Bang om melktanden eruit te halen, lang!
Ik weet 't even niet meer. Ik heb een dochter van ruim 12 en vanaf het moment dat er tanden gewisseld moesten worden, was er die tomeloze angst voor het eruit halen van tanden. Weken bleef ze klagen over loszittende tanden die pijn deden, maar eruit halen, zelf of door ons, ho maar. Vanavond weer zo'n drama. De kies zit los, erg los, ze kan 'm met haar tong bewegen. Als ze eet, doet het pijn, tandenpoetsen doet pijn. Mijn simpele oplossing is: liever 1 seconde veel pijn en dan is het over in plaats van weken met zeurende pijn. Maar ze is bang, echt heel bang. Ik zie het aan alles, haar tranen, haar ogen die verschrikt staan, haar trillend lijf, ze heeft het warm, ik zou bijna zeggen: paniek. Maar ze wil wel dat ik bij haar blijf en ze vraagt me te helpen, maar ze laat het niet toe. Uiteindelijk ben ik het zat en deel mee dat ik tot 5 tel en dat ik daarna weg ga. Tand eruit of niet. Weer tranen, ze klampt zich haast aan me vast en dan kan ik niet weggaan. Op zo'n moment kan ik niet tot haar doordringen, zo bang is ze. Het rare is dat ze verder niet bang is, ook niet bij de tandarts, behalve voor het eruit halen van melktanden. Na ruim drie kwartier heb ik haar zover dat ze haar mond opendoet en met een klein beetje trekken, is de de kies eruit. Meteen reageert ze heel anders. Ze is opgelucht, kan weer lachen, is blij, trots, want de kies is eruit. Dan probeer ik met haar te praten. Ik zeg: ik zag dat je bang was, kun je uitleggen waar je zo bang voor was? Wat doet het met je? Dat weet ze dan niet. Ben je bang voor pijn? Ja en nee. Ze is een keer gevallen, gat in haar kin, zonder verdoving is het gehecht; de seh-arts zei dat een verdoving twee prikjes waren en de hechting ook. Geen kik! Het is geen angsthaas, ze stapt rustig op de docent af als ze ergens niet mee eens is, vindt vaak genoeg dat ze groot genoeg is om nieuwe dingen uit te proberen, is van mening dat alles bespreekbaar is en maakt het dan ook bespreekbaar, gaat met een gerust hart naar de spitzenles van ballet en weet dat ze daarna zere voeren heeft, maar dit snap ik niet. We praten er wel over, maar we komen niet tot een oplossing of een methode om haar van haar angst af te komen. Er moeten nog 5 kiezen gewisseld worden en ik weet dat het 5 drama's worden. Hoe kan ik haar helpen om van deze onredelijke angst af te komen?
Waarom niet wachten tot hij eruit valt?
Is haar angst wel waar jij voor denkt dat hij is? Ik merk dat ik het verhaal niet goed snap. Ik heb bij mijn kinderen nog nooit tanden uit hun mond 'gehaald' en ze hebben ook nog nooit serieus geklaagd over pijn bij loszittende tanden. Die tanden wiebelen een tijdje en dan vallen ze eruit. Waarmee ik niet wil zeggen dat mijn kinderen op de een of andere manier voorbeeldig zijn maar wel dat het probleem bij jouw dochter kennelijk al eerder begint en niet pas op het moment dat jij vindt dat ze er nou maar eens uit getrokken moeten worden. Wat gebeurt er eigenlijk als je geen aandacht besteedt aan die loszittende tand en gewoon wacht tot hij eruit valt?
Groet, Jo Hanna
Geen punt van maken, dan maar vijf drama's
Ik denk dat het net zoiets is als bang zijn voor spinnen of hysterisch doen bij een injectie. Niet te veel achter zoeken. Had je zelf als kind ook niet van die onberedeneerde angsten? Zelf was ik bijvoorbeeld doodsbang voor brand, echt overdreven. Enige aanleiding zou kunnen zijn dat ik weleens een anonieme brand van dichtbij heb gezien maar ik heb nooit brandwonden gehad ofzo. De angst is vanzelf overgegaan. Griezelige insecten idem dito, ik ben nu juist vaak de stoerste in het gezelschap.
Niet meegaan in de paniek.
Zo weinig mogelijk aandacht aan besteden. Als ze klaagt over pijn, je schouders ophalen. Als ze niet goed kan eten: pech. Je moet in ieder geval niet meegaan in haar angst. En ach, ze hoeft er nog maar 5. Voor haar 14e is het wel gepiept.
Jo hanna - ontsteking
Hoi Jo Hanna
Wachten tot de tand of kies er vanzelf uitvalt is soms geen optie. Soms zit de tand/kies zo los dat er allemaal etensresten onder gaan zitten en dan gaat het tandvlees ontsteken, wat dus pijn doet (bij dochter van even zo dus wekenlang).
Dat was soms ook geval met de tanden/kiezen van onze dochters, die zaten dan nog met 1 heel klein stukje vast. Op een gegeven moment hoefden wij het niet meer te doen trouwens, toen deden ze het zelf. Even met een tissue de tand/kies stevig vastpakken en dan maar draaien.
Herkenning
Ik weet dat ik vroeger ook heel lang kon klieren met een loszittende tand/kies, omdat het zo vervelend voelde. Maar net dat laatste wiebelende stukje kon zo vervelend doen.
Mijn vader zei dan "laat eens kijken". En dan moest hij beloven dat hij écht niets zou doen. Bij het kijken, húp drukte hij zo de tand los. Achteraf was ik dan altijd heel erg opgelucht en nooit boos dat hij tegen me gelogen had. Ik trapte er ook bij iedere tand weer in, die truc voerde hij namelijk iedere keer uit.
Ik weet dat het eigenlijk " not done" is om ge liegen tegen je kind, maar ik was er achteraf iedere keer enorm opgelucht over, dat ik die loszittende tand kwijt was.
In jullie geval kan je dus de truc van mijn vader toepassen,of het anders, maar een beetje negeren, die tand kimt er écht wel uit, oe
Kon niet meer verder typen
Ik kon mijn vorige berichtje niet meer verder typen op de ipad, maar wat ik nog wilde schrijven, uiteindelijk komt die tand er wel uit. Ze word ook iedere keer wat ouder en " ervarener" met het wisselen van tanden
Tja
Hier gaan ook maar weinig tanden en bijna alle kiezen niet vanzelf los. De nieuwe tanden/kiezen komen er dan aan de zijkant door en aan de andere kant van de oude tand blijft dan alles vast zitten. Dit hebben we met beide kinderen zo (oudste is sinds een jaar, nu 14, alles eindelijk kwijt).
De tandarts heeft bij beide kinderen kiezen getrokken en een week of 4 geleden ging er weer een kies uit, net voor we naar de tandarts gingen en deze had mijn jongste er zelf uit getrokken.
Ze hebben hier niet de angst van jouw dochter maar ik zou toch gewoon wat strenger worden. Het is nu nog vers dus zet samen op papier het volgende:
Bij een losse kies ga je niet piepen en zeuren en moeilijk doen met eten. Als je er klaar voor bent om de kies er uit te laten halen doet pa/ma dit of we gaan naar de tandarts. Een kies eruit trekken als die los zit doet maar ...... seconden (laat haar dit zelf invullen) pijn. Een kies die heel lang los zit doet wekenlang pijn.
Laat haar dit ondertekenen en houd dit papier de volgende keer onder haar neus en wees dan ook streng als ze toch gaat zeuren en klagen.
P heeft gelijk
Het klinkt heel gemeen wat P schrijft, alsof je de angst van het kind bagatelliseert... Maar het is wel waar.
Ik was zo'n angstkind met wisselen. En mijn ouders deden ook van alles om dat wisselen wat makkelijker te maken. Niets hielp, ik was doodsbang!
Op een dag besloot mijn vader (onder protest van mijn moeder, dat wel 
) de negeermethode toe te passen: zoek het maar uit met die tand van je, ik doe met die poppenkast niet meer mee. Óf je laat je helpen, óf je helpt jezelf, de keuze is aan jou en val ons er verder niet mee lastig, tenzij je werkelijk geholpen wil worden.
Ik was natuurlijk het zieligste en meest verwaarloosde kind ter wereld 
en herinner me nog goed hoe ik me in mijn kamer terugtrok en, begeleid door liters tranen en nog veel meer verwensingen aan het adres van mijn gevoelloze ouder urenlang aan die rotkies zat te peuteren, bang om allerlei engst aan te richten maar ik kon er natuurlijk ook weer niet vanaf blijven.
En opeens had ik 'm in mijn handen...! (schrik, en ook opluchting!)
Mijn ouders hadden er goed aan gedaan het hele gedoe te negeren. Mijn angst was echt groot, maar het was het beste dat ze konden doen omdat ze anders ongewild een patroon in stand hielden.
Tanden en kiezen wisselen is nooit mijn hobby geworden, maar het werd uiteindelijk een mooi lesje in "soms moet je zelf iets oplossen, dat kunnen anderen niet voor je doen".
Sterkte voor jullie, want leuk is het niet!
Merel
Die methode heeft mijn vader ook wel toegepast, maar als kind voelde ik toen dat ik hem nu niet meer kon vertrouwen, want hij had beloofd alleen maar te kijken en deed dat toen niet. De bedrogen gevoel was voor mij sterker dan de opluchting dat die tand er uit was. Werkte dus niet zo best bij mij
Het is gelukkig allemaal weer goed gekomen, geen trauma's aan overgehouden
Helemaal eens met merel
Je maakt het alleen maar groter door er in mee te gaan én je moet vooral geen dingen doen, die je zegt niet te zullen doen (kijken en dan er alsnog uittrekken). Ongemakken van het leven, niets ernstigs, en daar moet je zelf uitkomen.
Gr. Bibi
Maar...
Ik vind ook dat je er niet in mee moet gaan. Maar negeren vind ik een ander uiterste.
Niet negeren inderdaad fiorucci
Nee, inderdaad niet negeren, je kind altijd serieus nemen. Maar wel duidelijk zijn dat het niet ander is, begrip tonen voor de angst, maar ook leren hoe met angst om te gaan.
Gr. Bibi
Negeren
Negeren doe je niet als je kind nog niet goed weet wat er aan de hand is, dit kind weet dat nu na al die tanden en kiezen wel. Juist door nu iets op papier te zetten WEET ze nog hoe het ging. Over 3 maanden weet ze dat niet meer.
Als je dan wekenlang of langer een klagend zeurend kind in huis hebt zou ik dat ook niet meer willen en dan kun je wijzen op het papier van toen en de afspraken die toen gemaakt zijn. Vervolgens kun je het klagen en zeuren negeren.
Afspraken
Maar zo werkt het niet bij angst, afspraken of niet. Je bent bang en dat gevoel borrelt op, of je dat nu leuk vindt of niet. Je kunt er wel heel zakelijk mee omgaan, maar angst laat zich niet zo makkelijk regeren.
Fio
Angst voor iets wat je nog nooit hebt meegemaakt is anders dan deze angst. Je moet hier teruggrijpen naar de vorige keer, ze is nu ook blij dat het over is en nu weet ze nog dat het trekken maar heel heel even pijn deed. Dit moet je dus nu proberen vast te houden.
Leeftijd
Ik ben het absoluut met jullie eens dat je die "zoek het maar uit"-methode (met uitleg voor- en achteraf natuurlijk!) niet toepast op een kind van een jaar of 6 die nog maar net wisselt. Maar ik was zelf een jaar of 10, 11, en begreep het (nadat de kies er uit was) wel. En achteraf vond ik het minder erg dan dat gevoel van bedrog bij "laat eens kijken, ik kom er niet aan, oh, kijk, ik heb het al!"
In het eerste geval was de boodschap heel duidelijk: "Laat je helpen, help jezelf, maar stop met dagen achter elkaar piepen, ook al begrijp ik dat je het niet leuk vindt." In het tweede geval ben ik het vertrouwen in mijn vader lang (nou ja, voor mijn kinderbesef dan "lang" ) kwijt geweest.
Dat negeren doe je natuurlijk niet met een kind dat nog met net in het wisselgebeuren terecht is gekomen! Of bij bijvoorbeeld een kind met een psychische stoornis die het écht niet snapt.
Gut wat herkenbaar
Mijn dochter is ook zo'n miep als het gaat om dat soort dingen, gelukkig is ze nu klaar met wisselen Ik heb een paar keer een poging gewaagd om haar te helpen, maar na 3 keer proberen mag ze het van mij zelf uitzoeken. We zijn ook wel eens bij de tandarts geweest om een onwillige tand te laten weg halen (hing aan 1 draadje). Toen had ik nog mijn vorige horkerige tandarts, die tegen haar zei dat haar moeder niet helemaal voor niets naar H was gereden en haar met geweld in de stoel drukte en in 1 seconde die tand eruit floepte. Werd ik later nog door mij ex gebeld met de vraag of het echt zo gebeurd was als dochter had verteld. Ja dus
Momenteel hebben we wat dramaatjes neusspray achter de rug. Dat vindt ze ook eng. Ook daar doe ik drie pogingen (zelf durft ze helemaal niet) en dan zoekt ze het maar uit. Meest effectief is als ik zeg 'ik tel terug vanaf 5', en dan gewoon bij 3 spuiten.
Vic, hoe heeft jouw dochter daarna gereageerd?
Hoe heeft jouw kind gereageerd na die "behandeling" van die horkerige tandarts?
Monique d
Verrassend. Ik maakte me nogal zorgen over haar vertrouwen, lichamelijke integriteit enzo, maar dochter was er vooral blij om dat het gebeurd was. Als we onverrichterzake weer naar huis waren gegaan, had ze pijn gehouden. Nu was het direct over nadat de tand eruit was.
