bang om dood te gaan

Naar je huisarts

Het is slim om naar je huisarts te gaan.
In die mate bang zijn om dood te gaan is niet gezond.

Dan pieker je ziekelijk.

Bespreek je angst met de huisarts.

goed plan

Bespreek dit met je huisarts, daar zijn therapieën voor. Iedereen gaat een keer dood dat weet je zeker, daarover piekeren maakt je leven tot een hel.

Pas daarna kun je helder je dochter uitleggen wat ze moet doen als zij iemand in nood vindt, dat kan haar moeder zijn maar ook haar oma, de moeder van een vriendinnetje of de juf. Als je dat nu doet maak je haar alleen maar angstig, het is niet normaal als je als volwassene niet durft te gaan slapen omdat je bang bent dat je niet meer wakker wordt. Daar moet je wat aan doen.

paar dingen

Het geeft sowieso rust als je je 'zaakjes' goed geregeld hebt, mocht er iets gebeuren (niet alleen financieel, maar ook bijv. een voogd). Niet omdat de kans nou zo groot is dat het nodig is, maar alleen al voor je eigen gemoedsrust én voor het geval dat...
Verder is piekeren (waar dan ook over) een vrij zinloos iets. Makkelijk gezegd, ik weet het, maar ben me er wel van bewust. Mij overkomen regelmatig dat soort gedachtes, maar ik heb wel geleerd om ze direct weer te stoppen en over iets anders na te denken of afleiding te zoeken. Afleiding als je in bed ligt en probeert in slaap te vallen is lastig, maar je kunt wel proberen doemgedachtes om te zetten door over iets anders na te denken. Ga desnoods in gedachte een discussie met een denkbeeldig persoon aan over iets heel anders.
Zorg i.i.g. dat je e.e.a. goed geregeld hebt, dan hoef je daar ook niet meer over in te zitten. En verder is iets als mindfulness misschien een optie. Leren bezig zijn met het 'nu', niet met 'wat als'. Dat 'wat als' heb je toch niet in de hand, behalve de praktische zaken dan.

heb jij soms

dat nieuwsbericht gelzen van het meisje wat enkele dagen alleen is geweest omdat de oppas overleden was? Of ben je aan het piekeren geslagen nadat de aanslagen in Parijs waren geweest? Ook daar was sprake van een jong kind wat beide ouders verloen heeft. Het is een reeele angst.

Ik vind je angst niet zo raar. Ook niet direct alarmerend. Het is wel een goed ding om over na te denken en om je dochter inderdaad te vertellen dat ze bjv. in bepaalde situaties de telefoon kan gebruiken of naar iemand toe kan gaan.

Je schrijft dat je soms bang bent te gaan slapen. Als dat betekent dat je ook werkelijk niet gaat slapen en eigenlijk niet goed kan functioneren overdag, dan moet je zeker wel actief aan je angst gaan werken en hulp vragen.

Is er sprake van een vader in jouw situatie; iemand die jouw kindje kan opvangen mocht dat nodig zijn? Als dat niet zo is, probeer dan inderdaad eens praktisch te kijken naar eventuele opvang. Dat is heel verstandig en beslist niet raar. Wij hebben als stel ook op een bepaald moment met iemand besproken of zij voor onze zoon konden zorgen mocht er iets gebeuren met ons. Stel je voor dat je bijv. een ongeluk krijgt o.i.d.

dingen goed regelen

'de angst is dat ik haar alleen achter laat.. Wat is slim? Haar leren het alarmnummer te bellen? Of er over praten dat ze naar de buren moet lopen?'

Het zal al schelen als je een paar dingen goed geregeld hebt. Zorg inderdaad voor een sneltoets met 112, en zorg dat je dochter weet dat ze die kan bellen als er iets is. Een sneltoets met een bekende, zoals de buurvrouw, opa en oma, je ex (?), iemand vertrouwds die je dochter kan bellen als er iets aan de hand is. Zorg eventueel dat de mensen onder die sneltoets weten dat je hun nummer daarvoor hebt geprogrammeerd, ook al is de kans klein dat het ooit nodig zal zijn.

Spreek een keer luchtig met je dochter over waar ze terecht kan. Gewoon via 'als je een keer je sleutel kwijt bent, kun je altijd bij vuurvrouw ... terecht'. Dan zal ze bij ernstiger dingen ook naar die buurvrouw gaan.

Leef zo gezond en zo bewust mogelijk, geniet van de momenten samen en laat haar merken dat je blij met haar bent.
En regel in je testament vast waar je dochter heen gaat als het echt mis gaat.

Daarnaast kun je nog maar een ding doen: vertrouw erop dat je dochter het wel overleeft als er iets mis gaat. Ze is nog jong, maar mensen zijn flexibel. Het is nooit te hopen, maar er zijn vaker kinderen op jonge leeftijd wees geworden en die zijn vaak prima terecht gekomen. Er is waarschijnlijk geen reden dat je dochter het niet zou redden, dus je hoeft haar niet te behoeden voor het leven.

vuurvrouw?

buurvrouw natuurlijk

herkenbaar

Toen onze zoon was overleden en ik opnieuw zwanger werd, had ik na die bevalling een periode waarin ik dacht, als mij nu maar niks overkomt, want dat trekt mijn man niet. Maar dat ging voorbij. Toen mijn man ziek werd en het derde kind geboren werd, kreeg ik het weer.
Ik moest en moet nog, alles alleen doen. De oudste heb ik op 8 jarige leeftijd overal bij betrokken. En dan in de vorm van:
-extra sleutel ligt daar
-telefoonnummers op de koelkast
-Als er brand uitbreekt, doe je dit en dat
-achterdeur op slot, voordeur is open, zodat je eruit kan als er iets is
-je kan altijd aanbellen bij die en die
-nooit open doen voor vreemden
-voogdij hadden we samen al geregeld
Dit alles op een denk ik, relaxte manier en in de vorm van, dat mag je nu wel weten, want je bent al zo groot.
Maar ik durfde niet te slapen, want als ik nou niet wakker wordt...ik had vreselijke beelden van een huilende baby in bed en een kind dat aan mij stond te sjorren en een vader die zich niet kon bewegen in die tijd. Ik moest ook gewoon weer werken de volgende avond en overdag liep ik als een zombie rond. Ik kreeg steeds meer klachten en paniekaanvallen. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en heb geleerd mijn ademhaling te beheersen. Want ik lag heel opgejaagd in bed.
Ik heb ook geleerd of mijn gevoel reëel was. Misschien kun je het toch bespreken bij je huisarts èn alles voor jezelf en kind op een rijtje zetten. Het heeft mij in ieder geval wel geholpen, al heb ik nog steeds als ik alleen op de snelweg rij, de angst dat ik een ongeluk krijg, maar ik denk dat wel meer mensen dat hebben...

gewoon regelen

en dan kijken hoe het gaat.
Eerst zelf voor je zekerheden zorgen: leren hoe te bellen, wat te doen. Schrijf het op, desnoods met plaatjes.

Ik heb ook zo'n tijd gehad en ik zorgde dat de belangrijkste personen wisten waar mijn administratie enz lag. Met een lijst erbij wat er opgezegd moest worden enz.
De angst nam toen heel snel af.
Zo niet dan is de weg naar de huisarts natuurlijk een goede, maar regel gewoon eerst je zaakjes goed.

als vader in beeld is

en hij heeft haar erkend, dan heeft hij ongeacht wat jij vast legt over opvang bij jou familie wel de eerste rechten, dat zal een rechter ook nagaan.