uitvliegen.... en mama valt in het beruchte zwarte gat
Hoi,
Ik wil zo graag niet zielig zijn, heb zelf veel moeite met mensen die het promoteam van Stichting Hoe-Lijd-Ik-Aan-Slachtoffergedrag zijn, maar nu vliegt het me aan.
Man met pensioen die graag een gat in de dag slaapt, ondanks zijn goede voornemens. Twee dochters met eigen leven en af en toe terugvliegen in het nest. Ik wil hen niet belasten met mijn 'hoe-nu-verder".
Ik kom erachter dat ik verdomd weinig vriendinnen heb. Mijn beste vriendinnen wonen ver weg, in andere provincies, ooit leren kennen tijdens een studieverblijf in Afrika. (Daar maak je zelf je familie en dat blijft.)
Hoe kijk ik naar mezelf: Ik
-vind mezelf geïnteresseerd in anderen. Ik krijg vaak complimenten dat ik op een positieve manier actief kan luisteren.
- doe graag dingen samen 'die er toe doen', bijvoorbeeld meewerken aan een project die de wereld een beetje mooier maken, maar ben geen initiator of leider. Laat me meedenken, maar laat me met anderen de kar trekken, maar wel heel gedreven om zaken goed te laten slagen.
- ben ook graag op mezelf, maar kan dan opeens me ook heel alleen voelen.
- ben het liefst in een 1 op 1 in vriendschappen. In groepjes voel ik me zelf snel onzeker en de 'sneue' van de groep. Ook een beetje "wat zien ze nou in mij?"-gedachte. Ik weet het. Dat is toxisch. Maar het idee 'dat je er eigenlijk niet echt bijhoort' speelt heel vaak op. Dat zal vast aan mij liggen.
- Ik zing graag, maar in de omgeving geen leuk popkoor waar ik me kan aansluiten. Djuuu.
- sportschool? Als ik iets 276 x geprobeerd heb en elke keer weer eenzaam terug naar huis keer, is het wel een sportschool. Ik wandel liever. (ja en daar komt ie.... soms het liefst alleen en soms met iemand anders.)
Het lijkt wel een sollicitatiebrief....
Wat ik samengevat wil aangeven: Wie herkent zich in dat ambivalente van mij? Dat je aan de ene kant graag samen bent met andere vrouwen en aan de andere kant tijdens een feestje of bijeenkomst opeens kan denken: "Ik wil naar huis met mijn pyjama op de bank".
Dat ik het eng vind om mezelf 'aan te bieden' en gezelschap leuk vind, maar wel wanneer ik het van te voren weet. Geen 'spontane' achterombezoekjes aub. En soms juist weer wel.
Pffffff.... heeft iemand zo'n zelfde onmogelijke gebruiksaanwijzing?
Wie van jullie durft het aan om, via facetime, contact te leggen? Gewoon eenmalig en zonder verplichting, gepush of verwachtingen.
Of vlieg ik nu uit de bocht?
(ook dat is een dingetje van mij: impulsief)
Maria1611 schreef op 06-02-2023 om 10:40:
Bijtje:
'Ik moet leren dat ik niet raar ben en er gewoon mag zijn.'
Bam!
Dus jij ook?
Ook al zo'n beetje vanaf je pubertijd?
Opkijken naar die 'snelle meiden'
-die aan elke nagel een magneet hadden waar jongens aan bleven hangen,
-altijd op het juiste moment de juiste dingen zeiden en niet net als ik uitspraken deden waar die bewuste meiden proestend elkaar aankeken met zo'n blik "Heb je die duts weer"
-de juiste kleding wisten te scoren en ik daar, nu nog steeds, totaal geen feeling voor heb. Het moet lekker zitten, niet kriebelen of ik ging meteen in de overdrive en liep rond in een outfitje dat zelfs met carnaval voor opgetrokken wenkbrauwen zou zorgen.
Ik vond mezelf zo raar en nu, met mijn 56 jaar, vind ik dat op onzekere dagen nog steeds.
Bij mij gaat het nog veel verder terug dan de pubertijd.
Ik kijk niet snel op naar anderen, heb zeker geen afgunst oid. Mij is er gewoon ingepeperd dat ik niets waard ben. Ben van kleins af aan beschadigd en heb al een hele lang weg afgelegd. Ben van nature niet introvert, ik ben gewoon gebroken.
Maria1611 schreef op 06-02-2023 om 10:43:
Wie van jullie durft het aan om, via facetime, contact te leggen? Gewoon eenmalig en zonder verplichting, gepush of verwachtingen.
Of vlieg ik nu uit de bocht?
(ook dat is een dingetje van mij: impulsief)
Ik ben ook enorm impulsief en zou zo afspreken irl met mensen voor koffie etc. Maar als je het over drempels hebt.. Met m'n kop op facetime, teams of welke andere camera dan ook.. Nee, dat is voor mij echt 6 bruggen te ver. Daar voel ik me zo ongemakkelijk bij.
Bijtje82 schreef op 06-02-2023 om 11:26:
[..]
Ik ben ook enorm impulsief en zou zo afspreken irl met mensen voor koffie etc. Maar als je het over drempels hebt.. Met m'n kop op facetime, teams of welke andere camera dan ook.. Nee, dat is voor mij echt 6 bruggen te ver. Daar voel ik me zo ongemakkelijk bij.
Dan moet je dat zeker niet doen. Op deze manier is voor mij ook prima.
Bijtje82 schreef op 05-02-2023 om 20:10:
[..]
Maar waarom word ik dan nooit gevraagd. Waarom zijn al die andere leuke sociale mensen die altijd klaar staan voor een ander, vaak de mensen die nooit wat van een ander horen.
Ik heb verschillende soorten vriendinnen en ik merk dat als jij degene bent die vaak (altijd) het initiatief neemt, dat de ander daar (ook omdat ze genoeg andere dingen te doen hebben) gewoon daarop wachten. Maar ik heb dus ook 2 vriendinnen die andersom altijd het initiatief nemen en ik merk dat ik daar inderdaad ook op wacht, de gedachtengang is dan iets van "oh, ik heb Carla (zomaar een verzonnen naam) al een tijd niet gesproken, we moeten gauw weer eens afspreken" maar vervolgens app of bel ik haar niet, omdat mijn hoofd zegt 'komt wel, zal dat straks even doen/of het is nu 23.30 uur, zal morgen even appen...." en onbewust denk ik waarschijnlijk Carla zal binnenkort wel appen en ja hoor, dat doet ze dan vaak ineens ook, dan spreken we wat af, kletsen we bij en begint het weer van vooraf aan.
Maar andersom dus heb ik ook een paar vriendinnen die míj nooit als eerste appen om iets af te spreken, dus dan doe ik dat maar als ik (ook wel impulsief) ineens de geest krijg.
Verder kan ik ook een kakelkipje zijn maar ik hou wel degelijk van diepgaande gesprekken, maar als iemand waarmee ik ben, te lang zijn mond houdt dan word ik onzeker en begint het kakelen om de stilte op de vullen. Dat zou bij een strandwandeling minder erg zijn, want dan kijk je elkaar niet aan, maar zou ik op een terrasje zitten dan vind ik dat lastig.
En even on topic, is het misschien handig om aan te geven in welke regio je woont? Zodat je mensen leert kennen die in jouw omgeving wonen, want anders zit je weer met vriendinnen die ver weg wonen (zoals je nu al hebt)
Maar lieve dames, dat is voor andere mensen toch ook niet meer te begrijpen? Je wilt wel contact, maar houd het dan weer af. Mensen bij wie het gemakkelijk lijkt te gaan, hebben ook hun onzekerheden en als je het contact dan afhoudt, haken ze niet af uit gemakzucht, maar omdat ze denken dat je niet in ze geïnteresseerd bent. En dat vinden ze geen fijn gevoel.
Zelf ben ik ook niet van de volle kroegen, maar ik heb wel een groepje lieve en trouwe vriendinnen, sommige zelfs al vanaf de middelbare school (waar ik overigens niet bij de populaire kliek hoorde). Maar ik heb introverte een zus die heel veel dingen zegt en laat zien die ik hierboven ook lees. In haar onzekerheid komt ze af en toe verbijsterend arrogant over. Zij had dat 'kakelkipje' ook zomaar hardop kunnen zeggen, vandaar dat ik er op aansloeg. Ik heb op de middelbare school en later ook nog wel echt gedacht dat zij zich zwaar verheven voelde boven mij en mijn kliekje. Dus liet ik haar vaak links liggen. Later vertelde ze dat ze vanuit het raam van haar slaapkamer toekeek hoe ik vertrok richting een vriendin, feestje of om te gaan shoppen met de meiden en dat ze zich dan heel eenzaam voelde. Had ik dat geweten, dat had ze gerust mee gemogen, want ze is een prima meid met een leuk gevoel voor humor.
Mensen houden zich voornamelijk met zichzelf, hun eigen gevoelens en hun eigen beslommeringen bezig. Dikke kans dat ze helemaal niet nadenken over hoe het voor jou is en hoe jij je voelt. Als mijn zus zich eerder had verteld hoe ze zich voelde, had ik haar meer kunnen betrekken. Maar ik wist het niet en het boeide me blijkbaar op dat moment niet genoeg om ernaar te vragen, zeg ik er eerlijk bij.
Wat de moraal van het verhaal is? Goede vraag. Ik denk dat we allemaal wat duidelijker naar elkaar kunnen zijn in onze verwachtingen/wensen. Misschien zou je mensen kunnen uitleggen dat contact afhouden niet betekent dat je ze niet wilt zien, maar dat jij meer dan andere mensen behoefte hebt aan tijd voor jezelf, of aan structuur in de afspraken of aan wat het dan ook is dat jou blij maakt. Dan voelen zij zich ook niet afgewezen en proberen ze het een volgende keer gewoon nog een keertje.
Dymo schreef op 06-02-2023 om 12:25:
Wat de moraal van het verhaal is? Goede vraag. Ik denk dat we allemaal wat duidelijker naar elkaar kunnen zijn in onze verwachtingen/wensen. Misschien zou je mensen kunnen uitleggen dat contact afhouden niet betekent dat je ze niet wilt zien, maar dat jij meer dan andere mensen behoefte hebt aan tijd voor jezelf, of aan structuur in de afspraken of aan wat het dan ook is dat jou blij maakt. Dan voelen zij zich ook niet afgewezen en proberen ze het een volgende keer gewoon nog een keertje.
Even op dit laatste stukje inhaken; Of, je spreekt pas voor een paar weken verder af, zodat je dus ook genoeg alleen tijd hebt, maar de afspraak wél staat.
'Misschien zou je mensen kunnen uitleggen dat contact afhouden niet betekent dat je ze niet wilt zien, maar dat jij meer dan andere mensen behoefte hebt aan tijd voor jezelf, of aan structuur in de afspraken of aan wat het dan ook is dat jou blij maakt. Dan voelen zij zich ook niet afgewezen en proberen ze het een volgende keer gewoon nog een keertje.'
Dat is een waardevolle tip. Helaas werkt het in mijn brein op deze manier: Ik moet eerst een gevoel van vertrouwen hebben in de persoon waartegen ik het zeg. Vaak genoeg worden persoonlijke wensen niet altijd op de juiste manier geïnterpreteerd. Dat heeft ook te maken met jezelf 'raar' vinden. En het zal best kloppen dat iedereen vooral met zichzelf bezig is. Maar waarom wordt er dan toch zoveel geroddeld?.... Ik kan het pas uitleggen als ik iemand al wat vaker heb gezien en waarbij ik me gezien en gehoord bij voel. Dat kan ik niet bij de eerste ontmoeting. En daar zit nou net de crux.
Even op dit laatste stukje inhaken; Of, je spreekt pas voor een paar weken verder af, zodat je dus ook genoeg alleen tijd hebt, maar de afspraak wél staat.
Toevallig trof ik vandaag een linkje in de krant naar dit artikel (niet nieuw, maar blijkbaar verwijst de volkskrant af en toe naar eerdere stukken)
https://www.volkskrant.nl/beter-leven/hoeveel-vrienden-heb-je-nodig-we-gaan-ons-niet-veel-beter-voelen-als-er-meer-bij-komen~b20e035d/
Voor wie het niet kan lezen: er staat in dat een of andere wetenschapper heeft gevonden dat een mens ongeveer 150 relaties kan aangaan in verschillende categorieën van nabijheid.
"de eerste bestaat gemiddeld uit 1,5 mens (vaak de vaste partner en ouders), gevolgd door 5 intieme vrienden, 15 beste vrienden, 50 goede vrienden, waarna alle kennissen volgen".
Mij komt het aantal vrienden over als erg veel! En ik zit een beetje met de definitie; wat is in deze het verschil tussen intieme en beste vrienden en zit er niet iets tussen goede vrienden en kennissen.
Zou een onzekerheid op sociaal gebied ook niet komen door dit soort lijstjes? Of komen deze aantallen op de extraverten onder ons wel realistisch over?
Maria1611 schreef op 06-02-2023 om 13:31:
Even op dit laatste stukje inhaken; Of, je spreekt pas voor een paar weken verder af, zodat je dus ook genoeg alleen tijd hebt, maar de afspraak wél staat.
Oef, erop voorbereiden klinkt weinig spontaan alsof je er eigenlijk geen eens zin in hebt.
Flanagan schreef op 06-02-2023 om 13:57:
[..]
Oef, erop voorbereiden klinkt weinig spontaan alsof je er eigenlijk geen eens zin in hebt.
Nee hoor, meer in de zin van, me er op verheugen. En dat is de ene keer sterker aanwezig dan de andere keer.
Onderstaand stuk las ik in dat krantenartikel. Misschien wel een eye-opener....
Hoe voorkom je dat een vriendschap sociaal boekhouden wordt: ik gaf een groot cadeau en nu verlang ik een soortgelijk cadeau terug. Of: zij nodigde mij uit voor haar huwelijk, dus moet ik haar ook uitnodigen.
Volgens Aristoteles wordt ware vriendschap gedefinieerd door het concept van ‘wederkerige welwillendheid’. Het komt er kort gezegd op neer dat je elkaar het beste toewenst. Klinkt logisch, maar zie de balans maar eens te houden. Op het moment dat je échte welwillendheid toont, in de zin dat je het beste met de ander voorhebt, ongeacht jezelf, kun je niet te inhalig zijn en hetzelfde terugverwachten. Ben je als vriend bezig met wederkerigheid – als je bijvoorbeeld wilt dat een vriend even geconcentreerd luistert naar jouw verhaal als jij dat bij hem deed – dan lijdt de welwillendheid eronder. ‘In de filosofische literatuur verschijnt vriendschap daardoor vaak als een paradoxale verhouding die voortdurend spanning in zich draagt’, aldus Van Tongeren.
Maria1611 schreef op 06-02-2023 om 13:29:
Dat is een waardevolle tip. Helaas werkt het in mijn brein op deze manier: Ik moet eerst een gevoel van vertrouwen hebben in de persoon waartegen ik het zeg. Vaak genoeg worden persoonlijke wensen niet altijd op de juiste manier geïnterpreteerd. Dat heeft ook te maken met jezelf 'raar' vinden. En het zal best kloppen dat iedereen vooral met zichzelf bezig is. Maar waarom wordt er dan toch zoveel geroddeld?.... Ik kan het pas uitleggen als ik iemand al wat vaker heb gezien en waarbij ik me gezien en gehoord bij voel. Dat kan ik niet bij de eerste ontmoeting. En daar zit nou net de crux.
Zelfs als introvert kan ik bovenstaande echt niet volgen.
Wat voor persoonlijke wensen spreek je dan uit? (En waarom?) Nou moet ik zeggen dat ik ook totaal niet bezig ben met of ik me gezien en gehoord voel, en of ik iemand anders zie of hoor. Maar goed, ik ga straks sporten en dan is mijn behoefte aan sociale interactie weer vervuld. Voor mij hoeft het niet zo diep.
Flanagan schreef op 06-02-2023 om 13:57:
[..]
Oef, erop voorbereiden klinkt weinig spontaan alsof je er eigenlijk geen eens zin in hebt.
Er op voorbereiden is misschien niet spontaan, maar zorgt er, althans bij mij, voor dat ik ook echt lol beleef aan de afspraak. Want dan kan ik de dagen er omheen rekening met die afspraak houden, want die afspraak kost meer energie dan je denkt. En die energie reserveer ik dan ook echt voor die afspraak. Zo belangrijk is het dan wel.
Waarom moet alles spontaan zijn? Waarom zou dat meer waard zijn dan niet spontaan?