Bezorgd (verwaarlozing of niet?)
Dag allemaal,
ik zit met een probleem rond het kindje van een goede vriendin van me en weet eigenlijk niet meer hoe het nog verder moet.
ik ken de mama van het kind al bijna 20 jaar, 3 jaar geleden is ze alleenstaande moeder geworden.
De laatste tijd begin ik me steeds meer vragen te stellen bij haar 'opvoeding': zo eet haar kind alleen pasta of frietjes, groenten kent hij niet echt. hij kiest zelf wanneer hij gaat slapen (hij is 3 jaar!!!) en als hij niet wil, mag hij film blijven kijken of spelen. Dan wacht ze tot hij in de zetel in slaap valt, meestal niet voor 10u 's avonds.
Als hij dan in zijn bed wakker wordt en om water vraagt, zeult ze hem weer naar de zetel waar hij wakker wordt van het licht en dan is ze later weer boos op hem als hij niet terug in bed wil.
ik ben een tijdje geleden getuige geweest van hoe ze hem sloeg en zo hard wegduwde dat hij wel een meter of 2 over de grond wegschoof. Ik stond perplex...
Later gaf ze toe dat ze dat niet had mogen doen, en dat ze soms gewoon niet meer wist wat doen met hem. Ik heb toen voor de zoveelste keer gezegd dat ze altijd bij mij terecht kan, dat ik wil babysitten zodat zij eens kan bekomen, dat ik kan begrijpen dat het soms te zwaar wordt.... maar er wordt van het aanbod geen gebruik gemaakt. Wel komt ze klagen dat hij haar slaat en dat ze niet weet hoe ze hem dat moet afleren. Tja...
Het kind krijgt de hele tijd 'mixed signals': de ene dag mag hij springen op de zetel, de volgende dag vliegt hij daarvoor zijn bed in. alle straffen zijn: "je gaat je bed in" en terwijl hij daar zit te krijsen komt ze tegen mij zeggen dat ze niet snapt dat hij niet in dat bed wil slapen... Als hij 'uit straf' mag, gaat ze eerst nog een half uur tegen hem aan schreeuwen: "je moet normaal doen!!" het zijn altijd termen als 'rustg, normaal, beleefd...' nooit concreet zoals 'niet slaan, niet springen...' Wat weet zo'n kind nu van 'beleefd' zijn?
Ze heeft al een paar keer gezegd: "als ik hem uit school ga halen, dan klaagt hij altijd over pijn" en ze beseft zelf ook dat hij dan eigenlijk gewoon aandacht wil. Maar in plaats van die te geven zegt ze dan: "als je ziek bent, moet je in je bed"...
Ik heb dan voorgesteld om samen te eten, voor mij is het echt niet te veel moeite om wat extra aardappels te koken en een extra stukje vlees op te bakken, en zij kon dan de uitgespaarde tijd gebruiken om echt te spelen met die kleine.
Maar direct op dag een belde ze me af toen mijn eten klaar was omdat de kleine spaghetti wou eten... ik ben ontploft, en ik ben veel te ver gegaan in mijn reactie, maar het zat al ZO lang opgekropt! ik voel me nu niet eens zo slecht over die vriendschap die verloren is, maar ik vind het verschrikkelijk voor dat kindje: ik voel me echt alsof ik hem achterlaat en ik zie het echt niet goedkomen. Is er iemand die raad weet, wat ik kan doen, hoe ik haar kan aanspreken (en of dat wel zin heeft) en of ik op de een of andere manier nog iets positief voor hem kan bekomen...
Bedankt,
Bizke
Bizke
Wat ik vooral uit je posting lees is dat je geïrriteerd bent en dat jij het kind anders zou opvoeden dan je eigen kind. Als je die ondertoon ook naar je vriendin laat doorklinken dan kan ik me heel goed voorstellen dat het niet goed gaat en zij de boot afhoudt. Ze zit niet te wachten op iemand die kritiek heeft op haar manier van opvoeden en die dingen van haar overneemt. Alleen al je zin "ik voel me nu niet eens zo slecht over die vriendschap die verloren is, maar ik vind het verschrikkelijk voor dat kindje: ik voel me echt alsof ik hem achterlaat en ik zie het echt niet goedkomen." zegt al een heleboel. Waarom vind je het wel zielig voor het kind, maar niet voor de moeder die ongetwijfeld zelf ook door heeft dat het zo niet goed gaat en bij jou komt klagen. Wat doe je als ze bij jou klaagt? Geef je dan goedbedoelde adviezen over hoe jij het zou doen, kritiek, of houd je je op de vlakte. Alle 3 werken niet. Toon compassie en help haar om hulp te zoeken zonder daar je eigen mening in door te laten klinken. Ik denk dat je vriendin er meer aan heeft als je haar handvaten biedt waar ze hulp kan krijgen.
Puck
Het is zeker een feit dat ik geirriteerd ben, maar dat komt grotendeels ook door het feit dat alles nu op de spits is gedreven. Ik voel me slecht over het kind en niet over de moeder omdat het kind niets aan de situatie kan veranderen en de moeder wel: zij kan keuzes maken in haar opvoeding. En soms maken mensen keuzes die ik niet zou maken, maar dat zijn dan mijn zaken niet, daar berust ik ook in. Wat ik hier zo erg vind is dat zij hem ongezonde dingen leert (zoals het slaan) en hem dan nog eens straft voor wat hij van haar geleerd heeft...
Je hebt gelijk dat ik hoop dat ik mijn kind anders zou opvoeden, maar in theorie is zij het eens met alles wat ik zeg: vb, ik vind dat je een klein kind moet beperken wat snoepgoed betreft, en zij vindt dat ook, kraakt zelfs andere ouders af die hun kind veel snoep geven. maar tegelijkertijd at hij vorige week helemaal alleen een kommetje paaseitjes leeg waar wij bij zaten. en ze bleef maar zeggen: 'nog eentje dan...' (6 maansden geleden zat nog hij op een volledig suikerloos dieet omdat dat haar principe was...)
ik mag tegen haar mijn mening zeggen, soms is ze het eens en soms niet maar dat heeft nooit voor een breuklijn gezorgd.
Als ze komt klagen dan stel ik vooral veel vragen: waarom zou hij dat doen, waarom denk je dat jij zo reageert... dus ik probeer zo weinig mogelijk kritiek te geven of belerend te doen.
Zo zou ik heel graag hebben dat ze haar spinnenfobie laat behandelen, want de ramen mogen NOOIT open uit angst voor spinnen (vorige tropische zomer zat zij dus binnen in een kamer met 40 graden met een klein kind, 2 maanden aan een stuk. En zij maar klagen dat hij 2 maanden ziek is geweest...) maar ik zal haar nooit botweg zeggen 'ga naar een dokter joh'. Ik probeer haar sporadisch op de hoogte te houden van de nieuwe therapie die ik op tv heb gezien of vertel haar over de dokter waar mijn partner nu bij loopt en dat-ie echt goed is en zo. ik probeer op die manier de 'handvaten' te bieden zoals jij ook zei maar ze doet er niets mee. en dan sta je daar he... vandaar dus dat ik geen medelijden meer heb met haar: ik weet niet wat ik moet doen om te helpen want alles wordt afgekaatst.
en ik maak waarschijnlijk fouten en geef niet de juiste commentaar die zij nodig heeft, maar ze kent me al 20 jaar en de manier waarop ik dingen aankaart, is nooit een probleem geweest. Nu het over haar kind gaat probeer ik NOG voorzichtiger te zijn, maar je moet toch ergens een grens stellen, of ben ik daar mis in?
Misschien
zou je eens in het archief hier kunnen kijken naar aanverwante onderwerpen. Er is hier zóveel geschreven over opvoeding(sproblemen) e.d. dat je daar wellicht al andere 'handvaten' uit kunt halen.
Zoals jij het beschrijft dunkt mij dat je heus je best hebt gedaan en dat je in ieder geval het beste voor hebt, vooral met het kind.
Ik denk dat er best nog meer mensen gaan reageren hier met goede tips en adviezen want ervaringsdeskundigen én rprofessionele deskundigen zitten hier zat.
Ik hoop dat het snel beter zal gaan met je vriendin en haar zoontje. Houd ons op de hoogte als je wil.
groetjes,
Pilsje
Bizke
Oke, subtiele hints werken dus kennelijk niet. De tip van pilsje is al een goede, je zult er ongetwijfeld dingen vinden. En misschien heeft ze juist wel die botte opmerking nodig: ga eens naar de dokter, zoek gespecialiseerde hulp. Ik kan dat natuurlijk niet inschatten. Ik vind het onterecht dat je geen compassie meer hebt met je vriendin. Ze wil ongetwijfeld veranderen, maar het lukt haar niet, dat is ook nog steeds een mogelijkheid. Als je erg diep in de shit zit, lukt het je soms niet om er zelf uit te komen, ook al wil je het nog zo graag. Zou dat bij je vriendin ook kunnen spelen? En misschien schaamt ze zich toch voor je en durft ze daarom niet op je hulpaanbod in te gaan? Ook dat kan ik me best voorstellen.
En als je een
simpel weg een open vraag stelt aan haar hoe het gaat en of het het allemaal lukt in haar eentje zonder goed bedoelde adviezen te geven. Gewoon een gesprek van vriendin tot vriendin. Ik lees dat je vriendin het niet zo wil maar ze zit nu wel in die situatie en het erkennen dat het niet goed lukt is stap een denk ik.
Uit je posting lees ik dat je graag wat wilt doen, maar soms is luisteren voldoende.
Als je te graag wilt kom je niet altijd in gesprek.
Gaan zitten, kopje thee/koffie drinken (als het kind in bed ligt) achterover leunen en deze vraag stellen, verder niets.
Dit vind ik veelzeggend
"En soms maken mensen keuzes die ik niet zou maken, maar dat zijn dan mijn zaken niet, daar berust ik ook in."
Ik lees dit niet terug uit je postings. Ze moet dit en ze moet dat maar hoe wil ze hetzelf graag?
Sorry beetje kritisch maar het valt me op.
Bizke
hoi bizke,
ik lees uit je bericht dat je bezorgd bent om het zoontje, en dat je eigenlijk iets zou willen doen maar je machteloos voelt. Is het kind gelukkig? gaat het daar goed mee? Zijn er van school uit geen signalen?
Aan de ene kant begrijp ik de reactie dat je er voor je vriendin ook moet zijn, aan de andere kant als er meer aan de hand zou zijn, en je je terecht zorgen zou maken om de kleine, vergeef je het jezelf misschien ook niet als je hier niets mee zou doen.
vind het lastig om je hier advies in te geven, je kan bv de relatie proberen te herstellen tussen jou en je vriendin, haar te steunen en zo ook het kind in de gaten kunnen houden. Maar de vraag is waar je het voor doet dan, voor het kind, de vriendin of beiden.
Het klinkt alsof je vriendin dringend behoefte heeft aan hulp, omdat ze het alleen niet meer aan kan. Ze heeft hulp nodig hoe ze de opvoeding moet aanpakken, en ook zelf wat beter in haar vel kan komen. Dat lijkt me nu erg belangrijk, dat dit opgepakt wordt. Dit om te voorkomen dat het straks van kwaad tot erger gaat met haar en haar kind. Kun je haar daar niet bij helpen? Een gesprek met haar aangaan en samen met haar naar de huisarts bijvoorbeeld?
Uit evenwicht
Dit is inderdaad mijn grote dilemma: ik wil er zijn voor die vriendin maar ik voel meer 'drang' om goed te doen voor het kind, simpelweg omdat kinderen kwetsbaarder zijn dan volwassenen. Een volwassene kan altijd hulp vragen, hoe moeilijk ook, maar een kind kan dat niet. Hoe graag ik ook met haar bevriend zou blijven, het belang van het kind is voor mij prioriteit, zonder haar te willen verliezen, als dat kan.
Voor zover ik weet zijn er van school weinig signalen, maar ik spreek ook niet rechtstreeks met de school. Het enige wat ik weet is dat hij daar bijna dagelijks in slaap valt, maar dat wijst 'alleen maar' op een slaaptekort en niet op immense gezinsproblemen of zo. Voor de rest schijnt hij daar ok te zijn. hij is ook heel graag op school: ik heb m een keertje gebracht en ook al eens gaan halen en hij ziet er gelukkig uit daar.
Hij heeft een paar 'vreemde' reacties, zoals een panische angst voor alle toiletten en niemand weet hoe dat komt. Hij speelt alleen als hij niet bij zijn moeder is, dan is hij creatief en fantasievol, maar bij haar is het op haar schoot kruipen en dan springen, schoppen en slaan de hele tijd tot zij hem straft.
Volgens haar heeft hij een panische angst van de buurhond, maar als ik er met hem langsloop en de hond blaft dan zeg ik 'hondje zegt hallo, zeg eens hallo terug' en dan lacht hij en wuift hij. Ik weet dat het kleine dingen zijn, maar het voelt allemaal zo raar. hij is een ander kind bij haar.
Daarnaast zijn we het punt voorbij waarbij ik eens rustig kan zitten en koffie drinken met haar. Ik heb haar altijd geholpen met kleine dingen, zoals als hij weende als baby, dan vroeg ik 'zal ik niet eens gaan, dan kan jij blijven zitten' omdat ze er altijd alleen voor stond, en dan deden we dingen samen. Ik heb ook altijd gezegd; 'je verdient het ook wel eens om te mogen ontspannen' en dan deed ik hem wel eens verse luier aan en zij lachen om mijn gezicht als die luier helemaal vol zat. We hadden een evenwicht ergens.
Maar nu hij kan praten en lopen en een eigen willetje heeft, is het moeilijker geworden: hij slaat en lokt uit en ik zie haar woest worden en weet dat ze op het punt staat van te slaan (en echt hard, niet gewoon een tik of zo: hij vliegt dan door de kamer) en dan weet ik niet wat ik moet doen. ze houdt zich dan nog net in omdat ik erbij ben, maar ik voel dat ik in de weg sta. Ik wil hem beschermen maar ik frustreer haar alleen maar harder en uiteindelijk krijgt hij dan in plaats van een klap een hele tirade over zich van een kwartier. En waarschijnlijk krijgt hij de klap toch wel als ik weg ben.
Daardoor is het nu ook zo ver gekomen dat ik niet meer met haar praat: ik zat daar altijd op de zetel met die koffie te stressen dat hij maar braaf zou zijn en dat zij dan niet zou hoeven flippen zodat we misschien eens een echt gesprek zouden kunnen hebben. hoe vaak de zin 'gaat het wel goed met je' al op mijn lippen heeft gelegen, is niet meer te tellen, maar dan gooide hij met zijn schoen door het huis en was het moment voorbij...
Ik faalde langs twee kanten, kon hem niet beschermen, haar niet helpen en heb toen in een opwelling de bruggen opgeblazen. Misschien kan het nog goed komen, maar dan moet het anders: dan niet meer die mengeling tussen vriendin, beschermer, buffer, opvoeder, speelkameraadje... Dan moet het duidelijk.
Als reactie op Margriet wil ik er nog aan toevoegen; ik begrijp die reactie, en ik kom waarschijnlijk ook niet berustend over in mijn posts, maar dat is omdat het nu te ver gekomen is en ik al mijn gal spuw. Ik kan er best mee leven als er verschillen van mening zijn, zolang die niet schadelijk zijn voor het kind. Als hij het prima doet en toch elke avond om 11u pas gaat slapen, tja wat maakt het dan dat ik vind dat hij al om 8 of zo in zn bed moet liggen.
Het ergste van alles is dat we vaak over opvoeding gepraat hebben en dat we over bijna alles perfect hetzelfde denken. (het enige waar we het in theorie niet over eens zijn is het slapen gaan denk ik: hij slaapt nog steeds bij haar en ik vind dat een kind redelijk snel in zijn eigen bedje moet leren slapen, maar dat is nooit een breekpunt geweest, eerder een inside joke: we waren dan toch geen klonen van elkaar want we hadden 1 klein verschilpuntje 
)
Maar in de praktijk is het dus heel wat anders: allebei tegen slaan, maar ze doet het wel. allebei voor gezonde voeding en af en toe een frietje, maar zo is het niet. allebei voor stimulatie van creativiteit en proberen betrokken te zijn, maar dat gebeurt niet.
Ik ga nu eerst even de boel moeten laten bezinken, en voor mezelf op een rijtje zetten waarom ze nu ook weer zo een goede vriendin voor me was want dat ben ik in mijn woede en verdriet kwijt geraakt. Daarna kan ik misschien de band met haar herstellen. Als dat goed gaat, kan ik haar misschien duidelijk maken dat ik me zorgen maak om haar maar dat ik dat nooit zo heb durven zeggen uit angst dat ze het zag als kritiek.
Die laatste zin...
..daar draait het volgens mij om en had ik je ook als advies willen geven. Bespreek met haar dat je je zorgen maakt om haar en om haar kind. Je kunt in de berichten hierboven heel goed verwoorden waar je je zorgen over maakt. En ik begrijp ook goed dat dit tussen jullie vriendschap is gaan staan.
Maar als ik het goed begrijp is jullie relatie nu erg bekoeld. Misschien kun je haar een brief schrijven met je zorgen en met de reden waarom je dat nooit hebt durven vertellen en dat je de vriendschap niet kwijt wilt maar je wel zorgen maakt. (die overigens in mijn ogen terecht zijn als ik zo je verhaal lees)
Sterkte!
Dilap
