uitvliegen.... en mama valt in het beruchte zwarte gat
Hoi,
Ik wil zo graag niet zielig zijn, heb zelf veel moeite met mensen die het promoteam van Stichting Hoe-Lijd-Ik-Aan-Slachtoffergedrag zijn, maar nu vliegt het me aan.
Man met pensioen die graag een gat in de dag slaapt, ondanks zijn goede voornemens. Twee dochters met eigen leven en af en toe terugvliegen in het nest. Ik wil hen niet belasten met mijn 'hoe-nu-verder".
Ik kom erachter dat ik verdomd weinig vriendinnen heb. Mijn beste vriendinnen wonen ver weg, in andere provincies, ooit leren kennen tijdens een studieverblijf in Afrika. (Daar maak je zelf je familie en dat blijft.)
Hoe kijk ik naar mezelf: Ik
-vind mezelf geïnteresseerd in anderen. Ik krijg vaak complimenten dat ik op een positieve manier actief kan luisteren.
- doe graag dingen samen 'die er toe doen', bijvoorbeeld meewerken aan een project die de wereld een beetje mooier maken, maar ben geen initiator of leider. Laat me meedenken, maar laat me met anderen de kar trekken, maar wel heel gedreven om zaken goed te laten slagen.
- ben ook graag op mezelf, maar kan dan opeens me ook heel alleen voelen.
- ben het liefst in een 1 op 1 in vriendschappen. In groepjes voel ik me zelf snel onzeker en de 'sneue' van de groep. Ook een beetje "wat zien ze nou in mij?"-gedachte. Ik weet het. Dat is toxisch. Maar het idee 'dat je er eigenlijk niet echt bijhoort' speelt heel vaak op. Dat zal vast aan mij liggen.
- Ik zing graag, maar in de omgeving geen leuk popkoor waar ik me kan aansluiten. Djuuu.
- sportschool? Als ik iets 276 x geprobeerd heb en elke keer weer eenzaam terug naar huis keer, is het wel een sportschool. Ik wandel liever. (ja en daar komt ie.... soms het liefst alleen en soms met iemand anders.)
Het lijkt wel een sollicitatiebrief....
Wat ik samengevat wil aangeven: Wie herkent zich in dat ambivalente van mij? Dat je aan de ene kant graag samen bent met andere vrouwen en aan de andere kant tijdens een feestje of bijeenkomst opeens kan denken: "Ik wil naar huis met mijn pyjama op de bank".
Dat ik het eng vind om mezelf 'aan te bieden' en gezelschap leuk vind, maar wel wanneer ik het van te voren weet. Geen 'spontane' achterombezoekjes aub. En soms juist weer wel.
Pffffff.... heeft iemand zo'n zelfde onmogelijke gebruiksaanwijzing?
Dymo schreef op 06-02-2023 om 00:06:
[..]
Echt niet lullig bedoeld, maar als je extraverte mensen 'kakelkipjes' noemt, moet je ook niet raar staan te kijken als ze niet meer met je willen wandelen. En als je ze niet zo noemt, maar het wel denkt, merken ze dat heus wel. Kakelkipjes zijn ook net mensen...
Dymo, ik hoop dat mensen hier hun beleving van een bepaald gedrag mogen beschrijven, anders wordt het wel op eieren lopen, om het in de kippensfeer te houden.
Natuurlijk ga je niet iemand aanspreken met kakelkipje. Om schriftelijk een type te benoemen vind ik het echter geen probleem. Ik heb helemaal beeld, zonder dat de persoon in kwestie (het is hier anoniem) wordt beledigd.
Laten we aub een beetje de tenen intrekken.
En introverten kunnen ook kakelen hoor. Vraag mijn man maar...
😉
Dymo schreef op 06-02-2023 om 00:06:
[..]
Echt niet lullig bedoeld, maar als je extraverte mensen 'kakelkipjes' noemt, moet je ook niet raar staan te kijken als ze niet meer met je willen wandelen. En als je ze niet zo noemt, maar het wel denkt, merken ze dat heus wel. Kakelkipjes zijn ook net mensen...
Maria snapte het. Ik zette het nog wel liefkozend als verkleinwoord neer en enkel om de tegenstelling te benadrukken.
Daarnaast kunnen introverten idd best kakelen en ratelen hoor zo nu en dan.
Ik heb ook nergens gezegd vlgs mij dat er niemand met me wil wandelen/iets doen. Enkel dat ik dat zelf vaak afhoud.
Dymo schreef op 06-02-2023 om 00:06:
[..]
Echt niet lullig bedoeld, maar als je extraverte mensen 'kakelkipjes' noemt, moet je ook niet raar staan te kijken als ze niet meer met je willen wandelen. En als je ze niet zo noemt, maar het wel denkt, merken ze dat heus wel. Kakelkipjes zijn ook net mensen...
Als de extraverten dan ook eens nadenken over de gewoon hardop uitgesproken termen: stille Willies, sneue einzelgänger, partypooper en wat ik al niet meer om mijn oren heb gekregen, want daar valt de omschrijving kakelkipjes bij in het niet.
De wereld draait om extraverten. Ik verlang soms al weer terug naar de lockdowns, wat een verademing was dat voor heel veel introverten. Ik was eindelijk uitgerust want hoefde niet dagelijks te accepteren dat mensen over mijn grenzen gaan omdat ze vinden dat dat zo moet.
Ik ben niet introvert, maar ik vind het wel moeilijker om vriendschappen te maken. Dat heeft weer te maken met vertrouwen. Als er dingen op je pad komen, waar je geen aandeel in hebt maar waar je niet over kan praten, bekruipt mij het gevoel bang te zijn er toch iets over te vertellen als het mij bezig houdt en spijt te krijgen van die openhartigheid.
Ik had goed contact met een buurvrouw in het blok, totdat dat contact werd verstoord. Ik wil dit niet met andere buren meemaken dus blijft dat contact wat oppervlakkiger. En zo merk ik dat goede contacten gemakkelijk verwateren, zo voorzichtig in directe contact geworden.
TS, je merkt al, er lopen meer mensen rond zoals jij. Ik herken het ook - niet dat zwarte gat, maar wel dat je mensen om je heen wil, maar niet te veel en niet te vaak.
Mij lijkt dat je iets moet gaan doen. Vrijwilligerswerk lijkt me voor de hand te liggen, want daar maak je je nuttig mee, en dat is op zichzelf al prettig. En daarbij leer je dan mensen kennen. Vind je die mensen leuk, dan is verdieping van het contact (samen een keer koffie of naar de film oid) een optie, vind je ze maar meh dan is dat ook geen drama want je werkt samen voor hetzelfde doel. Blijk je ongelukkigerwijs allemaal draken getroffen te hebben dan hou je er gewoon weer mee op.
Iets vergelijkbaars maar dan zonder het nut voor de maatschappij is een club rond een hobby of sport. Maar dan niet de sportschool, want dat is een verzameling steeds wisselende individuen die komen en gaan wanneer het uitkomt, ik denk dat je dan beter af bent met een club met vaste bijeenkomsten. Dat hoeft geen teamsport te zijn.
Ysenda schreef op 06-02-2023 om 07:25:
[..]
Als de extraverten dan ook eens nadenken over de gewoon hardop uitgesproken termen: stille Willies, sneue einzelgänger, partypooper en wat ik al niet meer om mijn oren heb gekregen, want daar valt de omschrijving kakelkipjes bij in het niet.
De wereld draait om extraverten. Ik verlang soms al weer terug naar de lockdowns, wat een verademing was dat voor heel veel introverten. Ik was eindelijk uitgerust want hoefde niet dagelijks te accepteren dat mensen over mijn grenzen gaan omdat ze vinden dat dat zo moet.
Of zoals ik hier wel vaker lees..
Je kunt het toch gewoon vragen? Gewoon ff contact leggen met de ouders van je kinderen. Alsof je een brood haalt in de supermarkt.
Ik zal niet snel als eerste het contact leggen hoor. Of grenzen aangeven hulp vragen etc.
Stomme is dat als men hulp vraagt, ik dat dan wel makkelijker aanpak. Zal nooit iemand laten stikken. Maar heb nog nooit iemand spontaan mij zien helpen terwijl ze zien dat ik verzuip.
Dat is best frustrerend hoor, niet gezien worden.
Dat is best frustrerend hoor, niet gezien worden.
Deze dus ook.
Als ik mezelf bekijk, dan zie ik een leuke vrouw met een brede interesse en belangstelling. Ook heb ik de nodige zelfspot en kan ik, in goede dagen, met humor veel zaken benaderen.
Ik onthoud veel van wat mensen mij vertellen en in een volgende (terloopse) ontmoeting probeer ik te peilen of ik daar naar kan vragen. Als ik er naar vraag, waarderen de meeste mensen dit wel. Ik kan dan snel 'de diepte' in gaan, wat misschien voor sommigen wat heftig kan zijn. En daar verontschuldig ik me dan weer voor.
Ik ben niet goed in 'chabbertalk', koetjes-en kalfjes-gebabbel. Krijg jeuk van gebral en schreeuwende dronken groepen. Het lijkt alleen alsof, wil je erbij horen, dat gedrag wel als een jas moet passen.
Dus sta ik vaak, soms bewust gekozen en soms met het gevoel buitengesloten te zijn, aan de zijlijn. En dat ambivalente.... dat snap ik dat mensen daar weinig mee kunnen. Ik vind het zelf al zo moeilijk te snappen.
Bedankt overigens voor jullie support en herkenning. Jammer dat het zo anoniem is en tegelijk ook weer prettig. Zie je? Dat bedoel ik!
Kyana schreef op 05-02-2023 om 23:32:
[..]
Nee, inderdaad. Het lijkt me ook lastig als je introvert bent maar wel behoefte hebt aan sociale contacten. Zelfs voor een extravert iemand zoals ik kost dat opbouwen van een netwerkt energie. Dus voor een echte introvert zou dat waarschijnlijk heel lastig zijn. Maar ja, als je wel behoefte hebt aan een paar goede sociale contacten dan moet je natuurlijk wel een beetje investeren. Heel lastig dilemma inderdaad.
Ik bemerk uit jouw reactie dat je wel moeite doet om je in te leven in mensen zoals ik mezelf beschrijf (introvert/extravert.... ik heb daar niet zoveel mee, maar daarover later) en dat waardeer ik, Kyana. En het klopt hoor. Ik moet mezelf uit dat bed hijsen en van de bank afpellen.
Ik heb ooit bij een leuk koor gezeten, maar daar kwam zoveel meer bij kijken dan alleen zingen, dat ik ben afgehaakt. het was geen kwestie van niet willen, maar van niet kunnen. Ik werd zo overprikkeld door alle 'moetjes' die naast het zingen erbij kwamen, dat ik tijdens een repetitie, tot mijn grote schaamte, huilend de zaal ben uitgerend. Later heb ik mijn excuses aangeboden (tja.... waarom eigenlijk) en mijn lidmaatschap opgezegd. Ik zat er meer dan 12 jaar bij en had al diverse keren aangegeven dat alle 'ruis' dat van ons werd verwacht naast het zingen, me teveel ging worden.
In een afscheidsbrief heb ik, zonder verwijten, aangegeven dat ik niet meer pas in het format van het koor en ik heb ze oprecht veel succes gewenst.
Waar ik woon zijn geen andere koren waar je 'voor de fun' lekker kan zingen. Dus heb ik spijt van mijn besluit? Ja en nee. Ja, dat ik niet ben zoals de rest die wel al die extra's aankunnen, en nee, want ik kon echt niet anders.
Ik heb een tijd geleden de boeken van Judith Visser gelezen (Zondagkind en Zondagsleven). Hoe zij het beschrijft is wel extremer (he rotwoord) dan bij mij, maar ik herkende heel veel.
Samengevat: Voor mij zijn sommige zaken lastig, niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet kan. Ik blokkeer, loop over, overzie het geheel niet meer en wil het liefst mijn hoofd uitzetten.
Kyana, misschien lastig te snappen, maar ik vind jouw reactie fijn, waardoor ik me veilig genoeg voel jou (en daardoor ook de anderen) uit te leggen hoe mijn 'biologische hardware' werkt.
Moet heel de wereld daar rekening mee houden? Dat kan niet. Alleen al wat begrip en een niet-veroordelende houding zou fijn zijn. Wie weet, begrijp ik mezelf ooit.
Bijtje82 schreef op 05-02-2023 om 20:10:
[..]
Ik ben eigenlijk precies het tegenovergestelde, maar zou wel wat makkelijker contact willen kunnen leggen.
Bij mij is de behoefte er wel, alleen de uitvoering schort er nogal aan.
Ik snap TO wel. Als mijn kinderen er niet zijn en ik mijn vriend die dagen ook niet zie, dan zie ik eigenlijk vrijwel niemand. Alle activiteiten die ik met vrienden onderneem die plan ik zelf. Dan val ik ook wel eens in een zwart gat en voel ik me enorm eenzaam.
Als ik nu naar mijn whatsapp berichten kijk dan is het mijn vriend, mijn moeder en daaronder collega's met werkvragen.
Het is voor mensen zoals jij, extraverten met een grote sociale kring vaak heel moeilijk te begrijpen dat het voor anderen een stuk moeizamer gaat.
Voor hen is de stap enorm om zomaar ff bij een clubje te gaan oid of je te mengen in een gesprek. Ik ben heel sociaal, behulpzaam, leuk in de omgang (al geeft het forum misschien een verkeerd beeld soms denk ik) Als ik vrienden uitnodig komen ze ook graag en is het gezellig. Moeten we snel weer eens doen, is veel te lang geleden etc etc.
Maar waarom word ik dan nooit gevraagd. Waarom zijn al die andere leuke sociale mensen die altijd klaar staan voor een ander, vaak de mensen die nooit wat van een ander horen.
Denk dat dat een beetje het probleem is in deze samenleving. Als je niet vooraan staat, dan lijk je niet te bestaan.
Bijtje, dat laatste is ook mijn gedachte.
hmmmm.... ik herken mij deels in de verhalen. Zo ben ik wel graag onder de mensen maar vind ik het ook erg prettig om gewoon zelf een beetje aan te prutsen. Ik vind ook niet alle mensen leuk om mee op te trekken en er zijn ook mensen waar ik me mateloos aan kan ergeren.
Maar alle dagen alleen thuis of alleen aan het werk zijn, daar word ik erg ongelukkig van. Dus bijvoorbeeld één dag thuiswerken kan wel, maar een hele week alleen aan het werk zijn zonder collega's niet.
In het ideale geval zouden er allemaal mensen zijn in mijn omgeving die hetzelfde leuk vinden als ik en niet irritant zijn 
. Mijn ervaring met groepen is weer dat mensen zich heel anders gedragen dan 1 op 1, of dat alles zo ellenlang duurt..... je wil iets gaan doen maar de groep kan niet tot een keuze komen of je bent aldoor op elkaar aan het wachten.
In het ideale geval is uitgaan is dan geen 'overdreven gedoe' (zo vind ik het dan) op een dansvloer maar ergens buitenshuis gaan eten, bioscoopje, stad bezoeken met museum enzo of bijvoorbeeld in de zomer met een groep op het strand afspreken. Maarja, de meeste van mijn vriendinnen zijn nogal huismussen en die doen dat soort dingen weer niet snel. En anderen zijn weer van die party-animals of kroegtijgers. Er lijkt zo weinig tussen te zitten....
Maria1611 schreef op 06-02-2023 om 09:18:
Dat is best frustrerend hoor, niet gezien worden.
Deze dus ook.
Als ik mezelf bekijk, dan zie ik een leuke vrouw met een brede interesse en belangstelling. Ook heb ik de nodige zelfspot en kan ik, in goede dagen, met humor veel zaken benaderen.
Ik onthoud veel van wat mensen mij vertellen en in een volgende (terloopse) ontmoeting probeer ik te peilen of ik daar naar kan vragen. Als ik er naar vraag, waarderen de meeste mensen dit wel. Ik kan dan snel 'de diepte' in gaan, wat misschien voor sommigen wat heftig kan zijn. En daar verontschuldig ik me dan weer voor.
Ik ben niet goed in 'chabbertalk', koetjes-en kalfjes-gebabbel. Krijg jeuk van gebral en schreeuwende dronken groepen. Het lijkt alleen alsof, wil je erbij horen, dat gedrag wel als een jas moet passen.
Dus sta ik vaak, soms bewust gekozen en soms met het gevoel buitengesloten te zijn, aan de zijlijn. En dat ambivalente.... dat snap ik dat mensen daar weinig mee kunnen. Ik vind het zelf al zo moeilijk te snappen.
Bedankt overigens voor jullie support en herkenning. Jammer dat het zo anoniem is en tegelijk ook weer prettig. Zie je? Dat bedoel ik!
Nou dat bedoel ik dus met 'overdreven gedoe'. Net alsof mensen in een groep ineens ontzettende geldingsdrang hebben. Mensen waar het een op een best heel gezellig kan zijn, die hun best doen om op te vallen met interessantdoenerij. Soms met dikke verhalen, soms door opzichtig te flirten. (Zo heb ik een vriendin die bang is om ouder te worden en in ander gezelschap erg bezig is met complimenten ontvangen over haar goeie uiterlijk en ook bezig is met hoe goed ze nog in de markt ligt).
Stoor je je eigenlijk nog het meest aan het uitslaap gedrag van je man?
Plan dan in de ochtend activiteiten, zodat je dag al gevuld is wanneer hij zijn bed uit komt. ‘Pleasen’ sluipt zo stilletjes in een relatie. Gepensioneerden kunnen in een gat vallen, maar hun partners ook.
Je wilt mensen ontmoeten, leuke dingen doen maar weet niet goed hoe of met wie. Is dat het echte probleem? Of baal je van je ‘lege’ leventje welke elke dag hetzelfde is?
Rooster niet meteen je agenda vol met allerlei actiepunten om de verveling tegen te gaan. Maar kijk wel naar een paar bezigheden in de week om die sleur van elke dag hetzelfde te doorbreken.
Misschien iets te veel ingevuld, maar ook meer in de vraag als eye-opener.
En verder herken ik heel erg wat Bijtje zegt: bijna alle activiteiten die ik onderneem (buiten werk of vereniging om), daarvoor moet ik zelf het initiatief nemen. Afspreken met vrienden/vriendinnen... het lijkt wel of de ander nooit eens bedenkt 'laat ik Troelahoep eens vragen'. Zelfs mijn man neemt nooit eens het initiatief om wat leuks te gaan doen. Dat knaagt best wel en op slechte momenten denk ik wel dat ik blijkbaar niet interessant genoeg ben.
Flanagan schreef op 06-02-2023 om 10:14:
Stoor je je eigenlijk nog het meest aan het uitslaap gedrag van je man?
Plan dan in de ochtend activiteiten, zodat je dag al gevuld is wanneer hij zijn bed uit komt. ‘Pleasen’ sluipt zo stilletjes in een relatie. Gepensioneerden kunnen in een gat vallen, maar hun partners ook.
Je wilt mensen ontmoeten, leuke dingen doen maar weet niet goed hoe of met wie. Is dat het echte probleem? Of baal je van je ‘lege’ leventje welke elke dag hetzelfde is?
Rooster niet meteen je agenda vol met allerlei actiepunten om de verveling tegen te gaan. Maar kijk wel naar een paar bezigheden in de week om die sleur van elke dag hetzelfde te doorbreken.
Misschien iets te veel ingevuld, maar ook meer in de vraag als eye-opener.
Flanagan,
Daar zit zeker wat in. Normaalgesproken heb ik mijn werk als schoonheidsspecialiste, maar ben nu 'out of order' door een gebroken pols. Dat, icm een verlate puber, zorgter ook voor dat wat normaalgesproken 'sluimert' nu duidelijk aan de oppervlakte komt.
Je slaat de spijker op de kop.
Bijtje:
'Ik moet leren dat ik niet raar ben en er gewoon mag zijn.'
Bam!
Dus jij ook?
Ook al zo'n beetje vanaf je pubertijd?
Opkijken naar die 'snelle meiden'
-die aan elke nagel een magneet hadden waar jongens aan bleven hangen,
-altijd op het juiste moment de juiste dingen zeiden en niet net als ik uitspraken deden waar die bewuste meiden proestend elkaar aankeken met zo'n blik "Heb je die duts weer"
-de juiste kleding wisten te scoren en ik daar, nu nog steeds, totaal geen feeling voor heb. Het moet lekker zitten, niet kriebelen of ik ging meteen in de overdrive en liep rond in een outfitje dat zelfs met carnaval voor opgetrokken wenkbrauwen zou zorgen.
Ik vond mezelf zo raar en nu, met mijn 56 jaar, vind ik dat op onzekere dagen nog steeds.