2de kindje goed idee, vervolg

Huh?

Het lijkt me een vreemde gang van zaken en ik snap er niks van. Laat je man als lapzwans pas na 11 weken zijn gedachten in een paar dagen veranderen door zijn familie of ben je er soms pas sinds kort achter dat je zwanger bent? Of zijn het fake-berichtjes?
Ik kan je als advies geven om je in ieder geval nooit te laten chanteren, vooral niet door je partner. Jij bent het niet die jullie zoontje een gescheiden gezin aan wilt doen, maar HIJ. Hij, die om zijn (veranderde) zin door te drijven, maar ook maar even gelijk zijn eerste kind opoffert.
Ik hoop dat het een tijdelijke verstandverbijsternis uit angst van hem is, want met zoiets komt de relatie nooit meer goed natuurlijk, wat je ook doet. Het gaat er verder helemaal niet om of je tweede nu technisch een foetus kan worden genoemd of niet, het gaat erom hoe jij het voelt.
Zelf ik ik een soortgelijke ervaring toen ik ongepland zwanger raakte van de eerste. De natuurlijke vader viel accuut van zijn katholieke geloof toen een kwestie hem persoonlijk bleek aan te gaan en stelde me voor de keus of hij of het kind.
Mijn finaciële situatie was een stuk onzekerder dan die van jou en niemand zou het me kwalijk hebben genomen als ik in die omstandigheden voor abortus had gekozen. Ik heb het overwogen, tegen mijn diepste gevoelens in. Het lijkt zo makkelijk, even een ongemakkelijke ingreep en je bent in één klap van alle problemen af. Maar ik wist heel goed dat het niet zo zou zijn, voor de buitenwereld misschien, die al heel gauw weer zou doen alsof er nooit iets gebeurd zou zijn. Maar voor mezelf niet. Ik zou het mezelf niet vergeven als ik dat potentiele leven zou hebben afgekapt, terwijl er voor mijzelf eigenlijk helemaal niet genoeg reden voor waren.
Een goede vriend opende mij de ogen in die tijd. Hij riep opeens uit dat ik wel zei dat ik niet wist wat ik moest doen, maar dat het heel duidelijk was dat ik helemaal geen abortus wilde, maar gewoon het kind wilde houden. Mijn enige probleem was dat dat door de omgeving niet als vanzelfsprekend werd beschouwd. Nou, dat maakte de keus een stuk makkelijk, want je gaat toch zeker niet je daden bepalen door wat anderen er van denken?
Als ik zo jouw berichtjes lees, dan blijkt daar uit dat jij ook helemaal geen abortus wilt, dus laat er je ook geen aanpraten. Daar krijg je namelijk verschrikkelijke spijt van, getuige de vele after-abortusverhalen die je op internet kan vinden. Het is al moeilijk genoeg als het wel iemands eigen keus is, laat staan als het eigenlijk tegen je zin is.
Verder lijkt het mij verschrikkelijk stom van je man als hij het vanwege financiële angsten of angst om te verhuizen doet, want een scheiding plus twee keer kinderallimentatie kost een stuk meer, dan alleen een tweede kind. En ja, ook als hij het niet wil, moet hij toch betalen voor de tweede. Het belang van het kind die er niet om gevraagd heeft gaat voor die van hem die toch vrijwillig heeft meegewerkt aan de verwekking.
Voor een tweede kind hoef je zelden te verhuizen. Meerdere kinderen die op één kamer slapen is echt geen kindermishandeling en maakt ze ook echt niet ongelukkig.
Voor een scheiding is verhuizen een stuk waarschijnlijker. Ik denk dat jullie niet echt ruim in jullie geld zitten gezien de reactie van de schoonfamilie en hij zal zich waarschijnlijk het oude huis plus de allimentatieplichten niet kunnen veroorloven. En al zou hij het wel kunnen dan is hij kennelijk meer gehecht aan zijn huis, dan aan zijn vrouw en kind(eren). Wat heb je nou aan zo'n man?

Nah jah zeg

dont feed the trolls...