Agressie (Therapie)
Hallo allemaal,
Wij zijn een gezin van vader, moeder en zoontje (8maanden)
Ik (moeder) zit sinds kort bij een therapeut. Eerst deden we samen relatietherapie, alleen vader gaat EMDR doen dus vanaf nu ga ik alleen naar de therapeut.
Het probleem bij mij zit dat als we ruzie hebben ik soms niet mijn woede onder controle heb en met spullen ga gooien, zie, stoelen, blikjes enz.. (Wel altijd dat zoontje boven slaapt ivm dat wij altijd ruzie hebben in de avond)
Nu wil ik hier eigenlijk heel graag over praatte en hopelijk dat ik dan aan me zelf kan gaan werken. Het probleem is echter dat ik heel erg bang ben dat als ik aan de therapeut vertel wat voor agressie er is dat zij een melding zal maken bij veilig thuis.
Mijn vraag is nu eigenlijk wanneer zal een therapeut een melding maken?
Kan ik hier gewoon over praatte of moet ik inderdaad bang zijn dat we met jeugdzorg ect te maken gaan hebben?
Ik heb eerst een andere tip: voor mij was indertijd de pil een ramp. Zonder reden ging ik met kussen gooien (nog geen kinderen, gelukkig). De huisarts adviseerde toen (na eerst andere pillen geprobeerd te hebben) om vitamine B extra in te nemen, vooral B12 geloof ik. Dat hielp echt. Het is maar een kleine tip en zeker niet de hele oplossing.
'Mijn vraag is nu eigenlijk wanneer zal een therapeut een melding maken?' Dat is helaas nauwelijks voorspelbaar. Wellicht kun je het neutraal houden: word ik erg boos en dat vind ik vervelend.
Andere tip: ga 's avonds (voor 21.00 uur) even een ommetje maken. Wellicht glijdt de spanning van de hele dag dan een beetje van jullie af.
Tsjor
Heb je al gekeken of er online anoniem begeleiding mogelijk is? Dan zou ik dat doen.
Je hebt natuurlijk wel een verweer als er een melding gedaan wordt. Je zoekt al hulp dus 'ingrijpen' is niet nodig. Helaas is men daar meestal niet gevoelig voor en mag je toch het 'circus' in.
Echter, ook via je partner kan een melding binnenkomen.
Dus nogmaals, zoek online anoniem hulp en zorg dat je zaken verder op orde zijn. Netjes huis, kind goed verzorgd. Geen loeder van een hond of aanloop van asociale buurtgenoten. Niet roken in huis.
Verdiep je alvast in de stichting KOG die hebben goede adviezen.
Dat is nou eenmaal de consequentie van dat melden. Niemand kan meer veilig aan haar problemen werken zonder er de schuld van te krijgen. Want, de kinderen. En niet: moeder werkt aan de problemen zodat de kinderen....
Is je therapeut een BIG-geregistreerd psycholoog? Dan houden ze zich waarschijnlijk aan de meldcode van de KNMG. Op deze pagina staat (in de tekst) een link:
https://www.nvvp.net/website/onderwerpen/detail/meldcode-kindermishandeling
Ik heb die meldcode gelezen, maar blijf het gevoel houden dat het alle kanten op kan.
Eerste afweging voor de therapeut is of het kind getuige is van huiselijk geweld of niet. Volgens de meldcode zijn kinderen ook getuige als ze het geweld alleen maar "horen", en zelfs als ze niets horen maar te maken hebben met een "angstige ouder".
Mocht de therapeut besluiten dat het kind geen getuige is, dan is daarmee de kous eigenlijk af. De therapeut mag dan niet eens melden zonder toestemming van het volwassen slachtoffer.
Maar waarschijnlijk moet de therapeut concluderen dat het kind mogelijk getuige is, en wordt daarmee verder de meldcode ingezogen. Dat betekent niet dat er een melding komt. Maar wel dat de therapeut dingen moet "onderzoeken" en anoniem moet bespreken met collega's en/of Veilig Thuis. Of er hulp geaccepteerd wordt, speelt bij de uiteindelijke afweging een grote rol. Dat de hulpvraag vanuit de "dader" komt, is heel positief.
Hoe hoger en wetenschappelijker opgeleid de therapeut, hoe meer men hecht aan de vertrouwensrelatie met de cliënt (en de hulp die men vanuit die vertrouwensrelatie kan bieden), en hoe minder snel men zal melden. Maar pas op dat je niet zomaar het contact verbreekt zonder goede reden en uitleg. Bij cliënten die "van de radar verdwijnen" wordt zeer snel en veel gemeld.
Mijn eigen tip bij agressie zou zijn: focus niet te veel jezelf. Analyseer de situatie en de omgeving: wat maakt dat jij je "durft" te laten gaan, en wat voor consequenties ondervind je wel/niet als gevolg daarvan? Begin vanuit het uitgangspunt dat je een bepaalde mate van controle hebt: jij gooit niet met dingen op het werk, je doet het niet in bijzijn van je kind. Waarom lukt het je soms wel om je in te houden, en soms niet?
Ik wil vooral zeggen dat ik het hartstikke goed van je vind dat je aan jezelf wil werken. Over meldingen etc kan ik niets zeggen, maar hoop dat je het doorzet om op wat voor wijze dan ook naar een oplossing te zoeken.
Speelde het ook al voor jullie zoontje er was?
Lukt het je om even weg te gaan wanneer je zo boos wordt? Naar buiten bijvoorbeeld?
Ik herken dit wel, had er vroeger ook last van. Het lag er bij mij wel aan met wie ik ruzie had. Kon ik mijn argumenten uitleggen, dus dat de ander me uit liet praten, dan ging het wel, was het met een persoon die dat niet deed en maar door bleef zuigen, dan ontplofte ik op een gegeven moment. Ik heb een keer een mobiele telefoon naar mijn ex zijn hoofd gegooid (en hij gooide 'm nog terug ook, daarna) en een vaas vol bloemen omver geschopt alsof het een voetbal was. Verder vooral met deuren slaan. Gelukkig heb ik het daarna nooit meer gehad, bij mij was het ook rond de tijd dat mijn eerste kind een baby was. Misschien de combinatie van het totaal veranderen van je leven en slaaptekort? Los van het feit dat ik me nog goed kan herinneren wat voor een werk ik er aan had om de troep van die bloemenvaas weer zelf op te ruimen.Als ik nu ruzie heb en boos ben dan blijft het bij boos praten, misschien een kleine stemverheffing maar verder niet, zelfs geen deuren meer slaan, dus hoe ouder hoe wijzer gaat hierin wel op.V.w.b. het melden, denk ik dat dat inderdaad gedaan kan worden, lijkt me geen goed plan.Weglopen uit de situatie of gooien met dingen die geen kwaad kunnen(zoals een kussen van de bank o.i.d. ) wil misschien toch wat helpen om stoom af te blazen en met je partner afspreken dat jullie eerder een time-out moeten nemen, later het er maar verder over hebben, om escalatie te voorkomen.
Junio schreef op 19-02-2021 om 13:27:Ik wil vooral zeggen dat ik het hartstikke goed van je vind dat je aan jezelf wil werken. Over meldingen etc kan ik niets zeggen, maar hoop dat je het doorzet om op wat voor wijze dan ook naar een oplossing te zoeken.
Speelde het ook al voor jullie zoontje er was?
Lukt het je om even weg te gaan wanneer je zo boos wordt? Naar buiten bijvoorbeeld?
Het speelde niet voordat onze zoontje geboren was. Maar wij zijn dan ook erg snel geweest met een kindje. Wij zijn nu samen sinds april 2019 dus nog geen 2 jaar. Kennen elkaar wel al 10 jaar.
Het probleem is ook dat ik niet fatsoenlijk weg kan gaan als we ruzie hebben. Toevallig dit weekend, hadden ruzie, partner was al de hele dag chagrijnig en bleef heel de dag negatieve dingen zeggen tegen me. Ik heb me redelijk netjes gedragen ondanks alle verwijten, en heb gezegd dat ik met ons zoontje een nacht bij me ouders ging slapen zodat de boel niet verder escaleert. Ik kan namelijk ook maar een hoeveelheid kritiek hebben. Helaas wou hij dit niet toelaten enzo.... ik heb uiteindelijk toch mijn zoontje zijn spullen kunnen pakken en ben gelukkig weg kunnen gaan. Na helaas een hele bombarie.. Dochtertje 2 jaar van zijn eerdere relatie was helaas binnen in de woonkamer toen partner achter me aan kwam naar de auto.
ach, kan er nog veel over zeggen maar wat k bedoel is, dat het dus erg moeilijk is om weg te kunnen voor de rust. Andersom doet hij het helaas ook niet.
_Anoniem_ schreef op 19-02-2021 om 14:04:Ik herken dit wel, had er vroeger ook last van. Het lag er bij mij wel aan met wie ik ruzie had. Kon ik mijn argumenten uitleggen, dus dat de ander me uit liet praten, dan ging het wel, was het met een persoon die dat niet deed en maar door bleef zuigen, dan ontplofte ik op een gegeven moment. Ik heb een keer een mobiele telefoon naar mijn ex zijn hoofd gegooid (en hij gooide 'm nog terug ook, daarna) en een vaas vol bloemen omver geschopt alsof het een voetbal was. Verder vooral met deuren slaan. Gelukkig heb ik het daarna nooit meer gehad, bij mij was het ook rond de tijd dat mijn eerste kind een baby was. Misschien de combinatie van het totaal veranderen van je leven en slaaptekort? Los van het feit dat ik me nog goed kan herinneren wat voor een werk ik er aan had om de troep van die bloemenvaas weer zelf op te ruimen.Als ik nu ruzie heb en boos ben dan blijft het bij boos praten, misschien een kleine stemverheffing maar verder niet, zelfs geen deuren meer slaan, dus hoe ouder hoe wijzer gaat hierin wel op.V.w.b. het melden, denk ik dat dat inderdaad gedaan kan worden, lijkt me geen goed plan.Weglopen uit de situatie of gooien met dingen die geen kwaad kunnen(zoals een kussen van de bank o.i.d. ) wil misschien toch wat helpen om stoom af te blazen en met je partner afspreken dat jullie eerder een time-out moeten nemen, later het er maar verder over hebben, om escalatie te voorkomen.
Het probleem is heel erg dat als wij een discussie hebben over een bord bijvoorbeeld dan komen we uiteindelijk in een erge ruzie over de prullenbak. Als je het begrijpt. Hij zegt vaak hele erge gemene dingen en dreigt dat hij ons zoontje van me gaat afpakken waardoor k uiteindelijk me niet meer kan k houden.
Dit weekend is het helaas weer uit de hand gelopen en ben ik bij me ouders gaan slapen met me zoontje.
Op dit moment denk ik dat ik een time out wil en dat we eerst aan ons zelf moeten gaan werken en dan moeten kijken hoe nu verder. Want deze situatie maakt ons niet beter en al zeker de kinderen niet. Slaapte kort enz. wat je vertelde is hier geen sprake van, zoontje slaapt al sinds 5 weekjes door en doet het super in de middag. Ik wil ook echt niet dat door onze ruzie ons zoontje gaat veranderen in gedrag. Wat natuurlijk wel gaat aankomen als we zo doorgaan.
ook vindt k het erg vervelend dat hij na 2 gesprekken met de relatietherapie er mee stopt en emdr wilt volgen, dat laatste vindt k natuurlijk goed alleen hij moet de huisarts bellen voor een doorverwijzing, alleen dit gebeurd nu al 1 week niet, en k denk dat hij dat vandaag weer niet gedaan heeft. Dit geeft voor mij wel een gevoel van laksheid en dat het hem niet echt interesseert. Ik had ook vorige vrijdag gevraagd of hij tot de tijd van een afspraak nog met mij mee wilt naar therapie aangezien emdr waarschijnlijk nog lang zal duren. Alleen dit wou hij absoluut niet, want normale therapie helpt niet bij hem. Ik zei ook dat ik het persoonlijk gewoon fijn vindt dar hij er voor mij nog even bij is, maar helaas ook dat wilt hij niet.
ik.ga nu stoppen met typen, anders wordt het een boek...
