Bemoeien je ouders zich met de opvoeding van je kinderen?

Tja

Het ligt wel gevoelig, dat advies geven. Ik vond het soms wel prettig moet ik zeggen, hoewel ik zelf beoordeelde of ik er wat aan had. Maar mijn ouders hadden toch wel een beetje dezelfde lijn. Ook mijn zus kon weleens een goede tip geven. Het was anders als ze dan ook verwachtten dat ik dat meteen ging opvolgen.
Overigens was het vaak ook meer voordoen dan dat ze wat zeiden. Mijn zus kon leuk en geduldig mijn kinderen betrekken bij de dagelijkse werkjes dus dat heb ik wel overgenomen. Niet voor de verantwoordelijkheid maar voor het zelfvertrouwen van de kinderen en het aanleren van vaardigheden.
Ik heb ook weleens een argument gehad met mijn moeder die per se niet wilde dat ik mijn kinderen nog een boterham gaf voordat ze naar bed gingen. Dat lag bij haar blijkbaar gevoelig. Mijn vader moest toen wel bemiddelen.
Het heeft ook met je eigen zelfvertrouwen te maken denk ik. Niet te snel aangevallen voelen, even rustig nadenken, bedanken voor de tip, je denkt erover na, je kunt er ook nog je eigen mening over geven in jou situatie, of iemand gelijk geven maar je voelt je er zelf niet goed bij, past niet. Het wat luchtiger houden kan helpen.
In jou geval zou ik misschien zeggen dat je je er wat onzeker van gaat voelen en dat liever niet wil. Of iets van dergelijke strekking.
Maar het is je familie, zolang ze je niet dwingen is het allemaal behulpzaam bedoeld. En ik moet zeggen dat ik er zelf vaak wel wat aan gehad heb. Al was het soms anders omdat mijn kinderen was verschillend in tempo waren. Sommige tips had ik later pas wat aan.

tips

Ik heb ook veel gehad met name aan hoe mijn vader geduldig en met plezier met de crises van mijn kinderen omging. Mijn vader kwam uit het onderwijs en had wel een handige houding paraat.
Maar ik leer mijn kinderen ook dat het fijn is als iemand je een tip geeft, maar dan beoordeel je zelf of en wat je ermee kunt. En soms is het ook eerst 'nee', het lijkt je niet handig. Maar als je er even over nadenkt, geef jezelf die kans, kan het later toch wel handig zijn en wordt het'ja'. Maar je beoordeeld het zelf.

nee

Mijn moeder heeft 21 kleinkinderen, maar geeft nooit ongevraagd advies. Mijn vader ook niet trouwens. Ze weten nog heel goed hoe ze zelf geworsteld en getwijfeld hebben. Ze stellen zich bescheiden op.

Ik geef andere ouders trouwens ook nooit ongevraagd advies. (behalve hier dan... )

Mijn schoonouders doen het bij onze kinderen ook niet. Bij de kinderen van mijn schoonzussen wel. Maar ja, ze zijn daar dan ook oppasoma/opa. Dan vind ik het bijna onvermijdelijk. Die kinderen zijn een groot deel van de tijd bij hen.

Mijn ouders hebben trouwens wel duidelijke normen en waarden en die handhaven ze wel in hun eigen huis. Maar dat vind ik niet meer dan normaal. Ik handhaaf ook mijn normen en waarden in mijn huis.

Ja uiteraard

Mijn moeder bemoeit zich uiteraard met de opvoeding. Dat doen de meeste moeders. Soms is het goed advies. Vaak is het ook ergerlijk maar dan dus ene oor in en andere oor uit
Mijn schoonmoeder precies hetzelfde.
Ik probeer me in te houden bij mijn eigen kinderen maar dat lukt vast niet altijd.
Het hoort er gewoon wat bij. Moeders bemoeien zich nu eenmaal graag met dingen.
Daarnaast ben ik zeker niet alwetend dus advies kan soms ook goed zijn. Een derde heeft soms ook een nieuw perspectief op de zaken en in bepaalde situaties kan dat helpen.

ben inmiddels oma

dus ik weet nu dat het best lastig is om géén goeie raad te geven als je ziet dat dingen handiger kunnen

Ik probeer het niet te doen, maar weet dat mijn kinderen aan mijn gezicht kunnen zien wat ik denk. Tja. Het is wat...

O ja

Mijn schoonouders hadden daar nogal een handje van en dan op een hele ergerlijke manier. Daar hebben we uiteindelijk heel duidelijk van gezegt, want het is echt heel vervelend.
Ik hoop dat ik het laat als ik ooit oma word.

Nee

Misschien zouden ze het wel willen, maar ik zie ze niet zo vaak en ik sta er ook niet voor open. De opmerkingen hebben ook vaak niets te maken met de kinderen of de realiteit, maar vooral met hun eigen issues.
Mijn moeder had vooral aannames over wat ik vast niet deed en wel zou moeten doen. Tja, dat waren foute aannames door het foute beeld dat ze van mij had.
Mijn schoonmoeder wil vooral die tijd van haarzelf herbeleven en die roept dan 'je moet [...] doen, dat deed ik ook' en dan gaat het alleen maar over de bevestiging van haarzelf, en niet over iets op dat moment relevants. Bij alles roept ze namelijk iets over het verleden en dan vooral iets dat op haarzelf reflecteert.

deels accepteren

Tot een bepaalde hoogte zou ik het accepteren. Wel met de opmerking : bedankt voor de tip, ik zal erover nadenken.
Als het te veel wordt, zou ik serieus aangeven dat je een tip prima vindt, maar niet vaker dan 1x!
Als dezelfde tip dan weer langskomt, zeg je: deze hebben we al gehad......

Ja!

Mijn moeder en schoonmoeder hebben flink wat ideeën over de opvoeding van hun kleinkinderen en zijn niet bepaald terughoudend in het delen daarvan. Soms heb ik er wat aan, soms niet. Wat mij het meeste opvalt is dat ik van mijn moeder alles hebben kan en tips als opbouwend ervaar, terwijl ik van mijn lieve schoonmoeder wat betreft opvoedadvies nauwelijks wat kan hebben. En dat terwijl ze toch zo een leuke man grootgebracht heeft... Zielig wel, maar ik kan het niet helpen. Verder ben ik het wel eens met de opmerking dat eigen (on)zekerheid invloed heeft op hoeveel bemoeienis je hebben kunt. Maar ik vind bemoeizuchtige grootouders, die zichzelf trouwens als betrokken zullen omschrijven, wel normaal. Ik hoor het ook veel van vrienden terug.

natuurlijk

En dat gebeurt eigenlijk altijd uit zorg en betrokkenheid, het beste voor je kinderen willen, net zoals ik dat wil en net zoals ik wel eens mijn ouders wil overtuigen van iets.
De manier waarop valt over te twisten en beiden hadden er een handje van vrij dominant te zijn. Maar ik werd er bijzonder handig in om hen in hun waarde te laten en er zelf minder last van te krijgen. Dat heb je nu eenmaal in relaties, niets is perfect, en wijzelf ook niet.

hier bewust niet

mijn ouders bemoeien zich bewust niet met onze opvoeding. Ze hebben wel eens gezegd dat ze bepaalde dingen heel anders zouden doen (maar dan niet welke dingen). Andersom geldt hetzelfde, ik maak andere keuzes dan mijn ouders, zonder daarover veel opmerkingen naar hun toe te maken.

tip voor grootouders

Mijn ouders gaven vooral veel gerichte complimentjes. Dus net als toen ze mijzelf opvoedden. Dus niet meer: wat heb je een mooie tekening gemaakt, maar: wat zing je leuk met je dochter. Ideaal voor de onderlinge verhoudingen.

En als ze het niet met iets eens waren, zeiden ze niets, maar dat hoefde ook niet. Want dat had ik allang aan hun gezicht gezien.

ouders opvoeden

Ik voed mijn ouders ook op, als ze zeggen dat iets dat mijn kind doet zogenaamd gevaarlijk is
Mijn ouders zzeggen wel vaker (en ik denk wel gemeend) dat ze trots op me zijn. Dat is wat ik ook wel wil meegeven aan mijn kinderen: vertrouwen. Ook al doe je het (hier en daar) anders dan zij.

Moeilijk hoor

Ik moet me soms echt inhouden om niks te zeggen tegen mijn schoondochter. Ik probeer het wel om niks te zeggen want ze wonen hier in huis en ik zit er dus veel bovenop dus ik zie veel. Maar juist daarom wil ik proberen om niet te veel te zeggen. De enige plaats waar het arme kind heen kan om onze bemoeienis te ontlopen is naar haar eigen familie en ook die bemoeien zich volop overal mee. Het is daarnaast haar dochter en ze zal er zelf mee moeten leren omgaan. Natuurlijk kan advies af en toe prima zijn en zeker als je net een baby hebt is het fijn als je familie hebt om je te helpen maar je zal ook je eigen weg er in moeten vinden. Daarnaast weet ik uit eigen ervaring dat het heel vervelend is. Mijn moeder heeft soms goede ideeën maar vaak is het ook gewoon vervelend.

Maar ik verbijt me zelf zeker als mijn schoondochter op stap gaat met de baby die is aangekleed alsof het -20 is terwijl het 5 graden is. Het is uiteindelijk niet belangrijk en het maakt niks uit dus ik zeg er niks van maar ik zou het wel graag willen

Overigens tegenover alle keren dat ik niks zeg staan er ook talloze keren dat ik wel mijn mening geef.

Tegenover mijn eigen dochter ben ik veel minder terughoudend maar zij heeft ook een eigen huis en ik zie haar en haar baby veel minder omdat zij veel verder weg woont. Dus zij kan mij veel makkelijker negeren en daarom vind ik het ook veel minder problematisch om wat te zeggen Ze heeft nu wel haar eigen weg gevonden merk ik aan alle kanten. De eerste maanden was ze heel onzeker, toen heeft ze ook twee maanden bij ons gelogeerd om even tot rust te komen maar ze heeft nu heel duidelijk haar eigen ideeën en volgt haar eigen lijn. Dus dat is heel mooi. Ze logeren nu weer een paar weken hier en ik merk dat ze aan advies en hulp eigenlijk heel weinig behoefte heeft. Wat uiteindelijk goed is want je moet je eigen weg leren vinden met deze zaken.

tip of kritiek

Het ligt er ook aan hoe het gebracht wordt. Een tip of advies is prima, kun je ook naast je neerleggen als je wilt. Maar echte kritiek, dus opmerkingen (of preken) dat je het niet goed aanpakt of niet kunt opvoeden of een slechte moeder bent, dat is funest (en dat deed mijn schoonvader).

tips en complimenten

Tips worden pas vervelend als ze dwingend gebracht worden én niet in verhouding staan met het aantal compimenten denk ik.
Mijn ouders gaven zeker toen ze jonger waren wel tips...maar nooit op een manier dat het me als dwingend advies over kwam.
Het was altijd zo dat ik zelf mocht beslissen wat ik ermee deed.
In de geest van: " Misschien kan je eens proberen....." dat deed ik ook wel eens. Of: " Denk je niet dat ze het te warm heeft met al die kleren aan?" (n.a.l.v. het voorbeeld met dat te warm gekleed voor de temperatuur) als ik dan nee zei bleef het erbij. En een andere keer zeiden ze wel dat ze zo'n leuke broek aanhad, dus dan blijft het binnen de perken en niet dwingend. Ik denk ook dat het ermee te maken heeft of je de oudste of de jongste bent in het gezin waar je uit komt. Bij mijn kinderen zaten ze er veel meer bovenop dan nu bij mijn jongste broer. Ze hadden eindelijk kleinkinderen! Bij mijn jongste broer merk ik nu, is het allang 'gewoon' ze hebben al een heleboel kleinkinderen, maken zich er minder druk om hoe we ze opvoeden. Dus geven minder tips of adviezen. Ze hebben zelf ook de zekerheid dat we het zo slecht nog niet doen....dat zien ze aan de mijne....en aan broer die na mij komt. Omdat die al ouder zijn en toch het best aardig doen.
groeten albana

haha, deden ze dat maar

Mijn ouders zijn dood, allebei overleden voordat ik mijn eerste kind kreeg.
Ik had liever ongewenst advies gehad, dan helemaal niets, dus.
Mijn schoonmoeder doet het ook, en kan dan zo misprijzend kijken. Ik erger me wel, maar amuseer me ook. Van mij mag ze het gewoon doen, hoort erbij. Ik doe toch lekker zelf hoe ik het doe.

Mirjam

wel en niet

Schoonmoeder (overigens een lief mens hoor!) kan zo vreselijk doorzagen over de gastmoeder die wij voor onze jongste hebben. Niets is goed en alles fout. Ik ben een ontaarde moeder etc. Ach, ik weet dat ze maar wat graag had gehad dat wij de jongste naar haar hadden gebracht net zoals met de oudste destijds (zit 7 jaar tussen). Helaas is mijn schoonvader overleden en is moeders 82....

Mijn eigen ouders bemoeien zich nooit met onze opvoeding. Pas als ik tips vraag geven ze het. Ze passen 1 dag per week op en gebruiken de regels die in hun huis gelden. Voor de kinderen wel zo duidelijk.

Valt hier mee

Mijn schoonmoeder geeft geen opvoedtips, maar laat wel eens merken dat we de kinderen verwaarlozen door ze niet gelovig op te voeden. Gistermiddag nog zo'n voorbeeld, waar wij ons allemaal even door verslikten. Opa en oma dankten met gesloten ogen de Heer voor het lekkere eten en dergelijke. Toen de ogen weer opengingen: danken jullie niet? Zijn jullie dan niet dankbaar voor, ... etc.. Waarop ik zei dat ik heel erg dankbaar ben, maar meer in het algemeen. Ze rolde nog net niet met haar ogen. Ook drong tot haar door, dat de vriend van mijn dochter (22) hier bleef slapen. Hij woont in het zuiden, dus duidelijk dat hij niet dezelfde dag terug zou gaan. Ik hoorde haar tegen mijn schoonvader mompelen 'vonden jouw ouders dat vroeger goed?' 'Nou de mijne ook niet hoor. Nou ja... het zal wel...' Haha, het arme mens moet veel doorstaan met haar schoonfamilie Ze is aangetrouwd, dus niet de echte moeder van mijn man. De vader van mijn man houdt eigenlijk altijd zijn kaken op elkaar wat dit soort zaken betreft.
Mijn eigen ouders zie ik al 16 jaar niet meer, maar vooral mijn vader had zéker de neiging om zich overal mee te bemoeien. Hij dacht beter te weten hoe het met het onderwijs zat, terwijl hij daar echt geen inzicht in had. Dus kwam hij met heel erg misplaatste opmerkingen. Echt heel irritant.

Ondanks dat mijn ouders nog leven, zijn ze er niet meer. Ik heb dat ook achter mij gelaten. Vroeger vond ik het wel eens jammer dat mijn ouders er ook niet waren bij de leuke dingen als een keer de kinderen uit school ophalen, diploma's e.d.. Het is niet anders.

Geweldige moeder en schoonmoeder

Hoi

Ik bof! Ik heb n geweldige moeder en schoonmoeder. Ze zeggen altijd het juiste tegen mij. Ze steunen ons , praten moed in als het even minder gaat en prijzen ons en onze kinderen. Ze zullen het best wel eens oneens met ons zijn maar zullen nooit ongevraagd advies geven. Zalig!

Vreselijk!

Ja en ik kan er slecht tegen. Het is niet dat ik er niet voor open sta als ik ergens niet uit kom of iets verkeerd zou doen hoor, maar dat gebemoei omdat ik het nu eenmaal anders doe dan zij, verschrikkelijk. En meestal achteraf he. 'Ik had dat zo niet gedaan.' Ik zeg dan maar: 'En ik wel'. Discussies kap ik af met 'Maar ik ben de moeder....' en 'Vroeger mocht jij het zeggen, nu ik.'