Aandacht verdelen
Hallo allemaal! Ik heb twee kinderen. Een meisje van bijna drie jaar en een jongetje van 4 maanden oud. Ik ben bewust full-time moeder. Wat ik onzettend lastig vind aan moeder zijn is het verdelen van aandacht aan mijn kinderen. Ik heb steeds het idee dat ze allebei te kort komen. Helemaal als ik visite heb of op visite ga is het frustrerend. Ik vond vroeger van mezelf dat ik goed kon luisteren, vond het leuk om me in te leven in mijn vrienden en familie. Nu lijkt ieder gesprek oppervlakkig. Ik heb voor niemand genoeg aandacht, alles doe ik half. Als ik m'n zoontje verschoon ben ik met mijn dochter aan het praten. Als ik met mijn dochter ontbijt probeer ik ondertussen de krant te lezen, wat eigenlijk niet gaat. Natuurlijk zijn er ook veel momenten op de dag dat ik met het huishouden bezig ben en ook dat doe ik maar half. Als ik mensen op bezoek heb wil ik graag een goede (aandachtige) gastvrouw zijn. Terwijl ik dit schrijf wordt net mijn zoontje wakker en die ligt nu aan de borst. Dus ik ben weer mn aandacht aan het verdelen. Ik word hier zo onrustig van, het is zo chaotisch in mijn hoofd. Ik vergeet nog te zeggen dat ik ook nog getrouwd ben en dat ik mijn man ook aandacht wil geven als hij over zijn werk verteld. Ook daar luister ik maar met een half oor naar. Ik vergeet ook wat mensen me vertellen. Hebben meer ouders hier last van? Hoe gaan anderen hiermee om?
Niet teveel willen
niet teveel willen. Da's punt 1. En de ene manier van 'aandacht verdelen' is anders dan de andere.
Je kunt gerust je kind de borst geven en ondertussen de krant lezen.
En je baby verschonen terwijl te (ook) tegen de oudste praat - geen probleem.
Als je bezoek hebt, geef dan bij het koffie inschenken eerst je kinderen aandacht en iets leuks om te doen, laat ze even naar de wc gaan - en beperk je dan zoveel mogelijk tot de visite, kinderen kunnen best leren dat ze niet steeds de aandacht nodig hebben.
Wat je man betreft - breng samen de kinderen naar bed en neem er dan tijd voor om samen bij te praten. En vraag oppas, ga samen wat doen. Uit eten, wandelen, sporten, naar theater, maak daar nadrukkelijk tijd voor.
Spreek ook eens met je vriendinnen af buitenshuis, als je man thuis is. Dan heb je weer onverdeelde aandacht voor de ander.
Maak je niet te druk, geen mens kan alles tegelijk goed doen. Beter één ding goed dan drie dingen een beetje. Is nog supervermoeiend ook.
Tuurlijk!
Je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk! Ik zou gewoon even accepteren dat je niet 100 procent aandacht aan iedereen kan geven. Wel kun je een beetje gaan plannen.
Je kunt bijvoorbeeld afspreken met je man dat jullie elke 2 weken even samen de deur uitgaan en een oppas regelen. En dan lekker bijpraten. Hetzelfde als je bij vrienden gaat eten, regel een oppas! (Ik heb een paar vriendinnen, waar we zo af en toe bij elkaar oppassen, en dat kost ons dus allemaal niets, behalve tijd).
Verder liet ik mijn jongste gerust even huilen als ik met de oudste bezig was, en die is daar echt niet slechter van geworden. Andersom heeft de oudste ook geleerd af en toe even te wachten als ik met de jongste bezig was. Volgens mij is dat alleen maar gezond voor ze. Ze zijn in elk geval nu (4 en 2) heel makkelijk. En een voordeel nu is dat ze lekker samen spelen. Daar kun je ook nog naar uitkijken. Al duurt dat nog wel even.
Tussendoor dingen lezen, dat kun je beter even niet doen. Spreek ik uit ervaring. Daar wordt iedereen heel kriegelig van! (nu kan het wel weer, dus is maar tijdelijk).
En het huishouden, probeer het meeste te doen als je partner met kinderen even de deur uit is of zo. En doe doordeweeks het minimum. Is normaal met een baby in huis!
Herkenbaar
Dat herken ik zeker! Vooral idd als de kinderen klein zijn. Ik kan me nog goed herinneren dat ik het idee had dat ik nooit ergens aan toe kwam. Vooral tijd voor mezelf vinden vond ik moeilijk. Ik deed net als jij, als ik de krant aan het lezen was gaf ik ondertussen zoon ook aandacht. En had daarna idd het gevoel dat ik en geen tijd had om rustig de krant te lezen en dat ik mijn zoon tekort deed. Ik kon jaloers kijken naar mijn man die rustig de krant kon lezen en zoonlief gewoon lekker aan het spelen was. Ik heb de truuk bij hem afgekeken 
. Hij gaf duidelijk aan dat hij nu de krant aan het lezen was en ging daarvoor of daarna met zoonlief spelen. Ik ging meestal eerst met hem spelen zodra hij op weg was in zijn spel zei ik tegen hem dat ik nu even de krant ging lezen en dat hij lekker verder kon spelen. Dan liet hij me met rust, niet direct de eerste keer maar ik moest gewoon duidelijker zijn, nee nu niet spelen nu ben ik aan het lezen. Dat kan denk ik met alles als je maar bewust tijd neemt voor iets en niet alles snel en half. Als je je zoon de luier aan het verschonen bent dan is er even aandacht voor hem. Als je met je dochter aan het spelen bent is er even aandacht voor haar. BEn je aan het praten dan even niet storen maar zelf spelen. Daar zijn ze nog een beetje te klein voor dus echter gesprekken kunnen vaak alleen als ze er niet bij zijn of in bed liggen. Dus afspraken plannen op een moment dat je kinderen er niet zijn als je even wilt bijpraten. Maar ergens een kopje koffie drinkenen en een luchtig gesprek kan natuurlijk best met kinderen erbij. En ja die storen nog wel eens in een gesprek, maar je zult ze ook moeten leren nu even niet. Even uitstellen die aandacht.....
Wel herkenbaar hoor
je kinderen zijn ook nog jong. Als er bezoek is dan zeggen we bij het weggaan: nou tot mails, dan kunnen we weer echt bijpraten ha ha. Dan blijven de gesprekken ook oppervlakkig. Daarom spreek ik regelmatig af in de avond met vriendinnen en dan het liefst 1 op 1 en niet met een hele bups tegelijk. Met als gevolg dat ik juist van sommige vriendinnen de kinderen bijna nooit zie behalve op fotop's 
Anyway je kunt met jezelf afspreken dat je 1 moment per dag per kind een paar minuten exclusieve aandacht geeft. Dus bijv als je zoontje slaapt ga je even knus met je dochter een boekje lezen en laat het huishouden liggen en de telefoon rinkelen
s Avonds als dochter op bed ligt en je voedt je zoontje idem met je zoontje. Hoeft maar 5 minuten even echt bewuste aandacht te zijn. Dit voelt heel fijn en hopelijk wordt je schuldgevoel daardoor minder. (overingesn wordt schuldgevoel meegeboren bij de kinderen dus dat hou je min of meer toch, de een heeft het wat meer dan de ander
Je kunt ook bijv 1 keer per 2 weken met je man samen koken als de kids op bed liggen voor de exc aandacht....
suk6
Ja hoor absoluut herkenbaar
Ik heb twee kinderen met anderhalf jaar ertussen.
De eerste paar maanden vond ik zo vreselijk zwaar, borstvoeding geven terwijl je oudste op een meter afstand stoute dingen aan het doen is, terwijl hij weet dat ik er niet bij kan komen.
Probeer ik te praten met mijn bezoek, komt mijn oudste weer wat laten zien of begint de jongste aandacht te vragen.
Heb ik het ene kind op schoot, kijkt het andere kind me zo zielig aan dat ik me helemaal schuldig voel
Ik hoop nog steeds dat het over gaat
Herkenbaar
Ook ik herken het! Ik heb wel het grote geluk dat vijf (!) goede vriendinnen ook allemaal dreumesen hebben variërend van twee maanden ouder tot 1 maand jonger.
Dus we voeren dan samen een half gesprek en dat is toch leuker dan in je eentje je dreumes behoeden voor levensgevaar.
En natuurlijk wordt het beter! Vanaf rmern jaar of 4 vond ik bezoekjes al echt relaxed als ik bij vrienden was met kinderen.
En al die aandacht die je iedereen moet geven?ik zou vooral jezelf niet vergeten!
Liora
Wat fijn...
Wat fijn al die herkenning en tips! Ik voel me hierdoor een stuk beter. Dank jullie wel!
Volgens mij,
hebben kinderen behoefte aan onbeperkte aandacht. Overal en altijd. Daaraan kan je nooit voldoen. Dus zul je je altijd schuldig voelen. Het hoort er bij. Een mooie uitdrukking: het schuldgevoel wordt meegeboren. Als ouder zijnde, doe je het nooit, nooit goed. Als je daar van uit gaat, kan het alleen maar mee vallen 
Ik wilde toen ik babies had zo graag eens een boek lezen. Ik wist ook wel dat dat geen doorwrocht literair kunstwerk kon zijn, en daarom las ik Bouquetreeks. Domme boekjes noemden we dat. Het voordeel van een dom boekje, is dat je vanaf de eerste zin weet hoe het af loopt. Dus ook al moet je ondertussen je kind voeden, verschonen, redden van een fatale val en uitleggen waarom de maan niet naar beneden kukelt, je had dan toch het gevoel dat je een 'boek' had gelezen. Mijn man riep wel eens 'wat kost dat wel niet, al die domme boekjes!" En dan zei ik dat een consult bij de psychiater (dokter Rossi) vast duurder was. Nu de kinderen groter zijn, lees ik weer intelligente boeken. Alleen niet in bad. Omdat ik geen natte Harry Mulisch kan verdragen.
