Bemoeien met andermans kinderen

Nee

ik hou kritiek altijd voor me.zeker omdat het vaak om een momentopname gaat.
mijn kind kan ook toevallig een slecht humeur hebben en zich misdragen ergens,ik zou dan erg balen als iemand mij daar op aanspreekt.
als ik iets zie bij de kinderen van een heel goede vriendin waar ik me zorgen over maak,bijvoorbeeld over de gezondheid ,dan probeer ik dat wel heel subtiel aan te kaarten,maar niet als kritiek,maar uit bezorgdheid.

Overigens

als een kind bij mij op visite is met zijn ouders,en het kind zit ongevraagd in de snoeppot,of gaat over de tafel lopen ( wat mijn eigen kinderen niet mogen)dan spreek ik daar het kind wel op aan,niet zijn ouders.

Omgekeerd

Ik vertel het vaak wel als hun kind iets grappigs/leuks/liefs heeft gedaan bij ons. Zou ik ook leuk vinden om terug te horen.

Dat is juist zo mooi aan het contact met al die andere mensen en kinderen, dat je kan meegenieten zonder dat je mee hoeft op te voeden.

Als een kind zich niet gedraagt dan spreek ik het er zelf al op aan, dan wacht ik echt niet op de ouders. Laatst nog bij het partijtje van zoon was er 1 kind dat zich niet kon gedragen. Dat corrigeer ik en ik zeg erbij dat ik het doe omdat ik verantwoordelijk ben zolang hij bij mij is (moest ook nog mee naar huis fietsen en ging de pias uithangen, trappen op en af rijden op een plein).

O ja rodebeuk

ik ook, ik vertel echt al het leuke wat kinderen van een ander bij mij doen.

Ik vind het gewoon zo heerlijk om al dat positiefs te delen en ik vind het als moeder echt heerlijk om te horen als mijn zoontje iets leuks doet bij een ander (of dat ze hem zo lief, schattig en knap vinden) Dus ik weet gewoon dat anderen dat ook hebben.

Bemoeien

Dat anoniempje mij erop zou aanspreken dat mijn kind zo dromerig is, nee daar zit ik niet op te wachten. Is dromen negatief dan? Ik zit niet te wachten op een ongevraagde mening over mijn zoon. Wordt sowieso wat moe van allerlei "psychologische lekenraad".
Ook zo`n opmerking is:"Jeetje, hij is best wel druk hè?" Wordt meestal negatief bedoeld. Ik heb wel eens de neiging om te zeggen:"Ja, hij is niet zo sloom als jou kind."
Maar als zoon met zand zou gooien of brutaal zou zijn tegen anoniempje, ja, dan corrigeren hoor. Hoeft ze aan mij geen toestemmning te vragen. Dus ik maak zelf alleen een opmerking als ik op dat moment iets aan de situatie wil en kan veranderen, maar niet over specifiek gedrag van kinderen. Het kind heeft zelf ouders die het mogen opvoeden, ik heb genoeg aan die van mezelf.

Rodebeuk (ot)

feest is geweest, begrijp ik? Hoe was het? En hebben jullie nou nog die gps-dinges (of wat was het?) gedaan, of is het bij bowlen gebleven?

Groeten,

Temet

Temet (o.t.): super geslaagd (uitgebreid verslag)

..het feest was een groot succes. We hebben het weekend ervoor een gps ding gehuurd. Ideaal om rustig te testen. Onwerkbaar. Maar kinderen nemen dat toch veel sneller aan met een praktijkvoorbeeld. Zoon tikte het adres in waar hij zijn broer ging ophalen omdat het etenstijd was. Doet één stap in de tuin, zegt dat ding "bestemming bereikt". hahaha, ja, bij de marine schijnen ze écht nauwkeurige systemen te hebben. Maar om dit nog even in elkaar te draaien voor een speurtocht ging te ver.

Nou ja, we hebben verzameld in de stad, daar een broodje voor de kinderen gesmeerd terwijl ze in drietallen kado's verstopten (zodat ze niets kwijt zouden raken). Daarna een speurtocht die ik in een kwartiertje googlen van internet had geplukt, stralende zonneschijn, echt het beste weer wat het hier de hele week is geweest. De ochtend had het nog geregend. Iedereen deed mee bij de speurtocht, ging over standbeelden waar je altijd langs fietst. Precies op de minuut op tijd bij de bowlingbaan. Veel lawaai en beeld (discobowlen) dus man zei dat ik wel even naar buiten kon... dringende boodschappen gedaan. Kinderen hadden het super naar hun zin, heel aardig tegen elkaar. Jonge broertje(5) deed ook mee en heeft strikes gegooid zonder een vinger in de bal.

Ideaal perfecte partij geweest. Geen onvertogen woord en de kinderen hebben het nog nooit zo leuk gehad. Zoon had allemaal soul mates/paradijsvogels uitgenodigd. Het was geweldig. Echt heel kostbaar voelde het, ook tegen het licht van de nakende schoolwissel.

Oh ja, vriendin heeft me uitgenodigd om aansluitend in haar nieuwe huis met het gezin te komen eten. Dus ook nog heel relaxede afsluiting.

Snoepjes pakken zonder te vragen

Als een kind bij mij zomaar iets uit de kast zou pakken zou ik daar hogelijk verbaasd over zijn en er uiteráárd iets van zeggen. Als een kind dat bij zijn ouders thuis zou doen, zou ik niet weten of dat daar normaal is. Dat zou dus al een belangrijke reden zijn om er niets over te zeggen. Bovendien is het nogal wat om een kind van een ander in het huis van die ander 'op te voeden'. Daar heb je heel wat lef voor nodig vind ik, en dat is geen compliment. Ik irriteer me dan ook altijd máteloos aan oma's of opa's die zich óveral mee bemoeien als ze te gast zijn bij het gezin van hun dochter of zoon.
Als een kind, zonder zijn ouders, bij mij is, vind ik het wel logisch om het gastkind bij te sturen als het iets doet wat bij ons niet mag. Bij ons mag je niet met je schoenen op de bank, ook al mag dat thuis wel. (bijvoorbeeld)
Ik ben een paar keer met een vriendin en onze kinderen op vakantie geweest. In zo'n situatie vorm je met het andere gezin (zonder mannen in dit geval) een soort samengesteld gezin, waar alle kinderen naar alle ouders moeten luisteren. Dan is de pot met snoep ook ónze pot met snoep. Dan is de bank ook ónze bank. En dan mag ik andere kinderen dan de mijne best toespreken als ze iets stouts doen terwijl de moeder er zelf bij is. Net zoals zij dat bij mijn kinderen zou mogen doen.

Ooooo kasskopje (licht ot)

Hoe zullen we zelf zijn als oma's; mijn schoonzus is oma van vier en ik erger me kleurenblind aan haar bemoeizucht bij gelegenheden waar ik haar samen met de kleinkinderen tref, verjaardagen ofzo. Aaaaaaaaargh. Ik krijg wel heel erg een beeld hoe het níet moet.

Tirza

Dank!

hahaha ik heb moeten lachen om sommige reacties, en mijn gevoel is bevestigd, beter niet mee bemoeien en mijn mening maar ongevraagd ventileren.Tuurlijk hebben jullie gelijk, tis me helder gworden, bedankt voor alle reacties!

Geldt dit voor jullie overigesn voor kinderen van broers of zussen? en hele goede vrienden? Ik heb 1 vriendin met wie ik het over en weer wel kan bespreken en eigenlijk vind ik dat heel fijn. Ze vertelt mij wat haar opvalt aan onze opvoeding en ik andersom...ik vind het eerlijk gezegd jammer dat dat niet met meer mensen kan, je weet wel er is een dorp nodig voor het opvoeden van een kind...aan de andere kant is het natuurlijk strontvervelend als iedereen zijn mening maar komt vertellen over jouw eigen kind.

Nog even dit..

en wat als de ouders van het kind niet weten of niet willen weten wat hun kind allemaal uitspookt? bijvoorbeeld liegt over dingen of erg dominant is tijdens het spelen etc...Ik wil dan toch die ouders inlichten hierover, maar ook daar houd ik me erg in.

Tirza

Om eerlijk te zijn vrees ik voor mijn eigen gedrag als ik aan mijn rol van oma denk. Ik heb natuurlijk al wat kunnen oefenen op kinderen van familie en vrienden en ik kan me redelijk afzijdig houden. Ik kan hopelijk nog een paar jaar oefenen.

Ik ken dit vanuit twee culturen

In de Nederlandse cultuur is het absoluut taboe om je met de opvoeding van andermans kinderen te bemoeien. Ja, corrigeren mag gelukkig wel - stel je voor, hoe zou ik anders kunnen functioneren als docent? Al zijn er echt ouders die correctie van een docent ook niet kunnen waarderen en dan verhaal komen halen op school: waarom moest mijn Janneke gisteren nablijven? Gelukkig zijn zulke ouders in de minderheid. De meesten nemen bij vragen rustig contact op en overleggen met de docent.
Aan de andere kant heb je de traditionele Marokkaanse cultuur waarbij iedereen zich met je kind mag bemoeien (nou ja, in elk geval iedereen in de familie en in de buurt waar je woont). Dat betekent dat er bijvoorbeeld van mijn man wordt verwacht dat hij zijn neefjes en nichtjes corrigeert en rondcommandeert. Ook de buurman mag indien nodig geacht een oorvijg uitdelen aan een stout kind.
Het gaat trouwens niet alleen om straf, ook de verzorging van een kind wordt breder getrokken. Er zijn veel meer logeerpartijen over en weer (het is doodnormaal dat kinderen de helft van de tijd bij oma, tante of buurvrouw slapen, dat regelt zich een beetje vanzelf), dingen als meisjeshaar verzorgen en mooi invlechten doet iedereen die daar op dat moment tijd voor en zin in heeft, zieke kinderen worden soms uitbesteed als de ouders het erg druk hebben. Het is gewoon totaal anders.
Deze traditie staat trouwens in Nederland onder druk. Steeds meer jongere Marokkaanse Nederlanders hebben Nederlandse normen en waarden opgepikt en willen niet meer zo dicht op de familie leven. Er is dus ook veel minder sociale controle (al is het roddelcircuit nog onverminderd actief).
Hoe dan ook, het blijft een interessante kwestie. Ik krijg zelf acuut moordneigingen als iemand iets negatiefs over mijn kind zegt, en kan iedereen met een positieve opmerking wel zoenen. Je kind zit dieper dan Roodkapje, zoals de oude wolf al zei.
Groetjes
Massi

Massa nissa

je schrijft terecht: 'Aan de andere kant heb je de traditionele Marokkaanse cultuur waarbij iedereen zich met je kind mag bemoeien en de voorbeelden die je geeft geven aan dat iedereen in feite voor het kind zorgt. Dat is herkenbaar in andere culturen en dat is ook heel prettig.
Hier bemoeien mensen zich met de opvoeding. Dus niet zelf een ziek kind in huis nemen of de haren gaan invlechten, maar commentaar op de vraag waarom moeder dat niet kan of niet doet en of het kind geen ander kapsel moet hebben etc. Dat is een totaal andere bemoeienis die helemaal niet ondersteunend is. Maar omdat er een ondertoon onder is dat mensen zelf voor hun kinderen moeten zorgen (eigen keuze, val mij er niet mee lastig) en dat het product kind het resultaat is van opvoeding door ouder (vooral bij negatieve gedragingen) is het vrijwel onmogelijk om onbekommerd de haren van andermans kind in te gaan vlechten, moeten slaapafspraakjes uitgebreid afgesproken en vastgelegd worden etc.
Je ziet het eigenlijk al in de eerste vraagstelling: het gaat om 'bemoeien met andermans kind' en de voorbeelden gaan over corrigeren van negatief gedrag. Het probleem van dat laatste is dat iedereen dat opvat als corrigeren van andermans opvoeding. Het is ook terecht dat het zo opgevat wordt, want het is geen vanzelfsprekend gedeelde zorg voor andermans kind, omdat het zorg delen op alle andere vlakken niet gebeurt en ook niet kan gebeuren. Er is simpelweg geen culturele grond voor.

Tsjor

Tsjor

Interessante posting. Ik denk dat 'zorg delen' wel gebeurt tussen bijvoorbeeld broers of zussen die close met elkaar zijn - binnen onze (Hollands-Frans-Joodse) familie is onderlinge noodopvang heel gewoon. Of neem iemand als Kiki die het kindje van een vriendin in huis neemt omdat het oudere broertje in het ziekenhuis ligt. Het gebeurt dus wel degelijk, maar er is in ieder geval minder grond voor dan in andere meer collectieve culturen. Bovendien is wat ik hierboven beschrijf met nadruk incidenteel, en bij Marokkanen is het in- en uitlopen van kroost van de buren of je familieleden dagelijkse kost. En niet alleen de kinderen, ook volwassenen staan veel vaker voor de deur - ik herinner me nog een buurvrouw in Amsterdam die wist dat mijn man zijn moeders kookkunsten zo miste en elke keer als ze iets heerlijks had gemaakt als harira of pastila, een pan vol langsbracht. Dat was voor haar (en voor mijn man) heel gewoon (en zeer geapprecieerd). Moest er bij haar thuis iets zwaars worden versjouwd, dan stond ze bij ons aan de deur. En dat is dan weer niet 'voor wat hoort wat', want zo rekent men niet. Het is meer ondenkbaar dat je zoiets *niet* van een ander zou kunnen vragen, of voor een ander doen.
Het kan trouwens ook erg benauwend zijn. Zo blijft mijn zwager maar vragen wanneer onze dochter naar de moskee gaat voor koranles. Dat gaat ze niet, punt. Maar dat ronduit zeggen is ondenkbaar (de zwager is ouder dan mijn man, en heeft dus een hogere status). Dus mompel je er maar wat omheen. Vreselijk irritant. Elke Marokkaan heeft duizend van dit soort voorbeelden, het is heus niet altijd leuk als mensen zo dicht op je huid zitten.
Al met al zoeken wij hier thuis een soort gulden middenweg.
Groetjes
Massi
PS: Het is inderdaad zo dat elke (negatieve) opmerking over andermans kind lijkt te impliceren dat de ouders iets fout doen. Zo voelt dat bij mij ook. Het doet onmiddellijk zeer. Sowieso begin ik steeds meer te geloven dat negatieve opmerkingen doorgaans meer kwaad dan goed doen. Ze blijven ook veel beter hangen. Als je iets opvalt aan andermans kind is het beter om oplossingsgericht te werk te gaan. Niet zeggen dat een kind wel erg druk is, maar vragen hoe hij thuis zijn energie kwijt kan, zodat je er rekening mee kunt houden op een speelafspraakje. Zoiets.
Groetjes
Massi

Heel diep

Ja, Massi Nissa, ik denk dat het een heel diep geworteld verschil is. Als je het zet op schuld-schaamtecultuur, dan zit het hierin:
onze cultuur denkt: kind=verantwoordelijkheid ouders=schuld. Zeker als er iets niet klopt, kind te laat op straat, nog honger, haren niet gekamd etc. Allemaal verantwoordelijkheid ouders en allemaal schuld. Dat maakt het toedelen van een bord voedsel zeer beladen: bord wordt geïnterpreteerd als kritiek en kritiek wil men niet, want men wil en kan zelf die verantwoordelijkheid dragen. Dus alleen na uitgebreid overleg en toestemming kan kind een bord eten krijgen.

Andere cultuur is: familie-eer, schaamte: kind is deel van de familie en daarmee net zo belangrijk als je zelf bent. Goed zorgen voor een kind is goed zorgen voor de familie is goed zorgen voor jezelf. Dat is zo inherent aan elkaar, daar is gen speld tussen te krijgen. Als iemand al iets niet kan (ook daar zijn wel eens falende ouders, zieke ouders etc.) dan gaat het er niet om het individu aan te spreken op zijn/haar mogelijkheden en verantwoordelijkheden, maar dan wordt de aanwezige beperking geaccepteerd als iets wat binnen de familie opgevangen wordt: oom past op, schoonzus kookt, kind gaat naar oma etc. Naar buiten brengen dat iemand niet goed functioneert, dat tast de eer aan, en die schaamte wil men niet dragen. Dat is erger dan al het andere.

Ik begrijp dat het inderdaad benauwend kan zijn en eerlijk gezegd zou ik het ook niet voor elkaar krijgen om zo te leven. Het verschil zit zo diep. Maar voor kinderen lijkt het me wel prettig als er altijd wel iemand is die je oppakt en voor je zorgt. Terwijl ouders onweersproken altijd de ouders blijven overigens. Daar haalt ook niemand een graatje van af. Ook niet al zorgt iemand een heel elven lang voor een kind, bij belangrijke beslissingen is de stem van de ouders doorslaggevend. Ik kan me voorstellen dat het voor ouders ook prettig is en dat ouders die plots in deze cultuur terecht komen, zonder familie en zonder zo'n sociale omgeving allemaal wel erg hard en eenzaam kan zijn.

Tsjor

Eerlijk bekennen

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet altijd mijn mond kan houden. Als ik bv op school kinderen aan de kapstok zie hangen alsof het een klimtoestel is en de ouders zeggen er niets van dan doe ik het wel. Bij vriendinnen onder elkaar hebben we het wel eenso ver elkaars kinderen maar dan wel met respect voor elkaar. Bij ons thuis mogen kinderen zich aan onze regels houden. Verder als er een vriendje heeft gespeeld dan vertel ik meestal de leuke dingen, of het moet helemaal niet goed gegaan zijn, dan zeg ik iets in de trant van, vandaag konden ze het niet goed vinden, volgende keer beter.
Muizemeis

Hibjes

Bij ons hibje corrigeer ik even hard als bij mijn eigen, maar alleen als hij hier over de vloer is en zijn moeder is er niet bij. IN zijn moeders aanwezigheid laat ik het aan haar over, tenzij hij op zijn kop aan de kroonluchter bungelt (die hebben we niet, maar hij zou het zo doen.)
Waarom ik me inhoud, is omdat ik laatst een vriendin op bezoek had die voortdurend mijn kind aan het opvoeden was, en ik mij daar mateloos aan ergerde. Dat het niet beleefd was om iets te vragen door andere pratende mensen heen. Dat hij maar even moest helpen met de tafel afruimen. Waarom hij in het grote bed ging slapen, en niet in zijn eigen kamer. En dat dan steeds een seconde voordat ik zelf iets zou gaan zeggen. Alsof ze even kwam laten zien hoe opvoeden in zijn werk gaat. Brrr. Dat wil ik een ander niet aandoen.
Het Marokkaanse systeem hanteren wij binnen de familie wel enigszins. Zodra we met z´n allen bij elkaar zijn, is iedereen ouder-verzorger. Of de kinderen dat ook leuk vinden, zou ik eens moeten vragen.

Aaaah doe ik ook!

oeps Krin, dat doe ik ook..ik zal er echt beter opletten...Verder corrigeer ik inderdaad als de moeder of vader er niet bij is. dar ligt de moeite ook niet zo, en volgens mij vinden kinderen het hier heel gezellig, ze komen in ieder geval graag terug.
Ik moet me vooral inhouden bedenk ik nu, als het gaat om de kinderen van mijn zus en mijn broer. Ik vind gewoon dat zij hun kinderen eigenlijk niet opvoeden, niet corrigeren en niet zien wat hun kinderen allemaal uitspoken. Ook speelt er wat zorg mee, ik heb het gevoel dat de dochter van mijn zus niet niet lekker in haar vel zit, veel piepen, huilen en erg aan haar moeder hangen. Ik durf dit niet met haar te bespreken omdat zij zo'n binnenvetter is niet snel laat weten wat ze van iets vindt.

Bij de rest (schoolplein, buren etc) heb ik minder de behoefte om me er mee te bemoeien.

Positief

Neigingen inderdaad. Heb ik ook. Toch maak ik er bij mijn vriendinnen een sport van om juist iets positiefs te zeggen over hun omgang met hun kinderen. Heb je veel meer aan. Vind ik zelf ook fijner.
Er zijn zoveel redenen waarom iemand op een bepaalde manier op haar kinderen reageert. Je kunt niet de hele tijd kritisch zijn. Ook niet naar kinderen. Je kunt uiteraard ook bij kinderen veel beter positief gedrag benoemen en belonen.

Soms

In principe vind ik een van de fijne dingen van andermans kinderen dat ik ze niet op hoef te voeden dus me echt heel erg bemoeien met de opvoeding doe ik niet vlug. Als kinderen hier zonder ouders op bezoek zijn dan corrigeer ik ze wel als er echt dingen gebeuren die ik niet wil (met schoenen aan op de bank springen of zo) en dat lijkt me ook niet meer dan normaal. Dat doet denk ik bijna iedereen.

Als me iets echt zou opvallen aan een kind van een goede vriendin of familie lid dan zou ik het wel ter sprake brengen. Niet van een kind wat ik niet zo goed ken maar als me iets heel erg opvalt van een kind wat ik wel goed ken dan zou ik dat wel tegen de ouders zeggen. Met iets wat opvalt bedoel ik bijvoorbeeld als een kind een enorme achterstand met iets zou hebben of juist een enorme voorsprong. Ik zou daar wel heel voorzichtig mee zijn trouwens want het kan vlug verkeerd vallen of ik kan het ook helemaal verkeerd hebben.

Nichtjes en neefjes bemoei ik me wel mee. Dat vind ik een ander verhaal want die zijn hier vaak. Zeker als ze hier zijn zonder hun ouders. Dat kan niet anders. Een dochter van een van mijn man zussen woont nu een paar maanden bij ons. Natuurlijk bemoei ik me met haar en corrigeer ik haar. Ze woont nu tijdelijk bij ons dus uiteraard geef ik haar dezelfde zorg en aandacht als de andere kinderen. Dat zou ook niet werkbaar zijn als dat niet zo zou zijn.

Als neefjes en nichtjes hier met hun ouders zijn dan hou ik me meer op de achtergrond maar natuurlijk wijs ik ze dan ook wel eens terecht of zo als dat uitkomt. Ouders zien ook niet altijd alles dus als ik wel iets zie dan zeg ik er gewoon wat van. Ik geloof niet dat iemand dat vervelend vind. Andersom gebeurd dat ook wel. Het gaat dan wel op kleine dingen die gewoon nu spelen op dit moment.

Soms wel, per ongeluk

Soms doe ik het wel, per ongeluk. Bijvoorbeeld toen het vriendinnetje van mijn dochter vreselijk onaardig deed tegen haar moeder, alsof het haar dienstmeid was.Toen flapte ik eruit dat mijn dochter dat niet tegen mij had moeten zeggen. En toen riep de moeder van het vriendinnetje notabene : zie je wel, de moeder van x vindt ook dat het niet kan. Tja...
En toen zoontje van vriendin keihard door ons gesprekje riep dat hij niet de hele dag de tijd had en dat hij door wou lopen, viel ook mijn mond open van verbazing en riep ik: nou nou.
De moeders zeggen in zo'n geval zelf niets om hun kind te corrigeren. Niet dat ik het van hen wil overnemen, maar soms is het verbijsterend wat kinderen allemaal zomaar tegen hun ouders mogen zeggen.

Ruzie over gehad

Ik zeg wel eens iets tegen andere kinderen als de ouders niet zelf ingrijpen. Een hele tijd geleden ruzie met mijn zus over gehad. Die zegt gewoon nergens wat van. Wij (man en ik) houden ons meestal in, maar soms gaat het wel erg ver en toen floepte het er dus uit. Ik mag echt nergens iets van zeggen, maar zelf grijpt ze niet in. Ik bekijk dat echt met verbazing en inmiddels ook wel met ergenis.

Met vrienden onderling zeggen we wel eens iets tegen elkaars kinderen. Soms zie je niet alles zelf. Ik vind het prima en hun ook. Ook als ouders er niet bij zijn corrigeer ik kinderen in ons huis als ze dingen doen die onze eigen kinderen ook niet mogen en echt ik zit er niet gelijk boven op, ik vind dat je met andere kinderen toch al vaak soepeler bent. En eigenlijk vind ik in onze vriendenkring dat iedereen goed zelf ingrijpt indien nodig. Behalve mijn zus, maar die staat ook 24/7 voor de kinderen klaar. Draagt alles aan, laat zich commanderen, ppffffff. Goed zij vind mij veel te streng, het zij zo.

Het kan dus soms fout uitvallen en ik ben me er van bewust dat ik dus meer mijn mond moet houden, maar dat vind ik lastig als mijn grenzen al ver overschreden zijn.

Pinkelot

En ik

zei eens een keer tegen het vriendinnetje van mijn zoon 'Nou, luister eens naar je moeder, S....; wij hebben ook nog meer te doen ' toen zij maar niet mee wilde gaan met haar moeder na het spelen bij ons. Nou, dat vond mama niet leuk.'Dat regel ik zelf wel hoor' zei ze tegen mij.
Nah ja. Sommige mensen zijn ook wel erg snel op de teentjes getrapt...

Andersom

Ik vind sommige mensen zo vreselijk zeuren op hun kinderen. Ik heb wel eens per ongeluk iets gezegd toen een moeder tegen haar kind 'houd nou eens op' snauwde, nadat ze eerst alles wat het kind deed had afgekeurd. Het kind deed helemaal niets, of tenminste niet iets waar je nou de hele tijd over moet mopperen.

Snel op de teentjes

Dat ben ik ook en daarom zal ik ook nooit iemand aankijken op hoe hun kinderen zich gedragen en er zeker niets van zeggen.
Een goed opgevoed kind is een mooi statussymboom: kijk eens hoe goed ik bezig ben. Wanneer iemand mij corrigeert, maar ook als iemand zijn eigen kind corrigeert als ik erbij ben geeft mij soms ook het gevoel van 'laten zien hoe goed zij bezig zijn'.
Daarbij is het ene kind het andere niet. Toen ik nog geen kinderen had dacht ik ook vaak van: doe er toch eens iets aan. Nu ik zelf kinderen heb weet ik dat je soms, ondanks grote inspanning, toch niet altijd in de hand hebt hoe zij zich gedragen.