2 kinderen, eentje topsport, voortrekken?

Zelfde

Hier worstel ik met hetzelfde : voor de jongste wordt stelselmatig meer geld en tijd uitgegeven, vanwege de trainingen e.d.. Ik probeer met oudste tijd apart te nemen, hem alle aandacht te geven op die momenten, en plan speciaal momenten voor de dingen die HIJ leuk vindt, maar kan het nooit helemáál compenseren. Ben soms bang dat hij het mij in de toekomst kwalijk zal nemen dat er zoveel in de jongste is gestoken. Maar ik gun de jongste ook de mogelijkheid. Geen tips dus, omdat ik het zelf ook erg moeilijk vind...

Ik was het andere kind

Mijn zus kon altijd alles beter, leren, turnen, ze was trouwens ook mooier, slanker, handiger en sierlijker. Naar haar ging de aandacht en het geld, zij moest naar Papendal en naar het gymnasium. En weet je, ik vond het heerlijk dat ik dat allemaal niet hoefde, als mollig sukkeltje zonder talent en een flierefluitig karakter. Ik ging (toen was ik wel wat ouder) lekker op stap met mijn vriendinnen en zag mijn zus mij nakijken vanuit haar raam, want zij mocht niet mee ijs eten en moest vroeg naar bed. Mijn ouders deden wel hun best geloof ik om me het gevoel te geven dat er van me werd gehouden, tenminste, ik heb me nooit minder gewenst gevoeld. En die druk die er op zus lag heb ik nooit willen hebben. Trouwens, ik kan het nog steeds uitstekend vinden met mijn zus.

Mmm

ik begrijp het is voor iedereen lastig - voor ons betekent het gedurende drie maanden van het jaar vrijwel iedere dag de hele dag trainen of wedstrijden en twee keer per jaar een maand naar het buitenland om daar te trainen. Komt hij een stap verder dan wordt dat uitgebreid (oa met vier maanden buitenland) Hij zit nu in het subnationale team.... ik vind vooral dat hij er lol in moet blijven houden en dan zien we wel waar het op uitkomt. Maar ik denk ook dat als de lol er af is de inzet er niet meer is... en ach, hij is ook nog jong! Zijn broer vindt het allemaal wel best, maar houdt wel in de gaten hoeveel geld er in gaat zitten... we proberen een evenredig deel voor hem op een spaarrekening te zetten, maar zoals ik al eerder zei, op een gegeven moment is het geld op en eindig je toch met veel meer aan de een dan aan de ander uitgegeven te hebben...

Niet eerlijk

"Zijn broer vindt het allemaal wel best, maar houdt wel in de gaten hoeveel geld er in gaat zitten....we proberen een evenredig deel voor hem op een spaarrekening te zetten, maar zoals ik al eerder zei, op een gegeven moment is het geld op en eindig je toch met veel meer aan de een dan aan de ander uitgegeven te hebben... "
Met deze uitleg van 'eerlijk' kom je er niet. Inderdaad, je kunt het niet volhouden. Maar bovendien: weeg je ook eten, zeepgebruik en tandbederf af, of accepteert broer daar wel dat er nu eenmaal verschillen zijn?
Uitgaven vergelijken klopt niet als maat. Garanderen dat geen van de twee tekort komt, hou je langer vol.
Komt broer tekort? Ja, aandacht? Dan lijkt het me zinnig als pa en moe hun aandacht verdelen. De een met de sportzoon mee, de ander met de andere naar de film of op de bank hangen en een dvd-tje kijken.
Komt broer financieel tekort? Is het zo dat jullie feitelijk op hem bezuinigen, kleding, clubs, gezondheid, om het sportexemblaar aan de gang te houden?
Als dat zo is, dan zou ik daar een oplossing voor kiezen. "Eerlijk" zou kunnen zijn als jullie in huis een sponsorpot voor sportkind hebben. Daar gaan verjaarscadeau's in, in geld. Je roept de familie op om datzelfde te doen. Zelfs broer kan zijn cadeau in geld uitkeren. Het sportexemplaar kan eventuele bijverdiensten er in kwijt.
En het is realistisch om vooruit te denken richting het zoeken van een sponsor.
Maar ik zou stoppen met het koud vergelijken van de bestedingen. Dat is onhoudbaar.
Groet,
Miriam Lavell

Nooit eerlijk

Inderdaad het is nooit helemaal eerlijk. Wel vind ik dat de een qua aandacht en geld niet te kort moeten schieten ten gunste van de ander. Maarja misschien gaat broer studeren en sportbroer niet. Tja....

Tja

Als het al ergens over gaat, dan gaat het nooit over geld. Ik vind het frappant dat je geld noemt als factor die je in elk geval gelijk moet zien te houden. Mijn dochter doet aan topsport (nu even niet, door omstandigheden gedwongen) maar het meeste moet ze toch echt zelf doen. Haar investering in tijd en energie (en het missen van een sociaal leven) is het grootst, om nog maar te zwijgen over de financien. Broer heeft niets waar hij voor zou willen doen en laten wat zij allemaal doet en laat. Die vindt het leven wel prima, zolang hij maar niet al te erg mee hoeft te doen. Eens per jaar een wedstrijd van zijn zus bezoeken vindt-ie eigenlijk wel meer dan zat En dat is eigenlijk mijn meetpunt: hoeveel lást heeft hij er van? Nou, volgens mij niet zo veel. Dat we altijd eten op de tijden die gunstig zijn voor haar training - dat heeft-ie amper in de gaten. Dat de wasmachine draait omdat haar trainingskleding schoon moet zijn ook niet. Dat hij ergens niet naar toe kan omdat de auto met haar mee is naar een wedstrijd ook niet - hij wil namelijk nooit ergens naar toe. De financien, tja. We hoeven ons gelukkig het brood niet uit de mond te sparen om haar te kunnen laten sporten. Ze werkt zelf en haar inkomsten gaan rechtstreeks naar haar sport. Dat vindt broer nou eens enorm zondegeld. Dat je je centen niet eens kunt besteden aan computerspe/ullen.

Tirza

Eerlijk etc

misschien ben ik niet duidelijk geweest, we proberen in de gaten te houden wat er naar de een en naar de ander gaat - hoeveel geld, maar ook hoeveel aandacht en tijd... en het is nu eenmaal zo dat als er een van de twee op hoog nivo sport er dus heel veel tijd en aandacht (en geld) naar die ene gaat. Dat wil niet zeggen dat er geen aandacht naar de ander gaat! absoluut niet, maar zeker in het seizoen (wat net weer aanbreekt, vandaar dat het voor mij even een hot topic is). De ander houdt zelf wel in de gaten wat er uitgegeven wordt, dat zit nu eenmaal in zijn asperger karakter..
De ene ouder en de andere ouder hebben we helaas niet in de aanbieding, ik sta er alleen voor. Wat het natuurlijk ook niet gemakkelijker maakt.
Dank voor het meedenken, zoals ik al eerder schreef, het blijft lastig laveren tussen 'eerlijk' verdelen ...
maar het gaat vast wel weer lukken de komende maanden!

O ja en internaat

echt niet dus!!! gelukkig hoeft dat ook niet, hij kan zijn sport gewoon van huis uit doen (betekent alleen wel voor mij een uur eerder weg en een uur later thuis... om hem weg te brengen)
in het voor en na seizoen gaat hij wel een paar weken naar het buitenland om daar te trainen...

Tijdens die paar weken buitenland

kun je in ieder geval extra aandacht aan broer geven. Ga lekker wat leuks doen. Een weekendje weg of naar de film. Lekker zijn favoriete eten maken etc.

Tja en voor de rest het kan en is niet altijd eerlijk. Maar broer zal misschien gaan studeren (wat extra geld kost) of heef meer tijd om leuke dingen te gaan doen met vrienden of mam wat topsporter niet kan omdat hij al zijn tijd en energie in sport moet steken. Broer zal ook wel iets hebben waarbij de rest van de familie zich moet aanpassen.

Dus tja maar het is wel goed dat je zelf een beetje de balans in de gaten houdt.

Briljant plan dirksmama

Sportkind stoppen we in internaat, kind wat buitengewoon goed of slecht op school presteert stoppen we in een internaat, kind wat een groot muzikaal of ander kunstzinnig talent heeft óók in een internaat. Dan is het maar klaar met dat gedoe.

Tirza

Zoeken naar evenwicht

Dat kom je nu wat nadrukkelijker tegen nu een van je kinderen uitblinkt in sport. Maar in andere zin kan zoiets ook spelen als bv. een kind als enige een bepaalde beperking heeft en daardoor extra tijd en geld 'kost'.

Ook kunnen er gedragsmatig dingen spelen waardoor een van de kinderen veel meer aandacht vraagt.

Het is schipperen. Probeer geregeld 1 op 1 tijd te plannen in je agenda met het kind/ de kinderen die naar je gevoel tekort komen.
Meer kun je niet doen.

En helaas, écht eerlijk, dat is erg moeilijk.

Bromvlieg

Niet zo negatief over internaat zeg!

Goede vriend van Dirk zit sinds een jaar op een kostschool waar het tennisgedeelte gerund wordt door Pat Cash, hij vindt het fantastisch!

Waarom zou een internaat geen goede oplossing zijn als je als kind topsport bedrijven wilt?

Sport vind ik toch echt iets anders als kinderen die te veel of te weinig slim zijn.

Internaat!

ikke niet negatief hoor, maar ik zou het heel moeilijk vinden, om op zo'n jonge leeftijd je kind al 'kwijt' te raken. Ik weet inmiddels wel dat als het kind zo'n passie heeft en er goed in is, dat je je grenzen verlegd... bijvoorbeeld een maand naar het buitenland (dwz amerika) had ik een paar jaar geleden volledig afgeschoten als idee, nu was het ok en hij heeft ervan genoten (EN geleerd!) - en ja, zijn broer vond het prima dat hij een tijdje enigst kind was en we hebben het super gezellig gehad samen!

Voortrekken

Nou hier is het toch niet allemaal niet makkelijk geweest. De oudste heeft zich door de topsport van haar jongere broer toch vaak miskend gevoeld en dat ook regelmatig uitgesproken. In haar ogen moest en krijg hij altijd zoveel: zijn sportkleding, zijn trainingsstages, zijn kosten voor het internaat etc. Maar toch ook trots als er weer een mijlpaal bereikt was. We hebben altijd proberen duidelijk te maken dat het voor haar broer opleiding naar een beroep is net zoals zij ook mag en kan studeren. Alleen doet broerlief dat middels de sport en zij middels een HBO-opleiding. Gelijk behandelen (zowel financieel, tijd etc. had ik graag gewild als moeder zijnde maar... ze zijn niet gelijk: niet in wat ze willen en niet in wat ze kunnen. De talenten die je hebt kunnen ontplooien, dat hebben we mogelijk proberen te maken. Dat beginnen ze nu ze 18 en 21 zijn een beetje te snappen.

Groetjes,

Muppy

Internaat

Het probleem bij sport is, dat er een competitie-element in zit. Mijn dochter doet aan topsport, mensen van haar niveau (die kent ze allemaal) zijn concurrenten. Mensen van haar leeftijd of jonger die ze niet kent, zijn potentiele concurrenten. Zeker bij een individuele sport is het heel erg lastig om banden op te bouwen met degene die je straks weer moet verslaan. Ik moet er niet aan denken dat zijn 24/7 omringd zou zijn met mensen die het eígenlijk wel best vinden als ze een been zou breken (en dan dus niet kan sporten). Want in topsport gaat het niet om het spel. Daar gaat het toch echt om de knikkers.

Tirza

Nou....

Ik heb zelf niks met sport, dus ik baseer me nu op wat ik erover lees, maar ik begrijp altijd dat er onder sporters grote saamhorigheid kan heersen, ook al staan ze op sportief gebied soms tegenover elkaar. Denk aan de tenniszusjes Williams.

Gelukkig hier

wel een zeer actieve sporter, op hoog nivo, die snowboard, en ik geniet van het sfeertje!!! juichen elkaar toe, feliciteren elkaar als er een goede trick of goede run is gemaakt; hebben jullie dat gezien bij de olympische spelen? boardercross: de anderen stonden allemaal aan de finish lijn de 4 finalisten aan te moedigen!!! individuele sport maar een heel apart en close wereldje! (met haha een heel speciale 'lingo')

Maar wel heel moeilijk om in op te groeien en te plaatsen als je óók nog in een internaat zit. Dat sfeertje ken ik maar al te goed, maar ik neem mijn dochter gewoon weer mee naar huis en al die andere sporters gaan ook gewoon weer naar huis. Op een internaat zit je 24/7 met ze samen.

Tirza