Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Bakblik schreef op 05-11-2023 om 13:03:

[..]

Ik weet niet hoe oud je bent maar:

Moeten we de acties van ouders en dingen waarin ze tekort zijn geschoten misschien ook bekijken in de geest van die tijd?

Mijn grootouders zijn hun gezinnen gestart ten tijde van de 2e wereldoorlog en naar goed katholiek gebruik zijn dat grote gezinnen geworden. Niet alle kinderen die geboren zijn hebben de volwassen leeftijd bereikt door kinderziektes (waarvoor nog geen vaccin bestond) of problemen tijdens zwangerschap en bevalling die toen nog onvoldoende bekend waren. Binnen hun mogelijkheden op sociaal en financieel vlak hebben zij er het beste van gemaakt. Niet alle kinderen kregen evenveel aandacht en het oudste meisje (mijn moeder) hielp veel mee in de huishouding en met de verzorging en opvoeding van de jongere kinderen. De zuster van de zesde klas vond dat mijn moeder niet hoefde/kon doorleren, want zo'n hoogvlieger was ze niet. (Veel school gemist, omdat ze werd thuisgehouden om te helpen in huis) Dus mijn moeder deed huishoudschool en ging toen werken. Voor halve dagen, zodat ze ook haar moeder nog kon bijstaan in de zorg voor de 8 andere kinderen. Haar broers en zussen hadden na de lagere school een betere start in opleiding en de weg naar werk.

Natuurlijk had mijn moeder andere wensen en behoeften maar in die tijd was een open gesprek daarover met de ouders niet mogelijk. Mijn moeder kende in die tijd geen jaloezie. Haar nichten en vriendinnen die de oudste waren in een gezin volgden allemaal dat door de mores van die tijd (grote invloed van de kerk en veel sociale controle) uitgestippelde pad. Dat was "het lot" van oudste meisje zijn in een gezin. Mijn moeder mocht gelukkig wel een relatie aangaan en plannen maken voor een huwelijk en daadwerkelijk trouwen. Iets wat de oudste zus van mijn opa niet mocht. Als oudste meisje was zijn voorbestemd om moeder te helpen en later voor haar ouders te zorgen. (Gezin van 14 kinderen)

Toen mijn moeder zelf kinderen kreeg bestond de pil en kon er iets gedaan worden aan gezinsplanning. 3 kinderen vonden mijn ouders een mooi getal en daarmee zagen ze kans om alle kinderen min of meer gelijkwaardig op te voeden. Ieder kind kreeg gelijke kansen. In die tijd ontwikkelde mijn moeder wel wat jaloerse gevoelens ten aanzien van haar broers en zussen. Ze voelde een sterke mate van onrecht over de kansen die zij niet en haar siblings wel hebben gehad.

Medio jaren 70 was dat nog steeds niet iets dat ze met haar ouders zou gaan bespreken. Ze besefte heel goed dat haar ouders in de geest van die tijd hebben gehandeld en hun stinkende best hebben gedaan om in die jaren van wederopbouw binnen het grote gezin zoveel mogelijk kinderen zonder kleerscheuren volwassen te krijgen. Wat ze goed is gelukt.

Mijn ouders staan open voor reflectie en bespreken met ons dingen die zij fout hebben gedaan. Dingen die wij zelf aankaarten maar ook dingen die ons niet gehinderd hebben maar waarvan ze, terugkijkend, zelf beseffen dat ze niet zo handig waren maar binnen de geest van die tijd de norm waren. Excuses zijn wat mij betreft niet nodig. Ik zie goed dat zij hebben gehandeld in de geest van die tijd.

Het scheelt denk ik wel dat er zowel in het gezin waarin mijn moeder opgroeide en in het gezin waarin ik opgroeide geen sprake is geweest van grensoverschrijdend gedrag behalve de in die tijd nog veelvuldig toegepaste corrigerende tik.

Binnen mijn gezin is al jaren ruimte voor reflectie. We zijn open naar elkaar en kunnen elkaar aanspreken op dingen die niet goed gaan of waarvan de, inmiddels jongvolwassen, kinderen vinden dat ze anders moeten. Dat wordt meteen besproken en indien nodig worden er excuses aangeboden.

Maar dit is wel een essentieel stukje! Mijn ouders zijn allebei het product van hun opvoeding en hun genen. Mijn vader komt uit Indië, is aan het begin van de oorlog zijn vader verloren, zijn moeder bleef achter met 3 kleine kinderen (waarvan mijn vader de oudste was) en ging het Jappenkamp in. Later hertrouwde zij omdat ze geen inkomsten had. Deze stiefvader was een nare man. Mijn vader was geen lieverdje, gezien zijn jonge jaren, maar deze meneer spoorde echt niet. Explosieve combi. Mijn moeder is er eentje van 7, net nog in de oorlog geboren als een-na-jongste. Komt uit een ‘gegoede’ familie. Natuurlijk hebben zij ook hun nare ervaringen in de oorlog gehad, en honger, maar niet te vergelijken met de situatie van mijn vader.

Mijn vader is degene die nogal beschadigd is door zijn jeugd, maar die ook met heel veel zelfreflectie zijn eigen ‘fouten’ en tekortkomingen ziet. Mijn moeder is overtuigd van haar eigen gelijk, en dat moet ook altijd iedereen horen. Ze is zeer dominant, maar vindt van zichzelf dat ze zeer bescheiden is en compenseert haar gevoel van ‘er niet toe doen’ door vooral veel en hard te praten en geen blad voor de mond te nemen. Kan ook zeer racistisch uit de hoek komen. Ook richting mijn vader. En als iemand daar wat van zegt (wij kinderen) dan ‘weten we toch wel dat ze het niet discriminerend bedoelt’. Maar ze kan het dus niet opbrengen om het níet te zeggen, ook als ze weet dat iets als kwetsend wordt ervaren. Ze kan alleen maar van zichzelf en haar eigen waarheid uitgaan. Het standpunt en de denkbeelden van een ander, daar kan ze niks mee. Ze snapt niet dat andere mensen anders tegen dingen aankijken dan zij.

Dus, nee, geen zelfreflectie, geen vragen hoe wij dingen ervaren hebben, alles wat wij vinden of willen delen wordt weggewuifd, herkent ze niet, is niet zo gebeurd, of we moeten ons gewoon niet aanstellen want ze heeft toch altijd voor ons klaargestaan. Ja, zoals hierboven ook al iemand schreef, zolang we deden, dachten, zeiden wat zij van ons verwachtte. Zodra we een eigen mening kregen werd het grimmig. Dat heb ik hierboven al eens verteld. Ze heeft echt voor veel mentale problemen gezorgd bij mij. Ik ben niet (meer) boos op haar, niet verbitterd, want ze is wie ze is. Maar contact met haar blijft hierdoor wel altijd oppervlakkig. Met mijn vader kan ik over alle onderwerpen de diepte in. Met mijn moeder over niks.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 14:13:

[..]

Dat weet ik niet. Ik weet wel, jou lezende, dat je stikt van de frustratie, teleurstelling en verwijten. En of je ouders nu wel of niet hun best deden (in jouw opinie niet), dat is niet eens relevant, want je zult er op deze manier nooit achter gaan komen. En waarschijnlijk heb je goede redenen hoor, maar je ego kan niet voorbij het punt van de kleine ik. Dat is iig merkbaar.

Later schrijf je: ”oordelend vanaf een afstand, dus echt weten doe ik dat natuurlijk niet”.

Ik denk dat je het daar beter bij kunt houden, in plaats van bovenstaande post. Het is niet helemaal spot on.

Diyer schreef op 05-11-2023 om 21:08:

Leest als een gezonde, maar ook noodzakelijke manier om om te gaan met je moeder Jonagold. Verwachtingen loslaten en een manier vinden in een omgang die haalbaar voor je is. Iets anders zit er niet in. Hoe verdrietig ook.

Soms is het helaas noodzakelijk om het contact met een ouder te verbreken, omdat het ten koste gaat van je eigen (mentale) gezondheid. Mijn moeder en zwager zagen zich hiertoe genoodzaakt. Ouder worden kan iedereen, ouder zijn, is een ander verhaal. 

Een kind heeft er niet om gevraagd om geboren te worden. Natuurlijk mag je je ouders dankbaar zijn, maar niet omdat ze je op de wereld hebben gezet, dat kan iedere gek. 

Wilmamaa schreef op 05-11-2023 om 20:28:

[..]

Fijn voor je. Ik ken ze helaas wel. Mijn broer dus (al speelt autisme mee). Maar ook mijn twee schoonzussen t.o.v. hun moeder. Deze vrouw had inderdaad duidelijke beperkingen - en werd erg belemmerd door haar eigen traumatische jeugd en haar genenpakket. Ondanks dat was ze de beste moeder die ze gezien de omstandigheden kon zijn. En dat was matig.

Mijn man en zijn brussen hebben geen fijne jeugd gehad (vooral de tienerjaren niet). Moeders gedrag is vaak onderwerp van gesprek. Opvallend is dat de dochters in verwijten blijven hangen. De zoons kunnen met milde spot en humor terugkijken op al haar falen en gekkigheden.

Van deze moeder konden ze echt geen sorry verwachten. Niet omdat ze zo harteloos was. Juist totaal niet, ze was op zich een heel lieve vrouw. Maar door haar eigen trauma's en vreemde kronkels in haar hoofd kon ze kritiek echt niet begrijpen. Ze voelde zich bij kritiek enorm gekwetst en aangevallen. Ze kon zich niet in een ander inleven. Dat zij met al haar goede bedoelingen mensen enorm kon kwetsen was niet uit te leggen.

In zo'n geval heeft het totaal geen zin om 'dingen uit te praten'. Bovendien stopte het gedrag haar hele leven niet. Wat heeft het voor zin dingen uit de jeugd te bespreken als iemand het niet herkent en zichzelf zeker niet kan veranderen? Frustrerend, maar hopeloos.

Overigens zijn ook de kritische dochters niet de beste moeders gebleken. Nu zijn het hun dochters die met frustraties zitten. Zo gaat het door, van generatie op generatie. Hopelijk steeds iets milder.

Een veilige hechting is enorm belangrijk om later een stabiele volwassene te worden. Gelukkig is iedereen anders en heeft de één meer moeite met een onveilige hechting dan de ander. Het blijft een combi van nature en nurture.

Maar ik vind alles slikken voor de lieve vrede, omdat het toevallig je ouders zijn, de omgekeerde wereld. 

dan lees je een aantal reacties toch echt verkeerd Felija. Niemand heeft het over alles slikken voor welke vrede dan ook.

Wilmamaa schreef op 21-11-2023 om 22:09:

Ik denk dat ik voorheen onbewust dacht dat háár gedrag en keuzes mij een slechte moeder maakten. Omdat het mijn taak als moeder was om dit te voorkomen en te 'repareren'. Ik besef nu die twee dingen los van elkaar staan. Dat haar gedrag en keuzes los staan van mij en mijn kwaliteiten als moeder. (Nou ja, ik kan dat nog niet helemaal aanvaarden, maar ik weet dat ik die kant uit moet denken).

Wauw, wat een waardevol inzicht, Wilmamaa! En wat goed dat je gewoon spontaan bent langsgegaan en dat het zo gelopen is.

Ik vermoed dat je dochter dit gevoel van falen van jou (onbewust) aanvoelde. Niets confronterender dan jezelf zien door de ogen van anderen, met name je ouders, en misschien ook voelen dat haar gedrag en keuzes voor jou persoonlijk als falen voel(d)en. Waarschijnlijk is ze zich al uitermate bewust van wat haar niet lukt, en kan zij de spiegel van de ander daar niet nog eens bij hebben. 

De verwijdering die je voelde, is dan in grote mate een soort zelfbescherming van haar kant geweest. Even niet de verwachtingen van de ander willen/kunnen voelen.

Ik hoop voor jullie dat deze nieuwe inzichten er voor kunnen zorgen dat de verwijdering minder wordt en er ruimte ontstaat voor iets nieuws ♥️

Ik kwam dit forum tegen nadat ik had 'gegoogeld' op 'jezelf ongemakkelijk voelen bij je volwassen kinderen'. Door omstandigheden wonen 2 van mijn volwassen kinderen tijdelijk bij mij in. Dat is een unieke situatie en op zich leuk maar ik vind het ook erg ingewikkeld hoe ik me moet tot hen moet verhouden. Zo hebben ze allebei een nogal van mij afwijkend idee over netjes, opgeruimd en schoon, maar ik wil daar niet constant op- en aanmerkingen over maken. Verder hebben ze een totaal andere manier van leven. Ik was blij met de commentaren van ouders die ook worstelen met het contact met hun kinderen. Gedeelde smart is halve smart. Ik heb ook nog een kind wat de band met mij volledig heeft verbroken nadat ik me te veel met hem had bemoeid. Dat werkt waarschijnlijk in de meeste gevallen enorm averechts . Het is vooral een kwestie van horen, zien en veel zwijgen en voorzichtig af en toe iets aangeven. Ik vind het vaak erg vermoeiend. Maar mijn strategie blijft voorlopig: vooral niet te veel mee bemoeien en proberen positief te zijn. Valt echter niet altijd mee

Het lijkt me zeker lastig als je volwassen kind (of zelfs meerdere) nog niet de deur uit is of door omstandigheden terug thuis woont. En vooral als ze minder netjes zijn dan jezelf. 
Hier zie ik dat ook als zoonlief alleen of met partner een aantal dagen naar huis komt. Ik geniet er erg van om samen te koken. Dan ruim ik tijdens het koken al alles op wat niet meer nodig is waardoor de keuken minder rommelig is. Hij en partner ruimen wel op hoor maar pas na afloop. Maar de gezelligheid overheerst vooral.
 

Ik heb hiervoor in therapie gezeten. Ik vind het namelijk nogal scheef dat wij als ouders alles onvoorwaardelijk geven en opzij zetten maar dat andersom de liefde wel voorwaardelijk is. Wij moeten ons niet bemoeien, wij moeten loslaten, wij moeten vertrouwen, wij moeten accepteren, wij moeten ruimte geven, etc. Maar andersom hebben volwassen kinderen vaak alleen contact als er iets nodig is, is er weinig tot geen wederkerigheid en worden er soms buitenaardse dingen van je verwacht. Dat je een mens met gevoelens en imperfecties bent, dat jij ook wel eens depressief kunt zijn of er doorheen zit (met werk of met teleurstellingen van het leven) dat gaat er bij hen niet in. Ze willen als gelijke behandeld worden maar eigenlijk ook niet.. Mijn kinderen verwachten tekst en uitleg over bepaalde zaken (waarvan ik vind dat het ze niks aangaat) maar andersom ben ik nagenoeg niet betrokken in hun leven en wat zij doen/meemaken of in het geval van de jongste: uitvreten. Je moet lijdzaam toezien, afwachten en je bent blij met elke kruimel die je krijgt. Mijn kinderen zijn enorm kritisch over alles. Over hun opvoeding over onze levensstijl, dat gaat vrij ver. Maar andersom mag je niks vinden van hen want voor je het weet zie je ze maanden niet. Wij liggen krom voor hun opleidingen maar zien dat ze met volledige leningen vooral er met de pet naar gooien (niet helemaal waar) en veel roken en drinken en uitgaves doen waar ik niks van snap. Maar als nood aan de man is weten ze ons te vinden voor een financiele injectie. En nee we laten onze kinderen nooit vallen maar andersom denk ik dat die lijn heel dun is.Ik verlang enorm naar de tijd dat onze kinderen klein waren en nog afhankelijk van ons en wij nog op een voetstuk stonden en wij hun wereld waren en we altijd wisten waar ze waren en met wie en wij nog echt wat te zeggen hadden. Het ergste was eens een keer een woedeaanval in de supermarkt waarna we alles wegknuffelde en dan was je weer de liefste mama van de heeeeele wereld. Nu is er vooral kritiek. En dat valt me zwaar. Ik ben ruim mijn halve leven moeder en heb alles gegeven, we waren altijd een heel warm en intiem gezin en nu is het versnipperd en zie ik ze maanden niet. Ik heb geen idee wat ze doen en met wie. En het is niet dat er ruzie is. Maar het contact is oppervlakkig, ze appen gerust weken niet terug en als ik bel nemen ze niet op maar appen ze: ik ben druk, is er wat? Ja ik vind het moeilijk. Loslaten. Het lijkt dan inderdaad zo zinloos. Al die maanden zwanger, bevallen, borstvoeden, snottebellen vegen, troosten, zindelijk maken, verjaardagsfeestjes vieren, vakanties, eerste vriendjes, middelbare school....het is in een vingerknip voorbij en dan hoor je er nog maar weinig van. Al die investeringen, jezelf op plan B...ik weet soms niet meer wat er van mij over is nu mijn taak als moederzijn is uitgespeeld...

Hoi Maartje
Hier ook een volwassen kind dat na enkele jaren op zichzelf gewoond te hebben weer thuis woont. Ik maak eigenlijk alle gezamenlijk ruimtes schoon zij had het de afgelopen tijd erg druk fulltime baan en masterscriptie schrijven dus dan heb je geen meningsverschil hoe schoon de badkamer moet zijn. Haar eigen kamers moet ze zelf schoon houden niet helemaal volgens mijn standaard maar dan doe ik de deur gewoon dicht. Ze is gelukkig geen viespeuk maar ik ben netter.
Ze is nu net klaar met haar studie en ik verwacht nu wel dat ze iets meer in huis gaat doen. Ze wil zelf weer vaker koken dat kan ze ook goed en daar verheug ik mij op. Ik heb zelf genoeg tijd en ben fit genoeg om het huishouden te doen dus ik maak er nooit een punt van.
Spulletjes die ze in de gezamenlijke ruimtes laat slingeren doe ik in een bak in een kast zodat ik er geen last van heb.

Het is wel heel anders om met een volwassen dochter samen te wonen dan met de 18 jarige die ze was toen ze het huis uitging. Soms wil je weer in de ouder rol springen maar dat moet je natuurlijk niet doen maar dat is soms best lastig. Wij praten daar ook regelmatig over en moeten dan ook wel eens lachen om ons eigen gedrag.
Vooral blijven praten en eerlijk zijn dat je het soms lastig vindt.

Soms moet je als ouder ook eerlijk zijn als je ergens echt last van hebt of iets je erg stoort.
Dochter had in het begin een horeca bijbaan en dat werd meerdere keren per week nachtwerk. Dat trokken wij echt niet en we hebben toen ook gezegd dat als ze bij ons wilde wonen ze echt ander werk moest zoeken. Begreep ze gelukkig en ze had gelukkig snel een andere bijbaan.
Bij ons gaat het goed maar we praten wel regelmatig over hoe we het vinden gaan en dan luisteren we ook naar dochter.

Ik vind het ook gewoon leuk om mijn dochter als volwassen dagelijks mee te maken en over heel veel onderwerpen goede gesprekken te kunnen voeren. Wel hoop ik vooral voor haar dat ze komend jaar weer een plekje voor haar zelf vindt.

Auwereel schreef op 05-11-2023 om 17:03:

Je hebt echt foute ouders die over hun kinderen denderen, maar er zijn ook veeleisende kinderen die vinden dat ouders het niet snel goed doen. Soms daartoe aangemoedigd door hun omgeving anders dan hun ouders.

Ja dat ja. Ik denk dat dit zeker speelt in de peergroup van jongste. De druk die op ons wordt gelegd vind ik buitenproportioneel maar als je ze daarop aanspreekt ligt het risico van een relatiebreuk op de loer (letterlijk gezegd ook en mee gedreigd) dus ik kijk wel glad uit.

Ik vind hun kritiek enorm kwetsend maar ook totaal onterecht. Ik vind ons hele leuke, open, moderne, grappige, liefdevolle ouders die kunnen reflecteren, die mee gaan in hun wereld, die belangstellend zijn, onbevooroordeeld en onvoorwaardelijkheid tonen. Maar het zijn net rupsjes nooit genoeg. En ik ben eigenlijk wel klaar daarmee. Als ze hier zijn vind ik het leuk maar ook heel vermoeiend want ik loop de hele tijd op eieren en het moet leuk zijn. Maar als ze weg zijn ben ik opgelucht. En ook dat voelt niet goed.

jeetje Shareneentje 
Wat klinkt dat heftig. Enig idee hoe je kinderen zo geworden zijn?