Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Paardenbloemetjes schreef op 24-07-2024 om 18:26:
Ik denk dat de verwarring komt doordat Diyer (als ik het goed begrijp) aangeeft dat ze soms weinig empathie kan opbrengen voor mensen die erg zwaar tillen aan ervaringen die in haar ogen niet zo erg zijn. Dat is iets anders dan überhaupt geen empathie kunnen opbrengen voor anderen.
Ik heb zoiets zelf ook wel eens, op een heel ander vlak. Het was voor mij nogal een drama om een kind te krijgen. Denk aan meerjarige trajecten, veel miskramen die ook nog met complicaties verliepen, etc. Rationeel weet ik ik dat leed moeilijk te vergelijken is.Als ik dan iemand zie die er helemaal doorheen zit omdat het al acht maanden niet lukt om een kind te krijgen, wéét ik dat dat écht heel zwaar kan zijn voor diegene, maar goed meevoelen en het heel erg vinden lukt me niet echt. Dat maakt mij niet opeens een niet-empathisch persoon.
En nog een parallel met Diyer: ik zou dat waarschijnlijk niet tegen diegene zelf zeggen, maar mogelijk wel op een forum als dit.
Het lijkt mij vrij menselijk om niet in alles met iedereen mee te kunnen leven. Het vervelend voor iemand vinden is nog wat anders dan het ook echt kunnen invoelen. We zijn immers allemaal anders. En we hebben ook andere ervaringen. En dat verandert dan ook nog eens door de jaren heen. Nou help je mensen misschien ook niet zo door te zeggen dat hun gevoel niet terecht is. Gevoel is altijd terecht, want het is er gewoon.
Wat men ermee doet is dan weer iets anders, en daar kan wel discussie over zijn. En vaak is het ook wel mogelijk om anders tegen zaken aan te kijken en dat kan het gevoel ook flink veranderen. Maar dat heeft ook tijd nodig, en op het verkeerde moment de verkeerde spiegel voorhouden is niet effectief.
Zelf had ik destijds weinig begrip voor iemand die bij mij in de buurt woonde en met wie ik via mail veel contact had gehad tijdens mijn en haar zwangerschap, maar die toch aangaf niet langs te willen komen na mijn bevalling.
Voor haar, eindelijk 20 weken zwanger na een eerdere, late miskraam, was dat te gevoelig omdat een van mijn twee kindjes bij de bevalling gestorven was. Dat vond ik toen lastig te accepteren van haar, maar achteraf natuurlijk wel. Ik had daar toen natuurlijk veel meer begrip voor op moeten brengen, maar dat is achteraf.
Andersom kreeg ik vanuit mijn omgeving ook regelmatig reacties als "ach je hebt er nog eentje over" en "je had er nog geen band mee" dus dat was wel leerzaam... het heeft mij wel veel aan het nadenken gezet over hoe ik zelf dingen ervaar en hoe makkelijk of lastig ik met anderen meevoel. Want hoe lomp ik bepaalde mensen ook vond, ik ben zelf ook niet altijd erg begripvol over situaties die ik niet zo ken of juist veel erger heb meegemaakt. Uiteindelijk gaat het om het verschil tussen empathie voelen (ik weet wat je voelt) en compassie tonen (wat naar voor je). Het een lukt niet altijd, het ander zou er eigenlijk altijd moeten kunnen zijn, desnoods met wat inspanning. En desnoods liever een gemeenplaats uiten dan onnodig kwetsen.
Paardenbloemetjes schreef op 24-07-2024 om 18:26:
Ik denk dat de verwarring komt doordat Diyer (als ik het goed begrijp) aangeeft dat ze soms weinig empathie kan opbrengen voor mensen die erg zwaar tillen aan ervaringen die in haar ogen niet zo erg zijn. Dat is iets anders dan überhaupt geen empathie kunnen opbrengen voor anderen.
Ik heb zoiets zelf ook wel eens, op een heel ander vlak. Het was voor mij nogal een drama om een kind te krijgen. Denk aan meerjarige trajecten, veel miskramen die ook nog met complicaties verliepen, etc. Rationeel weet ik ik dat leed moeilijk te vergelijken is.Als ik dan iemand zie die er helemaal doorheen zit omdat het al acht maanden niet lukt om een kind te krijgen, wéét ik dat dat écht heel zwaar kan zijn voor diegene, maar goed meevoelen en het heel erg vinden lukt me niet echt. Dat maakt mij niet opeens een niet-empathisch persoon.
En nog een parallel met Diyer: ik zou dat waarschijnlijk niet tegen diegene zelf zeggen, maar mogelijk wel op een forum als dit.
Niet dat ik je niet begrijp,toen na mijn 3de miskraam een vriendin tegen me begon te klagen over haar zwangerschapskwalen heb ik ook even in een kussen gehuild en haar eerlijk gezegd dat ik er even niet kon zijn voor haar
Niet specifiek aan iemand gericht naar ik denk dat het niet mogelijk is berichten van een ander te lezen zonder enige vorm van interpretatie die gekleurd is door je eigen leven en ervaringen in heden of verleden.
Ik ben opgegroeid in een ondernemersmilieu bijvoorbeeld. In mijn eerste kring van familie had iedereen een eigen bedrijf of bezaten gezamenlijk met 3 broers een bedrijf. Ook vrienden van mijn ouders hadden bedrijven veelalin de detailhandel. Pas toen ik naar school ging leerde ik dat er ook vaders waren met banen op kantoor bij een baas. Die start heeft nog steeds invloed op hoe ik naar de wereld kijk. Als je opgroeit in een ander milieu als kind van een (tand)arts kijk je ook met een andere blik naar de wereld en interpreteer je dingen anders ik denk niet dat dat te voorkomen is.
Pollewop: die reacties van anderen, zoals "gelukkig heb je nog een kind over' vallen ook onder de noemer 'goed bedoeld'. Tegelijkertijd kan het toch enorm kwetsend zijn en daar zit 'm de kneep. Dergelijke opmerkingen worden vaak gemaakt, omdat mensen eigenlijk helemaal niet zo goed met leed weten om te gaan. We geven veel te snel, troostend bedoeld, toch een positieve draai aan rotsituaties van de ander.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 15:57:
[..]
ja, dat klopt, alleen je aanname dat ik het altijd met mezelf vergelijk niet. Want ik heb vaak genoeg dingen gelezen hier die op papier helemaal kloppen, maar waarbij je vóelt dat het niet klopt. En ik voel dan ook de eenzaamheid bij zo'n schrijfster die op papier niks te kort kwam, maar hoe naar kan ook dan het opgroeien zijn.
Kortom, het is een aanname.
Het enige dat ik wel met zekerheid kan zeggen, is dat mijn kinderen allesbehalve een kutjeugd hebben gehad. Was er (veel) liefde? 500%! Was het perfect? Nee, zeker niet. Was ik een betrokken ouder en emotioneel beschikbaar? Jazeker. Iig voor 90% van de tijd. Er zijn momenten geweest dat ik het daarmee zwaar had en dat zie ik ook zeker als mijn gebrek. Gelukkig hadden ze een stabiele vader die voor mij inviel op die momenten. Hebben mijn kinderen het gemerkt? Mogelijk. We probeerden dat altijd zo goed als mogelijk woorden te geven, zodat ze wisten dat het iets van mama was en niet iets van hun. "mama heeft het even moeilijk en heeft een beetje tijd nodig. Ze houdt van ons, maar we laten haar een beetje met rust. Als er iets is kom je nu even naar papa". Als gezin konden we dat gelukkig samen opvangen! Dus we hebben als ouders geprobeerd recht te doen aan de behoefte van de kinderen.
Vond ik het zwaar? Absoluut! Was ik onzeker? Absoluut! Was ik daardoor soms te star en rechtlijnig, omdat ik geen benul had waar ik goed aan deed? Geen twijfel over mogelijk! Heb ik daarom fouten gemaakt? Ook hier geen twijfel over mogelijk! Heb ik daarvoor niet al een miljoen keer excuses gemaakt? Ook zeker!
Dus nee, het is geen wedstrijd. Desalnietemin kan ik idd niet veel met heftig gedrag wat ik lastig te plaatsen vind. Niet als wedstrijd, maar omdat ik me de heftigheid niet goed kan invoelen in relatie tot het gebeurde.
Nou ja het is een aanname gebaseerd op je woordkeuze. Hierdoor is het zo overgekomen. Of iemand " daadwerkelijk" een kutjeugd gehad heeft is niet aan anderen om over te oordelen want het is een persoonlijke ervaring. Ik ken jou niet en kan daardoor ook niet oordelen over jullie gezinssituatie, . Maar het gebeurd wel vaak dat ouders en kinderen zaken zoals het gezinsleven compleet anders beleeft hebben.
Dat blijkt maar weer, ook getuige de ervaringen hier. Daarom is het denk ik ook lastig om altijd vooraan te staan om begrepen te worden, erkend te worden. Je kunt dat hopen en een ander kan z'n best doen. Maar er zitten toch ook beperkingen aan, omdat we nu eenmaal niet de ander zíjn.
Bakblik schreef op 24-07-2024 om 11:28:
[..]
Ouders die elk gesprek afkappen, omdat zij toen, nu en tot ver in de toekomst vinden dat ze goed gehandeld hebben en niet willen horen dat de kinderen er moeite mee hadden. Als je het 10-15 keer geprobeerd hebt als ruim volwassen kind duw je ze eerst van je af, het contact wordt minder en als er nog contact is blijft het oppervlakkig. Je weet dat je niet bij ze terecht kunt met emoties over vroeger maar ook niet meer emoties over het heden. Dat duurt een aantal jaar en dan wordt je "overvallen" door mildheid en gooi je je principes overboord. Je gaat verder met een oppervlakkig contact wat voor jou nauwelijks meer inhoud heeft maar wat voor de ouders nog als waardevol ervaren wordt.
Er is hier vandaag nogal veel geschreven, zie ik net, maar dit verwoordt eigenlijk wel goed hoe ik het voel ten opzichte van mijn ouders. Mijn man blijft maar zeggen dat het me misschien helpt om het nog eens uit te spreken naar mijn ouders, maar ik weet gewoon dat het geen zin heeft om het over dierepe emoties te hebben met ze. Dat kappen ze af, dat wordt weggewuifd, onder tafel geveegd.
Diyer schreef op 24-07-2024 om 21:48:
Dat blijkt maar weer, ook getuige de ervaringen hier. Daarom is het denk ik ook lastig om altijd vooraan te staan om begrepen te worden, erkend te worden. Je kunt dat hopen en een ander kan z'n best doen. Maar er zitten toch ook beperkingen aan, omdat we nu eenmaal niet de ander zíjn.
Dat is ook zo. Ik ervaar dat ook regelmatig in real live.
Phoe, wat een zwaar topic is dit geworden. Ik denk eigenlijk dat dit veel tè zwaar is voor een forum. Gepsychologiseer van de koude grond zal ik maar zeggen.
Het is vreselijk moeilijk mensen die je niet kent, waarvan je geen achtergrond weet (behalve de summiere info die gegeven wordt) te beoordelen. Getypte tekst mist daarbij ook nog veel context.
En waar de één veel pijn voelt, erg verdrietig is, zal de ander misschien over dezelfde issues haar schouders ophalen.
Laten we uitkijken elkaar niet nog meer pijn te doen dan er al gevoeld wordt.
Anoniemvoornu schreef op 24-07-2024 om 19:07:
[..]
Maar zou je er ook zo over denken als het je eigen kind is dat dus worstelt met de angst om niet zwanger te worden? Want angst is niet redelijk en ook al is ze pas 8 maanden bezig , als het jouw kind is dat bang is
Dat weet ik niet, mijn kind is nog jong. Het ligt er ongetwijfeld ook aan hoe iets gebracht wordt. Als iemand erkent dat die emotie ook te maken heeft met de persoon zelf en niet alleen met de omstandigheden, vind ik het denk ik alweer makkelijker. Van: ik weet dat er eigenlijk nog geen reden is voor zorg, maar ik kan het niet van me afzetten. Of, als het gaat om dit topic: ik weet dat er ook heel veel dingen goed waren in mijn jeugd (als dat zo was), maar de negatieve ervaringen staan nu voor mij meer op de voorgrond.
In het geval van een kinderwens lees ik wel eens: eigenlijk maakt het niet uit hoe lang je al wacht, want als je iets graag wil is elke maand teveel. Daar kan ik dan weer niet zoveel mee, ook al ervaart iemand dit misschien écht zo.
Ik vind het lastig onder woorden te brengen, maar misschien snap je wat ik bedoel.
Paardenbloemetjes schreef op 25-07-2024 om 09:04:
[..]
Dat weet ik niet, mijn kind is nog jong. Het ligt er ongetwijfeld ook aan hoe iets gebracht wordt. Als iemand erkent dat die emotie ook te maken heeft met de persoon zelf en niet alleen met de omstandigheden, vind ik het denk ik alweer makkelijker. Van: ik weet dat er eigenlijk nog geen reden is voor zorg, maar ik kan het niet van me afzetten. Of, als het gaat om dit topic: ik weet dat er ook heel veel dingen goed waren in mijn jeugd (als dat zo was), maar de negatieve ervaringen staan nu voor mij meer op de voorgrond.
In het geval van een kinderwens lees ik wel eens: eigenlijk maakt het niet uit hoe lang je al wacht, want als je iets graag wil is elke maand teveel. Daar kan ik dan weer niet zoveel mee, ook al ervaart iemand dit misschien écht zo.
Ik vind het lastig onder woorden te brengen, maar misschien snap je wat ik bedoel.
Ik snap wel wat je bedoelt denk ik. Maar probleem bij die kinderwens is de onzekerheid óf het ooit lukt. 8 maanden is nog binnen de norm. Maar je weet niet of het maand 9 lukt. Of dat dit het begin is van een traject van jaren. En die onzekerheid over de uitkomst is voor veel mensen heel lastig. Het is niet maakbaar. Het is geen kwestie van hard werken en dan lukt het altijd wel. Die mensen zien zichzelf misschien ook al in een lang traject zoals het jouwe terechtkomen. Elke maand is weer een maand dichter naar de medische molen.
Maar goed, tegelijk verlang ik inderdaad ook wel de nuance zoals jij die aangeeft. Het lastige is als je zelf iets zwaars hebt meegemaakt het lastig is de pijn van een ander te erkennen als wat met hun gebeurde minder zwaar is (in jouw ogen). Zeker als het niet rationeel is zoals niet met 3x seks zwanger zijn en dan van streek raken. En dan reageert ook nog iedereen anders. Dat geldt natuurlijk ook bij problemen in de kindertijd of met je kinderen. En vaak zit het in dingen die lastig uit te leggen is aan anderen. Het gaat niet om die 8 maanden, maar om de angst voor de jaren, of het nooit.
Dat snap ik zeker en ik denk zelfs dat ik het in het begin soms zwaarder heb gehad dan later, omdat je ook gaandeweg leert met een moeilijke situatie om te gaan. Maar mijn punt is denk ik dat je uiteindelijk altijd een beoordeling maakt of het verdriet van een ander 'terecht' is. Met de één kan je wel meeleven, met de ander niet. Niet perse helpend, maar wel heel menselijk.
Het elkaar niet altijd kunnen begrijpen of inleven heeft iig met het onderwerp te maken. Omdat dit vaak is wat we toch bij elkaar proberen te zoeken. Kinderen willen begrepen worden door hun ouders, erkend in hun beleving en ouders willen soms ook graag begrepen worden. En het verschil in beleving staat soms haaks op elkaar, waardoor de verwachting die niet waargemaakt wordt blijft etteren.
Ik denk -hoe graag we het ook willen - soms nodig is om los te laten om dat te krijgen en de pijn zelf te verwerken. Zonder die ouder. Of zonder je kind.
kaatjecato schreef op 24-07-2024 om 11:26:
[..]
Ik kan je verschillende posts eerlijk gezegd niet goed met elkaar rijmen, Diyer. In de ene post reageer je heel genuanceerd, en dan haal je weer heel hard en onvriendelijk uit.
Misschien dat Anoniemvoornu wat gevoelig is en het niet van zich af kan laten glijden, maar ze stelt zich kwetsbaar op en vraagt om duiding. Wat is de moeite om haar die duiding te geven?
Ik ben het niet persé eens met Diyer's standpunten overal, maar kom zeg. Anoniemvoornu reageert inderdaad gevoelig en blijft aandringen op antwoord op haar/zijn vraag, terwijl....het is niet heel groot en belangrijk. Anoniemvoornu heeft ook wel wat aparte berichten in andere topics.
troelahoep schreef op 25-07-2024 om 11:20:
[..]
Ik ben het niet persé eens met Diyer's standpunten overal, maar kom zeg. Anoniemvoornu reageert inderdaad gevoelig en blijft aandringen op antwoord op haar/zijn vraag, terwijl....het is niet heel groot en belangrijk. Anoniemvoornu heeft ook wel wat aparte berichten in andere topics.
Kom op zeg het was diyer die tegen mij begon te sneren en omdat ik niet begreep waarom en dat graag duidelijk wilde hebben ben ik nu de boeman, en je hoeft het niet altijd eens te zijn met mijn reacties maar erg vreemd zijn ze ook niet