Veel spanning in huis
Wij hebben twee zoons, bijna 21 en 17. Met de oudste loopt het al jaren stroef. Ik kan er eigenlijk wel een boek over schrijven. Tis lastig te omschrijven, hij doet geen foute dingen maar het is zn houding, gedrag waar we enorm tegen aan lopen en wat veel stress met zich meebrengt.
Het is altijd wel een jongen geweest die graag op zichzelf is wat helemaal prima is. Maar hij woont nu eenmaal nog thuis maar kan en wil geen rekening houden met een ander. Heeft last van de drukte, hij wil volledig zn eigen ding doen. Maar ook de manier waarop hij tegen ons praat, zo denigrerend, elle lange discussies, wordt er kost beroerd van. Mijn man kan verbaal al helemaal niet tegen hem op. Hij is constant aan het zuigen, reacties uitlokken.
Net drie weken vakantie achter de rug zonder hem en dat is zo fijn, ik weet dat dit niet leuk zeggen is maar zo ist.
Zodra we weer thuis zijn voel ik weer stress, oorsuizen, spanning. Op dit moment is mijn gevoel voor hem echt minimaal en ik besef dat dit heel erg zeggen is maar als je steeds zo naar beneden gehaald wordt.....Het beste is dat hij uit huis gaat ( al snapt hij zelf niet wat hij fout doet) hij wil zelf ook heel graag op zichzelf maar financieel lukt dat gewoon moeilijk.
Ik weet absoluut dat het niet zo is maar heb altijd het gevoel dat ik de enige ben. Het is niet de bedoeling om hier in dit forum een discussie over te starten maat ik zou graag persoonlijk ik contact komen met iemand of meerdere die zich in zo n zelfde soort situatie bevinden. Ik kan er wel een paar A-4 tjes over schrijven...
🌸🌸
Wat een lastige situatie! En idd, tijd om het huis uit te gaan. Maar ja, dat is allemaal niet zo eenvoudig.
Deze zin valt me op "al snapt hij zelf niet wat hij fout doet". Hij zit dus verbaal te jennen, maar voor hem is dat gewoon een gesprek voeren? Of zijn manier van communiceren?
Dat klinkt niet fijn en ook een beetje sociaal onaangepast. Heeft hij wel eens onderzoeken gehad?
Het lijkt me ontzettend moeilijk maar misschien kunnen jullie een houding ontwikkelen van niet te veel ingaan op zijn argumentaties. Vriendelijk maar intern schoudophalend. Iets van ja joh Piet, het is goed met je.
Ik weet het, het is allemaal makkelijk gezegd door een buitenstaander. Heeft hij wel vrienden?
Iemand die arrogant is is onzeker, anders zou hij het niet nodig hebben om steeds aan zichzelf te bewijzen dat hij snuggerder dan jullie is. Evenwel slaagt hij er niet in om voor zichzelf te zorgen (anders was hij al weg geweest) en van empathie heeft hij geen kaas gegeten: de beste manier om je van hulp te verzekeren is deze personen geen naar gevoel te geven. Met azijn vang je immers geen vliegen. Maar hij kan het duidelijk niet laten want hij krijgt een beter gevoel over zichzelf door jullie af te troeven.
Hij heeft het kennelijk moeilijk. Als hij arrogant doet of jou om een boodschap wil sturen of als dienstmeid behandelen kan je hem met klem vragen dit niet te doen als hij in de toekomst nog wat samenwerking wil, maar je kan hem ook zeggen dat je hoofdpijn hebt en heel wat taken aan je hoofd en hem verzoeken jou dus te sparen. Bijvoorbaat dank jongen.
toch kijken of er ergens een kamer te huur is, op je 21e is het echt tijd om uit huis te gaan
Met een jongeman van 21 zou je best een gesprek kunnen voeren over wat jou stoort, wat zijn gedrag met jou en andere gezinsleden doet. Zijn eigen plan trekken is prima, maar samen in één huis leven, betekent ook rekening houden met anderen. Bijvoorbeeld laten weten als je niet mee eet. Een boodschap doen als iemand dat vraagt. Rommel achter je kont opruimen en op een normale manier communiceren met andere mensen.
Op studie of werk kom je met dat gedrag ook niet weg. Je kunt ook niet heel de dag je collega's en je baas lopen schofferen en kleineren, niks overleggen etc.
@Christel, mag ik je straks een pb sturen?
Ik heb het vandaag erg druk, maar het lijkt me fijn om even tegen elkaar frustraties kwijt te kunnen. Hier een 21 jarige in huis.
Wat naar! Ook ik heb dit deels ervaren. Het worden steeds meer zelfstandige individuen helaas soms met enorme mate van 'egoisme'. Wat ook jullie goed zou kunnen helpen is een gesprek onder begeleiding. Een familie-coach of familie therapeut. Of familielid die goed kan coachen. Door jullie allen grrespectee4d wordt. Vaak zit er namelijk een patroon in communicatie (en actie reactie gedrag) bij gezinnen. En zeker in huis met de leeftijd waar je over schrijft. Dan kom je nooit verder want je botst op irtitatie of frustratie. En je zoon ook. Uit huis gaan lost dit niet op, elkaar gaan horen en beter verstaan wel. Als je het via de huisarts aanvraagt is het misschien zelfs kostenloos.
Anna Cara schreef op 24-08-2024 om 11:55:
Wat naar! Ook ik heb dit deels ervaren. Het worden steeds meer zelfstandige individuen helaas soms met enorme mate van 'egoisme'. Wat ook jullie goed zou kunnen helpen is een gesprek onder begeleiding. Een familie-coach of familie therapeut. Of familielid die goed kan coachen. Door jullie allen grrespectee4d wordt. Vaak zit er namelijk een patroon in communicatie (en actie reactie gedrag) bij gezinnen. En zeker in huis met de leeftijd waar je over schrijft. Dan kom je nooit verder want je botst op irtitatie of frustratie. En je zoon ook. Uit huis gaan lost dit niet op, elkaar gaan horen en beter verstaan wel. Als je het via de huisarts aanvraagt is het misschien zelfs kostenloos.
Heel goed advies dit! Laat dit niet de relatie met je zoon verpesten. En zeker omdat uit huis niet zo gemakkelijk geregeld is. Dus je zult nu de sfeer in huis goed moeten houden
Je schrijft in je eerste alinea dat hij geen foute dingen doet, maar dat doet hij dus wel! Hij zuigt, daagt uit en laat graag zien dat hij bij machte is om jullie humeur en de sfeer te bepalen. Daar is geen enkel excuus voor. Je afreageren of jezelf bewijzen, doe je namelijk niet ten koste van anderen.
Als ouders zou ik duidelijke grenzen stellen. Leg uit wat hij met jullie doet en wijs hem erop als hij weer te ver gaat. Wees consequent en laat je niet langer uitdagen. Verander het onderwerp als hij weer bezig is of ga zelf iets anders doen. Zijn wedstrijdjes hebben geen enkele zin zonder tegenstanders.
Daarnaast kan je proberen om hem te stimuleren erachter te komen hoe hij wèl constructief bezig kan met de reden achter dit gedrag. Is hij neerslachtig? Onzeker? Hoe zit hij emotioneel en fysiek in zijn vel? Is hij blij met zijn studie/werk? Hoe zit het met zijn sociale contacten? Verveelt hij zich? Heeft hij meer uitdaging nodig?
Dat gesprek hoef je niet zelf aan te gaan, je kan hem ook vragen dat soort dingen eens met iemand anders te gaan bespreken omdat je ziet dat hem iets dwars zit.
Snapt het het oprecht niet of wil het het niet snappen?
Bij optie 1 zou ik naast grenzen aangeven inzetten op educatie
Bij optie 2 zou ik inzetten op grenzen aangeven.
Sterkte, het lijkt me heel lastig om zo'n thuis te hebben.
Poezenmeisje schreef op 24-08-2024 om 11:23:
@Christel, mag ik je straks een pb sturen?
Ik heb het vandaag erg druk, maar het lijkt me fijn om even tegen elkaar frustraties kwijt te kunnen. Hier een 21 jarige in huis.
Graag!
Bespreek samen eens jullie vakantie: hoe vond hij het om alleen in huis te zijn; dan kun je ook bespreken wat er met jou/jullie(?) gebeurde toen je weer thuis kwam. Als hij heel enthousiast is over het alleen zijn kan dat een springplank zijn naar de volgende vraag: zou je alleen willen gaan wonen?
Persoonlijk ben ik wel van grenzen stellen, 21 is nog puberteit bij jongens, vaak hebben ze zelf last van hun gedrag terwijl ze het niet kunnen veranderen, dus je helpt ze ook echt door duidelijk aan te geven dat er een grens is. De discussie stopt als je een bepaald woord zegt bijvoorbeeld. Het zou kunnen zijn dat hij later ook een keer met meer mensen in een huis zal leven, dus het is belangrijk voor hem om dat toch te leren, ook al zal hij het nu niet meteen in de praktijk kunnen toepassen.
Kleine kinderen leggen beslag op je hele huis, hoe ouder ze worden des te meer wordt het huis weer van de ouders. Dus ja, hij mag wat gaan inbinden.
Tsjor
Anna Cara schreef op 24-08-2024 om 11:55:
Wat naar! Ook ik heb dit deels ervaren. Het worden steeds meer zelfstandige individuen helaas soms met enorme mate van 'egoisme'. Wat ook jullie goed zou kunnen helpen is een gesprek onder begeleiding. Een familie-coach of familie therapeut. Of familielid die goed kan coachen. Door jullie allen grrespectee4d wordt. Vaak zit er namelijk een patroon in communicatie (en actie reactie gedrag) bij gezinnen. En zeker in huis met de leeftijd waar je over schrijft. Dan kom je nooit verder want je botst op irtitatie of frustratie. En je zoon ook. Uit huis gaan lost dit niet op, elkaar gaan horen en beter verstaan wel. Als je het via de huisarts aanvraagt is het misschien zelfs kostenloos.
Er zijn al aardig wat gesprekken geweest, ook heeft hij al gesprekken gehad om aan zichzelf te werken zeg maar. Ik vind het soms zo moeilijk exact uit te leggen waar we tegen aan lopen. Als ik benoem dat ik zijn gedrag niet prettig vind zegt hij "wat doe ik dan fout"? Hij zegt "als jullie je niet met mij bemoeien is er niets aan de hand" Weet je, ik kijk hem soms aan en denk echt oprecht..."hoe kan het in hemelsnaam zo gekomen"
tsjor schreef op 24-08-2024 om 12:41:
Bespreek samen eens jullie vakantie: hoe vond hij het om alleen in huis te zijn; dan kun je ook bespreken wat er met jou/jullie(?) gebeurde toen je weer thuis kwam. Als hij heel enthousiast is over het alleen zijn kan dat een springplank zijn naar de volgende vraag: zou je alleen willen gaan wonen?
Persoonlijk ben ik wel van grenzen stellen, 21 is nog puberteit bij jongens, vaak hebben ze zelf last van hun gedrag terwijl ze het niet kunnen veranderen, dus je helpt ze ook echt door duidelijk aan te geven dat er een grens is. De discussie stopt als je een bepaald woord zegt bijvoorbeeld. Het zou kunnen zijn dat hij later ook een keer met meer mensen in een huis zal leven, dus het is belangrijk voor hem om dat toch te leren, ook al zal hij het nu niet meteen in de praktijk kunnen toepassen.
Kleine kinderen leggen beslag op je hele huis, hoe ouder ze worden des te meer wordt het huis weer van de ouders. Dus ja, hij mag wat gaan inbinden.
Tsjor
Hij gaat al drie jaar niet meer mee, en ik kon de vlag wel uithangen toen hij niet meer mee wilde kan ik je zeggen. Hij vindt het heerlijk, alleen, doen en laten waar je zin in hebt, geen gedoe aan je hoofd. Hij geeft ook wel aan dat hij t liefst op zichzelf wil. Maar vervolgens gebeurt er niets. Hij geeft aan, ik hoef niemand, blijf altijd alleen, kan mw niet binden e.d. Je gaat bijna aan jezelf twijfelen. Hebben wij iets niet goed gedaan?! Onze andere zoon kreeg dezelfde opvoeding - is totaal anders. Tja..
Cristel schreef op 24-08-2024 om 12:47:
[..]
Er zijn al aardig wat gesprekken geweest, ook heeft hij al gesprekken gehad om aan zichzelf te werken zeg maar. Ik vind het soms zo moeilijk exact uit te leggen waar we tegen aan lopen. Als ik benoem dat ik zijn gedrag niet prettig vind zegt hij "wat doe ik dan fout"? Hij zegt "als jullie je niet met mij bemoeien is er niets aan de hand" Weet je, ik kijk hem soms aan en denk echt oprecht..."hoe kan het in hemelsnaam zo gekomen"
Waren dit gesprekken met jullie zoon onder begeleiding? Wat gaf de coach mee voor ieder van jullie? Bij therapie zoomt de coach als het goed is toch ook in op wat jou nou triggert. Steeds dieper. Wat kwam daar uit? Want je zoon lijkt wel open te staan voor analyse van zijn gedrag. Wat gaat er alleen aan vooraf. Daar ligt wellicht bij ieder van jullie gezin een belangrijk startpunt?