Alleenstaande vader met autisme
Mijn vriendin is onlangs overleden als gevolg ik nu alleen sta voor mijn 2 zoontjes. Oudste is 4 jaar, kleinste is nog maar 3 maanden. Zelf heb ik autisme en daar krijg ik nu kritiek op van mensen uit mijn omgeving tot zelf dreigementen. Een stel buurtbewoners roepen dat ik niet in staat ben om mijn kinderen op te voeden en al zeker niet omdat mijn oudste zoontje ook autisme heeft. De kans dat de jongste het ook heeft is groot maar wat maakt het uit? Ik zie mijn kinderen graag, verzorg ze zoals het hoort, maak alle dagen vers eten, breng ze van en naar school alle dagen. Geef ze affectie, ben er 24/7 voor hen en zorg ervoor dat ze veilig en gezond zijn. Ik heb mijn oudste zoontje bijna altijd zelf verzorgd omdat mijn vriendin ernstig ziek was. Ik heb geen financiële problemen, heb geen strafblad enzovoort en toch zijn er mensen die op mij walgen en het kunnen verdragen dat iemand met autisme kinderen op aan het voeden is. Zelfs dreigde iemand om de kinderbescherming op mij af te sturen, die dienst heeft er gelukkig geen zaak van gemaakt want ze hadden geen deftige reden. Maar het stoort me zo enorm dat er mensen zijn die je zo proberen te raken. Dit gewoon omdat ze met hun hoofdje nog in de Middeleeuwen leven en alleen het negatieve fantaseren van ouders met autisme. Steun van familie is er niet. Mijn ouders zijn dood, die van mijn vriendin hebben al jaren geleden contact met haar verbroken en wonen in Canada. Omdat ik er met bijna niemand mee kan over spreken. Is het nu zo dramatisch en erg dat iemand met autisme kinderen heeft en ze opvoed?
Trek je niets aan van zulke mensen en vooral besteedt zo min mogelijk tijd en energie aan ze. Ik noem ze de "hoe het heurt brigade". Ze hebben gewoon de kift, dat je het allemaal rooit als alleenstaande ouder. En soms lijkt het wel alsof ze je ervaren als een bedreiging, zeker als je er leuk uit ziet en alles voor elkaar hebt. Een soort spiegel met hun eigen denkbeelden.
Je komt krachtig en sterk over. Ik wens je het beste toe!
Tickel schreef op 28-06-2022 om 21:46:
[..]
Fijn dat je zus dit wil doen! Vergeet het niet vast te laten leggen. En misschien kan je zus beginnen met een band opbouwen met de kinderen? Gaan je kinderen naar een kinderdagverblijf en/of school?
Mijn oudste zoontje gaat naar de kleuterschool maar met halve dagen omdat de prikkels van de drukke klassen voor hem niet goed zijn. Ik doe een job die ik vanuit thuis kan doen en mijn uren flexibel kan uitvoeren wat in mijn voordeel speelt. Ik heb al wel via enkele instanties raad gevraagd en hem al ingeschreven voor het BUSO onderwijs netwerk zodat hij zo snel mogelijk aangepast onderwijs kan volgen. De kleinste gaat enkele dagen per week wel voor aantal uren naar de crèche maar de oudste zet ik nooit bij de opvang. Dit omdat hij ook weer niet tegen die drukte kan en zich beter voelt bij mij. Hij heeft wel enkele kameraadjes die gelukkig vaak willen komen spelen, wat ik wel goed vind want sociaal contact tussen kinderen blijft wel nodig vind ik. De oudste is ook op vlak van affectie veeleisend, veel knuffelen en warmte willen die ik hem ook steeds geef. Zeker nu zijn mama er niet meer is. Het feit dat ik zelf ook autisme heb maakt het mij ook makkelijker om prikkels en signalen te herkennen. Mijn zus komt ook regelmatig op bezoek.
Ach wat triest Doomske. Allereerst maar een dikke knuffel 
.
Ik denk dat je er inderdaad goed aan zou doen om te verhuizen. Kun je in de buurt van je zus gaan wonen? Dat zou al een heel fijn begin van een netwerk zijn om op terug te vallen. Je kunt dan proberen om dat netwerk uit te breiden met de ouders van kinderen uit de klas van je oudste. Heb je nog ouders die jou kunnen ondersteunen? Ik zou zeker ook eens langsgaan bij je huisarts, als het goed is heeft die kennis van de hulp die voor jou beschikbaar is. Ik kan me voorstellen dat je in een emotioneel zware tijd als dit behoefte hebt aan hulp. Zowel psychisch al praktisch. Je hebt nogal niet wat voor je kiezen gekregen de laatste tijd, ook zonder autisme zou een mens daar al een zware dobber aan hebben… Ik weet niet hoe dat in België is, maar hier in Nederland kan er vanuit de gemeente vaak wel wat geregeld worden.
Laat je hoe dan ook niet wijsmaken dat je door je autisme geen goede ouder zou kunnen zijn. Het zal zeker harder werken zijn dan voor iemand zonder zo’n diagnose en/of met een partner, maar zeker niet onmogelijk. Realiseer je wel zorgen voor je kinderen meer is dan alleen maar zorgen dat ze op tijd hun eten en drinken krijgen, op tijd op school zijn en schone kleren dragen. Maar nu ze nog zo jong zijn is dat voor nu wel voldoende denk ik. Focus je daar voorlopig maar op, dan doe je het al goed genoeg.
Ik heb zelf een zoon van 22 met autisme, dus ik heb enige ervaring in het ondersteunen en begrijpen van wat autisme kan betekenen in iemands leven, al is natuurlijk niemand hetzelfde. Maar als je behoefte hebt aan een luisterend oor of iemand die met je mee wil denken, dan kun je me een PB sturen.
Heel veel sterkte in ieder geval. Ik vind je echt een kanjer.
AlisonH schreef op 28-06-2022 om 21:37:
Allereerst: gecondoleerd met je verlies.
Dan: wat een giftige mensen zijn dat die zoiets zeggen. Het klinkt alsof het prima doet en al laat je steekjes vallen: ik vermoed dat de meeste vaders zonder autisme het ook zwaar zouden hebben in jouw situatie. Natuurlijk zul je voor uitdagingen komen te staan, en sommige daarvan zullen te maken hebben met jouw autisme of dat van je zoon. Veel ook niet.
Wel eens met veel van de bovenstaande reacties: kun je weg uit die omgeving, en zie je kans om ergens iets meer steun/een netwerk te krijgen? Dat lijkt me wel belangrijk.
Ik wacht momenteel af voor welke school mijn oudste zoontje zal krijgen. Ik heb hem laten inschrijven voor het BUSO en wil als het zover is zo kort mogelijk bij die school gaan wonen. Ik wil mijn kinderen zeker niet op internaat sturen of elke dag uren laten rijden in een schoolbus. Gelukkig heeft hij uit de kleuterschool al wat leuke kameraadjes die ondanks zijn autisme goed overgekomen met hem. Ze komen bijna wekelijks spelen wat ik goed vind en tof dat die ouders geen slecht beeld hebben zoals de buren uit de wijk waar ik woon. Sociaal contact is heel belangrijk. Ik heb als kind niet veel kameraadjes gehad en dat wil voor mijn kinderen vermijden dat ze dat ook meemaken. Hopelijk maakt hij later ook flink wat kameraadjes in het BUSO.
Doomske schreef op 28-06-2022 om 22:56:
[..]
Mijn oudste zoontje gaat naar de kleuterschool maar met halve dagen omdat de prikkels van de drukke klassen voor hem niet goed zijn. Ik doe een job die ik vanuit thuis kan doen en mijn uren flexibel kan uitvoeren wat in mijn voordeel speelt. Ik heb al wel via enkele instanties raad gevraagd en hem al ingeschreven voor het BUSO onderwijs netwerk zodat hij zo snel mogelijk aangepast onderwijs kan volgen. De kleinste gaat enkele dagen per week wel voor aantal uren naar de crèche maar de oudste zet ik nooit bij de opvang. Dit omdat hij ook weer niet tegen die drukte kan en zich beter voelt bij mij. Hij heeft wel enkele kameraadjes die gelukkig vaak willen komen spelen, wat ik wel goed vind want sociaal contact tussen kinderen blijft wel nodig vind ik. De oudste is ook op vlak van affectie veeleisend, veel knuffelen en warmte willen die ik hem ook steeds geef. Zeker nu zijn mama er niet meer is. Het feit dat ik zelf ook autisme heb maakt het mij ook makkelijker om prikkels en signalen te herkennen. Mijn zus komt ook regelmatig op bezoek.
Het klinkt allemaal prima geregeld Doomske. Ik zag deze website die me wel handig leek. Ook voor praktische hulp, maar ook als je misschien ooit eens vastloopt op iets. https://www.participate-autisme.be/nl/index.cfm Heb alleen geen idee of jij in die regio woont.
Ik weet wel weer waarom bijna niemand van mijn diagnose weet... Ik snap ook gewoon echt niet waarom mensen zo denken.
Maar echt, je doet het super. Je hebt jullie leven perfect aangepast op jullie behoeftes. Thuiswerken dus minder prikkels en meer tijd en energie voor de kinderen, oudste hoeft niet naar de opvang, kindjes kunnen komen spelen, je kon voor je zieke vrouw zorgen etc.
Dat je oudste veel affectie nodig heeft is logisch. Het is nogal wat om je moeder te verliezen als je vier bent. Mijn kind zoekt ook nabijheid en knuffels als ze het moeilijk heeft. En ook voor jezelf is het fijn. Niks zo troostrijk als knuffelen met je kind.
Omnik schreef op 28-06-2022 om 20:20:
Hoe weten ze eigenlijk dat je autisme hebt? Ik heb ADD maar dat weten mijn buren niet. Hoe komt het dat er zoveel van jouw buren dat weten dat ze je nu het leven zo zuur kunnen maken?
Misschien moet je verhuizen. Opnieuw beginnen. Ik zou helemaal geen zin hebben om in een buurt te wonen waar mensen zo met mij bezig zijn.
Als alleenstaand ouder, autisme of niet, is een netwerk belangrijk. Probeer aansluiting te vinden zodat je af en toe een beroep kunt doen voor steun.
En als je zelf door je autisme beperkingen ziet bij het in je eentje opvoeden van je kinderen, zoek hulp.
één van die verzuurde buren kent mij al jaren en weet dat ik in de autiwerking klassen zat van het BUSO en eens zo iemand begint te roddelen weet heel de wijk het. Naast hem woont dan zo een vrouw die op alles jaloers is en over veel mensen leugens verspreid. Ze heeft ooit is in de krant gelezen dat een persoon met autisme iemand neer had gestoken in Australië ofzoiets en ze denkt nu dat alle mensen met autisme een gevaar zijn voor de maatschappij. Die staat dan tegen andere roddeltantes te roddelen en dingen te vertellen die totaal niet kloppen.
Doomske schreef op 28-06-2022 om 23:24:
[..]
één van die verzuurde buren kent mij al jaren en weet dat ik in de autiwerking klassen zat van het BUSO en eens zo iemand begint te roddelen weet heel de wijk het. Naast hem woont dan zo een vrouw die op alles jaloers is en over veel mensen leugens verspreid. Ze heeft ooit is in de krant gelezen dat een persoon met autisme iemand neer had gestoken in Australië ofzoiets en ze denkt nu dat alle mensen met autisme een gevaar zijn voor de maatschappij. Die staat dan tegen andere roddeltantes te roddelen en dingen te vertellen die totaal niet kloppen.
Wat een ellende Doomske! Hoe is het mogelijk dat mensen zich op zo’n verschrikkelijke manier bemoeien met jou! In plaats van dat ze je hulp aanbieden nadat jouw vrouw en de moeder van je kindjes is overleden, gaan ze het je nog eens extra lastig maken met dit soort flauwekul? Ze weten er dus helemaal niks van, hoe je met je kinderen omgaat. Ze verzinnen het gewoon. Ze moeten zich werkelijk kapot schamen die lui, echt waar. Er zijn allerlei redenen om te twijfelen of je wel altijd een goede ouder bent. En dat doet vast iedere ouder wel eens. Maar dit soort zwatelende buren is geen reden om aan jezelf te twijfelen. Laat ze maar in hun sop gaarkoken, trek je er niks van aan en als je de kans krijgt, verhuis je naar een andere buurt. Zijn ze nou helemaal betoeterd!
MamaE schreef op 28-06-2022 om 23:22:
Ik weet wel weer waarom bijna niemand van mijn diagnose weet... Ik snap ook gewoon echt niet waarom mensen zo denken.
Maar echt, je doet het super. Je hebt jullie leven perfect aangepast op jullie behoeftes. Thuiswerken dus minder prikkels en meer tijd en energie voor de kinderen, oudste hoeft niet naar de opvang, kindjes kunnen komen spelen, je kon voor je zieke vrouw zorgen etc.
Dat je oudste veel affectie nodig heeft is logisch. Het is nogal wat om je moeder te verliezen als je vier bent. Mijn kind zoekt ook nabijheid en knuffels als ze het moeilijk heeft. En ook voor jezelf is het fijn. Niks zo troostrijk als knuffelen met je kind.
Ja mijn zoontje is echt een knuffeljongen. Hij is enorm fan van knuffeldieren. Als ik in de avond op de zetel TV kijk komt hij met zijn knuffels altijd naast me liggen en wijst hij naar het salon deken om over ons heen te doen. Hem apart in een zetel leggen is gevaarlijk, dan is hij boos want hij wil me knuffelen 😀. Knuffelen is idd de beste troost. Zonet nog werd hij wakker van een nachtmerrie, nam hem even bij me in de zetel en viel hij in slaap terwijl ik hem knuffelde. Hij is soms zelfs jaloers als ik zijn babybroertje de fles geef of gewoon in de armen heb liggen 😂 'ikke ook papa knuffelen" roept hij dan.
Weet je wat het zo naar maakt? De mensen die oordelen zouden ipv roddelen juist los van je diagnose zich kunnen verplaatsen in de nare toestand van je partner verliezen en kleine kinderen die hun moeder zo jong moeten verliezen. Wat nu zo raakt is dat men blijkbaar bezig is met hoe jij het allemaal in je eentje redt want is het onmogelijk in hun ogen dat jou het lukt.
Dat mensen roepen of het zelfs voor mekaar krijgen een instantie als kinderbescherming erop af te sturen vind ik ook nogal wat, zonder degelijke vermoedens van dat het niet zou gaan thuis. Zij horen eerst iemand die meldt eens goed aan de tand te voelen waar het melden van iets opnieuw gebaseerd. Je zegt het is opgelost maar mensen kunnen maar lukraak melden, ik vind (en zeker in hoe jij het geval beschrijft) dat de achtergrond van een melder ook ertoe doet.
Wat het beste is om ermee om te gaan is niet aan de kant te gaan voor bepaalde mensen in je buurt. Als je geen zin hebt in bepaald publiek kun je een andere weg kiezen maar compleet aan de kant gaan zoals verhuizen zou ik dus niet doen. Laat mensen die roddelen maar leren wat ze rondbazuinen gewoon tegen de persoon zelf te uiten. Dan kun je in gesprek gaan en loslaten wat je wilt over jezelf en je kinderen. Je kunt ook de mensen in kwestie dan confronteren met hunzelf op die manier. En de boel omdraaien met een voorbeeld. Bijvoorbeeld benoemen dat je hebt gehoord van iemand dat die vrouw die roddelt diabetes heeft en slecht met haar ziekte omgaat. En dat je het in de buurt zou kunnen rondvertellen maar dat je je zorgen maakt om haar en het liever eerst even zelf komt checken bij haar voor je contact met haar huisarts zoekt omdat je je zorgen maakt. Iets heel doms misschien maar wellicht zet dat dit soort mensen aan het denken en gaan ze met zichzelf bezig ipv een pispaal te zoeken.
Nu ga je jezelf verdedigen en weet je prima dat het anders zit. De onmacht zit hem in wat anderen beweren en blijf doorgaan met wat je doet, dat doe je prima ondanks adhd etc. Dat weet je zelf heel goed.
Misschien willen die mensen uit je buurt wel aandacht omdat ze het zelf te kort hebben, of andere problemen. Serieus kan het zijn dat ze zelf niet door hebben dat door dit te doen zij zelf iets mankeren.
Wat ik veel logischer reactie vind is dat je als buurt vraagt of ze iets voor je kunnen doen ipv te suggereren dat bij voorbaat een persoon met wat dan ook iets ergens voor ongeschikt is. Zeker na een verlies en om klaar te staan als ze dat kunnen ipv je te kleineren
In een van de berichten werd gezegd dat je Belg bent, ik zie het niet direct in jouw berichten maar misschien heb ik erover gelezen.
Mocht je effectief in België wonen, neem dan eens contact op met Het Raster. Dit is een dienst die gespecialiseerd is in ass en zij komen bij jou thuis op gesprek. Misschien dat ze jou nog zinnige tips kunnen geven.
Hoe komt het dat de hele straat/buurt weet dat je autisme hebt?
Viva-amber schreef op 29-06-2022 om 06:16:
Hoe komt het dat de hele straat/buurt weet dat je autisme hebt?
De vraag is al beantwoord:
Hij zat op het speciale onderwijs (BUSO).
kleinejongen schreef op 29-06-2022 om 01:02:
Weet je wat het zo naar maakt? De mensen die oordelen zouden ipv roddelen juist los van je diagnose zich kunnen verplaatsen in de nare toestand van je partner verliezen en kleine kinderen die hun moeder zo jong moeten verliezen. Wat nu zo raakt is dat men blijkbaar bezig is met hoe jij het allemaal in je eentje redt want is het onmogelijk in hun ogen dat jou het lukt.
Dat mensen roepen of het zelfs voor mekaar krijgen een instantie als kinderbescherming erop af te sturen vind ik ook nogal wat, zonder degelijke vermoedens van dat het niet zou gaan thuis. Zij horen eerst iemand die meldt eens goed aan de tand te voelen waar het melden van iets opnieuw gebaseerd. Je zegt het is opgelost maar mensen kunnen maar lukraak melden, ik vind (en zeker in hoe jij het geval beschrijft) dat de achtergrond van een melder ook ertoe doet.
Wat het beste is om ermee om te gaan is niet aan de kant te gaan voor bepaalde mensen in je buurt. Als je geen zin hebt in bepaald publiek kun je een andere weg kiezen maar compleet aan de kant gaan zoals verhuizen zou ik dus niet doen. Laat mensen die roddelen maar leren wat ze rondbazuinen gewoon tegen de persoon zelf te uiten. Dan kun je in gesprek gaan en loslaten wat je wilt over jezelf en je kinderen. Je kunt ook de mensen in kwestie dan confronteren met hunzelf op die manier. En de boel omdraaien met een voorbeeld. Bijvoorbeeld benoemen dat je hebt gehoord van iemand dat die vrouw die roddelt diabetes heeft en slecht met haar ziekte omgaat. En dat je het in de buurt zou kunnen rondvertellen maar dat je je zorgen maakt om haar en het liever eerst even zelf komt checken bij haar voor je contact met haar huisarts zoekt omdat je je zorgen maakt. Iets heel doms misschien maar wellicht zet dat dit soort mensen aan het denken en gaan ze met zichzelf bezig ipv een pispaal te zoeken.
Nu ga je jezelf verdedigen en weet je prima dat het anders zit. De onmacht zit hem in wat anderen beweren en blijf doorgaan met wat je doet, dat doe je prima ondanks adhd etc. Dat weet je zelf heel goed.
Misschien willen die mensen uit je buurt wel aandacht omdat ze het zelf te kort hebben, of andere problemen. Serieus kan het zijn dat ze zelf niet door hebben dat door dit te doen zij zelf iets mankeren.
Wat ik veel logischer reactie vind is dat je als buurt vraagt of ze iets voor je kunnen doen ipv te suggereren dat bij voorbaat een persoon met wat dan ook iets ergens voor ongeschikt is. Zeker na een verlies en om klaar te staan als ze dat kunnen ipv je te kleineren
Ga niet proberen om anderen te verbeteren.
En vraag geen hulp aan de roddelaars, maar aan betrouwbare mensen.
Ik vind dat mensen hier erg snel adviseren om te verhuizen.
Zijn zoon heeft hier vriendjes, dus blijkbaar zijn er ook buren die Doomske wel vertrouwen.
