Woedeprobleem meerderjarig kind
Even heel kort de situatie zonder teveel details ivm herkenbaarheid.
Ik ben een alleenstaande moeder met 2 thuiswonende kinderen. Ex is jaren geleden vertrokken zonder enige verantwoordelijkheid voor de kinderen te willen nemen en er is dus ook geen omgangsregeling. Dit heeft er destijds behoorlijk ingehakt bij de kinderen, van de ene op de andere dag was vader verdwenen. Daarnaast heeft er nog een en ander gespeeld, waardoor oudste (18) flink getraumatiseerd is. School of werk is daardoor geen optie en dit heeft uiteraard ook invloed op zijn sociale leven (geen vrienden). Kortom hij zit behoorlijk met zichzelf in de knoop en af en toe resulteert dat in flinke woede-uitbarstingen die uit het niets kunnen komen. Daarover is hij niet voor rede vatbaar.
Hulp accepteert hij niet en ooit zal ik een grens moeten trekken. Dat vind ik een lastige, omdat hij me ook keihard nodig heeft. Geen idee of dat moment ooit gaat komen. We zien namelijk echt wel vooruitgang, maar na een dipje vraag ik me vandaag even af wat de opties zijn.
Ik heb aan ex gevraagd of hij iets voor zoon kan betekenen, maar dat is geen optie. Vrienden zijn er niet en hulpverlening accepteert hij niet. Familie heb ik niet. Door zoon uit huis te zetten, maak ik het probleem alleen groter, doordat hij dan letterlijk niemand heeft. Huisarts kan niets. Buurtteam zou een optie kunnen zijn. Maar misschien mis ik iets?
Natuurlijk hadden dingen in het verleden anders kunnen gaan, maar daar verander ik nu niets meer aan. En ja, er missen ongetwijfeld veel details, maar dat dus vanwege de herkenbaarheid.
TS heeft rust nodig en die krijgt ze als haar zoon instemt met een of ander project waar hij de nut er van in ziet.
Haar zoon is niet wilsonbekwaam; ze kunnen hem niet dwingen want hij heeft het recht om te weigeren.
Misschien een project van tijdelijke aard; proeftijd om te zien of project hem trekt. Iets van tijdelijke aard werkt ook drempelverlagend; minder dwang en meer kans op interesse voor de activiteit.
Flanagan schreef op 03-10-2023 om 19:04:
TS heeft rust nodig en die krijgt ze als haar zoon instemt met een of ander project waar hij de nut er van in ziet.
Haar zoon is niet wilsonbekwaam; ze kunnen hem niet dwingen want hij heeft het recht om te weigeren.
Misschien een project van tijdelijke aard; proeftijd om te zien of project hem trekt. Iets van tijdelijke aard werkt ook drempelverlagend; minder dwang en meer kans op interesse voor de activiteit.
Zelfs hulpverlening waar kind wel mee instemde gaf hier stress. Want de deur uit gaan was heel moeilijk, zelfs als kind wel gemotiveerd was. Kind helpen om dat te laten lukken gaf ook stress, je kunt het je nauwelijks voorstellen als je het niet meegemaakt hebt. Het is echt een heel lastig probleem.
Wat een enorm zware situatie en wat een sterke vrouw ben jij. Dat laatste wil ik echt even gezegd hebben. Je praat ondanks de situatie zo liefdevol over je zoon en met een bepaalde kalmte en reflectie. En dat terwijl je zo onder druk staat. Dat is misschien ook gelijk je valkuil, want je rekt daardoor waarschijnlijk regelmatig over je grenzen heen. 
Jouw idee van sport in huis halen vind ik een hele goeie, dat zou ik zeker proberen.
Daarnaast moest ik denken aan JIM, dat staat voor Jouw Ingebrachte Mentor (https://jimwerkt.nl/). Nu vraagt dit traject ook een hulpvraag van de jongere en gesprekken met hulpverleners en kan ik mij voorstellen dat dit niet haalbaar is als je zoon alle hulp weigert. Maar zou je misschien zelf iemand in jullie omgeving kunnen vinden (een oom, familievriend) die zich in het kader van bemoeizorg in kleine stapjes met hem gaat bemoeien? Dus echt heel langzaam introduceren doordat iemand eerst af en toe bij jou op de koffie komt, echt heel laagdrempelig?
Dan moet iemand natuurlijk wel bereid zijn om te investeren zonder (snel) resultaat te verwachten.
Anoniemst schreef op 03-10-2023 om 12:10:
Dat het me mijn baan gaat kosten, is de fase waar ik nu in zit en dat geeft me om eerlijk te zijn ook wel de nodige stress. Die 30% hakt er wel in en in het verleden door de toeslagenaffaire al genoeg van die ellende gehad. Als ik dat kan voorkomen, dan voorkom ik dat.
Zoon weet dan de burn-out, maar denkt dat ik me aanstel. Als ik thuis zwak ben, heeft dat uiteraard meteen impact op de kinderen en veel houd ik daarom wel bij ze weg, voor zover mogelijk natuurlijk.
En natuurlijk heb ik ook alle oog voor jongste. Voelt een beetje alsof je denkt dat ik dat niet heb, dus misschien schiet ik nu teveel in de verdediging. Het is gewoon een spagaat en ik wil voor beiden het beste. Ook erg veel een op een tijd dus met jongste. En natuurlijk heeft hij er last van, maar ik probeer dat echt te minimaliseren.
Noujaaa.... Zoon vindt dat jij je aanstelt? Bedoel je de oudste? Dan mag jij eens hardop zeggen dat hij zich aanstelt! Geen bijbaantje, geen school, uit zn plaat gaan en spullen van moeder en broertje vernielen ... Kom op zeg! Wanneer is bij jou de grens dan bereikt, hoe lang ga je zijn gedrag nog accepteren?
Als gedwongen opname blijkbaar niet kan, begeleid wonen dan een optie!?
Vaaas schreef op 03-10-2023 om 19:25:
[..]
Zelfs hulpverlening waar kind wel mee instemde gaf hier stress. Want de deur uit gaan was heel moeilijk, zelfs als kind wel gemotiveerd was. Kind helpen om dat te laten lukken gaf ook stress, je kunt het je nauwelijks voorstellen als je het niet meegemaakt hebt. Het is echt een heel lastig probleem.
Dat geloof ik zeker, dat het lastig is en heel zwaar.
Ik vond onze kinderen al zwaar en die hadden lichtere problematiek en wilden zelf hulp en wij zijn met twee ouders en de kinderen steunen elkaar en hebben vrienden - en dan nog loop je als ouders steeds op je tenen en is het stressvol omdat je ze in leven wil houden maar ook wel iets meer dan dat.
Dus ik neem echt mijn petje af voor de situatie zoals hier beschreven, ongelooflijk zwaar. Tijd doet veel, maar daar heb je achteraf pas wat aan als je terugkijkt en ziet dat er toch wel vooruitgang is. En je moet die tijd wel eerst door.
Wat betreft de jongste, misschien zijn er wel mogelijkheden om hem wat meer te bieden als hij dat wel wil? Een logeer gezin af en toe waar hij tot rust kan komen en wat extra aandacht krijgt bijvoorbeeld?