38, twee kindjes en nog een keer zwanger?
Ik ben 38 jaar en word begin volgend jaar 39. Ik heb twee gezonde kinderen van bijna 3 en bijna 7 jaar oud. En ik heb nog steeds een gevoel dat er nog een kleintje bij ons hoort. Dat heb ik al heel lang, door omstandigheden ben ik voor mijn gevoel later moeder geworden dan ik wilde. Ik zag het helemaal voor me, een bank vol met kindjes. Alleen blijft mijn verstand mijn gevoel bespelen. Eigenlijk speelt de twijfel enorm, mijn leeftijd is de grootste raadgever. Ook vroeg een vriendin me of ik een baby wilde omdat ik het spannend vond dat de kinderen alweer zo groot werden. Ja, dat ook. Maar ergens lijkt het alsof er nog eentje 'wacht'. Kent iemand dat gevoel?
ik herken het heel erg goed. Het idee dat er nog iemand mist, dat er nog iemand bij hoort. het is nog niet compleet, er zou nog iemand moeten zijn. Ik heb twee meiden van 5 en 7 en ben 37... maar toch ga ik niet voor die derde.
Ik heb het gevoel dat er dan te veel verschil zit tussen de twee meiden en een eventuele derde, heb om me heen gezien dat zo'n nakomertje dan toch veel alleen komt te staan. en nog 2 kinderen gaat me dan ook weer te ver.
daarnaast ben ik ook bang voor bijvoorbeeld een gehandicapt kindje, het risico wordt steeds groter. De drukte, hectiek, weer meer gebonden zijn ipv de vrijheid die we telkens meer krijgen.
we hebben het goed zo met z'n vieren, ook financieel kunnen we langzamerhand telkens meer doen (ipv erg opletten) doordat ik wat meer werk tijdens schooltijden.
dus ja ik heb hetzelfde gevoel maar net als bij jou houdt mijn rationele kant me helemaal tegen. moeilijk hoor!
Lies
Dat gevoel herken ik. Vanaf het moment dat mijn oudste vers geboren op mijn buik lag wilde ik drie kinderen. Geen idee waarom, tot 2,5 jaar eerder wilde ik er uberhaupt helemaal geen. Tweede kind geboren, en het gevoel van een derde werd nog sterker. Ik had mijn leeftijd en mijn man niet mee (hij vond het wel goed zo), en het duurde bij beide zwangerschappen nogal lang voordat ik zwanger raakte. Uiteindelijk er toch weer voor gegaan, weer 2 jaar geduld moeten hebben, en 6 weken voordat ik 41 werd is mijn dochter geboren. En nu is het compleet, zo voelt het ook echt. Ze is nu drie en het is heerlijk dat ze al zo zelfstandig is.
Af en toe kan ik nog wel mijmeren over zo'n babietje waar je zo lekker mee kan tutten, maar dat gevoel is echt anders dan het intense verlangen naar nog een kind.
Ken het gevoel
Als sinds de 2e had ik vaak het gevoel dat er een kindje miste. Ik dacht dat dat gevoel was te verklaren door e miskramen die ik daarvoor en tijdens die zwangerschap heb gehad (oorspronkelijk was het een tweeling). Het aantal zwangerschappen stemde gewoon niet overeen met het aantal kinderen in huis.
Ook toen de derde er vrij snel achteraan kwam, ging het gevoel dat er tenminste nog eentje had moeten zijn niet weg. Echter nadat de 4e was geboren was het gevoel van een kind missen helemaal weg. Ik was toen midden 30.
Ik vind het wel grappig dat mensen zich altijd zorgen maken over een eventuele handicap van de laatstgeborene. Toen ik zwanger werd had ik , dacht ik, drie gezonde kinderen van 6, 3 en 2. Toen ze geboren werd was inmiddels duidelijk dat met name de tweede toch een handicap heeft en later bleek dat de derde daar een lichtere vorm van heeft. Gezonde kinderen hebben blijkt ook een relatief begrip te zijn.
Ik kan je geen raad geven, maar wel bevestigen dat ik het gevoel ken.
Groeten Primavera
Wat fijn zo snel al wat te lezen!
Echt geweldig, jullie commentaar. Ook mijn oudste was eigenlijk een tweeling, maar in een vroeg stadium is het niet goed gegaan. Vlak voor nummer twee heb ik een miskraam gehad. Misschien is dat wel het gevoel. Ook heb ik het met de oudste moeilijk gehad met mezelf, achteraf een pp-depressie, maar dat wist ik niet. Nummer twee was zo'n verademing om ineens te ontdekken dat ik het 'wel' kon, zonder aanloop problemen, dat is misschien ook wel het gevoel. Ik kon ineens de hele wereld aan! Ik houd jullie op de hoogte, want ik ben er nog niet uit. Wat heerlijk dat er vrouwen zijn die dat gevoel kennen.
Kende het gevoel
Hoi Melow.
Op mijn 31e kreeg ik mijn eerste zoon en 1,5 jaar later de tweede. Toen ik 37 was had ik precies het gevoel zoals jij omschrijf. Op mijn 38e is mijn derde zoon geboren. Fantastisch! Ik ben het gevoel daarna wel kwijt geraakt en heb rust gevonden.
groetjes
Caroline
Ook hier een bekend gevoel, wat je omschrijft. Ik heb 4 kinderen maar ben 7x zwanger geweest, maar heb niet het gevoel dat die miskramen mee hebben gespeeld in het gevoel van 'er hoort er nog eentje bij'. Het werd pas echt sterk toen we al 3 kinderen hadden, en die 4e is er inderdaad gekomen (ik was 40 toen ze geboren werd).
En we zijn helemaal compleet en dat is heerlijk 
Ik kan nog steeds met weemoed terugdenken aan het gevoel van zwanger zijn en een klein babietje in mijn armen, maar het grote verlangen om het nog eens mee te maken, dat is er nu niet meer.
Ook
Ik heb 3 kinderen (11, 9 en 2 jaar) en ineens wist ik het zeker, ik wilde nog een 4e kindje. De tijd begon te tikken, eind van dit jaar word ik 39 en ik dacht als ik het nu niet doe dan voel ik me echt te oud. En nu ben ik 10 weekjes zwanger van de 4e. En als de kwaaltjes weg zijn ga ik heerlijk genieten van deze (echt laatste) zwangerschap.
Het gevoel gaat sowieso weg
Mijn kinderen zijn inmiddels 10 en 11. Al vanaf de geboorte van de eerste wilden we drie kinderen. Na nummer 2 besloten we iets langer te wachten want nummer 1 en 2 waren wel erg kort op elkaar. Steeds bleven we twijfelen. Toen jongste 4 was ofzo zelfs nog eens met de pil gestopt en aan het foliumzuur begonnen, tot manlief na een week terug krabbelde. Toen dochter bijna zes was kondigde zwager aan dat ze een kindje verwachtten. En toen bleek dat ik opeens uit de grond van mijn hart dacht: oh nee moet er niet aan denken, weer zo gebonden, weer altijd rekening moeten houden met, niet meer rustig op een verjaardag zitten. We waren net die zomer de bergen in geweest en heerlijk gewandeld met onze kinderen van toen 7 en 5. Opeens bleken de kinderen ook alles te kunnen doen wat je zelf leuk vindt. Toen zwager opeens kort voor de bevalling overleed was ons hoofd zo vol met andere dingen dat we er gewoon niet eens meer aan gedacht hebben. En nu ben ik blij dat we het niet meer gedaan hebben. We kunnen zoveel leuke dingen doen met zijn vieren en de kinderen zijn bijna even oud dus die hebben ook grotendeels dezelfde interesses. Ik vind babies zelfs niet eens echt leuk meer. Als ik bijvoorbeeld bij mijn zusje kom en ze stopt mij potje met lepel in de hand, omdat ze denkt dat ik dat vast leuk vind, ga ik plichtmatig het kind voeren, maar ik had liever met een wijntje lekker op de bank gezeten. Had ik me 10 jaar geleden echt niet kunnen voorstellen.
heel herkenbaar voor mij. Ik had ook steeds het verlangen naar een derde, compleet met het gevoel dat we nog niet compleet waren. Ook herken ik het gevoel dat er ergens nog een kindje de kans afwacht om erbij te komen. Dat laatste past op zich helemaal niet bij de manier waarop ik in het leven sta, dus ik denk dat dat vooral een projectie van mijn eigen verlangen was. maar het was er wel.
Mijn man hoefde niet zo nodig, tot hij ineens, zomaar uit het niets, overstag ging. Onze kinderen waren toen 7 en 5 jaar. Ik zelf liep net als jij tegen de 40. Ik was al gauw zwanger en onze derde is goed en wel geboren en ondertussen al dik twee. Wij vinden het echt geweldig, zo'n nakomertje. We genieten met volle teugen van het gezin zoals het nu is. En nee, dat gevoel dat er ergens nog een kindje zit af te wachten om erbij te kunnen komen heb ik niet meer. Het is helemaal goed zo. Maar, als er ons nog een kindje overvalt, zou ik dat ook weer geen probleem vinden 
Groetjes,
Carolien
Hier ook
Raar is dat toch, dat wel of niet compleet gevoel. Ik was hartstikke blij toen de oudste twee geboren werden, maar toch was het voor mijn gevoel niet af. En na een wat gedoe en zes jaar na onze tweede is vlak voor mijn 40e verjaardag onze jongste geboren en nu is ons gezin voor mijn gevoel inderdaad helemaal af.
Als zich nog een 4e zou aandienen zou ik daar helemaal niet rouwig om zijn, want ze blijven leuk die babytjes, maar het is een heel ander gevoel dan het verlangen dat ik had naar nr.3, zelfs na al die tijd en zelfs ondanks dat de oudste twee al heel zelfstandig waren en ik dus alweer flink wat meer vrijheid gewend was. Nu met nr. 3 erbij is het gewoon klaar.
Er is eigenlijk maar een klein minpuntje en dat is dat ik me wel eens zorgen maak over het feit dat het voor de jongste niet zo leuk zal zijn straks om helemaal alleen op te groeien. En als ik nog een stuk jonger zou zijn, had ik om die redenen wellicht nog wel een 4e kind overwogen. Maar dat zou dan echt veel meer voor nr 3 zijn geweest dan voor mijzelf.
Nee, niet zo heftig
Nadat de 2e geboren was heb ik wel nog een jaartje of 2 getwijfeld of we nog een 3e kindje wilde. Puckman vond 2 prima en ik was er niet uit. Tot we een keer een weekend weg waren met vrienden met 3 kinderen. Toen ging bij mij de knop om en wist ik zeker dat ik het toch niet nog een keer wilde. Tot op heden (ben nu 42) heb ik nog steeds niet het idee dat ik een foute beslissing heb genomen. Baby's vind ik nog steeds schattig, maar wel bij een ander, niet voor onszelf. Ik ben het gewoon ontgroeid denk ik.
Héél herkenbaar
Hier ook een derde kindje dat helaas veel later kwam dan 'gepland'. Ik maakte me ook zorgen om het leeftijdsverschil maar het is echt geweldig! De oudste 2 (nu 5 en 7) dragen de jongste (1) écht op handen. Ik vind dat ik meer vrijheid heb dan toen de oudsten 3 en 1 waren. De oudsten kunnen al veel zelf, gaan al naar school, ik hoef niet bang te zijn dat de oudsten - per ongeluk - ons kleintje iets te hard knuffelen. Bovendien staat er na schooltijd altijd een 2-koppig animatieteam voor de jongste klaar! Qua hectiek vind ik het ook heel erg meevallen. Nummer drie hobbelt gewoon in het ritme mee.
Bang voor een gehandicapt kindje ben ik nooit geweest. Niet omdat ik net ietsjes ouder ben en/of het een derde kindje is. Bovendien heb ik me altijd gerealiseerd, ook bij de eerste en tweede, dat dat kan gebeuren en dat zo'n kindje ook meer dan welkom is.
De rationele redenen om misschien geen derde kindje meer te willen werden binnen hetzelfde moment omvergeblazen door de wens die steeds maar weer kwam opborrelen.
Hier een onvervulde...
Ik ben net 40 geworden en het zat er kwa draagkracht (gezin, fysiek, psychisch) niet in. Steekt nog wel soms.
Het zijn van die beslissingen die je bij blijven denk ik. Op een rare manier vergroot het ook mijn geluk met wat er wil is. Ik voel mijn verlangen en in het contrast voel ik dankbaarheid voor wat er is. Niet alleen de redenen waarom we het niet gedaan hebben (negatief) maar ook de situatie waar we nu in verkeren (positief).
Rodebeuk
Mooi gezegd, omschrijft ook mijn gevoel.
Ook hier niet gebeurd...
maar nog altijd voelt het als gemis - ik had zo graag nog een derde gewild - rationeel gezien geen goed plan; ben inmiddels alleenstaand moeder in het buitenland en het leven is zwaar genoeg met twee prachtige knullen, laat staan met nog een derde erbij! maar toch maar toch .... en nu is het te laat, ben te oud...
