Aan wie denk je bij het woord 'moeder'?
Naar aanleiding van het heftige draadje hierboven:
Aan wie denk je als je het woordje 'moeder' of 'mamma' ziet of hoort?
Enige tijd geleden kwam ik er tot mijn schrik achter dat ik eigenlijk nooit, maar dan ook nooit aan mijn eigen moeder moet denken. Altijd denk ik in een onbewuste reactie bij deze woorden aan mijzelf in de rol als moeder en mamma van onze kinderen. Dit gaat dus onbewust.
Natuurlijk kom ik er wel op als ik er ietsje langer over na kan denken, maar er zijn van die momenten dat je bijvoorbeeld in een tijdschrift of in een reclame of wat dacht je van 'moederdag' opeens het woord 'moeder/mamma' ziet staan. Direct komt er dan een beeld in je op van....
Tja, bij mij dus van mijzelf....
Ik weet niet waardoor dit precies komt en ik weet ook niet of ik me er verkeerd bij moet voelen, alhoewel het niet heel relaxed voelt als ik eerlijk ben.
Herkennen jullie dit?
groetjes, Sophie.
Ook mezelf, sophie
Ja Sophie, ik denk dan ook aan mezelf. Erg eigenlijk...
Ego.
Moederdag
Bij het woord moeder denk ik toch wel vooral aan mijn eigen moeder en dat koester ik ook. Ik zou er erg van schrikken als dat gevoel bij mij weg zou zijn. Mijn moeder is 14 jaar geleden overleden toen ik zelf nog geen moeder was. Zij overleed net na moederdag en tot ik zelf moeder werd, voelde ik mij met moederdag altijd vreselijk verloren. En dat had niet echt met de invulling van moederdag te maken, want daar deden wij eigenlijk nooit iets bijzonders mee. Ik zeker niet, want ik hechtte daar (nog) geen waarde (meer) aan.
Het verloren gevoel had vooral met dat woord 'moeder' te
maken dat overal te zien was en mij wees op wat ik niet meer had en wat ik (nog) niet was.
Nu ik kinderen heb kan ik erg genieten van dat tuttige gedoe, met een zelfgemaakt kadootje, ontbijtje en 'ik mag zeggen wat we gaan doen'. Erg leuk. Maar nog steeds voel ik rond moederdag vooral dat gemis... al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik haar misschien niet eens speciaal voor moederdag zou bellen, of bij haar langs zou gaan, als ze nog zou leven. Zó suf vind ik moederdag... eigenlijk.
Groeten, Maw.
Tops (o.t.)
hihi... Malcolm in the Middle is fantastisch.
Groeten, Maw.
Ik denk
aan mijn mams en ook aan die van haar. Die werd niet echt meer bij haar naam genoemd, maar móéder...
De klemtoon dan echt op het eerste deel. Ik merk dat wij (mijn broers en ik) dat woord steeds meer gaan overnemen. Ook wel grappig : Het was mama, toen ma en nu móéder, of moeders. Bij mijn vader : Papa, Pa en toen zijn voornaam. Is dat bij jullie ook veranderd ??
Dropke
Moeder
Zuiver bij het woord 'moeder' zie ik een statige strenge dame voor me die stevig met de scepter zwaait. Ik zie ook een echtpaar waarvan de man 'moeder' tegen zijn vrouw zegt en zij 'vader'. Ik vind dat zo vreselijk. Staan 2 oudjes bij de bushalte: "Moeder, heb jij het buskaartje?" "Ja vader." Het kan dan liefkozend bedoeld zijn, ik zie het meer als een vorm van beroepsdeformatie.
Mijn moeder sprak zelden in ferme taal tot mijn vader, maar een ding was duidelijk nadat mijn vader het een keer uitprobeerde: "Als je moeder gaat zeggen ben ik weg."
Bij het woord mamma denk ik niet direct aan mijn moeder. Ik word gek genoeg een beetje triestig bij dit onderwerp. Ik heb mijn moeder al zo lang niet gesproken dat het woord 'mamma' er uitgesleten is. Ik heb het alleen maar over 'mijn moeder', of oma. Vandaag ben ik 20 jaar getrouwd, de aanleiding van hoe we nu met elkaar omgaan... niet dus.
Mijn dochters noemen mij nog wel eens ma. Hoewel ik niet echt een voorstander van het woordje ma ben is het uit hun mond toch ook wel een 'titel'. Ik ben hun ma.
Kaaskopje
Eerst wil ik je even feliciteren met je trouwdag ! Ik ben vandaag 10 jaar getrouwd
Je berichtje klinkt erg verdrietig. Ik herken wel het stukje, als je iemand niet meer ziet, je het ineens over je vader(of in jouw geval je moeder) hebt. Ik noemde hem zelf altijd bij zijn voornaam en dan nog verkort. De afstand wordt daardoor wel heel pijnlijk zichtbaar.
Ik word nu nog lekker mama genoemd, maar dat zal dus ook wel veranderen in Ma en misschien later in weer wat anders. Dan hebben we hier ook nog een stukje dialect. Dus het kan ook nog Vat en Moet worden...das pas eng...
Dropke
Kaaskopje
Allereerst gefeliciteerd!
En zo rot dat je je er verdrietig door voelt.
Mijn eigen moeder
Al wordt ze nooit zo door ons genoemd, de meesten zeggen nog steeds 'mama' soms ook 'mam' of 'ma', ze is mijn moeder en een goeie! 'T is gewoon een heel goed mens.
Moeder, mama, mam
Bij mama (mamma?) denk ik direct aan mijn moeder. Ik las zelf het startberichtje wat raar door: ik denk nooit aan mezelf als ik mama lees, terwijl ik toch echt drie zonen heb die me mama noemen. Volgens mij is dat net zo gek, sophie 
Moeder, met dat woord heb ik weinig. Ik krijg er zo'n Rozemarijntje-gevoel bij.
Verder heb ik moeite om andere vrouwen mama te noemen. Moeder van vroeger vriendje (met wie ik al lang samen was) werd 'ma', en mijn schoonmoeder noem ik 'mam'. Er was maar één mama voor mij, en dat was mijn eigen mama.
Bedankt
Dropke en Reina bedankt en Dropke jij ook gefeliciteerd.
Beetje ter geruststelling: het feestelijke gevoel overheerste hoor. Ik ben er al zo lang aan gewend, maar het is natuurlijk een sneue gang van zaken. We hebben er niet echt iets aan gedaan. Manlief was van plan bloemen te kopen maar had geen pasje bij zich, die is laatst geblokkeerd vanwege pinautomaat fraude bij ons in de buurt. En om mijn pasje er voor te vragen vond hij ook weer een gek idee. Ik ben vandaag vrij en haal zo nog even iets lekkers. Het is tenslotte niet zomaar wat.
Zowel mijzelf als mijn moeder
Ik noem mijn moeder altijd ma of mam en ik wordt hier ook (nog) mama of mam genoemd, of soms op een slijmerig toontje mammie, als ze wat nodig hebben 
, maar ik ben wel moeder natuurlijk. Daarom denk ik bij het woord moeder zowel aan mijzelf als aan mijn moeder.
Mijn schoonmoeder noem ik technisch gezien ook mama, maar dan in het Fries. Mem dus. Voelt toch anders omdat ik zelf geen Friezin ben.
Aan mijn moeder
Ondanks dat ik al heel lang moeder ben denk ik als ik het woord moeder hoor in eerste instantie aan mijn moeder.
Zelf reageer ik op zich wel op alles wat een beetje in de richting van mamma/ma/mam/mammie/moeder of een van de buitenlandse versies komt.
Maylise
Moeder
dat ben ik zelf. Egocentrisch, geen idee, maar ik denk eerst aan mezelf. Ik word overigens nooit 'moeder' genoemd, maar ma of mam of zo.
Mijn moeder leeft nog wel hoor, ze is 88 en woont in een verzorgingstehuis. Al jaren hebben we het over 'oma'. Maar ik zeg wel 'mam' tegen haar hoor. En 'u'. Dat hoorde vroeger zo.
tonny
Dan denk ik aan
mijn moeder maar ook aan mezelf
Bij mama aan mijzelf
tov mijn dochter. Ja ik ben de mama van mijn dochter, ik krijg met moederdag een op school gemaakt knutsel en ik zeg regelmatig 'kom maar bij mama'.
En ik ben ook moeder van het 2 cm grootte figuurtje in mijn buik, zo schattig ! Ik heb vandaag het voor het eerst over 'de oudste' gehad, dat betekend dat er dus ook een jongste is !
Ik denk helemaal niet aan mijn eigen moeder bij de term 'mama' en eigenlijk ook niet bij 'moeder'. Komt misschien door de relatie die we hebben.
Allebei
Ik denk ook aan zowel mijn moeder als mezelf
Aan mijn moeder
met wie ik inderdaad een goede relatie heb - net zoals de meeste anderen in dit draadje die aan hun eigen moeder denken.
Of anders aan zo'n soort algemeen beeld uit jaren-50 boeken waarin het nog Moeder en Vader was. (niet dat mijn moeder daarop lijkt overigens). Zeker niet aan mezelf. Bij het woord mama wel een beetje trouwens, omdat ik mijn moeder bij de voornaam noem, maar zelf wel mama word genoemd en tegen dreumesdochter ook nog wel eens 'mama gaat zus en zo doen' zeg.
Asa
Je zegt dat je je moeder bij de voornaam noemt. Waarom ? Wanneer is dat ontstaan ? Ik noemde mijn vader namelijk bij zijn voornaam en mijn moeder niet. Zomaar even benieuwd...
Dropke
Dropke
Ik noem allebei mijn ouders bij hun voornaam, ik denk sinds ik een jaar of 10 was. Het is begonnen omdat mijn vader duidelijk liet merken dat dat zijn voorkeur had boven papa genoemd worden. En als tiener vond ik het ook wel stoer denk ik (weet ik eigenlijk niet meer zo goed). Nu kan ik me niet meer anders voorstellen, dus ik kijk altijd een beetje op van alle volwassenen die mama zeggen - terwijl ik weet dat dat heel gewoon is.
Overigens willen mijn ouders nu ook door de kleinkinderen graag met alleen hun voornaam aangesproken worden... en ik weet niet zeker of het daardoor komt, maar zoon van 4 noemt ons ook vaak bij de voornaam. Dat vind ik helemaal niet zo leuk.
Waren jouw ouders nou trouwens gescheiden? Want dan kan ik me eerder voorstellen dat het bij de ene ouder de voornaam is en bij de andere niet.
