Woedeprobleem meerderjarig kind
Even heel kort de situatie zonder teveel details ivm herkenbaarheid.
Ik ben een alleenstaande moeder met 2 thuiswonende kinderen. Ex is jaren geleden vertrokken zonder enige verantwoordelijkheid voor de kinderen te willen nemen en er is dus ook geen omgangsregeling. Dit heeft er destijds behoorlijk ingehakt bij de kinderen, van de ene op de andere dag was vader verdwenen. Daarnaast heeft er nog een en ander gespeeld, waardoor oudste (18) flink getraumatiseerd is. School of werk is daardoor geen optie en dit heeft uiteraard ook invloed op zijn sociale leven (geen vrienden). Kortom hij zit behoorlijk met zichzelf in de knoop en af en toe resulteert dat in flinke woede-uitbarstingen die uit het niets kunnen komen. Daarover is hij niet voor rede vatbaar.
Hulp accepteert hij niet en ooit zal ik een grens moeten trekken. Dat vind ik een lastige, omdat hij me ook keihard nodig heeft. Geen idee of dat moment ooit gaat komen. We zien namelijk echt wel vooruitgang, maar na een dipje vraag ik me vandaag even af wat de opties zijn.
Ik heb aan ex gevraagd of hij iets voor zoon kan betekenen, maar dat is geen optie. Vrienden zijn er niet en hulpverlening accepteert hij niet. Familie heb ik niet. Door zoon uit huis te zetten, maak ik het probleem alleen groter, doordat hij dan letterlijk niemand heeft. Huisarts kan niets. Buurtteam zou een optie kunnen zijn. Maar misschien mis ik iets?
Natuurlijk hadden dingen in het verleden anders kunnen gaan, maar daar verander ik nu niets meer aan. En ja, er missen ongetwijfeld veel details, maar dat dus vanwege de herkenbaarheid.
Anoniemst schreef op 02-10-2023 om 16:50:
Ja, ik heb ook hulp voor jongste en mijzelf ingeschakeld. Alleen is vanuit die hoek het advies dus anders dan wat jij beschrijft: ik moet juist niet die grens trekken richting oudste. Hij heeft niets of niemand en als ik hem laat vallen, verdwijnt zijn laatste houvast. En dat terwijl de problemen juist zijn ontstaan doordat zijn houvast weg viel.
Maar is nu wel met zoon te bespreken dat er een grens is aan wat jij en jongste aan kunnen? Of is dat ook al een stap te ver? Helpt de hulpverlening die jij en jongste hebben met handvaten voor je oudste?
Geen idee of er een beetje regelmaat in zijn dag zit, maar misschien kan hij 1x per week voor het eten zorgen? Al is het iets simpels. Iets bakken om bezig te zijn, gaan wandelen met muziek op zodat die toch een beetje in zn eigen wereld zit.
Misschien zijn er bij jullie in de buurt ook buiten "sport circuits" met van die toestellen waar jullie samen heen zouden kunnen gaan?
wat ontzettend naar voor je zoon....
en voor jullie alle 3 natuurlijk!
Marty1984 schreef op 02-10-2023 om 17:04:
Als hij spullen sloopt in huis en er een stapel trauma's en misschien nog één of andere diagnose onder zit ... kan hij gedwongen opgenomen worden? Al was het dus maar om een betere diagnose te stellen en jullie handvaten te reiken?
Valt er op een rustiger moment wel te praten hoe hij zelf de rest van zijn leven ziet? Wat zijn zijn dromen nog?
Is er een plan B moest jij ooit niet meer kunnen voorzien in opvang, huisvesting en geld? (Ik wens het je niet toe, maar stel je wordt zelf zwaar ziek?)
Dat is mij dus overkomen, ik werd ernstig ziek en toen moest er wel een oplossing komen. Want ook hier geen hulpvraag vanuit de kinderen zelf en boven de 18 ‘moet’ dat wel. Uiteindelijk is het goedgekomen, met veel ‘duwen’ van vooral mijn lief, want ik was te druk met mezelf, ik kon niet ook nog eens de strijd aangaan met de hulpverlening. Eéntje woont in een gezinsvervangend huis en heeft dagbesteding en de ander woont op kamers met ambulante begeleiding en heeft inmiddels zelfs een baan.
Kortom, wacht niet te lang tot je helemaal uitgeput bent. Gebruik je energie om goede zorg te regelen. 
Overigens is dat zelf uitvallen heel herkenbaar.Hier drong pas goed door dat er veel meer hulp moest komen toen ik zelf de ballen niet meer in de lucht kon houden. Een combinatie van een lichamelijk probleem en de aanhoudende stress. Kind is toen een jaar opgenomen geweest, ook omdat het voor kind heel lastig was om intensievere hulp vanuit de thuissituatie te krijgen. Ergens naar toe gaan was bijvoorbeeld heel moeilijk.
Dat jaar opname was lastig, maar heeft ons wel heel veel gebracht.
Dat sporten in huis of de tuin? daar zou ik iets mee doen. Schaf bijvoorbeeld een rollerbank fietstrainer aan, waar je je eigen fiets in kan zetten. En een boksbal. Zou wat lessen kickboksen thuis door een personal trainer (of iemand die al langer kickbokst) iets zijn. Lekkere uitlaadklep. Desnoods start jezelf daarmee (verlaag je de drempel, kijk je of het klikt) en steek je je zoon aan.
Samen naar een winkel, begin met iets rustigers de bakker, misschien kan hij het brood bestellen. Verder dacht ik nog aan een huisdier, wat hij kan verzorgen.
Wat zijn zijn interesses? Kan je dat verder uitbouwen, een beroep op doen. Uiteindelijk gaat dat hem verder helpen.
Heb je geen recht op persoonsgebonden budget om van daaruit zaken te bekostigen.
Zijn woedeaanvallen betekenen dus ook dat hij genoeg heeft van zijn huidige leven, is als je het omdenkt ook een goed uitgangspunt, alleen met die woede zou hij zijn eigen drempels moeten gaan kapotslaan.
Ik heb veel respect voor je, je doet het goed. Ik zou sowieso contact opnemen met het LEFteam, de tip hier langs kwam. Verder heel goed voor jezelf en je andere zoon zorgen.
Vaaas schreef op 02-10-2023 om 18:13:
Overigens is dat zelf uitvallen heel herkenbaar.Hier drong pas goed door dat er veel meer hulp moest komen toen ik zelf de ballen niet meer in de lucht kon houden. Een combinatie van een lichamelijk probleem en de aanhoudende stress. Kind is toen een jaar opgenomen geweest, ook omdat het voor kind heel lastig was om intensievere hulp vanuit de thuissituatie te krijgen. Ergens naar toe gaan was bijvoorbeeld heel moeilijk.
Dat jaar opname was lastig, maar heeft ons wel heel veel gebracht.
(Ot)
Opname, dus niet thuis wonen?
Zoon van vrienden in Zwitserland was drugsverslaafde en werd daar geplaatst op een werkboerderij op paar uur reisafstand. Zo was hij uit de buurt van fouten vrienden en gedurende de hele dag afgeleid door de taken die hij moest verrichten. Door buitenshuis te wonen, is hij meer los gekomen van thuisfront en meer op eigen benen gaan staan.
Proces duurde een jaar, maar die tijd leek achteraf voorbij gevlogen. Bestaat in Nederland ook zoiets; traject op enige afstand met inwoning, zodat jongmens los komt van de veiligheid die ouders bieden?
Zou een buddy of maatje kunnen helpen?
In veel gemeentes zijn er vrijwilligers die met jongeren die vastgelopen zijn een activiteit kunnen gaan doen.
Bv wandelen of sporten of iets anders.
De vrijwilligers kunnen van alle leeftijden zijn. Er wordt altijd wel gekeken wie er goed matcht met elkaar.
Flanagan schreef op 02-10-2023 om 18:49:
[..]
(Ot)
Opname, dus niet thuis wonen?
Zoon van vrienden in Zwitserland was drugsverslaafde en werd daar geplaatst op een werkboerderij op paar uur reisafstand. Zo was hij uit de buurt van fouten vrienden en gedurende de hele dag afgeleid door de taken die hij moest verrichten. Door buitenshuis te wonen, is hij meer los gekomen van thuisfront en meer op eigen benen gaan staan.
Proces duurde een jaar, maar die tijd leek achteraf voorbij gevlogen. Bestaat in Nederland ook zoiets; traject op enige afstand met inwoning, zodat jongmens los komt van de veiligheid die ouders bieden?
Ja opname, zodat tijdens de opname intensieve hulp verleend kon worden die daar in huis beschikbaar was. Voor een kind dat moeite heeft om de deur uit te gaan was dat eigenlijk de enige manier.
Vaaas schreef op 02-10-2023 om 18:57:
[..]
Ja opname, zodat tijdens de opname intensieve hulp verleend kon worden die daar in huis beschikbaar was. Voor een kind dat moeite heeft om de deur uit te gaan was dat eigenlijk de enige manier.
Dat zou vast een goede interventie kunnen zijn maar dat moet hij wel zelf willen. Dat is niet zomaar te regelen.
Mija schreef op 02-10-2023 om 20:12:
[..]
Dat zou vast een goede interventie kunnen zijn maar dat moet hij wel zelf willen. Dat is niet zomaar te regelen.
Dat maakt dit ook zo lastig. Ik heb voor topicstarter ook geen goede oplossing. In feite is zijzelf de enige hulpverlener die zoon nog wel enigszins toelaat.
Wil hij zelf op zich wel vooruit? Zou het hem helpen om boeken te lezen, bv over angsten, of om podcasts (over om het even wat) te luisteren? Het geeft wat houvast zonder dat er sociale dingen bij komen kijken, want je hoeft/kunt niet reageren. En misschien als hij een podcast vindt die hij leuk vindt (er is bv een leuke rustige podcast over de Efteling)
geeft hem dat een wat geruster gevoel om met die podcast op zijn oren wel naar buiten te durven. Het voelt dan niet zo alleen en onbeschermd en tegelijk geeft het geen sociale druk. De voordelen van gezelschap zonder de nadelen.
Bedankt voor jullie reacties. Merk dat het me al wat rust geeft om het even van me af te hebben geschreven. Het is inderdaad veel meer dan alleen dat woedeprobleem, maar dat stukje was even de druppel.
Zelf zit ik inmiddels al ruim 2 jaar met een burn-out thuis, maar het herstel gaat langzaam, omdat je dus toch eigenlijk altijd aan moet blijven staan. En niet oneerbiedig bedoeld, maar zeker een paar jaar geleden heb ik wel eens bijna gehoopt dat ik een been zou breken ofzo en naar het ziekenhuis moest, omdat er dan wel wat moest. Ik zat in die jaren voor mijn gevoel helemaal knel.
Nu gaat het echt wel steeds iets beter, maar het zijn zulke kleine stapjes, dat de meeste mensen in mijn omgeving bijna niet begrijpen dat ik er blij mee ben. Echt het soort stapjes dat jullie beschrijven. Van een paar jaar helemaal niet naar buiten, zelfs niet in de eigen tuin, naar weer een keer vuilnis weggooien. De voordeur weer open doen als de postbode aanbelt (en dus ook weer pizza kunnen laten bezorgen als ik er een keer niet ben. Wandelen in zijn eentje midden in de nacht, maar later ook overdag op rustige plekjes. Deze zomer ook bewust een keer het rondje dat ik met de buurvrouw wandelde, maar dan omgekeerd, zodat hij ons tegen kwam. Weer mee in de auto naar de mc drive, maar later ook naar de supermarkt. En dan was het eerst nog in de auto blijven zitten, maar ook dat veranderde. En dat soort dingen begint nu dus steeds meer te komen. Hij is er nog lang niet, maar er zit echt vooruitgang in en dat wil wil dus liever ook niet kapot maken.
Maar nog wel dat slecht voor zichzelf zorgen, wat ook in dat artikel stond. Maar ook daar maakt hij stapjes in. Hij durft ook weer naar een toekomst te kijken, maar nog niet echt de stappen te zetten. Maar dat hij er naar kijkt, is dus ook weer nieuw.
Mijn eerste bericht klonk misschien heel negatief, maar ook dat stukje gaat beter, maar als het dan een keer gebeurt, schieten jongste en ik meteen weer in de stress stand.
Hulpverleners gaven steeds aan dat ik vooral haakjes moet blijven aanbieden. Niet pushen, want dat werkt averecht, maar wel steeds de kansen blijven geven. Dat is dus wat ik afgelopen jaren gedaan heb. Maar soms is het gewoon heel vermoeiend en dan kun je zo’n terugval er niet bij hebben.
En dat voorbeeld van desnoods eerst zelf dan iets gaan doen, zo probeer ik het dus ook vaak. Ben zelfs wel eens pokemon gaan vangen in de hoop dat ik hem zou aansteken 
Soms werkt het en soms werkt het niet, maar dat is inderdaad de manier.