Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..
vandaag is de dag
Dat onze jongste (23 jaar) gaat verhuizen naar zijn nieuwe studio. Een studio waar hij heel blij mee is en die ligt in een wijk waar hij graag wilde wonen..
Zowel hij als ik hebben het er supermoeilijk mee. Gisteravond samen een flinke pot gehuild… want hij vindt het vreselijk moeilijk om weg te gaan bij de ‘meest chille ouders, die je maar kunt hebben’ en uit het huis waar hij zijn leven lang heeft gewoond.
En ik vind het verschrikkelijk om de jongen, waar ik voor door het vuur ga, los te moeten laten.
Vanaf zijn geboorte hebben we een uitzonderlijk sterke verbinding gehad. Met de andere 3 heb ik wel een hele sterke band, maar dit voelt als een dimensie erbij. Een elkaar begrijpen, ook als we het niet met elkaar eens zijn.
Toen onze andere beide jongens de deur uit gingen (4 jaar geleden) heb ik ook een periode van rouw gehad. Ik weet dus (met mijn hoofd) dat het wel goed komt. Dat we altijd verbonden zijn en dat er een nieuwe vorm komt, waarin dit geuit wordt. Alleen zegt mijn gevoel nu even iets heel anders en het doet gewoon pijn..
Mija schreef op 24-01-2022 om 19:34:
[..]
Psychologie van de kouwe grond. Ik kan ook iets naars gaan beweren over het effect van ongevoelige, oordelende moeders. Is ook enorm veel over gezwateld door beroemde mannen. Moeders doen het niet gauw goed. Laat jezelf en anderen gewoon in de eigen waarde. Er is nergens een boekje waar in staat hoe het moet.
ja precies, ik ben ook een snel volschietende moeder, echter nooit bij afscheid of schoolreisjes oid, maar als ik trots ben op iets wat mijn zoon gemaakt heeft (hij is kunstenaar) of als ik zie hoe hij en zijn vriendin van elkaar houden. En hij is er dol op te zien hoe ik geraakt kan zijn en zet daar ook vol op in met verjaardagsversieringen/ verrassingen etc. Hij (inmiddels volwassen) zegt juist dol te zijn op mijn empathisch vermogen en ik ben er dankbaar voor dat hij dat ziet en zich nooit geschaamd heeft voor mij.
Nou kan je, als je wat harder in het leven staat, dat allemaal afdoen als sentimentele onzin. Maar ik zou zeggen; laat mensen, inderdaad.
Mija schreef op 24-01-2022 om 19:29:
[..]
Nou en? We hebben het hier allemaal over onszelf, in het heden. Laat anderen gewoon in hun waarde? Hoe moeilijk kan het zijn om er niet per se iets van te hoeven vinden?
Ik doe mijn best. Ik zal ook nooit iemand in het openbaar bekritiseren. Maar echt begrijpen zal ik het niet. Zoals een ander niks kan doen aan opkomende tranen bij allerhande trivialiteiten kan ik er niks aan doen dat ik me daar niks bij voor kan stellen.
Maar MamaE, waarom moet jij je er iets bij kunnen voorstellen? Waarom niet gewoon aannemen dat we nu eenmaal behoorlijk verschillen van elkaar? En dat dat goed is?
MamaE schreef op 24-01-2022 om 20:59:
[..]
Ik doe mijn best. Ik zal ook nooit iemand in het openbaar bekritiseren. Maar echt begrijpen zal ik het niet. Zoals een ander niks kan doen aan opkomende tranen bij allerhande trivialiteiten kan ik er niks aan doen dat ik me daar niks bij voor kan stellen.
Alsof dat hetzelfde is!!
Die ander bemoeit zich niet met jou
irmama schreef op 24-01-2022 om 22:19:
[..]
Alsof dat hetzelfde is!!
Die ander bemoeit zich niet met jou
Precies. En het is ook niet nodig het herhaaldelijk mede te delen. Het voegt nu ook niks meer toe als ik nog een keer ga zeggen dat ik me er niks bij kan voorstellen dat er koele kikkers zijn die emoties bij levensveranderende mijlpalen sentimenteel vinden, of wel?
Alios hoe gaat het nu met je?
Verhuizing goed verlopen, al naar de studio geweest en leuk geworden?
Mija schreef op 24-01-2022 om 22:30:
[..]
Precies. En het is ook niet nodig het herhaaldelijk mede te delen. Het voegt nu ook niks meer toe als ik nog een keer ga zeggen dat ik me er niks bij kan voorstellen dat er koele kikkers zijn die emoties bij levensveranderende mijlpalen sentimenteel vinden, of wel?
Nee dat hoeven we niet te herhalen, maar ik blijf het wel interessant vinden: mensen die zelf emotioneel wat vlak lijken, die dan zich gaan irriteren aan anderen die wel emoties hebben.
MRI schreef op 25-01-2022 om 10:33:
[..]
Nee dat hoeven we niet te herhalen, maar ik blijf het wel interessant vinden: mensen die zelf emotioneel wat vlak lijken, die dan zich gaan irriteren aan anderen die wel emoties hebben.
Het was eerlijk gezegd ook wel wat cynisch bedoeld 
. Ik deel jouw observatie. Ik ervoer er ook minachting en veroordeling in. Ik wilde vooral even laten zien dat we dat nét zo gemakkelijk kunnen laten omdraaien. Maar uiteindelijk moet je dat niet willen natuurlijk.
Mija schreef op 24-01-2022 om 19:34:
[..]
Psychologie van de kouwe grond. Ik kan ook iets naars gaan beweren over het effect van ongevoelige, oordelende moeders. Is ook enorm veel over gezwateld door beroemde mannen. Moeders doen het niet gauw goed. Laat jezelf en anderen gewoon in de eigen waarde. Er is nergens een boekje waar in staat hoe het moet.
Dat vind jij. Ik vind een 23 jarige en dus allang volwassen is die gaat verhuizen ( werd tijd) en dan met zijn moeder gaat huilen, heel raar. Kom los van je ouderlijk huis en ga de wereld ontdekken. Dat wil je toch niet meer onder moeders dak wonen. Loslaten, voor zowel moeder( of vader) als kind, begint al op de basisschool. En het zijn vaak de moeders die zeggen dat hun kind moeite heeft met afscheid nemen, maar stiekem het zelf gewoon moeilijk vinden om het kind achter te laten. Verschuilen zich achter het kind. Ik vind huilen een manipulatief iets. Het is anders wanneer je huilt van echte lichamelijke of geestelijke pijn, maar huilen omdat je kind met een schoolreis meegaat of op zichzelf gaat wonen is manipulatie. En janken om het janken. Lijkt me echt sneu als je als kind ziet dat je moeder huilend naar je staat te zwaaien. Nee, dat geeft een kind een lekker gevoel, mama huilend als ik wegga voor een leuk uitje met school.
Mija schreef op 24-01-2022 om 22:30:
[..]
Precies. En het is ook niet nodig het herhaaldelijk mede te delen. Het voegt nu ook niks meer toe als ik nog een keer ga zeggen dat ik me er niks bij kan voorstellen dat er koele kikkers zijn die emoties bij levensveranderende mijlpalen sentimenteel vinden, of wel?
Er is nogal een verschil tussen een koele kikker zijn en emotionele incontinentie. (Manipulatie )
Mija schreef op 25-01-2022 om 11:15:
[..]
Het was eerlijk gezegd ook wel wat cynisch bedoeld
ja je hebt gelijk
Zo dan, manipulatie nog wel. Ga je lekker? Naar een ander moeten trappen om jezelf beter te kunnen voelen zegt vele malen meer over jou(w geestelijke gesteldheid) dan over de emotioneel incontinenten onder ons.
Caramelzeezoutchocola schreef op 25-01-2022 om 11:27:
[..]
Dat vind jij. Ik vind een 23 jarige en dus allang volwassen is die gaat verhuizen ( werd tijd) en dan met zijn moeder gaat huilen, heel raar. Kom los van je ouderlijk huis en ga de wereld ontdekken. Dat wil je toch niet meer onder moeders dak wonen. Loslaten, voor zowel moeder( of vader) als kind, begint al op de basisschool. En het zijn vaak de moeders die zeggen dat hun kind moeite heeft met afscheid nemen, maar stiekem het zelf gewoon moeilijk vinden om het kind achter te laten. Verschuilen zich achter het kind. Ik vind huilen een manipulatief iets. Het is anders wanneer je huilt van echte lichamelijke of geestelijke pijn, maar huilen omdat je kind met een schoolreis meegaat of op zichzelf gaat wonen is manipulatie. En janken om het janken. Lijkt me echt sneu als je als kind ziet dat je moeder huilend naar je staat te zwaaien. Nee, dat geeft een kind een lekker gevoel, mama huilend als ik wegga voor een leuk uitje met school.
Lieve help, wat een kortzichtig geneuzel.
En wat " het werd tijd" je mist de woningnood?
En waarom mag je niet emotioneel worden als je een stuk van je leven afsluit.
Ongelooflijk wat een wereldbeeld heb jij
irmama schreef op 25-01-2022 om 11:52:
[..]
Lieve help, wat een kortzichtig geneuzel.
En wat " het werd tijd" je mist de woningnood?
En waarom mag je niet emotioneel worden als je een stuk van je leven afsluit.
Ongelooflijk wat een wereldbeeld heb jij
Het is onmogelijk mensen met weinig invoelend vermogen, dat aan te leren of uit te leggen. Je kan alleen je schouders er over ophalen maar ik vergeet dat ook vaak.
Ik ben toch eens bij mezelf te rade gegaan waar het vandaan komt dat ik het slecht trek als andere mensen bij het minste of geringste emotioneel worden.
Ik denk dat het komt doordat situaties dan vaak onbedoeld gaan draaien om degene die huilt. Ik had ooit een collega die ook om ongeveer alles huilde. Als er dan een andere collega met pensioen ging of zo, dan stond zij altijd te huilen waardoor de aandacht altijd weer bij haar kwam te liggen ipv bij degene waar het om ging. En dat gebeurde niet één keer maar elke keer als er iets was. Het werkte me echt op de zenuwen en ik vond het vervelend voor anderen.
Manipulatief vind ik een groot woord. Dat zou ik er niet op willen plakken. Ik geloof niet dat mensen dat expres doen. Maar het trekt wel onbedoeld de aandacht. Dat is namelijk ook de functie van huilen; aan je omgeving laten weten dat je hulp nodig hebt.
Mijn dochter heeft me echt wel ooit zien huilen, niet omdat ik dat graag wilde maar omdat het gebeurde. Maar nooit om dingen die leuk zijn. Haar gevoel en mijn gevoel is niet hetzelfde. Het proces van loslaten door ouder en het proces van zelfstandig worden van kind is ook niet hetzelfde. Dat moet ieder voor zich doen.
Toen ik bijna het huis uit ging, zat mij moeder ook eens naast mij op de bank en zei dat ze het mij ontzettend gunde om een eigen plekje te hebben maar dat ze het zo moeilijk vond dat 'we haar niet meer nodig hadden'. Ik zei 'mam, ik heb je wel degelijk nodig, alleen op een andere manier dan toen ik vijf was. Dat zorgen voor wat jij meent dat jouw verantwoordelijkheid is, dat heb ik al heel lang niet meer nodig. En dat heb ik ook al heel vaak tegen je gezegd. Alleen jij ziet dat nu pas. Zorgen voor is wezenlijk iets anders dan houden van.' En houden van is ook loslaten.