Angst en stress na het hebben van een huilbaby

PPD?

https://www.gynaecologie.nl/oorzaken-postnatale-depressie/

Hopelijk wordt je ook niet alleen psychisch geëvalueerd maar ook met met name bloedonderzoek lichamelijk.

Ik had zelf geen problemen na mijn huilbaby maar opluchting terwijl 'angst' wel in de familie zit en ik er voor zwangerschap en geboorte een consult over had gehad als mij dat zou overkomen. En ik dat scherp in de gaten hield.

En ja, je moet er juist over praten dat helpt want opsluiten in jezelf werkt de verkeerde kant uit.

Het is vaak erfelijk. Mijn zus had het in ernstige mate en mijn moeder, juist na de geboorte van alle kinderen ging het na een tijdje ineens mis.

En dit uit het artikel:
"Vrouwen die hoge eisen aan zichzelf stellen, zich overal verantwoordelijk voor voelen, erg onzeker zijn, zich overmatig veel van anderen aantrekken en geneigd zijn te blijven piekeren, zijn gevoeliger voor een depressie dan vrouwen die een gemakkelijkere aard hebben en zich niet zo snel druk maken. Het gaat te ver om te zeggen dat je je in een depressie kunt denken, maar bepaalde manieren van denken maken je wel kwetsbaarder voor een depressie. Als je vooral let op wat niet goed gaat en vaak de schuld bij jezelf zoekt dan ben je een gemakkelijkere prooi."

Bedankt voor je antwoord. Kan het op deze termijn nog een PPD zijn?
Ik herken mezelf wel in het stukje tekst. Ga het hele artikel eens lezen.

Serieus

De diagnose werd gesteld in het plaatselijke academische ziekenhuis. En werd met medicatie behandeld.

Overigens

Er kunnen ook andere lichamelijk zaken ineens actueel worden, problemen met je schildklier bijvoorbeeld.

Daarom is het belangrijk om die dingen ook altijd uit te laten zoeken.
En ik heb gemerkt dat dat niet altijd goed gaat. Wel als de huisarts meer 'zelf' doet maar bij doorverwijzing wordt het vaak OF geestelijk OF lichamelijk geduid en behandeld en daarmee worden zaken soms over het hoofd gezien.

Zorg ook goed voor jezelf, eet gezond, drink genoeg, neem vitaminepillen en regelmatig vis als je niet allergisch bent.

Je lichaam heeft dat nodig als je na zwangerschap in de stress beland. Als het kan verwen je zelf met gezonde dingen waar je zin in hebt.

Ik ging regelmatig, met de kinderen, een stukje zalm, haring of makreel nuttigen in de viswinkel of mee naar huis nemen.
Ik maakte mijn favoriete tomatensoep, hypoallergeen want ik heb allergie, met rundvlees en zonder varkensvlees.

NOu ja, ontwikkel je eigen gezondheidsopvattingen want zo vast ligt dat allemaal niet maar het principe is besteedt aandacht aan een gezonde leefstijl. Juist als je in de shit zit.

psycholoog

Ik ben naar de huisarts geweest en doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog. Hier staat alleen een wachttijd van 10 weken op..

De komende weken gaan we verbouwen en verhuizen. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet doorkomen maar misschien geeft het ook wel wat afleiding.

eten.

Ja qua eten moet ik wel beter mijn best gaan doen. Mijn hongergevoel verdwijnt door stress waardoor ik nu nog maar 48 kilo weeg. Ik probeer nu aan te komen door veel gezonde vetten te eten. Vis kan ik hierin ook opnemen inderdaad.

Voorzorgen Nochoice

Denk goed na wat je kunt doen als je het niet trekt. Is het mogelijk om tijdelijk bij ouders of vrienden te verblijven? Of kun je een rustig plekje vinden 'in de storm' van de verbouwing en verhuizing?

Bespreek met je huisarts of je een bloedonderzoek kunt krijgen en waar je aan denkt. Naast de verwijzing naar de psycholoog, dat is zeker goed, maar sluit lichamelijk onderzoek niet uit. Beiden zijn nu belangrijk.

En bespreek wat te doen als het mis gaat.
Ik had zelf een afspraak dat ik onmiddellijk aan de bel zou trekken bij mijn huisarts als het mis zou gaan in de zin van angst- en paniek of erger.

Niet afwachten omdat andere zaken en andere mensen altijd voorgaan. Dat is juist je valkuil. Maar nu gaat het even om jezelf.

heel begrijpelijk

Ik sprak eens een moeder van een huilbaby wier kind ook al een kleuter was. Ze zei `ik ben nog van streek ervan´ Ze heeft nog tijden bij moeten komen.

Ik zelf zou me kunnen voorstellen dat het een soort complexe post traumatische stress is: elke keer dat je kindje huilde schrok je weer en was er een gevoel van machteloosheid en wellicht paniek, je kon niet weg uit de situatie want je moest er zijn voor het kind, en het duurde heel lang voort terwijl je ook waarschijnlijk ook nog leed aan langdurig slaaptekort. Die factoren bij elkaar leiden niet zelden tot een complex post traumatisch stress syndroom waarbij je cortisollevels torenhoog zijn en je bij de minste of geringste trigger tegen het plafond zit. Ik zou het zeker als optie noemen bij de psycholoog want weer een andere dynamiek dan postnatale depressie.

Goed dat je naar de psycholoog gaat en voel vooral of het klopt voor jou wat hij of zij erover zegt.
en heel veel sterkte hoor, het is niet niks. Neem zoveel mogelijk rust

Ik ken iemand die..

Haar kind met 36 weken zwangerschap kreeg en ook daarna veel gehuil had ivm verborgen reflux. Daar is de oorzaak uiteindelijk dus wel gevonden, waardoor het huilen toen minder werd.
Daarna heeft ze lange tijd niet lekker in haar vel gezeten en heeft uiteindelijk speciale EMDR therapie gekregen om de vroege bevalling etc te verwerken.

En ik ken nog iemand die EMDR heeft gehad om haar bevalling te verwerken. Ook pas na een jaar wat ik me herinner.

Dus nee niet vreemd.

Was de snelle bevalling ook heftig voor je? En het feit dat je kind vroeger kwam dan je misschien had verwacht? Al die dingen kunnen meespelen.

Google maar eens op EMDR bevallingstrauma/huilbaby. Misschien herken je iets in de verhalen die je dan leest.

Bedankt allemaal

Net ook met mijn man gesproken.
Soms denk ik dat het wat beter gaat. Maar dan wordt mijn lieve zoon afgelopen nacht wakker van een droom ofzo (we hoefden er niet eens naartoe, viel zelf weer in slaap) en dan val ik weer in een gat.

De snelle bevalling was zeker schrikken. Ik had net 3 dagen verlof en toen begon het al. Vliezen braken en 3,5 uur later was hij er. Hele heftige weeën die overal zaten.
Toch kijk ik daar best met trots op terug.
Ik hoop gewoon dat de tijd snel gaat en ik snel langs kan komen voor een intake.

Wanneer ik nu een baby hoor huilen in de supermarkt of op straat schiet ik ook direct in de stress. Wanneer ik op kraambezoek ga, kan ik me erop voorbereiden maar zomaar op straat is lastig.

Ga ook eens zoeken naar die EMDR.

Tijd

Geef jezelf ook vooral de tijd. Het is een heftige periode geweest, met weinig slaap/rust. Daar ben je niet zomaar weer overheen. Dat kost je maanden.

Ik heb 4 kinderen waarvan er 3 voldeden aan de classificatie huilbaby. Inmiddels is de jongste 12 maar nog steeds als ik een baby hoor huilen voel ik mijn stressniveau abrupt toenemen.

Dus. Accepteer dat je in de verwerkingstijd zit. Dat je hoogstwaarschijnlijk nog niet geheel bij geslapen bent (en dus kwetsbaarder voor alles). Dat je het helemaal goed doet als moeder, alleen het loslaten nog wat meer onder de knie moet krijgen (en dat gaat je ook zeker lukken!) En dat je vooral lief moet zijn voor jezelf, en de lat niet te hoog legt.
Het komt goed, echt waar!

Ik kan 15 jaar na dato nog in de stress wakker worden als ik een kind in zijn slaap hoor praten of zoiets. Ik denk dat een huilbaby toch best traumatisch is en dat de een daar wat meer last van heeft/houdt dan de ander. Ik kan me ook voorstellen dat je nu in wat rustiger vaarwater komt en juist daardoor uit de overlevingsstand komt en het doordringt hoe heftig het is geweest. Goed dat je hulp zoekt, het komt wel goed.

Een trauma voor het leven, ik ervaar het nu, 31 jaar later nog/ en weer bij mijn kleinzoon.
Zelf 2 allergische huilbabies gehad die niet sliepen, niet groeiden, te weinig dronken en aten.
Ik betrapte me van de week op het wiegen van een winkelwagen toen ik een kindje hoorde huilen in de supermarkt. Alles in mij is gericht op het voorkomen van situaties waar ik niet goed mee omga en nerveus van wordt.
Ik krijg een lichamelijke en geestelijke reactie van huilen, ontroostbaar zijn, niet eten, niet slapen. Het zit er gewoon ingebakken.

wachttijd

Nochoice, heeft de huisartsenpraktijk niet toevallig een praktijkondersteuner GGZ met wie je kunt praten in afwachting van de intake bij de psycholoog?

Hopelijk helpt dit draadje, nu daaruit blijkt dat er niks raars is aan jouw problemen. Alleen zijn die daarmee nog niet weg.

En dan ook nog een verbouwing/verhuizing in het verschiet... Wees maar vooral lief voor je zelf, probeer rust te pakken waar je kan en probeer te zorgen dat je niet afvalt.

Veel sterkte (en herstel) gewenst

Temet

moeilijk hoor

en dat zo lang.
het is een trigger geworden in je hersenen, uiteraard ; oorzaak-gevolg:
voorheen was het huilen en de ellende dat het niet meer ophield
hierdoor heb je bij een kikje direct hier last van. Zie het als wanneer je in de wei staat en er een stier aankomt: je denkt niet na, maar rent weg. Dit gaat automatisch. Die reacties gaan dus ook automatisch. Dit moet dus slijten en ik denk dat je heel bewust moet proberen dat te slijten. Psychologie van de koude grond hoor, maar probeer eens:
- als hij wakker wordt en je zo'n paniekreactie krijgt, bewust tegen jezelf zeggen: er is geen probleem, hij slaapt zo door, ik ga even kijken en ga weer in bed en doe ontspanningsoefeningen. Bewust dus aan je lichaam feedbacken: het is ok.

Dan kun je ook nog kijken: waar ben je precies bang voor? Alleen voor dat wat vroeger gebeurde. Feedback ook dat aan jezelf; hoe vaak gebeurt dat waar je bang voor bent? niet dus.

verder: yoga, wandelen, kind te logeren, ontspannen, praten..

heb geen ervaring maar wellicht kun je er wat mee.
succes!!

tjonge, had ik jullie vroeger maar gekend... o.t.

dan was ik een aantal jaren beter doorgekomen.

Die trigger - huilende (klein)lkinderen en de paniekerige onrust die dan opvlamt - het zit er nog steeds. Mijn man heeft dat totaal niet, dat is een hele rust bij logeetjes die even overstuur zijn. Gelukkig maar.

Ingebakken

Volgens mij zit zoiets zo ingebakken dat het nooit meer echt weggaat.

Ik had geen huilbaby’s, wel een slaapwandelaar. Vanaf het moment dat zoon uit zijn bed kon komen deed hij dit. Heb m wel eens in zijn blootje bij de voordeur gevonden omdat hij bij een vriendje wilde gaan spelen. Deur was al open. Doodeng.
Heel regelmatig vonden we hem op plaatsen in huis waar hij niet hoorde.
Inmiddels is hij 12 en heeft hij het al een hele poos niet meer gedaan. Maar nog steeds slaap ik met één oor open. Ik ben nooit meer helemaal ‘uit’.

Een huilbaby lijkt mij vele malen erger, maar beiden gewoon wel ‘traumatisch’. En volgens mij hebben moeders hier idd meer last van.

Hulp helpt

Ik werd gegrepen door je bericht NoChoice, ik heb zelf na de geboorte van mijn zoontje een angststoornis gekregen. Hij was geen huilbaby, maar we hadden wel een moeilijke start met medische zorgen. De angst vrat me letterlijk op, ik stond 24/7 “aan” en sliep slecht. Uiteindelijk functioneerde ik niet meer goed. Wat ik je wil meegeven is dat hulp echt helpt! Ik ben via de huisarts geholpen door een psycholoog. De wachttijd was frustrerend, maar eenmaal begonnen ging het al snel beter. Uiteindelijk geen EMDR nodig gehad, dat was stap 2 van het behandelplan.
Nu voel ik weer mezelf en kan ik het veel meer relativeren. Helemaal weggaan zal het nooit, maar ik heb geleerd er mee om te gaan en minder hard te zijn voor mezelf en mijn omgeving. Wanhoop dus niet: hulp helpt echt! Ik hoop dat je in de tussentijd ondersteuning hebt voordat je aan de beurt bent, bijv via de huisarts en je man. Veel sterkte!