Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Flanagan schreef op 16-07-2024 om 11:02:
Maar, als… als je jongste niet blowde, je geen zorgen hoefde te maken en te vrezen of dit uitmondt in een verslaving, als ze een dochter was, net als haar oudere zus, onbevangen en zorgenvrij, zou je dan je oudste dochter met andere ogen bekijken? Met andere woorden, projecteer je je zorgen om je jongste op je oudste? Als dat zo is, is dat eerlijk naar
Herken je wat ik hierboven schrijf? Is de in jouw ogen afstandelijke houding van je oudste ontstaan uit haar wens dat je niet ook nog eens om haar zorgen maakt daar je buik al vol zit met onrust om haar zus?
Was het onlangs niet je oudste die je opbelde om iets leuks te doen nadat je haar een tijdje niet gesproken had?
Ja, ik herken grotendeels wat je schrijft. Pas toen het fout ging met jongste dochter, begon ik aan het contact met oudste te twijfelen. Daarvoor vond ik het wel jammer dat ze wei afstandelijk was, maar het paste allemaal binnen het normale loslaat-proces.
Ik ben gewoon superonzeker geworden door hoe het met jongste is verlopen. Daardoor heb ik kennelijk ook van oudste dochter steeds bevestiging nodig dat het goed zit tussen ons. Dit ligt echt hoofdzakelijk bij jij. Als ik het nuchter bekijk, is er met oudste dochter helemaal geen echt probleem. Ze heeft waarschijnlijk echt wel kritiek op ons, maar ze wijst ons ook niet echt af. Haar afstandelijkheid komt meer door haar onafhankelijke levenshouding.
(Overigens denk ik niet dat ze afstandelijk is omdat ze niet wil dat ik me ook om haar zorgen maak. Als ze vindt dat ze 'recht' heeft op aandacht voor haar eventuele sores, zou ze die aandacht echt wel claimen. )
@Wilmamaa, ik ben ook geraakt en onzeker geworden toen de harmonie in ons gezin verstoord werd. Ik was ook boos omdat ik mij al 30 jr inzette voor de vorming van ons gezin. Ik heb ook wel behoefte aan bevestiging van mijn oudste dat ik het als moeder goed doe, ondanks dat het er soms niet op lijkt. Maar dat is het zorgzame karaktertrekje waar menig moeder onder lijdt.😏
Ik koester het ook, want het maakt mij tot wie ik ben.
De posts van de laatste tijd heb ik met vertraging gelezen. Er werden wat zaken genoemd waar ik nog graag op wil reageren.
- Sommige 'volwassen kinderen schrijven dat ze pas op latere leeftijd een beter contact met de ouders, toen ze dertigers, veertigers waren.
Ik heb geen keus, maar daar wil ik als moeder liever niet op wachten. Ik wil liever met hen optrekken als ik nog fit en gezond ben. Als mijn kinderen die leeftijd hebben, ben ik bejaard! Dat zal voor meer mensen van mijn generatie en jonger gelden. Mijn ouders kregen kinderen toen ze in de twintig waren, ik was in de dertig.
- 'Misschien denk je nu: als volwassen kinderen nieuwe toenadering zoeken als hun ouders bejaard zijn, is dat handig voor de mantelzorg. Een paar keer werd als kritiek genoemd, dat ouders bijna vanzelfsprekend verwachten dat de kinderen later mantelzorg bieden. Zelf wil ik juist helemaal niet dat mijn kinderen voor mij zorgen. Ik wil leuke dingen met hen delen, geen schone luiers van hen krijgen. Ik heb er voor gekozen kinderen te krijgen en dus voor hén te zorgen. Zij niet voor mij. Als ik zorg nodig heb, liever door een buitenstaander die er voor betaald wordt.
- Een andere reden dat ik graag beter contact wil nu mijn kinderen nog twintigers zijn, is dat ze nu nog net iets meer tijd hebben. Straks hebben ze zelf jonge gezinnen en drukke banen en zijn hun ouders helemaal lastig in de agenda's in te passen.
Valse hoop misschien, want veel volwassen kinderen geven ook aan dat ze toen ze twintiger waren weinig/geen interesse in hun ouders hadden. Vrienden, uitgaansleven, studie, de wereld en zichzelf ontdekken kregen voorrang. Simpel gezegd is er dus nooit meer echt tijd voor de ouders
- Andere kritiek ging over ouders die verwachten dat volwassen kinderen aanwezig zijn op feestdagen.
- Ja, ik vind het zeker fijn als mijn kinderen minstens een appje sturen op feestdagen als verjaardagen, vader/moederdag, pasen enz. Ik zou het ook graag vooraf willen weten of ze wel of geen zin hebben om met Kerst of andere feestdagen langs te komen. Dan weet ik waar ik aan toe ben. En ik vraag me af: is het wel/niet opdringerig om zelf de kinderen uit te nodigen?
- Verder vind ik het niet héél belangrijk dat ze met feestdagen aanwezig zijn. Dat geldt vooral voor de kinderen die ik buiten de feestdagen om heel weinig zie. Ik heb liever dat die op een ‘normale’ dag komen, zodat ik echt tijd voor ze heb.
Er wordt ook genoemd dat volwassen kinderen het onprettig vinden dat ouders niet willen komen op hún feestjes waar hun vrienden ook zijn. Zelf zit ik ook niet te springen om naar vriendenfeestjes van mijn kinderen te gaan (als ze die ooit gaan geven). Dan kom ik liever een keer apart zodat mijn kinderen en ik echt tijd hebben voor elkaar.
Al met al draait alles om goede communicatie, zoals MamaE al eerder zei. Maar communicatie is lastig, als je elkaar niet wilt kwetsen, je niet aan elkaar wilt opdringen, elkaar al eerder verkeerd begrepen hebt, het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd wordt of juist dat niet dat je zegt in goede aarde valt. Lastig allemaal.
ik haak even in op je laatste Wilmama, die van de feestjes. Een goede vriendin van mij had toen ze begin 20 was ouders die altijd op haar verjaardagen waren. Wij kenden daardoor haar ouders als enige van onze vriendenkring en zowel wij als de ouders kwamen daardoor tot leven voor elkaar. Dat was hartstikke leuk, en is het nog steeds op de kinderverjaardagen. De ouders weten wie wij zijn, informeren naar ons leven en ook andersom weet ik het een en ander over wie zij zijn en wat er in hun leven speelt. Het is altijd gezellig op social events. Tijdens de kraamtijd van mijn vriendin had zij het erg zwaar en coordineerden moeder en ik samen de mantelzorg. Onderschat niet de kracht van elkaar kennen en nabijheid. Het lijkt mij heel fijn als je ouders zich interesseren voor jouw omgeving en sociale context en ik denk dat het voor ouders ook echt een verrijking kan zijn. Jij schrijft dat je dan liever een keer je kind 1 op 1 ziet, en uitgaande van jouw situatie nu begrijp ik dat heel erg, maar je kind in zijn eigen nieuwe context zien functioneren met de mensen die ze daarbij heeft uitgekozen; ik denk serieus dat dat heel erg kan bijdragen. Je vrienden zijn enorm belangrijk voor je als je in de twintig bent.
Ik kan mij helemaal vinden in wat Gele bloem zegt over feestjes met vrienden én ouders. Ik zou het juist als een verrijking en eer zien als ik samen met vrienden op dezelfde feestjes van mijn kinderen word uitgenodigd. Kennelijk schamen zij zich niet voor mij, en het geeft een kans om hun netwerk te leren kennen.
Mijn jongvolwassen kinderen wonen nog thuis, maar ook nu geniet ik ervan als zij vrienden uitnodigen om bij ons te komen eten. Ik zie het als een brevet van vertrouwen. En door hun vrienden te kennen, leer je een belangrijk stuk van hun leven kennen.
Overigens toen ik zelf die leeftijd had, had ik relatief weinig frequent contact met mijn ouders. Was inderdaad met heel andere dingen bezig. Ik ging wel eens bij mijn moeder eten, en we hebben zelfs een keer een reis naar Berlijn gemaakt. Maar het was heel los, we zagen elkaar soms maanden niet. Belangrijk was dat mijn moeder ook het initiatief nam daarin, en dat ik nooit het gevoel heb gehad dat ik tekort schoot als dochter. Zij had ook haar eigen leven, en het was echt gewoon omdat je het fijn vond om elkaar weer te zien. Het voelde nooit als verplichting. Ik heb ook zeker tijdens mijn twintiger jaren echt niet altijd iets van mij laten horen op verjaardagen of feestdagen. Als mijn moeder het vierde, nodigde ze ons uit, maar zonder verplichting, en dat maakt het ontspannen. Juist toen we zelf kinderen kregen, werd het contact juist frequenter omdat mijn moeder 1x per week kwam oppassen en dan voor ons kookte en met ons mee at. Ook gingen we toen af en toe (1x per 2 jaar) met mijn zus en haar gezin en mijn moeder naar een huisje met de pasen. Maar ook daar gold: als iemand al andere plannen had was er geen teleurstelling. Kortom, het was heel vrijblijvend, ontspannen.
Pfff Wilma, wat je schrijft komt op mij over als toch een flinke wensen-lijst met veel mitsen en maren. Het roept bij mij in ieder geval weerstand op. Mij lijkt het dat al die wensen de communicatie een gezellig, ontspannen contact in de weg staan. Ik zou echt niet weten waar ik wel en niet goed aan zou doen als mijn moeder zo in het contact zou staan, ik zou me onder druk gezet voelen en stel dat ik dan een keer zou vergeten te appen! Dan zou mijn moeder weer ‘gekwetst’ zijn. Je spreek waarschijnlijk niet uit naar je kinderen wat je hier opschrijft, maar reken maar dat ze het voelen! Ze kennen je tenslotte ook goed natuurlijk en weten hoe je in elkaar zit. Ik weet het ook niet Wilma, maar waarom niet wat meer ontspannen en loslaten hoe je het eigenlijk zou willen? Wat betreft uitnodigen : Ik vertel mijn kinderen en mijn ouder bijvoorbeeld dat wij iets leuks van plan zijn (met kerst of tussendoor) en vraag dan of ze zin hebben om mee te gaan/te komen. Meestal is het ja, soms nee. Alles is prima! Wij maken er met of zonder de kinderen en ouder een leuke dag van en ze weten dat ook, ze weten ook dat we hen heel graag zien, er is echter geen enkele sprake van verplichting of druk.
En dat je aangeeft dat je niet zit te wachten op vriendenfeestjes (wanneer die ooit gaan plaatsvinden) vind ik enorm jammer om te lezen, een beetje hautain ook en absoluut een gemiste kans, zie het bericht van Gelebloem en Kaatjecato. Ik zou me gekwetst voelen als kind. Het komt op mij over als : ‘Moeder moet weer een moment voor haar alleen, zodat zij de volle aandacht krijgt, ze voelt zich te goed om zich te mengen met onze vrienden’. Jouw hele beschrijving in deze post illustreert voor mij wel waarom je kinderen afhaken. Het spijt me dat ik het zeg. Ik vind het evengoed ontzettend rot voor je dat je je zo naar en verdrietig voelt omdat het contact niet loopt zoals je het het liefst zou zien.
ik lees dat helemaal niet uit Wilma's posten. Ik denk ook dat ze die feestjes zo opschrijft, zodat haar kinderen niet het gevoel krijgen dat ze zich wil opdringen in hun leven. Ze worstelt nl. met de afstand die haar kinderen haar lijken aan te geven en ik denk dat ze zich daar juist op probeert aan te passen en het dan maar in 1 op 1 contact zoekt. Dat ontspannen natuurlijke gevoel geven haar kinderen zelf al aan niet op te zitten wachten.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 20-07-2024 om 12:00:
Pfff Wilma, wat je schrijft komt op mij over als toch een flinke wensen-lijst met veel mitsen en maren. Het roept bij mij in ieder geval weerstand op. Mij lijkt het dat al die wensen de communicatie een gezellig, ontspannen contact in de weg staan. Ik zou echt niet weten waar ik wel en niet goed aan zou doen als mijn moeder zo in het contact zou staan, ik zou me onder druk gezet voelen en stel dat ik dan een keer zou vergeten te appen! Dan zou mijn moeder weer ‘gekwetst’ zijn. Je spreek waarschijnlijk niet uit naar je kinderen wat je hier opschrijft, maar reken maar dat ze het voelen! Ze kennen je tenslotte ook goed natuurlijk en weten hoe je in elkaar zit. Ik weet het ook niet Wilma, maar waarom niet wat meer ontspannen en loslaten hoe je het eigenlijk zou willen? Wat betreft uitnodigen : Ik vertel mijn kinderen en mijn ouder bijvoorbeeld dat wij iets leuks van plan zijn (met kerst of tussendoor) en vraag dan of ze zin hebben om mee te gaan/te komen. Meestal is het ja, soms nee. Alles is prima! Wij maken er met of zonder de kinderen en ouder een leuke dag van en ze weten dat ook, ze weten ook dat we hen heel graag zien, er is echter geen enkele sprake van verplichting of druk.
En dat je aangeeft dat je niet zit te wachten op vriendenfeestjes (wanneer die ooit gaan plaatsvinden) vind ik enorm jammer om te lezen, een beetje hautain ook en absoluut een gemiste kans, zie het bericht van Gelebloem en Kaatjecato. Ik zou me gekwetst voelen als kind. Het komt op mij over als : ‘Moeder moet weer een moment voor haar alleen, zodat zij de volle aandacht krijgt, ze voelt zich te goed om zich te mengen met onze vrienden’. Jouw hele beschrijving in deze post illustreert voor mij wel waarom je kinderen afhaken. Het spijt me dat ik het zeg. Ik vind het evengoed ontzettend rot voor je dat je je zo naar en verdrietig voelt omdat het contact niet loopt zoals je het het liefst zou zien.
Helemaal mee eens, ik snap wel dat kinderen dan afhaken. Ik herken het van mijn moeder van vroeger; kon weinig onthouden zoals namen van vrienden, wilde ook altijd apart komen, kenden daardoor veel mensen niet / kon niet meepraten etc, kwam erg ongeinteresseerd over en dan hoefde het voor mij ook niet meer. Mijn vader stond er heel anders in en had leuk contact met iedereen, dat lag bij mijn beide ouders echt aan hun eigen opstelling hierin. Misschien iets om in overweging te nemen Wlimamaa
Ik ben benieuwd hoe kinderen dat allemaal zo kunnen "voelen", als ze weinig contact hebben, volgens mij is hier heel veel invulling. Kinderen kunnen ook gewoon een eigen leven hebben en het druk hebben. Ik weet hoe druk mijn kinderen het hebben met alles, dus ga ik mijn wensen niet aan hen opdringen, maar nu moet ik me zorgen maken dat ze al die wensen alsnog voelen. Kinderen zijn niet snel tevreden dan!
Ik heb het doen en laten van mijn ouders wel eens volkomen verkeerd ingeschat, en snap nu hun beweegredenen sinds het moment dat ik zelf moeder werd, dus kennelijk was met mijn "voelen" als kind het nodige mis!
Hier schoonouders (vooral schoonmoeder) die op de een of andere manier vinden dat feestjes alleen voor familie zijn. Ze hebben zich tijdens menig feest hier in huis zo misdragen dat vrienden eieren voor hun geld hebben gekozen. Die komen niet meer als de schoonouders er ook zijn. Had schoonmoeder toch haar zin. 😭
Inmiddels worden de feestjes weer wat gemengder, omdat schoonmoeder fysiek niet meer bij ons kan komen.
Niet alleen de kinderen (wij) voelden dat schoonmoeder meende recht te hebben op exclusieve aandacht. Onze vrienden voelden dat ook. Als je iedere verjaardag weer hoort dat je volgens de moeder van de jarige geen recht hebt om hier te zijn dan blijf je weg.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 20-07-2024 om 12:00:
Pfff Wilma, wat je schrijft komt op mij over als toch een flinke wensen-lijst met veel mitsen en maren. Het roept bij mij in ieder geval weerstand op. Mij lijkt het dat al die wensen de communicatie een gezellig, ontspannen contact in de weg staan. Ik zou echt niet weten waar ik wel en niet goed aan zou doen als mijn moeder zo in het contact zou staan, ik zou me onder druk gezet voelen en stel dat ik dan een keer zou vergeten te appen! Dan zou mijn moeder weer ‘gekwetst’ zijn. Je spreek waarschijnlijk niet uit naar je kinderen wat je hier opschrijft, maar reken maar dat ze het voelen! Ze kennen je tenslotte ook goed natuurlijk en weten hoe je in elkaar zit. Ik weet het ook niet Wilma, maar waarom niet wat meer ontspannen en loslaten hoe je het eigenlijk zou willen? Wat betreft uitnodigen : Ik vertel mijn kinderen en mijn ouder bijvoorbeeld dat wij iets leuks van plan zijn (met kerst of tussendoor) en vraag dan of ze zin hebben om mee te gaan/te komen. Meestal is het ja, soms nee. Alles is prima! Wij maken er met of zonder de kinderen en ouder een leuke dag van en ze weten dat ook, ze weten ook dat we hen heel graag zien, er is echter geen enkele sprake van verplichting of druk.
En dat je aangeeft dat je niet zit te wachten op vriendenfeestjes (wanneer die ooit gaan plaatsvinden) vind ik enorm jammer om te lezen, een beetje hautain ook en absoluut een gemiste kans, zie het bericht van Gelebloem en Kaatjecato. Ik zou me gekwetst voelen als kind. Het komt op mij over als : ‘Moeder moet weer een moment voor haar alleen, zodat zij de volle aandacht krijgt, ze voelt zich te goed om zich te mengen met onze vrienden’. Jouw hele beschrijving in deze post illustreert voor mij wel waarom je kinderen afhaken. Het spijt me dat ik het zeg. Ik vind het evengoed ontzettend rot voor je dat je je zo naar en verdrietig voelt omdat het contact niet loopt zoals je het het liefst zou zien.
Mooie post en helemaal mee eens ook 👍
Auwereel schreef op 20-07-2024 om 14:10:
Ik ben benieuwd hoe kinderen dat allemaal zo kunnen "voelen", als ze weinig contact hebben, volgens mij is hier heel veel invulling. Kinderen kunnen ook gewoon een eigen leven hebben en het druk hebben. Ik weet hoe druk mijn kinderen het hebben met alles, dus ga ik mijn wensen niet aan hen opdringen, maar nu moet ik me zorgen maken dat ze al die wensen alsnog voelen. Kinderen zijn niet snel tevreden dan!
Ik heb het doen en laten van mijn ouders wel eens volkomen verkeerd ingeschat, en snap nu hun beweegredenen sinds het moment dat ik zelf moeder werd, dus kennelijk was met mijn "voelen" als kind het nodige mis!
Ach man, schei uit hou op. De lat ligt weer eens torenhoog. Als ouders moet je alles maar begrijpen, snappen, voelen en vanaf 500 km afstand ruiken. Want de kinderen kunnen blijkbaar niet normaal communiceren met hun ouders. Die ouders moeten maar van planeet "ik sta voor 200% ingetuned op mijn kinderen, ongeacht wat ze doen of laten" komen. Dát is precies wat ik hier onvolwassen aan vindt: kinderen met het deukbare ego van een servet en verwachten dat de hele wereld om hen draait, zelfs ruim volwassen moeten ouders maar alles snappen en weten.
Aan die kinderen: in hoeverre probeer je je eigenlijk in te leven in je ouders en wat je van ze verwacht? Hoe goed communiceer je met ze? Net zo fantastisch als je ouders?
felija schreef op 17-07-2024 om 11:56:
Ik mis in bovenstaande voorbeelden inlevingsvermogen vanuit de kant van de ouders en een egocentrische houding: de wereld draait om ons en iedereen moet zich daarnaar voegen.
Alsof ze het volwassen leven van hun kinderen niet serieus nemen en vinden dat die kinderen meteen op afroep beschikbaar voor je moeten zijn. Vreemde zienswijze vind ik dat, heel beklemmend ook, want zo kun je het als kinderen nooit 'goed' doen.
Hier is het eigenlijk net andersom: wij passen twee dagen op onze jonge kleinkinderen plus hun hond, passen ook op de hond als ze op vakantie zijn, zorgen in die weken ook voor de planten binnen en buiten, worden regelmatig gebeld met verzoeken om assistentie bij klussen, maar we zien elkaar eigenlijk niet zo vaak. Alleen bij het heen en weer brengen van de kinderen en met gelegenheden als een verjaardag.
Maar de verstandhouding is uitstekend. Er gaan regelmatig appjes heen en weer met foto's en anekdotes/grapjes en we weten elkaar te vinden als het nodig is.
Ik ben er blij mee en verlang niks meer dan dat. Ik moet er wel bij zeggen dat het contact dus door de twee kleintjes vrij regelmatig is. Ik ben benieuwd hoe dat gaat als ze ouder zijn. Maar dat zijn wij dan inmiddels ook en ik ben niet van plan om mantelzorg van ze te verlangen. No way. Ze hebben het al druk genoeg.
felija schreef op 16-07-2024 om 19:58:
Met wat voor verwachtingen beginnen ouders eigenlijk aan kinderen? Verwacht je als ouder een belangrijke plek te blijven innemen in het volwassen leven van je kind?
Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen? Ik denk dat het belangrijk is dat je als ouder zorgt voor je eigen geluk, zonder dat je daarvoor je volwassen kinderen nodig hebt. Je eigen netwerk, je eigen leven en richting je kinderen onafhankelijke betrokkenheid tonen. Ik denk dat daar veel winst te behalen valt.
Ik vind dit eigenlijk best een hele goede vraag. Voor mezelf sprekend: ik ben jong aan kinderen begonnen: 23 was ik. Verwachtingen: die had ik niet. Waarschijnlijk was ik gewoon vrij naïef. Ik wilde ouderwets huisje, boompje, beestje en hoe het verder ging dacht ik geen moment over na.
De puberteit van 1 van de kinderen was niet zo makkelijk, maar dat is goedgekomen. Ik vind het fijn om contact met ze te hebben maar heb ook gewoon een eigen leven met vrienden (niet heel veel trouwens) en mijn man. In het weekend bijvoorbeeld zijn we nooit bij de kinderen (behalve zo nu en dan bij de oudste want die woont verder weg en we rijden dan graag op zondag vanwege minder vrachtverkeer op de weg).
Verder verwachten we niet zo veel. Geen invulling door hen van óns leven in elk geval. Gewone, vanzelfsprekende betrokkenheid bij elkaar is fijn en is er gelukkig ook. Maar afdwingen..nee.
Als er een beroep op ons word gedaan zijn we er en andersom ook voor zover mogelijk.
Diyer schreef op 20-07-2024 om 15:02:
[..]
Ach man, schei uit hou op. De lat ligt weer eens torenhoog. Als ouders moet je alles maar begrijpen, snappen, voelen en vanaf 500 km afstand ruiken. Want de kinderen kunnen blijkbaar niet normaal communiceren met hun ouders. Die ouders moeten maar van planeet "ik sta voor 200% ingetuned op mijn kinderen, ongeacht wat ze doen of laten" komen. Dát is precies wat ik hier onvolwassen aan vindt: kinderen met het deukbare ego van een servet en verwachten dat de hele wereld om hen draait, zelfs ruim volwassen moeten ouders maar alles snappen en weten.
Aan die kinderen: in hoeverre probeer je je eigenlijk in te leven in je ouders en wat je van ze verwacht? Hoe goed communiceer je met ze? Net zo fantastisch als je ouders?
Als je van je ouders niet hebt leren communiceren is het verdraaid lastig om dat later goed met je ouders te kunnen doen. Mijn moeder praatte nergens over en stond totaal niet open voor gesprekken over zaken die we als lastig ofzo hadden ervaren. Ik heb geprobeerd om dat bij mij eigen kinderen beter te doen, maar helaas, dat is dus ook moeilijk als je niet weet hoe het moet. Daarbij hebben kinderen een karakter waar je als ouder ook iet altijd invloed op hebt. Met een van m'n kinderen kan ik redelijk praten, een ander lijkt op vader, die loopt gelijk weg als er een gesprek over iets dreigt te ontstaan.