Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..
vandaag is de dag
Dat onze jongste (23 jaar) gaat verhuizen naar zijn nieuwe studio. Een studio waar hij heel blij mee is en die ligt in een wijk waar hij graag wilde wonen..
Zowel hij als ik hebben het er supermoeilijk mee. Gisteravond samen een flinke pot gehuild… want hij vindt het vreselijk moeilijk om weg te gaan bij de ‘meest chille ouders, die je maar kunt hebben’ en uit het huis waar hij zijn leven lang heeft gewoond.
En ik vind het verschrikkelijk om de jongen, waar ik voor door het vuur ga, los te moeten laten.
Vanaf zijn geboorte hebben we een uitzonderlijk sterke verbinding gehad. Met de andere 3 heb ik wel een hele sterke band, maar dit voelt als een dimensie erbij. Een elkaar begrijpen, ook als we het niet met elkaar eens zijn.
Toen onze andere beide jongens de deur uit gingen (4 jaar geleden) heb ik ook een periode van rouw gehad. Ik weet dus (met mijn hoofd) dat het wel goed komt. Dat we altijd verbonden zijn en dat er een nieuwe vorm komt, waarin dit geuit wordt. Alleen zegt mijn gevoel nu even iets heel anders en het doet gewoon pijn..
Ik heb ook gehuild hoor en vond het ook een soort van rouw inderdaad , bij allebei mijn dochters . Sterkte 
irmama schreef op 23-01-2022 om 11:55:
[..]
Wat vreselijk als je zo denkt
Hoezo? Mijn kinderen zijn het helemaal met mij eens. Die willen ook gewoon graag hun eigen leven opbouwen en hopen dat er dan niets gebeurd (scheiding etc) waardoor ze weer terug moeten. Heel gezond hoor. De woningmarkt is nu het grootste probleem.
irmama schreef op 23-01-2022 om 11:55:
[..]
Wat vreselijk als je zo denkt
Wat is hier vreselijk aan? Je voed je kinderen op zodat ze als jongvolwassenen op eigen benen kunnen staan. Als dat te lang duurt gaat het wringen.
Heb je weleens gezien hoe poezen met hun kittens omgaan? Als de kittens oud genoeg zijn om zichzelf te kunnen redden worden ze door hun moeder weg gejaagd. Helaas worden kittens veel te vaak veel te vroeg uit het nest weggehaald zodat dat gedrag zelden meer voorkomt.
Natuurlijk is het normaal dat kinderen op een punt het huis uit gaan, maar dat wil toch niet zeggen dat je daar niet een traantje om mag laten?
Peen schreef op 23-01-2022 om 12:08:
Natuurlijk is het normaal dat kinderen op een punt het huis uit gaan, maar dat wil toch niet zeggen dat je daar niet een traantje om mag laten?
Dat zegt toch niemand?
Poezie schreef op 23-01-2022 om 12:08:
[..]
Dat zegt toch niemand?
Nou, de sfeer hier is nogal: 'stel je niet zo aan'. Maar misschien is dat alleen mijn interpretatie, kan ook
Brienne, Truusdemier en Peen (en Bolmieke), ik vind het fijn en waardeer erg dat jullie met begrip en zonder oordeel reageren. Iets veroordelen, omdat je het zelf niet zo ervaart, is zo eenvoudig..
Ik las vanmorgen op deze site eenzelfde soort verhaal van een moeder, wiens dochter de deur uit ging. Zij had dezelfde emoties, die ze omschreef als een rouwproces.
Het gaat er niet alleen om, dat hij verhuist. Het is afscheid nemen van hoe het was en je draai weer vinden in hoe het zal zijn.
Dat mensen uitzien naar het moment dat hun kinderen de deur uit gaan, is iets wat ver van mij af staat. Maar ik snap wel dat er situaties kunnen zijn, waarin het zo gevoeld wordt.
Dat er hier gereageerd wordt vanuit de logica, dat hij niet dood gaat en dat hij alleen maar gaat verhuizen, snap ik wel. Ook ik kan dat heel eenvoudig zelf bedenken. Maar daarmee wordt mijn gevoel volledig genegeerd en dat begrijp ik niet. Jammer.
Alios, ik herken het gevoel
Ik was blij dat mijn kind in de buurt bleef wonen, dat maakte veel goed. Toen ik eenmaal merkte dat ze het samen naar hun zin hadden (samenwonen) kon ik er beter mee omgaan, en nu we zoveel jaar verder zijn geniet ik van mijn vrijheid.
irmama schreef op 23-01-2022 om 11:55:
[..]
Wat vreselijk als je zo denkt
Ik sta er wat ambivalent in. Toen mijn oudste uit huis ging, was ze er echt aan toe, en ik ook. Als ze nu komt logeren, blijft ze natuurlijk gelijk een paar weken. Het is een groot verschil met hoe ze was toen ze weg ging, ze gedraagt zich als een voorbeeldige volwassene dus dat is voor mij ook wel weer wennen. Wat dat betreft heeft de zelfstandigheid haar goed gedaan. Ze eet zonder morren wat ik op tafel zet, laat weten hoe laat ze thuis is, is lief tegen haar zus, zo zou je ze eigenlijk vanaf 12 jaar al willen hebben 
Rutger Kopland:
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinnering.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Alios, heel herkenbaar dit. Aan de ene kant wil je dat je kinderen zich ontwikkelen tot zelfstandige individuen, aan de andere kant is het een grote verandering als ze het huis uitgaan. Ik gun het mijn kinderen enorm om een eigen bestaan op te bouwen en geniet ook echt van meer vrijheid, maar ik mis ze ook en het confronteert mij ook met het ouder worden. Dus rouw gerust, ik kijk ook nog wel eens met weemoed terug naar de tijd dat iedereen nog thuis was.
SuzyQFive schreef op 23-01-2022 om 12:38:
Rutger Kopland:
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinnering.Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Ja, deze heb ik ook veel gelezen elke keer als er iemand vertrok. Prachtig.
Vervelend dat je het zo ervaart.
Ik zou zeggen; neem je verdriet serieus, maar zorg dat je niet in blijft hangen. Sta er even bij stil, en hopelijk kan je snel overgaan op dankbaarheid. Je hebt je man om je met beide benen op de grond te houden. 
En zoek eens uit waarom het je zo raakt? Je zegt dat jullie een hechte band hebben, maar dat hebben veel andere ouders ook. Waarom doet het zo'n pijn? Waar ben je bang voor?
Ik hoop dat je je verdriet niet overbrengt op je kind, hij moet en zal zijn eigen weg gaan. Sterkte.
Vrijevlinder schreef op 23-01-2022 om 12:43:
Vervelend dat je het zo ervaart.
Ik zou zeggen; neem je verdriet serieus, maar zorg dat je niet in blijft hangen. Sta er even bij stil, en hopelijk kan je snel overgaan op dankbaarheid. Je hebt je man om je met beide benen op de grond te houden.
En zoek eens uit waarom het je zo raakt? Je zegt dat jullie een hechte band hebben, maar dat hebben veel andere ouders ook. Waarom doet het zo'n pijn? Waar ben je bang voor?
Ik hoop dat je je verdriet niet overbrengt op je kind, hij moet en zal zijn eigen weg gaan. Sterkte.
Mooi gezegd inderdaad. En jammer dat een andere reactie meteen gezien wordt als veroordelen. Is ook heel makkelijk om dat te roepen en niet te luisteren naar de adviezen van anderen. Ik vind het niet goed dat je dit met je kind doet: samen huilen. Dit soort dingen hoor je zelf te doormaken. Zo verzwaar je het loslatingsproces van je kind. Eigenlijk net als dat je kind een zware operatie moet ondergaan op jonge leeftijd. Dan bespreek je je angsten en zorgen (dat je kind komt te overlijden of dat de operatie niet zo gaat als verwacht) niet mét je kind op jouw niveau. Je gaat niet huilen vanwege je angsten mét je kind. Als het nodig is bespreek je dit met een speciaal daarvoor opgeleid iemand die met jou en jouw kind het gesprek aan gaat op het niveau van je kind. Door te gaan huilen mét je kind maak je het extra zwaar en moeilijk voor je kind. Je zadelt je kind op met extra bagage (nu maak ik mijn moeder ongelukkig). Dat vind ik echt geen goed plan.
Kerstin75 schreef op 23-01-2022 om 12:01:
[..]
Hoezo? Mijn kinderen zijn het helemaal met mij eens. Die willen ook gewoon graag hun eigen leven opbouwen en hopen dat er dan niets gebeurd (scheiding etc) waardoor ze weer terug moeten. Heel gezond hoor. De woningmarkt is nu het grootste probleem.
Ik vond dat dus ook hoor. Was juist blij met jouw posting omdat ik mezelf al een ontaarde moeder begon te vinden toen ik de andere reacties las. Ik kan me er ook niet zoveel bij voorstellen dat je zo reageert. Natuurlijk is het stiller in huis als ze de deur uit zijn en mag je best even een traantje laten, maar zoals topicstartster, nee dat kan ik me niet voorstellen.
Hier is dochter 20 en echt wel toe aan het huis uitgaan, maar inderdaad in dit deel van het land is het bijna onmogelijk. Veel te duur, nauwelijks woonruimte beschikbaar voor deze leeftijdsklasse. Ze zit nog op school, heeft wel een redelijk grote bijbaan, maar daar betaal je geen huur van en dan ook nog alle bijkomende kosten. Ik denk dat ik bij haar vooral blij zal zijn als het wel lukt. En leuke dingen blijven we samen toch wel doen, of ze nu hier woont of elders.
Zoon is een ander verhaal, hij is 17 met diverse problematiek. Bij hem zal uit huis gaan een heel ander traject gaan worden, meer richting begeleid wonen. Met zoon heb ik ook een hechte band, maar dat kan aan de andere kant ook beklemmend werken, voor allebei. Dus ik denk dat het voor hem ook goed is als hij over een aantal jaren een plekje voor zichzelf heeft.