Altijd gelijk behandelen?
Ik behandel mijn 3 puperkinderen redelijk gelijk. Soms niet helemaal: elk kind krijgt soms (1 keer per jaar?) wel eens iets extra's, een beetje extra aandacht, een klein kadootje of iets lekkers omdat hij/zij daar behoefte aan heeft, het toevallig zo uitkomt of omdat er iets vervelends is gebeurd.
Nu snappen ze alledrie prima dat dat dan alleen voor die éne persoon is. Want als ik de extra dingetjes meteen voor iedereen moet doen, dan gaat het speciale er af, of wordt het te duur, of schiet het zijn doel voorbij.
Maar nu wil ik één kind een groter ding kado doen, als compensatie voor iets wat zij erg vervelend vindt, een kado, ter waarde van 100 euro. (en nee, ik verwen mijn kinderen niet en koop ze ook niet om, ik weet prima dat ze met teleurstellingen moeten kunnen dealen, dat kunnen zo doorgaans ook prima).
Maar, in dit geval, zullen de andere twee het hier niet eens zijn en/of ze willen dat kado ook krijgen. Dat weet ik zeker, ze zullen hier geen/weinig begrip voor hebben.
Nu heb ik drie opties, ik wil het kind in kwestie echt graag dat kado geven,
- maar doe het niet omdat de anderen dat niet zullen accepteren
- ik bespreek het vóóraf met de andere twee, leg het uit en ze zullen het maar moeten accepteren en erop vertrouwen dat zij, als het nodig is, ook 'bedeeld' zullen worden.
- ik doe het een beetje 'onderhands'. Dat kan: het kind kan bijv. bijdragen aan het kado zodat het grotendeels zelf gekocht lijkt... terwijl ik feitelijk wat meer bijdraag dan dat ik de andere twee laat weten, ik hoef ze niet alles te vertellen, per slot van rekening. Met de opmerking aan het krijgende kind: ik doe dit nu voor jou, maar als het aan de orde is, doe ik iets dergelijks, op een moment dat ik zelf kies, ook voor de andere 2.
Hoe denken jullie hierover?
optie 3
je hoeft het nl niet moeilijker te maken dan het is. je moet er wel op kunnen vertrouwen dat kind in kwestie het ook voor zich houdt en er niet alsnog over uit de school gaat klappen.
gr Angela
Optie 2
Wees gewoon eerlijk. Kinderen snappen meer dan je denkt.
Je beschrijving van optie 2 vind ik niet zo handig. Ze moeten namelijk helemaal niets.
Ik zou het brengen als: ik heb iets besloten over kind 1 namelijk dat die een extra cadeau krijgt omdat .........
Ik wil het jullie eerst vertellen zodat jullie die uitleg erbij hebben. Het zou kunnen dat jullie het moeilijk vinden dat jullie dat niet krijgen. Toch heb ik hiervoor gekozen omdat .......
Ik houd van jullie allemaal. Als één van jullie in deze situatie komt, dan zal ik hetzelfde doen.
Doel lijkt me dat de anderen het begrijpen. Accepteren is iets anders. Dat is ook niet aan de orde want de beslissing is niet aan hen.
En aan kind 1 leg je hetzelfde uit.
Lastig hoor
Ik denk dat je, door ze juist altijd zo gelijk te hebben behandeld dit lastig wordt. Ik heb nooit precies uitgewogen wat ze kregen per verjaardag bijvoorbeeld en als ik eens met de één op stap ben krijgt die wel eens wat (eetbaar of kleding of wat dan ook) wat de ander dan niet krijgt. Er is veel onenigheid tussen mijn twee pubers maar dit is nooit echt een probleem geweest. Ik vind 100 euro ook niet een enorm bedrag dus ik denk eerder dat het het gene wat je gaat kopen het verschil maakt. Mijn jongste koopt regelmatig computerspellen en heeft nog 300 op de bank. Mijn oudste heeft een mountainbike gekocht en heeft ook nog een aardig bedrag op de bank dus iets van 100 euro kan gewoon gekocht worden.
In eerste instantie was ik voor optie 3 gegaan en had kind ook mee moeten betalen maar ik zou nooit zeggen hoeveel precies dus dan hoef ik daar ook niet over te liegen. Aan de andere kind ga ik mee met Moni en vind gewoon dat de anderen daar niets over te zeggen hebben en dat ik zelf bepaal waar ik mijn geld aan uit geef. Jongste krijgt ook vaak de kleding van oudste en hij begrijpt dat ik mijn geld maar 1x kan uitgeven en als hij echt iets nodig heeft dat ook krijgt qua kleding. Oudste draagt ook kleding van oudere neven.
Eigenlijk heb je hier weinig aan maar ik denk wel dat je het jezelf lastig hebt gemaakt door je kinderen maar ongeveer eens per jaar niet gelijk te behandelen terwijl dat eigenlijk dus stiekem toch gelijk was (want ze worden allemaal eens per jaar niet gelijk behandeld).
Kies de optie die bij jou en het betreffende kind past. Sommige kinderen kunnen niet omgaan met een leugen en dan wordt het sowieso optie 2. Verder kun je kind dus mee laten betalen maar nooit een precies bedrag noemen want elke puber heeft ook recht op dát stukje privacy.
elkaar wat gunnen
Natuurlijk behandel je je kinderen gelijk, maar af en toe moet elkaar ook wat gunnen. Zijn je kinderen ook verongelijkt als een van hen iets heeft gewonnen met een prijsvraag? Nee toch hoop ik?
Optie 2 dus. Optie 3 vind ik stiekem, daar krijg je achteraf gedoe mee en je bevestigt de kinderen in hun eventuele verongelijktheid.
elkaar wat gunnen
daar zeg je zowat, Creabea. Klopt helemaal!
Optie drie is het 'makkelijkste' maar de les 'elkaar wat gunnen' is een leven lang van waarde.
Datgene wat het kind overkomt aan wie je nu iets speciaals wilt geven, snappen de anderen ook dat dat inderdaad iets moeilijks is? Dat scheelt al een stuk denk ik.
nou
Dat redelijk gelijk behandelen, dat lijkt me toch heel gewoon? Ts geeft toch aan dat dat bij kleine dingetjes, verschil maken, geen enkel probleem is.
Nu gaat het over iets groters, ik zou daar dezelfde bedenkingen bij hebben.
Ik weet ook niet wat ik zou doen. Dat leren elkaar iets gunnen klinkt heel mooi, maar is iets dat je niet zomaar op deze manier kunt afdwingen. Als de kinderen het niet zo ervaren dan heb je er niets aan.
Op verschillende manieren hulp geven oke. Iets extra's om iets te verzachten of te vergemakkelijken oke. Maar ik geloof toch niet dat ik zo'n duur kado daarbij zou inzetten. Ik geloof niet dat mijn kindeten dat helemaal zouden begrijpen, en eigenlijk snap ik dat wel.
Tenminste puur vanuit mijn eigen situatie. Verschil tussen de kinderen maak ik als ik inschat dat iets nodig is. En het *nodig* zijn van zoiets is natuurlijk discutabel.
Als er echt sprake is van een zeer speciale situatie, dan zou ik denk ik iets verzinnen om de anderen in te betrekken. Samen iets speciaals voor die ene doen, of zoiets. Als daar tenminste enigzins motivatie voor is. Ik zou dat wel stimuleren maar dus niet afdwingen, dan schiet 't z'n doel voorbij. Maar hoe je eea brengt bepaalt natuurlijk al heel veel.
Zelf iets doen voor een ander is fijner dan toekijken hoe de andejr iets krijgt.
Peertje
Je kunt je kinderen nooit allemaal gelijk behandelen en als je dat als doel hebt ben je in mijn ogen niet verstandig bezig. Veel mensen geven fietsen of kleding door aan jongere kinderen, zeker als ze allebei van hetzelfde geslacht zijn en als je dat doet betekent dat dat het jongste kind vaak méér kleding heeft dan de oudste en dat jongste kleding draagt die al door oudste is gedragen. De één ziet het als negatief, de ander als positief.
Ook al koop je alles nieuw: dan nog zal het zo zijn dat het ene kind opeens een nieuwe fiets krijgt en het andere niet. Dat kun je toch ook prima uitleggen? Soms heeft er eentje een nieuwe computer nodig en soms dus iets anders. Kinderen zijn verschillend en hebben verschillende behoeftes of ben jij zo iemand die bij elke verjaardag precies hetzelfde bedrag gaat besteden aan het kind? Iets wat ook niet echt zinvol is want jonge kinderen meten de kadootjes af aan kwantiteit of formaat niet aan waarde.
Ook als een kind ziek is krijgt het opeens meer aandacht en kadootjes: hoe ga je daar dan mee om?
Wel gelijk
Natuurlijk hoef je niet alles af te wegen, maar in grote lijnen krijgen de kinderen hier wel hetzelfde. Ik vind dit wat jij overweegt niet kunnen en dat stiekeme gedoe erover al helemaal niet.
gelijk
Barvaux ik zei toch redelijk gelijk, en niet precies gelijk. En als het nodig is. Dat las ik ook in posting ts.
Gelijk is in mijn ogen dat ieder kind een fiets krijgt als het nodig is. Hier heeft zelfs een kind een vaste computer en de ander niet. Hoewel gedeeltelijk zelf betaald toch een groot verschil. De een heeft het in onze ogen nodig (is ook erg speciale situatie) de ander absoluut niet.
In dit geval gaat het om een, zoals ik lees, onnodig kado met een speciale betekenis. Dan vind ik persoonlijk 100 euro veel. Maar goed, een ander zou de situatie bij ons met computer oneerlijk kunnen vinden en nog wel meer situaties ook. Want ik maak best veel verschil tussen mijn kinderen, maar probeer ze allemaal te geven wat ze nodig hebben. In die zin gelijkheid.
maar
Het is wel zo dat ik probeer te gaan compenseren op het moment dat eentje het nogal oneerlijk gaat vinden. Dus dan krijgt ander kind van mij ook iets (extra aandacht oid) puur om verhoudingen recht te trekken. Want ik kan wel inschattingen maken over wat nodig is, als iemand zich achtergesteld gaat voelen klopt het ook niet meer. Gebeurt hier weleens, omdat kinderen heel verschillende behoeftes hebben.
Smartphone
Gelijk behandelen is bij ons ook 'slechts' in grote lijnen hoor. Nieuwe kleding, fietsen, muziekinstrumenten, we delen en geven door, krijgen tweedehands, of kopen nieuwe, net hoe het uitkomt.
En ook elkaar iets gunnen spreekt vanzelf en het is fijn als een anders eens een extraatje krijgt. Een uitje met één van de ouders of een ijsje in de stad. Allemaal prima.
Nu gaat het om het volgende: een van onze kinderen moet, door omstandigheden, naar een andere school in de stad (voortgezet onderwijs). Zij vindt het heel erg. Om de pijn te verzachten wil ik haar een (redelijk) mooie smartphone geven, de hare is dringend aan vervanging toe. Zij heeft geen geld om er zelf een te kopen. En ze kan dan in elk geval met een cool toestel naar haar nieuwe klas. (en ook hier weet ik dat het daar niet vanaf hangt hoor! Zelfvertrouwen heeft ze toch wel).
Mijn jongste kind heeft recent van zelf verdiend geld een mooie gekocht. De smartphone van mijn oudste is oud en gebrekkig. Maar zij wil er eigenlijk geen geld aan uitgeven en doet het er nog maar even mee.
En nu zou de middelste dus 'zo' maar wel een mooie nieuwe smartphone krijgen. Een zeer gewild en belangrijk ding!
Maar, ik gun het haar zo... En de anderen zullen iets 'verzachtends' wel begrijpen: maar zo maar zo'n smartphone in je schoot geworpen krijgen, tja, dat is wel heel wat om je zus zomaar te gunnen!
Optie 3 valt overigens af, dat vind ik zelf eigenlijk ook stiekem, nou ja, niet helemaal jofel in elk geval. Ik wil niet dat mijn dochter min of meer moet verzwijgen dat ik substantieel heb bijgdragen.
Blijft over 1 of 2.
Dank voor het meedenken en jullie reacties!
hmmm
Ik zie eigenlijk niet zo hoe een nieuwe telefoon de pijn van het naar een andere school moeten zou verzachten.
Daarbij geef je al aan: zo'n ding willen ze allemaal wel graag hebben!
Hebben jullie er ooit een soort afspraken over gemaakt? Dat ze nieuwe telefoons zelf moeten betalen, bijvoorbeeld? In dat geval is het natuurlijk nog lastiger om daar nu voor 1 van de 3 vanaf te wijken. Ik kan mij wel voorstellen dat dat dan echt niet goed valt.
Ik zou iets heel anders doen om de pijn van de schoolwissel te verzachten. Een 1 op 1 uitje bijvoorbeeld, of juist iets met z'n allen. Maar een nieuwe telefoon? Ik denk niet dat ik dat zou doen.
ben er ook niet weg van
Ik dacht dat het om iets ging wat de anderen wel wilden hebben maar niet hadden. Zelfs de jongste heeft zelf een telefoon betaald en oudste vindt het het nog niet waard maar precies het kind wat er geen geld voor heeft heeft een nieuwe telefoon nodig?
Ik vind het een beetje tricky om dan juist een telefoon te geven terwijl jongste daar knap voor gespaard heeft. Ik zou iets anders doen denk ik want een telefoon die had ze ook nodig op de school waar ze eigenlijk wel naar toe had gewild maar blijkbaar vond ze het zelf niet de moeite om daarvoor te sparen?
Gevoelig
Ik snap wel dat het gevoelig kan liggen, toch zou ik het wel doen. Je wilt graag dat ze die smartphone heeft die ze nog niet heeft. Jij vind dat ook belangrijk.
Een andere keer is het weer een ander kind dat je iets extra's wilt gunnen. En het hangt ook van je mogelijkheden af. Nu komt dit goed uit, een andere keer wat anders.
Misschien wel goed als er discussie van komt. Ze hoeven het ook niet met jou beslissing eens te zijn.
Je kunt ook je twijfels bespreken en het toch doen.
Goed leerpunt voor iedereen.
En misschien
Misschien snappen ze het wel. Onbesproken. Kinderen begrijpen soms ook meer dan je denkt.
is ze niet...
Is je dochter niet binnen ongeveer een half jaar jarig? Dat je nu inderdaad een klein beetje samen doet (zij 30 euro, deels op afbetaling van haar zakgeld of zo) en jij, afhankelijk van wat de telefoon kost, nog 70 tot 90 euro. En dan erbij zeggen: het is al deels een verjaardagscadeau, op dat moment krijg je iets kleiners (een boek bijvoorbeeld).
mmm lastig inderdaad
Ik vind m ook lastig. Vooral omdat het blijkbaar initieel al niet duidelijk was/is of en wanneer een kind een smartphone nodig heeft of krijgt?
Hier is de deal vanaf 2e helft groep 8. Er zijn oudjes beschikbaar als je wel vind dat je moet kunnen bellen of als ik dat vind. Zoon heeft er dus net 1 gekregen van ons. Dochter is 10 en gaat naar groep 7 die heeft een oude nokia om te bellen. Als ze nu al een smartphone wil dan moet ze er voor sparen.
Anyway kun je niet iets bedenken inderdaad met een soort lening of verjaardagskado alvast. Dat ze hem nu krijgt en met verjaardag geld vraagt en dan een deel terugbetaalt. Ik denk dat dat wel duidelijker is voor de anderen en beter uit te leggen. Dit voelt een beetje als een hellend vlakje. Niet helemaal zuiver en kinderen hebben neusjes voor dingen die niet helemaal zuiver zijn....en terecht 
niet lastig
Ik vind het echt niet kunnen. Er zijn genoeg andere opties zoals je hebt kunnen lezen.
sam-sam
deels als extra in de vervelende omstandigheid, deels zelf (gespreid) betalen omdat het cadeau een te groot verschil is met de andere twee - dat zal ze best begrijpen!
(Herinner me dat dochter in een vergelijkbare situatie van ons lenzen kreeg ipv haar bril. Dat vond ze fantastisch. Het was even lasting te verkroppen dat een vriendinnetje toen ook ineens lenzen mocht ipv bril.)
Huh bromvlieg?
"(Herinner me dat dochter in een vergelijkbare situatie van ons lenzen kreeg ipv haar bril. Dat vond ze fantastisch. Het was even lasting te verkroppen dat een vriendinnetje toen ook ineens lenzen mocht ipv bril.)"
Waarom kon je haar dat niet gewoon gunnen? Er zullen altijd mensen zijn die meer kunnen en mogen.
En jouw optie vind ik ook niet kunnen. Geef de andere kinderen dan ook dat extraatje.
omdat...
... je in een kwetsbare situatie wat minder nuchter denkt. Zeker als jonge puber.
En iedereen een extraatje zoals een smartphone, dat moet maar net in het budget passen.
minder nuchter
gelukkig zeg je dat er nu bij. En het gold dus alleen voor jouw puber en niet voor jezelf. Toch vind ik het een mooie eigenschap wanneer je (ook als puber) iemand anders gewoon iets kan gunnen. En het ging hier om een vriendin nota bene.
Wat wil je dochter?
Je zou haar kunnen vragen of er dingen zijn die haar start op de nieuwe school makkelijker maken. Je kunt voorbeelden noemen zoals telefoon, nieuwe tas, coole agenda, lenzen in plaats van bril.
Je kunt ook aan haar vragen: stel je krijgt plotseling 100 euro, wat zou jij daar dan mee doen? Dat kun je aan alle kinderen vragen.
Want jij lijkt die telefoon heel belangrijk maar je dochter vindt dat misschien helemaal niet belangrijk.
iemand iets gunnen
tuurlijk.Heel belangrijk.
Maar als jij iets voor jou speciaals krijgt omdat je ouders dat willen geven in een voor jou lastige tijd, kan het vervelend voelen als een ander die dat vervelende niet hoeft te ondergaan (was in mijn voorbeeldje trouwens niet zomaar een vriendin, kan ook een broer/zus) datzelfde zomaar krijgt. Als je je unhappy voelt ben je nou eenmaal wat overgevoelig.
Dat gaat wel weer over, en dan gun je de ander alles graag!
niet zomaar een vriendin
dat verandert de zaak (juist) niet..
En ik snap wel wat jij bedoelt, maar het is geen gegeven. Het werkt niet voor iedereen zo. Er zijn ook pubers die een ander alles gunnen, ook al voelen ze zich zelf niet goed. Ik heb vaak het idee dat de gevoelens van jaloezie meer bij de ouders spelen dan bij het kind. (Ik zeg niet dat dat bij jullie zo is/was!)
jaloezie bij ouders/kinderen
bij mij speelde dat in die situatie niet, maar ik snap wat je bedoelt. Je kunt je als ouder geraakt voelen door iets waar je kind misschien niet eens mee zit (denk bv aan de feestjesdraadjes op OO)
Een ander van alles gunnen kan ook een signaal zijn van dat het je allemaal niet meer boeit. wat een ander al dan niet heft/krijgt - het boeit je niet omdat je jezelf helemaal niet happy voelt. 'Lekker boeiend'
Maar goed, ik ben benieuwd hoe het verder gaat in het gezin van draadstartster. Als ouder wil je zo graag alles zo goed mogelijk doen, en al bedoel je het enorm goed, het kan bij de diverse kinderen verschillend overkomen. Iedereen is anders en heeft eigen gevoeligheden.
Gegund!
Je wordt op je wenken bediend bromvlieg!
Ik koos voor optie 2. Ik dacht de 'moeilijke' weg. Maar nee!
Ik heb beide kinderen uitgelegd wat ik wilde doen en waarom. En zonder ook maar een moment te aarzelen begrépen ze het niet alleen, ze vonden ze het een prima 'verzachtend' iets, en gunden ze het hun zus van harte! Wat lief! En ze vonden ook dat het wel echt een 'cool' toestel moest zijn, een simpel tweedehandsje volstond niet.
Het krijgende kind was inderdaad héél blij en vond het eigenlijk wel logisch dat de anderen er geen probleem van maakten: want, wat zou het hen opleveren? Zij zouden hooguit kunnen voorkomen dat zij géén telefoon zou krijgen. Van een 'ik wil dat niet hebben' zouden zij zelf niet beter worden. Dus waarom zouden ze dat doen?
En zelf komen ze ook wel eens aan de beurt als het aan de orde is.
Nou ja, ik mopper wel eens om niet opgeruimde spullen en vieze sokken onder het bed. Maar voorlopig niet meer want uiteindelijk gaat (opvoeden) (vooral?) hierom, voor elkaar zorgen en er voor elkaar zijn in goede en minder goede tijden. (en ja, dat kan ook prima zonder kadoos!).
Fijn dat jullie allemaal meedachten!
Gelijk
Vergissing, ik startte de topic onder de nick 'Gelijk'.
de nick Ippel was een vergissing. Sorry!
over die lenzen
Mijn dochter kreeg in groep 8 lenzen. Haar vriendin kreeg ook in groep 8 lenzen, wat eerder dan dochter. Dochter kreeg het verwijt dat zij vriendin na-aapte. Terwijl wij altijd gezegd hadden: in groep 8 ben je oud genoeg om zelf verantwoordelijk te zijn voor lenzen. Vriendin vond dat zij niet meer speciaal genoeg was.
Tja, jammer dan. Wij trekken ons eigen plan.
Gelijk?
Wat fijn dat het zo loopt! En het is heel goed dat ze elkaar iets gunnen.
Ik heb werkelijk nooit ook maar geprobeerd mijn kinderen gelijk te behandelen. Hoe zou dat ook kunnen? Ze zijn zo verschillend, qua karakter, qua leeftijd, qua interesses. het ene karakter vergt een andere aanpak dan het andere karakter, in mijn ogen. Dom voorbeeld misschien maar mijn oudste kind kan met veel minder slaap toe dan mijn jongste kind. Dus ben ik met bedtijden bij jongste altijd veel strenger geweest dan bij oudste. Dat kan toch niet anders bij twee kinderen? Ik doe volgens mijn kinderen een hoop verkeerd maar ik heb nog nooit een verwijt gehad over 'ongelijkheid' of 'voortrekken' of iets dergelijks. Ze kunnen ogenschijnlijk dus prima omgaan met het verschil in aanpak. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik ze onder de streep toch gelijk behandel. Maar in dat geval heb ik er geen kopzorgen om dus is het uiteindelijk toch beter, denk ik.
