen. Het geeft je ook niet zo’n onaangenaam gevoel van je mond moeten houden.

——
Maar als je kan inschatten dat het verloren moeite is, kan je gerust de wijkagent op de hoogte brengen. Het zijn uiteindelijk niet jouw kinderen.
En de ouders van die kinderen kunnen vinden dat jij je nergens mee hebt te bemoeien; Als je het niet de moeite waard vindt om de wijkagent te bellen, zal het ook wel niet erg genoeg overlast zijn geweest...

——
Het is moeilijk om sneller dan je lief is, de wijkagent op te bellen. Helemaal als je niet zo in elkaar steekt. Maar als je het niet doet, gebeurt er ook niets terwijl jullie niet de enige zullen zijn die overlast ondervinden. Toch merk je dat mensen vaak even de kat uit de boom kijken, wetende dat fam X toch wel in actie komt... Dat is dan maar zo.

Ander geval van uitstel: hier eentje die een trap van een paard opliep. Onze eerste hulp met ijs en anrifor hielp wel maar na 4 dagen was dochter toch niet helemaal gerust. De huisarts zat vol en dochter moest twee dagen wachten. De assistent vroeg ook wat geïrriteerd waarom ze zo lang gewacht had. Tja, omdat wij niet zulke bellers zijn.. Dochter vroeg later waarom ze niet dezelfde dag even door een dokter gezien kon worden. Uitleg; omdat sommige mensen voor de kleinste kwaaltjes al een dokter bezoeken terwijl andere mensen met een serieuze zorg het een paar dagen aankijken. We werden verzocht voortaan niet zo afwachtend te zijn en direct te bellen.

Dus heeft het zin om zelf in actie te komen? Of niet.

Phryne

Over jouw voorbeelden zou ik ook niets zeggen. Hooguit als dat gegeven het onderwerp van gesprek zou worden, zou ik zeggen 'dat zou ik niet doen', maar meer ook niet. Toen een kind, toevallig ook van deze vriendin, een keer bij ons kwam eten, heb ik bewust geen appelmoes op tafel gezet, ondanks dat ik wist dat ze dat thuis overal overheen mocht strooien. Dus dat werd een maaltijd boerenkool met jus, zonder appelmoes en ze vond het lekker! Als ze het echt niet lekker had gevonden, had ik de pot appelmoes uiteraard alsnog uit de koelkast getrokken, maar proberen mag altijd (toch? ).

Nogmaals Kaaskopje

Ik vind gewoon dat als je vindt dat andermans kinderen zich in jouw ogen grenzeloos gedragen en ze niet reageren op jouw uitleg je dan niet boos moet gaan reageren naar die kinderen maar naar je vriendin.

Uiteraard zijn daar weer grenzen in, zie ook mijn opmerking over gooien met stenen.

Maar verspillen van eten vind ik geen reden om boos te worden op kinderen. Je gaat toch ook in zo'n restaurant de tafeltjes niet af om alle verspillende volwassenen uit te foeteren?
(deed ik het liefst wel maar dat terzijde)

Pirata

In het Centerparcs verhaal heb ik op dag 1 inderdaad vooral tegen mijn kinderen gezegd dat ze daar niet aan mee mochten doen, maar op dag 2 bleek het een terugkerend probleem te worden, o.a. omdat er met twee maten gemeten werd. Hun wel en zij niet. En dat nog 3 dagen lang.... Dat zag ik echt niet zitten.

Maar waarom

reageer je totaal niet op mijn suggestie om het dan met je vriendin op te pakken? Wel zo eerlijk naar haar kinderen toe.
En jouw kinderen moeten leren dat iedereen zijn eigen regels heeft.

Het hangt natuurlijk van de omstandigheden af. Ik hoop/verwacht dat andere mensen mijn kinderen aanspreken als ze iets stouts doen of overlast veroorzaken, zeker als ik niet zelf in de buurt ben.
Als ik op stap ben met een vriendin met kinderen dan mag ze uiteraard mijn kinderen ook aanspreken. Als volwassenen zijn we dan samen verantwoordelijk. Mocht het nou om iets gaan wat ik onzin vindt dan zou ik dat later wel rustig tegen mijn vriendin zeggen.
Ik spreek andere kinderen ook aan als de ouders niet in de buurt zijn en ze overlast veroorzaken.

In dit specifieke geval zou ik er ook wel wat van gezegd hebben. Jij was samen met die vriendin op stap toch? Ik zou dan wel tegen die kinderen zeggen dat ze gewoon eerst hun ijsje moeten opeten. Ik zou hun vertellen wat voor een moeite er is gedaan door mens en dier voordat dit ijsje op hun bord is gekomen. Ik zou hun uitleggen dat er mensen zijn die nauwelijks te eten hebben, dat grondstoffen uitgeput kunnen raken en dat het onze plicht is om hoe bescheiden ook verspilling zo veel mogelijk tegen te gaan. Ik zou het trouwens vooral heel raar vinden van mijn vriendin als ze de kinderen niet aan zou spreken want mijn vriendinnen zouden hier wel ongeveer zoals ik over denken. Niet allemaal zijn ze even milieubewust (ik ook niet overigens altijd) maar ze moedwillig verspillen zou ook niemand doen.

Uhh

@kaaskopje, wil je met dit draadje een algemene richting op ( kinderen met onbekende ouders) of gaat het specifiek om de kinderen van bekenden, die daarbij aanwezig zijn?

Ja dat wel...

Ik zou zwaar teleurgesteld zijn in mijn vriendin dat ze dat zou toestaan.
En ik zou er wellicht ook nog een stichtelijk praatje tegenaan gooien. Maar echt boos worden? Nee dat vind ik ook niet kunnen.

Als je dat met mijn kinderen gedaan zou hebben, zou ik daar ook wel iets van vinden. Dat is namelijk niet aan jou.

Saar

Andere mensen aan andere tafeltjes zijn niet mijn gezelschap. Dat maakt wel verschil. Als iemand pal naast ons tafeltje een sigaret op zou steken en ik heb daar persoonlijk last van, zou ik er na lang aarzelen wel op afstappen met de mededeling dat ik daar last van heb. Die rook betekent dan overlast voor mij, maar niet wat ze op hun eigen tafel doen. Datzelfde zou ik éventueel, maar man man, wat zou ik daar lang over twijfelen!, ook kunnen doen als ze zo luidruchtig zijn dat ik mijn tafelgenoten niet kan verstaan. Ook weer omdat ze daarmee binnen mijn persoonlijke cirkel komen. Als ik boos moet worden op het gedrag van mijn eigen kinderen, omdat mijn kinderen heen en weer geslingerd worden tussen gedrag wat ze aan onze eigen tafel zien en mijn 'verbod', komt dat ook in mijn persoonlijke cirkel, zo zie ik dat. Dan kan ik twee dingen doen: er iets van zeggen, of mijn kinderen meenemen naar een andere tafel, waar ze de andere kinderen niet kunnen zien en spreken. Dat laatste lijkt mij een stuk minder bevorderlijk voor de sfeer als je daar samen bent en in één bungalow verblijft. Het gekke, bedenk ik me nu, is dat we thuis juist omgekeerde opvattingen hadden. Zij liep haar kinderen letterlijk met hun eten achterna met de opdracht dat op te eten. En als die kinderen dan moesten huilen kregen ze toegeroepen dat ze dat niet mochten doen, omdat ze daarvan overstuur raakten en moesten spugen. Daar zei ik niets van, ook al zat ik te stuiteren. Bij ons is de regel dat je je bord niet leeg hoeft te eten als het echt teveel is. Zéker niet als het eten door een ander is opgeschept, door mij dus ook. Eten wat ze zelf op hun bord schepten, moest in principe wel opgegeten worden, maar echt niet tegen heug en meug. Anders kweek je mensen die niet aanvoelen wanneer ze vol zitten. Ze hebben geleerd dat te negeren.

Even over het begrip 'boos', dat betekent streng toespreken, zonder te lachen (wat mijn vriendin dus wel deed) en dus niet schreeuwen en schelden.

Saar

Op je laatste vraag: waarom denk je dat ik dat niet gedaan heb? In eerste instantie begon het allemaal heel luchtig, omdat het nog grappig leek, want ik begrijp best dat zo'n buffet dit soort gedrag kan uitlokken, dat ging naar 'zeg jij er ook eens wat van!' tot de beslissing dat ik het dan maar moest doen.

Flanagan

Ja, ik wil héél graag de algemene richting op, maar had het gevoel dat ik het oude nog moest afmaken buiten dat draadje om. Dus vanaf hier mag het van mij absoluut algemener

Reactie vriendin?

Wat hier niet duidelijk wordt, is hoe jouw vriendin reageerde op jouw standje? Zag zij er ook wel de humor van in of voelde ze zich terechtgewezen?

Ginny

Ze lachte het een beetje weg. Ach ja... die kinderen... het staat er toch voor? Maar ze accepteerde dat ik het vervelend vond en dat het best een tandje minder kon. Dus de afspraak werd: je haalt iets, je eet dat op.

ik-boodschap geven

Je hoeft niet alles wat andere kinderen doen over je kant te laten gaan.

Als er iets gebeurt wat je raakt, als je iets onrechtvaardig of gemeen vindt, als er moedwillig wordt vernield - dan vind ik het begrijpelijk dat je iets doet, of er nu ouders bij zijn of niet. Uiteraard kijk je eerst of ouders het opmerken en iets ondernemen, maar als dat niet zo is, kun je iets zeggen.
Al moet je wel voorbereid zijn op een in jouw beleving brutale mond terug. Houd het bij jezelf. 'Ik zie ....(beschrijf wat er gebeurt) en ik voel me daardoor gekwetst/kwaad/verdrietig.'

Voel je je onzeker, laat het dan gaan. En laat het los. Je kunt niet de hele wereld op je nek nemen.

Wilgenkatje

Oh die grote mond heb ik leren kennen en mee om leren gaan . "Je bent mijn moeder niet!" "jij heb niks over mij te zeggen!". Belangrijk is dat je zo lang mogelijk probeert tot tien te tellen en humor te gebruiken, maar ik heb ook geleerd dat je je boodschap in veel gevallen redelijk resoluut moet brengen, omdat ze anders denken dat je het niet zo heel erg serieus meent, of dat ze mogen kiezen. Dus niet 'wil je van dat dak afgaan?', maar "ga van dat dak af!"

Om een voorbeeld te geven van mijn twijfel bij grof taalgebruik: afgelopen week bivakkeerden er twee jongens in de leeftijd van ergens op de basisschool, naast onze tuin en andere kinderen die er niet bij waren werden echt voor rotte vis uitgemaakt. Ik zeg maar even niet letterlijk met wat. Ik herinner me even niet of het diezelfde jongens waren, of dat ik twee dagen bij elkaar haal, maar in ieder geval ook een paar jongetjes gebruikten gewelddadige taal, die ik in het kader van geweld op scholen nu niet bepaald wenselijk vond. "Dan schiet ik die gozers helemaal overhoop!" en zo nog wat opmerkingen. Stoere taal en meer niet uiteraard, maar toch. Het liefst zou ik dan bij ze gaan staan en aan ze vragen waarom ze die woorden gebruiken, of dingen zeggen en of ze wel beseffen wat ze zeggen. Mijn inschatting is dat de ouders niet weten dat hun kroost zich zo uitdrukt op straat, dus geen heterdaadjes die besproken kunnen worden.

zeggen en zéggen is twee

Ik denk wel dat je er wat van kan zeggen maar de manier waarop, de intentie die eruit spreekt, is bepalend. Zeggen dat je vindt dat iets niet hoort of iets zeggen met een veroordeling dan wel bestraffing erin. Het ene gaat over de gebeurtenis, en daarmee keur je de persoon niet af. Het andere gaat over de persoon (als focus en niet de actie en dan voelen ouders zich heel snel aangespoken).

Ik-boodschap

Zinnen opbouwen met 'ik vind, ik hou, ik merk' e.d. is altijd verstandig, dat is zeker zo. En ook om te laten merken dat je het kind niet afkeurt, maar mogelijk wel zijn gedrag. Twee verstandige regels bij ieder contact met andere mensen.

hmmmzzz

Ik weet niet of dat het is: ook een ik-zin kan (juist) veroordelend overkomen. Het gaat erom dat je de actie van het kind afwijst en niet het kind. Maar het is lastige materie wat je moet oefenen, denk ik. En zelfs al heb je het onder de knie, dan nog kan een ouder zich vreselijk aangesproken voelen.

Waarom?

Waarom voel je de noodzaak om kinderen die je niet kent en die jou geen kwaad doen op te voeden (zoals die twee kereltjes met straffe taal)?
Ik zeg er bijv wel wat van als ik in een rij sta te wachten en kinderen naast me gooien er het ene na het andere lelijke woord uit. Dan vraag ik of het even wat beschaafder kan omdat ik er last van heb. Maar in het voorbijgaan? Dan gaan ze maar lekker hun gang. Als ik het kind in kwestie wel ken houden ze vaak angstvallig hun mond als ze mij zien, dan kan het nl naar hun ouders worden doorgebrieft

in de rij, in het voorbijgaan (langs jouw tuin)

Dat zijn allebei situaties die toevallig ontstaan. Kinderen Mogen best merken dat ook andere mensen dan de vriendjes met wie ze stoere taal uitslaan hen horen.

Ik-zinnen zijn niet perse veroordelend als je je eigen gevoel omschrijft.

En als ouders zich (via hun kinderen) aangesproken voelen - tja, dat is toch wel wat je beoogt. Een andere opstelling. En ja - dat is lastig.

ik zou er wel toe geneigd zijn

Andermans kinderen aanspreken op zoiets wat jij beschrijft Kaaskopje. Dat van het eten in de Centerparcs, bedoel ik dan.
Maar wij hebben ook wel eens ervaren dat dat in het geheel niet gewaardeerd werd. Inmiddels zijn we wat minder goede vrienden met een stel dat hun kinderen geen grenzen aangaf. Aangezien dat ook onze kinderen aanging op dat moment hebben we daar wel eens wat van gezegd, corrigerend opgetreden als de ouders het niet deden en het naar ons idee echt niet kon. In dit geval ging dan meer over de hoeveelheid eten, zeer onsmakelijk (echt onfatsoenlijk) gedrag aan tafel etc.

Van welk draadje is dit een eigenlijk vervolg? waarom praten we er hier over verder? Want je vriendin gaf je wel gelijk, dus er kwam geen ruzie van ofzo.

Lieverdje

Nee, er was absoluut geen ruzie over. We hadden het verder gewoon gezellig.

Lieverdje 2

Dit draadje was eigenlijk bedoeld als 'spin-off'. Niet om die Centerparcs situatie te herkauwen, maar in het algemeen over 'boos worden op andermans kinderen'. Wat is toelaatbaar? Wat niet?

my 2 cents

Als ik kinderen (zonder ouder) iets heel fouts zie doen (en een heleboel ijsjes halen alleen om ze weg te gooien vind ik best wel fout ja) dan spreek ik ze daar in eerste instantie op een luchtige manier op aan, leg uit waarom het niet oke is en vraag ze er mee te stoppen. Als daar niet goed op wordt gereageerd en ik krijg een grote mond terug, dan zou ik op zoek gaan naar de ouders en het bij hen neerleggen. Als vervolgens de ouders lacherig of laconiek doen zou ik eerder met hén de discussie aangaan ipv boos te worden op de kinderen.
Zijn er geen ouders in de buurt dan zou ik wel op strengere toon mijn boodschap herhalen richting de kinderen. Of dat 'boos worden' is, is denk ik subjectief. Ik noem dat streng.
Andersom mogen andere ouders mijn kinderen best aanspreken bij duidelijk verkeerd gedrag (bijvoorbeeld afval op straat dumpen, vandalisme enz), daar zou ik geen probleem mee hebben. Maar anderen mogen niet voor mijn kind bepalen wat wel of niet mag omdat hún kind datgene ook niet mag. Als mijn kind van mij rijst met suiker mag of 3 ijsjes achter elkaar mag eten, heeft niemand daar wat over te vertellen.

Het ligt aan centerparcs denk ik

Want het grappige is: ik heb net zo'n voorval meegemaakt in CP, ook tien jaar geleden, ook met een vriendin.
Wij waren een midweekje weg met onze kids, toen zeven. Wat ik daar voor nog niet zo gezien had (ja een beetje op het schoolplein, toen mocht ze nooit met andere moeders praten) was dat het zoontje onwijs zijn moeder manipuleerde. Een paar voorbeelden: zij moest hem 20 liedjes voorzingen bij het slapen gaan en anderhalf uur voorlezen! En ze deed het allemaal ook nog. Dat irriteerde me ook, het kind kreeg geen enkele grens. Maar goed hij probeerde ook steeds de groepsafspraken te manipuleren, gewoon om te kijken of het kon: hadden we afgesproken naar de klimmuur te gaan, wilde hij ineens naar de golfbaan. Nou kan dat natuurlijk bij een ventje van zeven maar dit was elke dag een paar keer strijk en zet aan de orde, hij wilde gewoon alles bepalen. Ik ben erg van het niet bemoeien met andervrouws opvoeding dus ik probeerde er omheen te werken. Dan ging ik gewoon zelf met mijn zoon naar de klimmuur (wat natuurlijk ook weer niet zo leuk was voor mijn zoon, want die moest dan met zijn moeder ipv een vriendje).
Enfin aan het einde van de week zouden we écht iets met zijn vieren gaan doen, begon hij weer te mekkeren. En schoot ik uit mijn slof en zei iets (tegen hem) van "en nu is het eens een keer afgelopen, we gaan gewoon dit doen":

Ik had er spijt van, later mijn excuses aan moeder aangeboden, vond dat ik het niet had mogen doen. Maar weet je wat? zij was er blij mee.

Later toch nog wel kwestie met haar gekregen omdat ze me expliciet ging vragen "goh anderen zeggen dat hij me manipuleert, wat vind jij" en toen zei ik "nou ja, inderdaad ik zie ook wel dat hij je soms piepelt" Had ik niet moeten doen. Toen was ze kwaad op mij daarom. Terwijl ze het zelf vroeg...