Bah! ik ben het zo zat! (lang verhaal, sorry)
Ik gooi dit er maar even uit onder Algemeen Ouderschap, want ben niet ziek, het gaat niet over werk of wat dan ook. Maar ben het moederzijn gewoon even helemaal zat!
Heb 2 kinderen, joch van 8 en meid van 5. Joch heeft regelmatig last van brutale woorden die uit zijn mond komen hetgeen mij toch expres voorkomt en dan vooral tegen mij en papa. Hij is koppig, eigenwijs en wil alles zoals hij het wil. Typisch 8? Zal best, maar ik word er gek van. Ondanks elke dag het herhalen van de afspraken negeert hij ze en doet zijn eigen ding. Met als gevolg dat hij elke dag voor 6:00 uur wakker is en luidruchtig speelt en zelfs met stuiterballen in de weer gaat. Zeg je er wat van, dan trekt hij een verongelijkt gezicht en is ie beledigd en "mag hij weer niks".
Meid van 5 gedraagt zich regelmatig als diva. Wil OOK haar zin hebben maar zij doet dat door zeuren, tranen eruit persen en heeeeeel zielug kijken. Typisch 5? Zal best, maar ze haalt af en toe het bloed onder mijn nagels vandaan. Helemaal leuk als dat dus tegen broerlief in gaat en dat dan bij voorkeur als ik aan de telefoon ben, aan het koken ben of 's morgens om 6:00 uur...
En dan het huishouden... ik kom er zowat niet aan toe. Ik werk thuis, dus je zou denken tijd zat. Ja, was het maar zo. De tijd die je nodig hebt voor je werk kun je echt niet ook nog eens besteden aan de huishoudelijke zaken. Opmerkingen van manlief 's avonds bij thuiskomst dat de was er nu nog ligt of waarom ik x niet heb opgeruimd of gedaan komen niet bepaald fijn over. En dan moet ik me gaan verantwoorden wat ik wel heb gedaan, tenminste zo voelt dat dat ik dat moet doen. Want volgens hem hoef ik mij niet aangevallen te voelen. Het schijnt typisch mannengedrag te zijn om iets te formuleren op een manier dat je je als vrouw aangesproken voelt, maar dat dat niet zo bedoeld is. Heel fijn, maar wat moet ik er dan wel mee doen?
En ja, natuurlijk zijn de stapels schoon en vuil wasgoed, de rommelige tafels en de troep op mijn werkkamer mij een doorn in het oog. En ja natuurlijk doe ik mijn best, maar soms wordt het niet gezien of gewaardeerd lijkt het wel. En dan heeft manlief makkelijk praten met zijn meer dan fulltime job.
Naast mijn werk (waar ik per week zo'n 20 uur mee zoet ben en wat ik met mijn ogen dicht kan doen, het is vooral invoerwerk) heb ik ook nog een hobby waar ik elke dag tijd in moet steken. Nou ja moeten: het is ongeveer het enige leuke dat ik per dag heb en ik krijg er wel weer een kick van. Om dan thuis te komen en te denken: WAAR moet ik beginnen... Die hobby kan ik niet minderen en wil ik ook niet minderen want het is hetgeen wat mij op de been houdt en ervoor zorgt dat ik niet ga lopen snacken en snaaien en eten.
Oja, dat is ook zo'n leuke. Ik ben te zwaar. Ik wil dolgraag wat kilo's kwijt, zou ook veel beter zijn, maar het lukt mij maar niet. Elke keer weer gezond inkopen doen en gezond koken en dan geen resultaat zien. Wordt er moedeloos van. Regelmatig hele schema's opgesteld om meer te gaan bewegen maar dan komen er weer dingen tussen van het werk bijv of van de kinderen en dan blijft dat ook weer liggen.
Ik voel me teleurgesteld in het hele moederschap. Ik dacht dat kinderen hebben leuk zou zijn, maar ik kan ze regelmatig achter het behang plakken. Waarom hebben al die andere moeders blijkbaar zulke lieve meedenkende en meewerkende kinderen en ik niet? Waarom kunnen die andere moeders die ook nog eens buitenshuis werken wel hun huis op orde houden ik niet? Waarom lukt het iedereen om af te vallen en mij niet?
Ik zit in een flinke dip, ben boos, verdrietig, teleurgesteld en ben het zat. Mijn man snapt mij niet en wil met 2 zinnen alles oplossen (terwijl ik geen kant en klare oplossing in 2 minuten zoek, maar begrip, herkenning, een steuntje in de rug. Schijnt ook zo'n mannending te zijn, dat dat er niet uit komt). Mijn moeder wil ik er niet mee lastig vallen, want dan gaat ze piekeren. Mijn vader bagatalisseert alles direct. Mijn beste vriendin heeft zelf genoeg aan d'r hoofd met 2 kids met een diagnose en een baby erbij. Mijn 2 andere vriendinnen waar ik dit evt mee zou kunnen bespreken hebben geen kinderen (en 1 is zelfs vrijgezel dus die snapt het al helemaal niet) Zielig maar waar blijft alleen dit forum over om de hele boel eruit te gooien.
Het lucht op, alles zo neerzetten. Ik hoop dat iemand zich erin herkent zodat we elkaar een hart onder de riem kunnen steken.
Zo zat
Hij is prachtig zo. Lijst 'm in.
Ik denk dat heel veel moeders dit soort dagen hebben. Of periodes.
Andere moeders hebben ook niet 100% lieve meedenkende en meewerkende kinderen.
Andere moeders houden ook niet hun huis op orde naast werk buitenshuis.
Andere moeders willen ook afvallen (allemaal!! en dan iets tussen de 5 en de 30 kilo).
Andere moeders voelen zich af en toe ook totaal gevangen tussen alle verplichtingen van werk, gezin, huis en hobby. Oh ja en relatie.
Je hebt echt alles eruit gegooid, een super opsomming. Ik zou zo gauw niet kort kunnen zeggen waar voor jou de oplossing zit, of ik bedoel te zeggen, wat je het makkelijkst zou kunnen aangrijpen om iets van een verandering in gang te zetten. Maar daar zit je misschien ook nog niet op te wachten. Laat maar weten wanneer je daarover wilt nadenken.
Hee, zo zat
Jij bent mij! Hier een dochter van 9 (die weigert de laatste tijd alles: de eerste twee weken kregen we haar onmogelijk naar school, dat lukt nu gelukkig wel, maar overblijf en BSO weigert ze nog: wat moet ik dan? Noodoplossingen raken opgedroogd. Scouting, logeerpartijtjes, feestjes, niks en ondertussen niet te genieten. De psych was ziek, maar hopelijk kunnen we volgende week terecht) een zoon van 6 (die reageert door ongelooflijk te klieren) een baan van 20 uur, die niet veel om het lijf heeft en dat is wel prettig, maar soms... Is het hier ook niet je dat. Een man die om ieder pijntje klaagt en vindt dat hij na een dag werken niets meer hoeft te doen in huis, want die pijntjes en ik heb toch de hele middag vrij gehad? Eh, ja MET twee kinderen en aanhang en een huishouden waar dus ook geen schot in zit. Ruzie in de familie met de feestdagen in het vooruitzicht, fijnnn! En dikke billen ook, wat zeg ik, een reus van een kont.
Maar!
Wat doe ik eraan: kinderen en hun problemen: professionele hulp dus nu. Ze zijn gezond, dat is toch al heerlijk.
Man met zijn pijntjes: lekker over klagen met vriendinnen.
Baantje: ik ben blij dat ik het heb!
Dikke billen: eigenlijk niks, ik ben te lui voor sport en ik houd van lekker eten (okee, dit is dan ook geen echt probleem)
Zo zat: ik denk dat het heel belangrijk is dat je je hobby houdt en nooit ondergeschikt maakt aan het huishouden oid. Juist uit je hobby haal je je energie voor de rest!
Mijn tips
Wat bij mij goed werkt (ik werk ook thuis) is als eerste, zodra de hele meute hier vertrokken is (naar school en werk) even heel snel door het huis racen en alles op zijn plek leggen. Ik denk dat dat ongeveer een minuut of 10 duurt en het huis ziet er spic en span uit (zonder te stoffen en stofzuigen hoor, niet naar het stof ofzo kijken) heel soms haal ik er nog even de kruimeldief met lange steel doorheen.
Dan ga ik werken met een kop koffie tot ik de kinderen weer van school moet halen. Thuis lunchen, ze mogen van mij bijna nooit een vriendje tussen de middag meenemen. Ik vind het te druk, na school mogen ze spelen, hier of bij een ander, tussen de middag niet.
Wat betreft de ruzies, natuurlijk ben ik ook de liefste niet om om 6 uur 's morgens vriendelijk te vragen of hij wil ophouden met de stuiterbal. Wel zou ik daar in de middag (in ieder geval als je zoon alleen is en even geen afleiding heeft) hierover praten. Dat je snapt dat hij wil spelen als hij om 6 uur wakker wordt, maar dat je dan niet met stuiterballen moet gaan gooien, gooi er een grapje door , zoiets van ik ga toch ook niet met papa om 1 uur s' nachts in huis voetballen/stuiterballen/dansen/touwtjespringen (verzin iets geks waar je zoon om moet lachen) doen, dan worden jullie toch wakker? (en misschien de buren ook wel?) als andere mensen nog slapen, dan doe je heel zachtjes, (en doe wat suggesties die hij wel kan gaan doen)
Nou ja, zo los ik dus vaak probleempjes alsnog op. Door er later nog eens over te praten, uitleggen dat je snapt dat ie wil spelen, maar dat hij moet leren rekening houden met anderen, dat anderen dat ook bij hem doen, enz. enz.
Voor wat betreft het huishouden, ik zou duidelijk aan je man maken, dat je het erg druk hebt overdag, en hem desnoods uitleggen hoe je dag eruit ziet als hij naar zijn werk is. Ik weet van mezelf en heel veel andere moeders (heb zelf ook buitenshuis gewerkt) dat dat 10 keer rustiger is, en je ook nog eens 10 keer productiever bent.
(hier nog een leuk tekstje om aan je man te laten lezen; wat moeders doen: http://www.lymenet.nl/forum/viewtopic.php?f=3&t=2297 )
Nogmaals, veel sterkte, ik heb zelf gemerkt dat het met de jaren makkelijker wordt, de kinderen worden ouder, je kunt ze veel beter dingen uitleggen.
Buiten de deur werken
En dat is nou precies de reden dat ik 1. buiten de deur werk, 2. een werkster heb, 3. een grote rol behang heb klaarstaan om de kinderen achter te plakken.
Het lijkt me erg moeilijk als je thuis werkt om huis en werk goed te scheiden. Er ligt dan altijd wel iets dat er nog moet gebeuren, de kinderen zijn altijd in de buurt etc.
Blijven je kinderen trouwens over op school?
Gelukkig vraagt mijn man mij nooit waarom de was en alle rotzooi er nog ligt. Dan kan hij de vraag terug verwachten: "Ja, waarom heb je die niet opgeruimd eigenlijk?", of de opmerking dat ik er geen tijd/zin in had.
Nu het hart onder de riem: mijn kinderen zijn ook aandachtzuigende, niet luisterende monsters! Soms. 
Zeg, is mindfulness niet iets voor jou?
Grrrrrrrrrr....
Ben ooit uit frustratie de deur uit gelopen (letterlijk), gewoon lopen tot je bijna omkiept en dan weer terug, douchen, rust... intussen ben ik aan mijn 3e marathon toe. (geen grapje)
Nou hoeft niet iedereen marathon loper te worden 
maar het werkt wel! bewegen in de buitenlucht, ieder zijn tempo, wandelen mag ook. Ik pers overal wel effe een uurtje lopen tussen; 's morgens vroeg, of tussen de middag, of als ik net de kinderen naar school heb gebracht meteen door... lopen kun je altijd en overal.
Ik werk ook thuis, en heb twee kinderen, en merk dat ik ontzettend in een kringetje kan blijven denken als ik de hele dag alleen, of alleen met de kinderen thuis ben. Lopen helpt! en wat mij ook helpt is simpelweg mensen op te zoeken. Maakt niet zoveel uit hoe of waar, maar een ander heeft toch altijd weer iets anders te vertellen waardoor je je eigen gedoetjes even vergeet.
En een laatste om goed te onthouden: sommige mensen kunnen gewoon heel goed toneel spelen
groetjes Tess
Meiden bedankt!
Ahhhh meiden dank jullie wel!!! Het doet me erg goed al die herkenning te lezen bij iedereen. Ja genoeg houden de schijn op en vaak als je iets erover zegt, zien ze je als slechte moeder (of voel je je zo door de opmerkingen terug) En hier ziet iedereen mij als prima moeder met eindeloos geduld (ze moesten eens weten) en heel creatief en altijd behulpzaam (dat klopt wel beide) met rust, regelmaat en reinheid (3 x mwah...) Zo komt het over, ik krijg altijd complimenten wat ik allemaal voor/ met de kinderen, school en hun hobby's doe.
Rodebeuk: Dank voor je begrip. Nee idd zocht ik geen oplossingen maar wilde eens mijn gal spuien en lekker van me af "praten". Jouw opsomming was ook erg fijn te lezen, de bemoediging dat ik niet alleen sta.
Behangetje: Mijn hobby deel ik gelukkig wel met mijn kinderen, maar mijn man snapt mijn voldoening niet bepaald. Mijn kids kunnen gelukkig wel enthousiast erover zijn (betreft paarden...) Dank voor de heerlijke anecdotes! Doen me erg goed.
Clo: Mijn hobby is idd belangrijk en kan ik ook niet vergeten of overslaan. En gaat ook voor het huishouden. Ben zoooo blij dat ik deze hobby heb. Het is er dan ook eentje van vlees en bloed (mijn eigen paard) en die moet gewoon verzorgd worden. Als ik daar geweest ben ben ik altijd weer opgepept.
Proff hulp hebben we al voor zoon (ook daar weer veel moeten, al doe ik dat met alle liefde van de wereld. We hebben al wat onderzoeken achter de rug) en staan nu op een wachtlijst van bijna 5 maanden ivm gedrag (niet hetgeen ik beschreven heb, want dat is "gewoon" 8 jarig jongetjes gedrag...) Misschien toch mijn zegeningen eens gaan tellen.
Deborah: Ik heb zonet met de kids regels vast gelegd. Heb aan hun gevraagd wat zij kunnen doen dat het goed loopt in dit gezin. Als eerste kwamen ze toch met rustig zijn in de ochtend. Hoop dat het gaat helpen...
Guinevere: Tsja ik ben eigen baas, eigen werk aan huis dus kan eigen tijd indelen, ben niet afhankelijk met mijn vakanties/ ziekte/ onderzoeken van een baas, verdiend goed (wat in deze tijd ook prettig is). Dus het heeft wel zijn voordelen. Maar scheiding van werk en huishouden is moeilijker, dat ben ik met je eens.
Werksters dat heb ik geprobeerd en liever nooit weer. Voor ik een goede had (die ook daadwerkelijk kwam en die ik kon betalen op mijn manier en die snapte wat ik wilde/ belangrijk vond) was ik er 5 verder. Vervolgens gooide die er na 4 weken met de pet naar en betaalde ik haar om vanuit mijn huis te gaan zitten bellen met vriendinnen (haar eiegen GSM dat wel). Toen ik klokte bleek dat ik dezelfde taken met dezelfde resultaten in vet minder tijd deed dan zij...
Overblijf: ja op 1 dag in de week. Zit te overdenken om daar 2 van te maken... want ik vind het die ene dag wel errug lekker!!
Mindfulness nooi van gehoord. Ik ga zo eens googlen. Klinkt interessant. Dank voor al je tips!
T&T: Lopen jaaaaa... ik snap je helemaal. Gelukkig kan ik "ontsnappen" naar mijn paard, maar dat lopen snap ik wel. Ik begin alleen meteen me alweer schuldig te voelen als ik iets voor mezelf doe dat ik dus niks in huishouden of aan werk doe. Niet goed, ik weet het. Juist die dingen voor jezelf maken dat je het volhoudt.
Bij mijn oudste
had ik best een pijnlijke bevalling. Althans, ik ervaarde het als pijnlijk. Ze werd op mijn buik gelegd en ik weet nog dat ik haar aankeek en dacht: de eerste de beste keer dat JIJ mij een grote mond geeft jongedame ben je nog niet jarig!
Ach, die grote mond heb ik vaker gehad en ze is ook al heel vaak jarig geweest. De scherpe randjes gaan er af als ze groter worden, daarom kunnen baby's nog niet meteen na de geboorte praten denk ik.
Je lijstje is erg herkenbaar en het feit dat je het hebt opgeschreven, geeft waarschijnlijk al lucht en ruimte. Bewaar het en lees het ieder jaar rond deze tijd nog eens terug
Tirza
Ja he tirza
ik vond het idd een strak lijstje, zo lekker compleet.. toch behoorlijk compact ook als je ziet wat Zo Zat er allemaal in heeft gepropt.
Overigens hielp bij mij gewoon weglopen altijd het beste. Je bouwt in de loop van de dag steeds meer spanning op als moeder. Dit moet en dat moet. En als het allemaal tegenzit ga ik gewoon in de tuin zitten, of op de bank, of op de keukenvloer. Dan kan het allemaal barsten verder. Werkt goed. Komt niet meer vaak voor ook.
Oh zo herkenbaar!
Vanmiddag nog: ik had 1 peuter, en 1 kleuter thuis vanmiddag, nadat we naar het bos waren geweest gingen hun boven spelen. Toen kon de woonkamer even opruimen. Heerlijk, bloemen op tafel, mooi alle kastangnes op een schaal.. heerlijk. Vervolgens kamen nog 2 zoons thuis, en 2 buurmeisjes waar ik even op moest passen. een paar uur later keek ik rond in de woonkamer en ik kon wel janken, een groot slagveld. Ik begrijp gewoon niet hoe dat kan! Je knippert met je ogen en hup alles is een chaos.
gelukkig zijn er ook heel veel momenten dat ik mijn mannen om op te vreten vind! heerlijke lieve fijne mannen... maar af en toe!
Huishouden van jan steen
Hey Zo Zat, wat een herkenbaar verhaal. Ook hier een huishouden van Jan Steen en constante tijdnood. Het valt niet mee om in je eentje de rommel van 3 anderen op te ruimen iedere dag, je werk weg te werken en het gezeur van de kinderen op te lossen. De ene periode kun je er beter mee omgaan dan de andere periode. Het inbouwen van wat quality time voor jezelf helpt om het vol te houden en geeft je ook het idee dat je zelf nog bestaat en dan kun je er wat beter tegen. Is het een idee dat je je man in het weekend even met de kids op pad stuurt om iets leuks te gaan doen, speeltuin, even wandelen ofzo, zodat je een uur of 2 je handen vrij hebt en het huis er een beetje "onder controle" kunt laten uitzien? De lat leg ik zelf niet meer hoger dan dat, maar dan voel je je zelf ook wat rustiger. Laat al die Miep Kraak-types hun gang maar gaan, die hebben daar meer tijd/talent voor! En lekker naar je paard gaan, dat is ontspannende inspanning, heerlijk even poetsen, praten, rijden, helemaal geconcentreerd je dressuuroefeningen doen of lekker een buitenrit... dat is een traktatie! Ik heb zelf ook mijn eigen paard en vind het geweldig, alleen al dat begroetingsgeluidje... word ik helemaal happy van!
Hart onder de riem
toen ik je verhaal las,ging ik in gedachten terug,naar de tijd dat onze vier kinderen nog klein waren(nu van 13 tot 23).En er kwamen allemaal mooie herrinneringen boven,wat een heerlijke zorgeloze tijd was dat.
Maar als ik echt nog dieper na ga denken,herken ik ook wat jij beschrijft,die periodes waren er ook genoeg,dat ik dacht: help, ik zie het even niet meer zitten.
dus bij deze een hart onder de riem: het gaat over,het zijn periodes,er komt een eind aan.
en : als ze later groot zijn,(en dat gaat sneller dan je zou willen)vergeet je heel snel deze negatieve periodes,de leuke dingen blijven hangen!
succes!
Jan steen doet het met de franse slag
Hier ook hoor! Ik zorg altijd dat de was bij is, want dat is prettig. Verder is het hier op de keuken, de wc en de badkamer na (want hygiëne) altijd 'optisch schoon' 
Ik doe vrijwilligerswerk buitenshuis. Ook al krijg ik er niet voor betaald, het levert me erg veel op. Want het haalt me uit de sleur van alledag. Ik help mensen met hun eten, was billen en zie mensen sterven (ik werk in een hospice) en behalve dat dat, in tegenstelling tot je eigen huishouden, erg dankbaar werk is, helpt het ook enorm relativeren. Ik heb een stel raddraaiers bij elkaar, met die kids van me. Maar na een dagje werken ben ik enorm blij ze weer te zien. Dan neem ik hun gedrag voor lief (nou ja tot op zekere hoogte) en geniet ik enorm van ze!
Bloemetje
Polly (licht ot)
Mijn schoonmoeder zei altijd: mijn kinderen waren om óp te vreten. En de volgende dag had ik altijd wel een keer spijt dat ik het niet had gedaan
Tirza
