Artikel volkskrant

Het was ook een beetje mijn bedoeling om dit citaat los te zien van de context. Ik wilde niet meteen ingaan op die discussie over de medicalisering van de jeugd. Ik heb zelf te weinig kennis daarvan om me in die discussie te mengen. Het verbaast me alleen dat de staatssecretaris met genoemd argument komt. De ene keer moeten ouders het beste uit hun kinderen halen (moeten we allemaal tijgermoeders worden), maar als het zo uit komt moeten ze tevreden zijn met een lagere cijfers. Je mag dus wel een kind zonder ADHD opsluiten op zijn kamer met alleen maar studieboeken, om te bewerkstelligen dat hij een hoog cijfer haalt, maar niet een kind met ADHD een pilletje geven zodat hij, zoals Izar zegt, een acht haalt i.p.v. een twee. Dat heeft vast niets te maken met het feit dat die pilletjes geld kosten en alles met het feit dat de staatssecretaris zich zorgen maakt over het welbevinden van dat kind (zo opportunistisch is ze vast niet, toch?).

Warrig artikel

Ik heb het idee dat mevrouw de staatssecretaris probeert een pedagogisch verantwoorde draai wil geven aan een in opzet voornamelijk bureaucratische, hopelijk kostenbesparende actie. Een hoop regelingen worden nu gebundeld bij de gemeente, die daarvoor een zak met geld krijgen toegeschoven, al is die zak een stuk dunner dan waarmee de rijksoverheid het toe nu toe deed (want die bundeling zou kosten besparen).
Het is een regel-het-zelf-maar operatie.

Ik denk

dat de minister zelf niet zo goed kan omgaan met gedragsproblemen en tegenvallende prestaties. En zonder etiketjes bestaan ze niet, dus die rukken we eraf. En dan geven we de CJG´s een zak geld en een vaag iets als ´zorgplicht´ (ter vervanging van ons zorgrecht), en de taak om laagdrempelig ouders naar hun gezellige centra te lokken met (jottem) een kinderkledingbeurs, zodat ze aan de hand van hun heerlijk accurate volgsystemen en risicoprofielen zinloos bezig kunnen gaan zitten zijn. In het gunstigste geval.

Artikel net gelezen

En ik snap er niets van. Er zat niet echt een lijn in. Volgens ging het artikel uiteindelijk over de rol van het centrum voor jeugd en gezin. De bedoeling is dat zij ouders meer gaan begeleiden. Sommige ouders maken zich namelijk wel erg veel zorgen en het is niet nodig om op ieder kind een etiketje te plakken.

Of las ik het nou helemaal verkeerd en stond er iets anders?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

En inderdaad

De te zware druk valt niet te rijmen met het gefoeter op de zesjescultuur. Maar die komt ook pas later kijken, die cultuur, op de hogere opleidingen, dacht ik. Ik denk dat ze er gewoon niet zoveel verstand van heeft. Wil hebben.

Met zoveel woorden

wordt gewoon door dit kabinet gezegd: u kunt het lekker zelf uitzoeken. De argumenten zijn die etiketjes zijn toch allemaal onzin, we moeten allemaal aan de slag en bovenal u kunt het wel met uw buurvrouw oplossen.

Helpers weg, eerste ronde

PGB weg, speciaal onderwijs weg, medicatie (voor zover dat nog vergoed wordt!) weg, helpers weg, eerste ronde.

Hoe doen ze dat met volwassenen die ritalin en zo moeten slikken? Geven ze dan de partner de schuld?

Anderss

"wordt gewoon door dit kabinet gezegd: u kunt het lekker zelf uitzoeken. De argumenten zijn die etiketjes zijn toch allemaal onzin, we moeten allemaal aan de slag en bovenal u kunt het wel met uw buurvrouw oplossen."

Da's nou lullig, buuv moet zelf al fulltime werken én mantelzorgen over een zorgenkind of een bejaarde ouder. Of haar man die inmiddels een vette burnout heeft... Die zit echt niet op andermans makke te wachten!

Haha coco

Ja, daar heeft het vast niets mee te maken.

Het is dat het eigenlijk te triest voor woorden is (een borrelpratende minister), anders zou ik nog languit op de vloer liggen van het lachen...

Ik weet ook nog wel wat etiketten

Waar haalt ze het vandaan. Ze komt toch uit de ouderenzorg? Ook allemaal overdreven hoor, die medicalisering van hoogbejaarden. Dementie en alzheimer zijn ook onzin-etiketten: waren er vroeger toch ook niet zoveel. Komt gewoon door de veeleisende kinderen van die al die bejaarden.

Tegengeluid

Als moeder van een zoon met ADHD, ben ik de eerste om te roepen dat het niet door de opvoeding komt, en dat de problemen niet verdwijnen door het etiketje eraf te halen.
Maar - even los van het bezuinigingsverhaal - de staatssecretaris heeft natuurlijk wel een punt. Een beetje nuance in deze draad lijkt mij dan ook op zijn plek. Want ja, tegenwoordig ligt er wel heel veel nadruk op etiketjes. Ook hier op OOL komen de voorbeelden aan de lopende band langs. Een drukke vierjarige? Juf zit met de handen in het haar en adviseert kind 'te laten testen', want pas dan weet ze wat haar te doen staat. Snel afgeleid kind? Eerst diagnose, dan pas zoeken naar eenvoudige oplossingen. En hoe vaak lezen we hier wel niet dat de omgeving al heeft besloten dat een kind wel autistisch zal zijn, en dat in alles zogenoemd bevestigd ziet? Leerkrachten die alleen nog maar de diagnose zien, en niet meer het kind. Maar ook ouders die na een onderzoek met een diagnose in de ene, en een recept in de andere hand weer buiten staan. Zonder dat er ook maar 1 probleem is opgelost.
Dus ja: er is echt wel het een en ander mis. En nee, dat betekent niet dat onze kinderen allemaal ten onrechte een etiket hebben. Natuurlijk is het winst dat onze kinderen nu wel begeleiding krijgen, en niet met ezelsoren in de klas zitten. Maar er is wel een keerzijde, en ik vind het goed dat daar aandacht voor is en blijft.

Adviezen

Er is zeker wat mis als je niet verder komt dan een diagnose. Dat is nu al vaak mis. Hoe vaak krijgen ouders dan passende ouderbegeleiding waar ze verder mee komen. Dat is wat er mis is.
De kennis over wat je een kind en een ouder kunt bieden schiet gewoon nogal vaak tekort. Het zou handig zijn als dat zonder etiketje kunt bieden. Gewoon de zaken die praktisch helpen als een kind dyslectisch is of een van die andere etiketjes krijgt vanwege de observaties die erbij horen. Maar ook daarvoor kun je niet bij het CJG terecht, vaak al niet eens bij de jeugdGGZ.
Een kind kansen geven en rekening houden met de diverse variaties aan opgroeien is misschien wel mogelijk maar dat vereist wel een omslag in het denken op scholen en bij ouders en instellingen.

Alcedo

Die etiketjes zullen me worst zijn. Het gaat, inderdaad, om de begeleiding. En als ik eerlijk ben: ik heb ook ná de diagnose (geen adhd maar asperger) heel erg zelf het wiel moeten uitvinden. Wat me uiteindelijk ook gelukt is, maar vraag me niet ten koste van wat.

Ik blijf roepen: schaf medicatie en/of PGB niet af!!! Maar er moet wel heel erg de bezem door. In de zorg, maar ook op scholen. NIET bij de kinderen en hun ouders, integendeel, ADHD (en autisme) gaat niet vanzelf over als je het ontkent!
Aan de andere kant: wat moet de school met een stuiterkind dat anderen uit de les houdt en ook zichzelf ook vreselijk in de weg zit omdat het stormt in zijn hoofd?

Er zijn keerzijdes, dat ontken ik niet. Er moet echt e.e.a. opnieuw overdacht worden. Maar ALLES!!! (zowel autisme als ADHD) op één grote hoop gooien en afvoeren als "aanstellers", dat is te gek voor woorden!

Er wordt, ook uit de professionele wereld, ook door ouders, genoeg alternatiefs aangedragen om een eind te maken aan onterechte diagnostisering en geldweggooierij in de breedste zin van het woord. Het wordt allemaal honend van tafel geveegd.

Tja...

Beijum

Vandaag staat er een artikel in de Volkskrant over het CJG van Beijum. Ik ga er direct vanuit dat het een hoop lucht geeft bij ouders. Toch vraag ik me af of de opvoedadviezen en de aanpasadviezen passend zijn bij de genoemde etiketjes. Als voorbeeld staat er een moeder met een krijsend kind in de winkel. Andere ouders adviseren dan: gewoon tegen je kind zeggen dat het niet mag. En dat werkte. Dan denk ik: als dit het niveau is was ik er niet gekomen met mijn kinderen.
Maar mogelijk is daar wel potentie voor groei. Zoals je hier ook ouders hebt die inmiddels wel weten waar abraham de mosterd haalt en waar je ook zelf weer door geinspireerd raakt. Het stomme is, inderdaad Belle, dat je dat als ouder zo zelf door schade en schande moet uitvinden en dat je tot je stomme verbazing moet constateren dat er heil verwacht wordt van een eenvoudig adviesje als bovenstaand. En dat de werkelijke kennis ook niet op de scholen is maar dat je daar je in moet knokken voor ze een beetje mee gaan geven en zelfs dat nog niet eens.
En dat de neiging tot onbegrip (kind moet zich maar aanpassen) en repressie (kind is achterbaks, frauduleus, lui en dom) alomtegenwoordig is bij veel mensen. Zoals Arga Paternotte van de week reageerde: dit is weer 30 jaar terug en de ouders krijgen weer de schuld.

En natuurlijk is het ook strategie

Want ze zijn het pgb aan het wegbezuinigen, met de belofte dat voor iedereen die het echt maar dan ook echt nodig heeft zorg te halen valt via de zorginstellingen (en de gemeenten die het dan moeten regelen of coördineren).
Maar als je dan eerst al een hele grote groep afserveert, helemaal geen kinderen met een echt probleem, maar gewoon zeurende en pushende ouders en een groep medici (toch al de gebeten hond) die van deze vraag profiteren en op vraag etiketjes leveren, dan bereik je ten eerste dat je een grote groep mensen die niet beter weten meekrijgt (verdeel en heers: weg met de profiteurs) en dat je tegelijkertijd minder personen hebt (alweer) die recht zouden moeten hebben op zorg. Want: eigen verantwoordelijkheid, binnen het gezin oplossen, enz. (ik hoorde haar op de radio hierover, om te griezelen).
Weer een werkelijk walgelijke wijze waarop het kabinet tweespalt creëert in een samenleving waar ze m.i. juist saamhorigheid en gedeelde verantwoordelijkheid moeten promoten (oh nee, daar staat dit kabinet niet voor, nu is het eigen broek ophouden, weg met de linkse hobbies, en wie het dan niet redt heeft pech). Het wijzen naar groepen (hier de ouders en de medici) ergert me mateloos. En ook de manier waarop, zo generaliserend en onbehouwen...

Anne j

Ik vermoed dat jij je er best thuis zou kunnen voelen.. Het is voor al een ontmoetingsplek waar ouders elkaar ontmoeten die elkaar advies soms advies geven en daar zitten mensen bij die een advies op dat niveau nodig hebben. Maar er zijn ook profesionals in dienst die ook heel stevig verantwoord pedagogisch advies geven. Het prettige van dit CGJ Is dat ze dat alleen doen als je er om vraagt en niet als een soort reflex zodra je binnenkomt.

MIjk

Mirreke

Precies, het is een strategie.

En straks maar zeiken als die kinderen als volwassenen niet in staat zijn om een leven op te bouwen in deze prestatie-maatschappij. Ligt natuurlijk ook aan hen en hun ouders.

Hopelijk krijg ik nu eindelijk een keer vet ongelijk, maar ik voel me steeds vaker een soort Cassandra...

Fan

Even zo, als fan van dit CJG, zijn ze ook buiten kantoortijden open en in het weekend? ik heb namelijk een fulltime baan en dan moet ik naar huis rennen om te koken en de kinderen te helpen met hun huiswerk.
Blijft staan dat in een artikel over etiketjes je wel graag concreet zou willen zien wat ze dan voor origineel advies geven passend bij een kind met gedrag dat bij een etiketje hoort en niet zo'n flauwe winkelgrap.

Dat is

Inderdaad jammer dat die uitspraak gecombineerd word met het idee etiketten zijn onzin. Ik moet zeggen ik vind het jammer dat de waanzinnige uitspraak van een staatsecretaris die geen idee heeft waar ze het over heeft aanleiding is voor aandacht voor dit CJG. En verder ben ik ook niet zo zeer fan van alle CJG's. Er zijn er genoeg waar ik met een grote boog om heen zou lopen. Maar dit is een fijn CJG waar leuke nuttige dingen gebeuren
Enne dit CJG is ook met enige regelmaat 's avonds open. Soms kun je er zelfs komen eten

Overigens

heb net een geweldig boek over opvoedadviezen gelezen. Opvoeden door beginners over de zin en onzin van opvoedadviezen. van rene van der veer worden allerlei adviezen van verschillende grote namen uit verschillende landen en verschillende tijden vergeleken.

Relatief

Ja geweldig zo'n boek. Opvoeding is relatief. En afhankelijk van tijd, plaats en cultuur. Je bent er niet met een regeltje. Je moet altijd kijken of het bij jezelf en je kind past en of het ook werkt.
En je eigen regeltjes ook niet heilig verklaren. Dat neemt niet weg dat er aardig wat mogelijkheden zijn om situaties voor je kind en jezelf te verbeteren. Als je die maar weet te vinden die inzichten en handvaten. En dan kijken of het past.

Belle

Ik denk niet dat je er ver naast zult zitten. Je ziet wat er aan het gebeuren is...
Wat ik er allemaal zo verschrikkelijk jammer aan vindt is dat het ooit zo goed geregeld was allemaal. Hier in Duitsland werd werkelijk waar jaloers gekeken naar de mogelijkheden die er binnen Nederland waren. En dan niet door de gewone mensen (die weten dat natuurlijk van buurlanden meestal niet) maar door de regelaars, mensen van ministeries en dergelijke. In het begin heb ik veel proberen te regelen, wat dus niet te regelen viel omdat het er eenvoudigweg niet was, en heb ik er met veel mensen binnen uiteenlopende organisaties over gesproken. Grappig is, dat in Duitsland (wat echt niet snel loopt en ook niet bijzonder progressief is) nu ook een vorm van pgb bestaat, autismehulpverlening enorm in opkomst is, en Nld nu dus in feite wordt ingehaald.
Ach, de wet van de remmende voorsprong zal het wel zijn, alhoewel dit kabinet zelf wel heel hard de afbraak bespoedigt.
En hier wordt ook bezuinigd, maar heel anders, veel meer voor iedereen een beetje. Niet zomaar alles wegkappen.