als je aan je kind zou vragen...

Allemaal

Ik heb er zes en alle zes denken ze dat ik een ander kind dan zijzelf leuker vindt. Heb het net gevraagd. Dat was een lange discussie aan tafel!

Zelf vind ik het moeilijk. Ik begin ze nu ze ouder zijn, steeds meer te "beoordelen" door de ogen van anderen. Dus dan vraag ik me af hoe anderen over hun denken. En dan heb ik vijf zeer geslaagde pubers. Een heeft heel slechte ogen, en daardoor (?) is ze sociaal minder handig bij mensen die ze niet kent.

De jongens hebben fysiek eerder afscheid genomen van ons als ouders, met de drie meisjes is er meer knuffelcontact. Dat vind ik wel een opvallend verschil.

Haha

Dat was hier kort maar krachtig:"ik!"

Hij heeft gelijk, hij is mijn favoriet, daarom heb ik het ook bij één kind gelaten

Deze vraag

Ik las deze vraag toen Marc Marie Huibregts net, bij DWDD, vertelde dat kinderen altijd onvoorwaardelijk van hun ouders houden maar ouders voorwaarden stellen aan de liefde.
Tot mijn spijt denkt mijn dochter dat ik meer houdt van mijn zoon. Maar dat is ook onderdeel van haar gehele gevoel te falen in alles in haar leven, wat gewoon niet waar is.
Is het een wedstrijd? Dan praten we wat over liefde. Maar het blijft een moeilijk dingetje. Alles wordt dan door dat ene idee gefilterd.
En ik kan haar niet overtuigen. Ze heeft er allemaal argumenten bij die ik dan wel herken maar voor mij betekent dat dan weer niet dat ik verschil maak, maar ze ervaart het wel zo. En dat bevestig ik dan maar.
Dan moet ik wel een beetje oppassen dat ik haar niet de hemel inprijs met mooie verhalen die ik met haar beleefd heb, want dat wordt dan ook weer in dat kader geplaatst als een soort overdekking van het tegendeel.
Pubertijd denk ik, maar dan weer even sterker aangezet.

Nog niet vragen

Ze zijn hier nog te klein om het aan te vragen maar ik weet wel wat ze zouden zeggen, namelijk wat anderen ook wel eens opvalt: dat ik een betere band heb met de oudste dan met de jongste.
Maar dat komt, denk ik, omdat het biologisch niet mijn kinderen zijn en ze beiden als baby heel erg naar mijn vrouw trokken qua dragen, slapen en de borstvoeding natuurlijk. Ik vond het heel moeilijk om daartussen te komen.
Met S onderneem ik van alles de hele dag door nu ze ouder is en ik voel zelf wel dat ik veel meer met haar heb dan met H. Maar ze zijn nog klein. Als H groter word zal dat heus veranderen. Al zullen ze misschien allebei nog wel het gevoel hebben dat ik van de één meer houd dan van de ander maar volgens mij kun je niet voorkomen dat ze dat soms zo voelen...

Jongste!

Ik heb het niet gevraagd, maar ik weet zeker dat ze alledrie zouden roepen: jongste. Ja jongste ook dus....

Nu is het niet zo dat ik meer van hem hou, maar door het grote schattige nakomergehalte dat hij heeft, is het wel mijn kleine oogappeltje.

Ik herken het van vroeger. Wij, pubers, vonden dat mijn moeder meer van de kat hield....
Nu achteraf begrijp ik dat ze daar een bepaald soort liefde kwijt kon die ze niet meer van toepassing vond op haar grote puberkinderen. Zo werkt dat hier namelijk ook. Jongste heeft nog hulp en verzorging nodig en daar kan nog lekker geknuffeld mee worden. En ik moet hem regelmatig in bescherming nemen tegen die grote twee lummels. Die zich al een beetje losgemaakt hebben van hun moeder en meer hun eigen ding doen.

Durf ik niet

Is t raar dat ik dit niet durf te vragen? Want een verdriet breng je teweeg bij n kind. Of wat breng je je kind in een moeilijk parket door na te denken dat hij of zij helemaal niet favoriet is. Ik heb n kind wat daar helemaal teneergeslagen van zou worden....En dat kind durft dan weet niet te vragen aan mij of het wel leuk genoeg is. Pfffff geen luchtig gesprek hier hoor!

Nou

Mijn kinderen roepen regelmatig dat ik X nu eenmaal het leukste vindt of dat Y mijn lievelingskind is.Zolang ik verschillende namen hoor neem ik het niet al te serieus op. Al vallen met name de naam van de oudste en de jongste (en de een na jongste) het vaakst. Wat ook de meest in het oog springende posities zijn dus begrijpelijk dat die het vaakst genoemd worden.

ik zou het ook niet vragen

de vraag alleen al impliceert dat er een antwoord is. Dat antwoord voelt sowieso fout bij de kinderen denk ik. Bij Thomas werd het een lange discussie, wat grappig.
Dat jongens fysiek eerder afscheid nemen dan meisjes onderschrijf ik niet zonder meer, er zit hierin duidelijk verschil tussen beide zonen. De een nam al vrij jong een onafhankelijke positie in, de andere is altijd toch wel knuffelig gebleven op z'n tijd. Ook de dochters zijn hierin verschillend.

Mijn kwetsbaarste kind

Is niet mijn favoriet maar ik besteed wel meer tijd aan haar. En dat vind haar zus ook, zonder enige vorm van jaloezie, zij is veel zelfstandiger en heeft mij minder nodig. Wanneer ik hen vraag van wie ze het meest houden zeggen ze steevast van elkaar. Vader en ik komen op de 2e plaats. Overigens heeft het minst kwetsbare kind de beste band met vader. Alles is zo in balans. Zelf ben ik altijd het minst favoriet geweest bij mijn moeder. Mijn broertje was altijd ziekelijk. Heel herkenbaar wat hier gebeurt dus.....

Mijn oudste dochter

zei nog wel eens dat we de jongste voortrokken. Zij mag altijd alles, zij is jullie engeltje. En dat deed best zeer, want je wilt als moeder niet dat je kinderen zich achtergesteld voelen bij elkaar. Feit was wel, dat de jongste een makkelijker kind was, waardoor alles ook soepeler ging en je makkelijker kon zeggen dat iets goed was. Met de oudste heb ik tot haar 16de veel strubbelingen gehad. Daarna werd het beter. Nu ze volwassen zijn heb ik met beiden goed contact, maar de rollen zijn omgedraaid. Nu doen jongste en ik wel eens ingewikkeld met elkaar. Maar dat komt ook omdat ze eigenlijk al het huis uit is, maar tijdens haar vrije dagen bij ons slaapt. Ze is gewend aan haar zelfstandigheid. De oudste heeft nu haar eigen bedoening en komt hier alleen op visite.

Hier

Gisteravond gevraagd, maar de vraag gesteld of ze dachten dat ik evenveel van beide hou.

Oudste (15) dacht even na en zei "Ja, denk het wel".

Jongste (13) was aan het gamen op zijn telefoon en zei "boeit me niet" .

Wel grappig, want jongste is een ontzettende knuffelkont en weet dat ik daar altijd heel blij mee ben (oudste is het juist helemaal niet). Een tijd geleden heeft hij wel eens gezegd dat ik meer van hem hou dan van oudste, omdat wij lekker samen kunnen knuffelen. Heb hem toen al duidelijk gemaakt dat het niet zo is.

En ik heb er afgelopen dagen erg over nagedacht, maar ik heb echt geen favoriet kind. Ben op beide onwijs trots, hou vreselijk veel van ze en zie bij allebei hun eigen kwaliteiten (en minder goede eigenschappen). Ben wel blij dat ik met jongste lekker kan knuffelen .

mijn dochter

Ik heb er maar eentje en die zei laatst: Het is maar goed dat ik geen broertje of zusje heb, want daar kun je vast niet zoveel van houden als van mij.

broddellapje

Mijn oudste maakt vaak grapjes over het bekende 'broddellapje' als eerste kind. Hij vindt zichzelf behoorlijk goed gelukt en begrijpt waarom we een tweede wilden: die moet nog beter zijn!

gelijkwaardig

Mijn kinderen zijn echt heel verschillend en hebben op andere punten mijn aandacht nodig. Jongste is een knuffelkind, onzeker en heel zachtaardig. Oudste is mer op zichzelf erg zelfstandig en houdt niet van knuffelen.
Jongste heeft momenteel meer aandacht nodig dus dan krijgt ze die ook.

Zelf was ik overduidelijk het minst favoriete kind thuis. Mijn vader had liever een zoon gekregen maar kreeg nog een dochter en ik liet mijn moeder min of meer onvruchtbaar achter.
Ik herinner me ook dat ik dwars was als kleuter en erg veel huilde, zoveel dat mijn moeder me dreigde weg te geven (het zal als een grap zijn bedoeld maar toch). Komt bij dat mijn zus nogal goed kon (en kan) manipuleren zodat de stoute dingen die zij deed mij in de schoenen werd geschoven. Ze ook bijna 5 jaar ouder dus als kind een stuk verder in ontwikkeling.
Nog is mijn zus de favoriet. Ouders gaan regelmatig leuke dingen doen met haar gezin, maar nooit met het mijne.
Maar ik geloof ook niet dat ik daar nu nog behoefte aan heb.
Ik hoop die fouten nooit te maken...

Ik ga 't niet vragen

Toen de jongens jonger waren (12-13) heeft oudste wel vaak geklaagd dat zijn jongere broer veel meer mocht dan hij. Op jongere leeftijd later naar bed, op jongere leeftijd meer computertijd etc. Ja dat klopt inderdaad, ze schelen 2 jaar in leeftijd, en maar één schooljaar. We behandelen ze dus min of meer alsof ze één jaar schelen. En oudste heeft zijn vrijheid meer moeten bevechten dank jongste, dat had oudere broer al gedaan. Dat zal veel mensen bekend voorkomen. Nu (16 en 18) zijn ze wat dat betreft gewoon gelijkwaardig, en hebben ze dezelfde vrijheden. Jongste is wel heel lang een veel makkelijker kind geweest, en nog steeds een veel grotere knuffelkont. Komt regelmatig even een snel kusje stelen, bij thuiskomst, bij opstaan, etc. Oudste heeft dat nooit gehad, zelfs als baby en peuter niet.

Meer dan één

Stoepkrijt, volgens mij denken vrouwen die zwanger zijn van hun tweede dat ergens ver weg diep in hun hart ook, dat je van de tweede nooit zoveel kan houden als van de eerste, want dat is natuurlijk al het allerleukste kind van de hele wereld.

Manvantwee, mijn jongere en enige broer en ik 'pestten' elkaar ook wel eens met de geboortevolgorde. Mijn broer zei dat ik niet helemaal goed gelukt was en onze ouders het nog eens gingen proberen met hem als resultaat. Omdat hij wel een geslaagd exemplaar was, waren ze klaar. Ik zei dat ze mij zo leuk vonden dat ze dat nog wel een keer wilden, maar dat mijn broer zo tegenviel dat mijn ouders het niet nog een keer aandurfden en we daarom geen jonger brusje hebben.

skik

P.S.

De echte reden waarom mijn ouders het bij twee kinderen hebben gelaten heeft mijn vader ons daarom maar eens uitgelegd. Toen ze na een dochter een zoon kregen zei mijn vader: meer soort'n binn'n d'r naait. Of hoe je dat dan ook schrijft in het Gronings.

skik

Skik

Precies, zo ist maar net!
Wij hebben het ook bij twee gelaten, een jongen en een meisje, en maar smaken zijn er niet. Maar ook bij twee jongens waren we daarna gestopt, twee vonden (en vinden) we gewoon genoeg.
Ik denk dat dochter zal zeggen dat ik meer van zoon hou, maar dat komt omdat hij een heel makkelijk kind is en heel gelijkmatig van humeur. Zij is veel meer van de extremen, hoge toppen diepe dalen, en weet (ook al is ze inmiddels 13) nog steeds dingen te doen waarvan ik denk hoe kom je erop??? Daardoor botsen we (geldt namelijk ook voor man) met haar veel vaker dan met zoon. Maar nee, ik heb geen favoriet, hou van allebei evenveel. Anders, dat wel, maar evenveel. En volgens mij hebben de kinderen ook geen voorkeur voor mij of vader.
Bij mij thuis was dat vroeger echt anders; ik was echt een vaderskind, jongere zus was twee handen op 1 buik met mijn moeder en jongere broer was het echt lievelingetje van mijn moeder. Ik denk dat dat nu wel minder uit elkaar ligt overigens, maar toen was dat gewoon heel duidelijk, ook voor de buitenwereld.

allebei

Allebei mijn kinderen riepen hard "IK!"
Daarna nuanceerden ze het beiden naar "ik denk dat je ons even leuk vindt" en dat is ook zo, wel op een andere manier, mijn 14 jarige zoon heeft nou eenmaal heel andere leuke kanten dan mijn 10 jarige dochter.