Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Anoniemvoornu schreef op 07-07-2024 om 15:01:
[..]
Dat is natuurlijk zo maar zoals Shareen de tijd met haar (kleine) kinderen omschrijft klinkt verre van liefdevol en ik denk echt dat haar kinderen dat echt wel aanvoelen
Ik zie haar post ook als van haar afschrijven en kinderen opvoeden is soms ook frustrerend en dat zullen kinderen dan best merken.
Maar ik ken genoeg niet perfecte ouders die toch een prettig contact met hun kinderen hebben. Het is een wisselwerking die soms moeilijk te begrijpen valt.
Anoniemvoornu schreef op 07-07-2024 om 12:36:
[..]
Precies , dat je de opvoeding van je kinderen als zinloos ziet omdat ze zich niet gedragen zoals jij zou willen, je geeft aan in therapie geweest te zijn hiervoor maar geloof me maar dat jouw kinderen echt wel gevoeld hebben dat jij ze als een last hebt ervaren. En jouw kinderen hebben niet voor jouw gekozen , jij wel voor hun. Hoe je ook de snottebellen benoemt, de rillingen krijg ik ervan, ik heb als vrijwilliger heel wat snottebellen weggeveegd , ongelukjes opgeruimd en energie gestoken in kinderen zonder er iets van te verwachten of te hopen, ja dat ze een leuke dag hebben en als moeder hoop ik het nog veel vaker te mogen doen bij mijn kleintje
Ik mijn kinderen als last ervaren? Hoe kom je erbij? Ik heb genoten van hun kindertijd. Ik zou het zo weer doen. Ik vond die tijd heerlijk, ongedwongen en onbevangen. We hadden hele makkelijke kinderen en hadden ook nog tijd voor elkaar tussen de bedrijven door. Ik werkte minder, was meer thuis. We hadden een goede balans.
Maar wat is er mis met benoemen dat ik snottebellen heb weggeveegd? Dat is precies wat ik deed en ik vond er helemaal niets van. Maar ik heb meer dan de helft van mijn leven gezorgd. En dat is niet meer. En dat mis ik enorm. Maar mijn kinderen missen mij volgens mij helemaal niet. Dat vind ik heel lastig. Die nieuwe fase.
Anoniemvoornu schreef op 07-07-2024 om 12:45:
En ik zal wel iets stoms zeggen maar ik ben 30 + en hing ook vroeger in het groepje van hangende blowende jeugd , allemaal beschadigd in onze jeugd en ons aan het afzetten tegen alles en geen 1 is geeindigd in de goot.
Ja dat vind ik soms echt moeilijk te geloven. Volgens mijn kinderen heeft elke puber trauma' s en vreselijke ouders. Ik kan daar niks mee. De ene keer zit mijn jongste hier met vrienden te bulderen en ohoh wat is het leuk en de volgende keer ben ik de grootste klootzak op aarde en heeft jongste therapie nodig want ik ben verantwoordelijk voor alle shit etc. Ik word er schizofreen van. Dat ik als hotel fungeer alla, maar dat ik de ene keer een knuffel krijg en ohoh wat ben ik leuk en de andere keer de deur tegen mn neus en dan verdwijnt kind zo 2 weken daar kan ik niet aan wennen en dan verlang ik eindeloos terug naar die mollige pootjes en die snottebellen inderdaad. Dat was mijn wereld toen. Voorspelbaar en kneuterig. Little did I know.
shareneentje, heeft je jongste al een kamer gevonden? Want de conclusie was een poosje geleden toch dat dat voor iedereen het beste zou zijn?
Joszy schreef op 07-07-2024 om 18:39:
shareneentje, heeft je jongste al een kamer gevonden? Want de conclusie was een poosje geleden toch dat dat voor iedereen het beste zou zijn?
Dit shareneentje , je weet zelf ook wel dat er echt wel goede redenen zijn waarom je kinderen zo doen
Shareneentje schreef op 07-07-2024 om 17:59:
[..]
Ja dat vind ik soms echt moeilijk te geloven. Volgens mijn kinderen heeft elke puber trauma' s en vreselijke ouders. Ik kan daar niks mee. De ene keer zit mijn jongste hier met vrienden te bulderen en ohoh wat is het leuk en de volgende keer ben ik de grootste klootzak op aarde en heeft jongste therapie nodig want ik ben verantwoordelijk voor alle shit etc. Ik word er schizofreen van. Dat ik als hotel fungeer alla, maar dat ik de ene keer een knuffel krijg en ohoh wat ben ik leuk en de andere keer de deur tegen mn neus en dan verdwijnt kind zo 2 weken daar kan ik niet aan wennen en dan verlang ik eindeloos terug naar die mollige pootjes en die snottebellen inderdaad. Dat was mijn wereld toen. Voorspelbaar en kneuterig. Little did I know.
Misschien eens heeeeeel aandachtig en vooral heel stil luisteren, écht luisteren naar de pijn van je kinderen ? Niet zomaar een keer, maar zo vaak als nodig is? Niet afserveren, beledigd zijn of uit gaan leggen hoe ontzettend goed je bedoelingen waren. Sta open voor hun verhaal, neem het tot je, incasseer, overdenk en wanneer de tijd rijp is en er ruimte is gekomen voor dialoog kun je misschien uitleggen dat er met de wijsheid van toen misschien redenen waren, maar dat die redenen zeker niet bedoeld zijn om foute beslissingen of gedragingen van jullie als ouders goed te praten. Oprechte, welgemeende excuses aanbieden. Dit is ook respect en liefde betonen aan je kinderen. Alle ouders maken fouten en er is niets mis mee als kinderen hun ouders voorhouden dat ze fouten hebben gemaakt en dat ze daar last van hebben. Dat betekend ook dat het ze in ieder geval nog iets kan schelen, ze zijn dan in ieder geval nog op zoek naar dialoog.
En natuurlijk is het ook gezellig en leuk, dat kan toch naast elkaar bestaan?
Bgdrrejnxs53226 schreef op 07-07-2024 om 19:40:
[..]
Misschien eens heeeeeel aandachtig en vooral heel stil luisteren, écht luisteren naar de pijn van je kinderen ? Niet zomaar een keer, maar zo vaak als nodig is? Niet afserveren, beledigd zijn of uit gaan leggen hoe ontzettend goed je bedoelingen waren. Sta open voor hun verhaal, neem het tot je, incasseer, overdenk en wanneer de tijd rijp is en er ruimte is gekomen voor dialoog kun je misschien uitleggen dat er met de wijsheid van toen misschien redenen waren, maar dat die redenen zeker niet bedoeld zijn om foute beslissingen of gedragingen van jullie als ouders goed te praten. Oprechte, welgemeende excuses aanbieden. Dit is ook respect en liefde betonen aan je kinderen. Alle ouders maken fouten en er is niets mis mee als kinderen hun ouders voorhouden dat ze fouten hebben gemaakt en dat ze daar last van hebben. Dat betekend ook dat het ze in ieder geval nog iets kan schelen, ze zijn dan in ieder geval nog op zoek naar dialoog.
En natuurlijk is het ook gezellig en leuk, dat kan toch naast elkaar bestaan?
100% dit.
Shareneentje schreef op 07-07-2024 om 17:59:
[..]
Ja dat vind ik soms echt moeilijk te geloven. Volgens mijn kinderen heeft elke puber trauma' s en vreselijke ouders. Ik kan daar niks mee. De ene keer zit mijn jongste hier met vrienden te bulderen en ohoh wat is het leuk en de volgende keer ben ik de grootste klootzak op aarde en heeft jongste therapie nodig want ik ben verantwoordelijk voor alle shit etc. Ik word er schizofreen van. Dat ik als hotel fungeer alla, maar dat ik de ene keer een knuffel krijg en ohoh wat ben ik leuk en de andere keer de deur tegen mn neus en dan verdwijnt kind zo 2 weken daar kan ik niet aan wennen en dan verlang ik eindeloos terug naar die mollige pootjes en die snottebellen inderdaad. Dat was mijn wereld toen. Voorspelbaar en kneuterig. Little did I know.
Je bent vroeger minder gaan werken om zo meer tijd te kunnen steken in de opvoeding. Kan je weer meer gaan werken, of paar dagdelen per weer vrijwilligerswerk doen? Dat leidt tot afleiding en geeft je het gevoel van waardering en dankbaarheid, welke je op thuisfront zo mist. Het helpt bij het minder gevoelig zijn voor die pijn van eenzaamheid, omdat je meer met andere mensen praat en over ‘leuke’ verrassende onderwerpen ipv botte reacties.
Over een paar jaar zijn die jongvolwassenen ouder en ‘wijzer’ en komt het gevoel van liefde voor hun moeder opborrelen, want dan gaan ze zien hoe hun moeder haar best deed hen een fijne jeugd te geven.😉
Bgdrrejnxs53226 schreef op 07-07-2024 om 19:40:
[..]
Misschien eens heeeeeel aandachtig en vooral heel stil luisteren, écht luisteren naar de pijn van je kinderen ? Niet zomaar een keer, maar zo vaak als nodig is? Niet afserveren, beledigd zijn of uit gaan leggen hoe ontzettend goed je bedoelingen waren. Sta open voor hun verhaal, neem het tot je, incasseer, overdenk en wanneer de tijd rijp is en er ruimte is gekomen voor dialoog kun je misschien uitleggen dat er met de wijsheid van toen misschien redenen waren, maar dat die redenen zeker niet bedoeld zijn om foute beslissingen of gedragingen van jullie als ouders goed te praten. Oprechte, welgemeende excuses aanbieden. Dit is ook respect en liefde betonen aan je kinderen. Alle ouders maken fouten en er is niets mis mee als kinderen hun ouders voorhouden dat ze fouten hebben gemaakt en dat ze daar last van hebben. Dat betekend ook dat het ze in ieder geval nog iets kan schelen, ze zijn dan in ieder geval nog op zoek naar dialoog.
En natuurlijk is het ook gezellig en leuk, dat kan toch naast elkaar bestaan?
Nou, ik kan me voorstellen dat aantrekken en afstoten heel verwarrend is voor Shareneentje. En het lijkt me ook erg zwaar dat je telkens weer incasseren moet en die pijn moet aanhoren, wanneer is het genoeg? En die pijn kan ook elders liggen, die kinderen in de veilige omgeving van de ouders botvieren.
@
Auwereel schreef op 07-07-2024 om 20:46:
[..]
Nou, ik kan me voorstellen dat aantrekken en afstoten heel verwarrend is voor Shareneentje. En het lijkt me ook erg zwaar dat je telkens weer incasseren moet en die pijn moet aanhoren, wanneer is het genoeg? En die pijn kan ook elders liggen, die kinderen in de veilige omgeving van de ouders botvieren.
-knip-
Bericht gemeld bij forumbeheer. Het lijkt niet oké om deze zeer persoonlijk zaken hier te vermelden.
voor mijn beeldvorming: waarom mag dat niet? Als een forummer die info zelf deelt is het toch algemeen bekende info? Het is niet alsof ik nu geheimen verklap?
Volgens mij heeft S formumbeheer verzocht haar vorige berichten, of het hele draadje, te verwijderen. En volgens mij is het niet toegestaan om info van anderen uit andere draadjes te plaatsen.
dank voor je reactie. Ik wist niet dat die berichten verwijderd waren.
Meander schreef op 08-07-2024 om 06:15:
Bericht gemeld bij forumbeheer. Het lijkt niet oké om deze zeer persoonlijk zaken hier te vermelden.
Ik weet niet wat er geschreven was . Ik weet wel dat de berichten van shareneentje zoveel weerstand oproepen bij mij en ik zal mischien niet de enige zijn omdat in haar vorige deels verwijderde topics de redenen van haar dwarse pubers echt wel duidelijk zijn geworden er heel veel goed advies gegeven is maar vervolgens haar kinderen hier o.a. ondankbaar noemt