Stiefzoons van 25 en 23 gaan nog steeds mee met vakantie
Beste lezers,
Fijn om mijn hart eens te luchten en vooral input te krijgen van anderen. Hopelijk verruimt het mijn blik. Mijn stiefzoons van 23 en 25 zijn nog altijd inwonend (en lijken nul aanstalten te maken hierin verandering aan te brengen) en gaan ook elk jaar nog mee met vakantie. Naar mijn idee niet omdat ze dit per de heel leuk vinden maar meer omdat het gewoon zo gaat (ze worden mi niet gestimuleerd om de wereld in te trekken en ‘jong’ te zijn). Mijn eigen zoon van 14, roept nu al dat hij nog Max 2 jaar meegaat en dat vind ik zelf ook heel logisch. Eerlijk, ik erger me heel erg aan het gedrag van mijn stiefzoons. Ze gaan mee en op een zeer consumerende manier: niks bedenken wat ze zelf kunnen doen en wij betalen alles. Met mijn man in dit niet bespreekbaar: althans, we proberen het wel maar krijgen dan ruzie. Hij vindt het super gezellig dat ze nog steeds elk jaar meegaan. Wat zie ik niet goed en hoe kan ik me hier meer bij (leren) neerleggen? Ik vind het moeilijk omdat het zo ingaat tegen mijn waarden. Dat je als jongvolwassene zelfstandig én volwassenen bent en wil zijn. Maar het gaat in dit verhaal natuurlijk niet alleen om mij… (en wat is volwassenheid?).
Hoe zouden jullie hiermee omgaan en hebben jullie ervaring hiermee?
ik hoor het super graag! Dank.
Waarom gaat iedereen er vanuit dat TO betaald voor de zoons en dus misbruikt wordt? TO heeft aangegeven dat ze getrouwd zijn in gemeenschap van goederen en dus gezamenlijk de vakantie betalen. Alleen wie zegt dat de inkomsten gelijk zijn? Misschien brengt de man wel 80% in en zij zelf maar 20%. Dan is het alleen maar wijs dat TO niet gaat zeuren over het vakantiegeld. Ook in het dagelijks leven betalen ze dus alles samen en misschien geeft TO dan ook wel veel meer uit. Dus dan kan ik mij heel goed voorstellen dat ze met de financiële regeling blij is.
Dat volwassen kinderen niets betalen kan ook gevoed worden door de ouders die dat graag willen. Mijn ouders hebben ons inclusief partners ooit ruim volwassen, werkend en samenwonend een maand mee op vakantie genomen (totaal dus 8 volwassenen). De enige ruzie die we daar gehad hebben is dat wij kinderen nog geen ijsje zelf mochten betalen. Voor mijn ouders was dat belangrijk want we waren op uitnodiging mee, wij hebben toen uitgelegd dat wij ook gewoon volwassen en zelfstandig zijn en ze ons niet zo als kinderen moeten behandelen. Was best emotioneel voor alle partijen. Lang verhaal kort mijn ouders betalen nog steeds veruit het meeste en wij nemen het nu maar gewoon dankbaar aan. Dat heeft dus weinig te maken met hand op houden, onvolwassen zijn of misbruik maken van. Voor mijn ouders is het gewoon heel belangrijk om te kunnen geven.
Dat ouders alles willen betalen, kan een keuze zijn. Maar geld vragen voor een ijsje vind ik op die leeftijd wel echt heel onvolwassen. En dat ze zelf niks bedenken om te gaan doen ook. Toen wij vroeger kampeerden, gingen mijn ouders in de avond vaak nog wandelen en gingen mijn zus en ik met onze campingvriendjes spelen of nog even zwemmen. Zeker vanaf een jaar of 9/10 deden we dat al.
Dat ze nog thuis wonen vind ik niet gek, maar dat ze niks zelf kunnen ondernemen met hun vriendin wel. En dat die vriendinnen blijkbaar ook niks zelf kunnen bedenken.
Het klinkt zo vreselijk passief allemaal. Hoe gaan ze dat 'later' dan doen?
Wat boeiend om te lezen hoeveel aspecten er spelen bij volwassen kinderen die nog mee op vakantie te gaan. Zelfstandigheid of niet, gezellig met het gezin, of juist eindelijk eens tijd voor de ouders samen, plus de financiële kant...
Ik ben zo'n moederkloek die het liefst alle kinderen, aanhang, ooms en tantes, neven en nichten, honden en katten en cavia's mee op vakantie neemt. Toch gaan man en ik dit jaar met zijn tweeën. 25-plus zoon wilde, na twee vakantieloze coronajaren, opeens weer mee, maar dat hebben we afgehouden. Juist met het oog op zijn (on)zelfstandigheid. Hij heeft ASS en vind het moeilijk om zelf iets te organiseren, maar we vinden dat hij er niets van leert als hij braaf met ons meehobbelt. Alleen op reis of een groepsreis met vreemden wilde hij niet. Begrijpelijk. Daarom hebben we hem een klein beetje geholpen iets te regelen met vertrouwde contacten (van ons en hem) die naar een vertrouwde plek gaan. Ik denk dat hij hier veel aan heeft en veel van leert.
Dat we zelf maar met z'n tweetjes gaan, vind ik best jammer en ongezellig, maar het is voor het goede doel. (En mijn man vind dit nu juist fijner, geen verantwoordelijkheid). Later hopelijk weer eens met veel gezinsleden en familie.
Aiden schreef op 10-07-2022 om 15:47:
[..]
Op een kamer bij anderen in huis en een douche delen? Mijn volwassen kinderen werken gewoon he? Ze zouden het prima vinden in die containerwoning, kom maar op. Een huis kopen: zouden ze prima vinden maar geen relatie. Koop maar eens een huis met een goede vriend? Dát zou eens makkelijker moeten zijn. Dus als de een er weer uit stapt dat je dan iemand anders zoekt die er in stapt.
Makkelijk praten: jouw kinderen zitten niet op een kamertje bij iemand in en mijn kinderen dan maar op een kamer? Waar dan? Gaan allemaal naar studenten.
Mijn zoon woonde eerst ook in een kamer en werkte toen ook gewoon. Hij zit sinds oktober in de containerwoning. Ik heb collega’s (docenten dus) die ook in een kamer wonen.
Mijn vriend staat al 17 jaar ingeschreven voor een woning hier in de stad en dankzij wijkvernieuwingen is hij nog steeds niet aan de beurt voor een passende woning (vader met kinderen). Zot…
Ik ken wel vrienden die zo een huis gekocht hebben samen, de constructie weet ik niet precies maar er is wel een clausule opgenomen. Volgens mij een zakelijke constructie met iets dat een nieuwe bewoner zich dan inkoopt en dat daarmee diegene die vertrekt daarvan de gelden ontvangt. Maar hoe en wat weet ik niet precies.
Ik vind 1 man in een gezin genoeg. Als ik zoons had gehad dan zou ik het leuk vinden als ze op volwassen leeftijd voor een dag of wat zouden aan komen waaien op het vakantieadres.
Je hebt vaak toch werk aan een man en dan twee volwassen exemplaren van je latrelatie die niet in jou gezin zijn opgegroeid nou neuh. Vaak eten ze verschrikkelijk veel, al die boodschappen en dan koken, nee dat is geen vakantie.
Bolmieke schreef op 10-07-2022 om 20:04:
Ik vind 1 man in een gezin genoeg. Als ik zoons had gehad dan zou ik het leuk vinden als ze op volwassen leeftijd voor een dag of wat zouden aan komen waaien op het vakantieadres.
Je hebt vaak toch werk aan een man en dan twee volwassen exemplaren van je latrelatie die niet in jou gezin zijn opgegroeid nou neuh. Vaak eten ze verschrikkelijk veel, al die boodschappen en dan koken, nee dat is geen vakantie.
Zelf koken zou ik sowieso geen vakantie vinden.
redbulletje schreef op 10-07-2022 om 20:10:
[..]
Zelf koken zou ik sowieso geen vakantie vinden.
Off topic: er zijn heel veel mensen die niet de financiële middelen hebben om tijdens een vakantie iedere avond uit eten te gaan.
En dan heb je ook nog mensen die koken geen enkel probleem of zelfs leuk vinden!
Jillz schreef op 10-07-2022 om 20:40:
[..]
Off topic: er zijn heel veel mensen die niet de financiële middelen hebben om tijdens een vakantie iedere avond uit eten te gaan.
Ook dat, maar ik denk dat er hier bedoeld wordt dat er steeds door dezelfde persoon voor de hele groep gekookt zou worden. Dat zou voor mij ook niet voelen als vakantie. Wel als er ook door de anderen gekookt zou worden.
TO heeft niks gezegd over de taken van die jongemannen tijdens de vakantie.
Hangen ze vanaf vroeg in de middag met een biertje voor de buis en laten ze zich bedienen of kan je ze om een boodschap sturen, zijn ze af en toe chauffeur en doen ze zonder gezeur de vaat?
We hebben geen idee.
Nog even terug en wat gezellig al die berichten
. Zelf ben ik ook ontzettend nieuwsgierig als mens dus zou ook willen weten hoé mijn verhaal - na het praten met mijn man - is afgelopen (als ik jullie was!). Hier dus een laatste korte update: gesprek ging goed alleen al omdat het een gesprek is. Dat er ruimte 🪐 is voor verschillen, voor eerlijkheid. Mijn mening is ook (maar) gevormd op basis van mijn eigen verhaal. En zo heeft mijn man dat ook. Concreet hebben we afspraken gemaakt hoe we als ouders deze vakantie invullen. Dus: wat verachten we van de jongens/mannen. Stimuleren we ze bijv. te trakteren? Wat vinden we belangrijk en wat als mijn man en ik verschillen in visie. We kunnen natuurlijk niet een hele vakantie dichttimmeren qua afspraken en dat is ook niet nodig. Praten was al ok. En we gaan ook samen weg. De oplettende lezer die het idd heeft over de verdeling van ons gezamenlijk geld: idd mijn man verdient veel meer dan ik
) En we gaan zeker taken verdelen en de jongens erop uit sturen.
Mijn zoon van 14 vindt de vakantie vaak leuk en gezellig en hij kan vooral goed opschieten met mijn oudste stiefzoon. Leeftijd zegt dus zeker niet altijd alles.
Eind goed, al goed? Vast niet. Ik zal me vást ergeren aan passief en in mijn ogen, onvolwassen gedrag. Maar/en: ik ga er wel iets van maken in positieve zin en met mijn blik ook vooruit. Ik leef met deze man en zijn zoons horen bij hem. En daar wil ik het beste van maken en wie weet: leren ze van mij trakteren en meer zelfstandig zijn…?
tot zover!
Bolmieke schreef op 10-07-2022 om 20:04:
Ik vind 1 man in een gezin genoeg. Als ik zoons had gehad dan zou ik het leuk vinden als ze op volwassen leeftijd voor een dag of wat zouden aan komen waaien op het vakantieadres.
Je hebt vaak toch werk aan een man en dan twee volwassen exemplaren van je latrelatie die niet in jou gezin zijn opgegroeid nou neuh. Vaak eten ze verschrikkelijk veel, al die boodschappen en dan koken, nee dat is geen vakantie.
Je hebt vaak werk aan een man..... 
Serieus wat sexistisch zeg!
Evelien 74, wat fijn en wat goed dat je eens een goed gesprek er over gevoerd hebt. Zo ga je in elk geval een stuk relaxter je vakantie in! Veel plezier!
Pippeltje schreef op 11-07-2022 om 07:33:
[..]
Je hebt vaak werk aan een man.....
Nou idd, " je hebt vaak werk aan een man"....watvoor werk dan Bolmieke? Ik herken het persoonlijk niet.
Fijn dat jullie het erover hebben gehad, Evelien!
Nog even wat dingen die ik heb gedaan om onze jongelui te motiveren, misschien heb je er wat aan?
Ik ben gestopt met het vertalen van bijvoorbeeld menukaarten. Laat het ze op hun foon uitzoeken, daar leren ze meer van. Prima als ze een ijsje willen, maar ik loop niet meer mee.
Elk kind mag 1 vakantiedag bepalen wat we gaan doen in een straal van 150km. Ze kunnen daarvoor tips vinden op TripAdvisor.
Doorbreek je eigen gewoontes en daag jongelui uit door nieuwe verantwoordelijkheden. Een kind van 16 kan de BBQ bedienen - en heeft daar waarschijnlijk zelfs lol in. Kortom: vraag je bij je eigen taken wat vaker af of jij degene bent die ze moet doen.
De verantwoordelijkheid voor hun eigen zaken heb ik, ook thuis, bij hun gelegd. Ik ben (zoveel mogelijk, het is lastig) gestopt met aansturen en helpen herinneren. Scheelt me een hoop hersenruimte. Als ze niet uit zichzelf uit bed komen terwijl ik een tijd voor 'een ochtendduik met koffie bij het meer' heb afgesproken, hebben ze gewoon pech. Dan ben ik weg. Als ze hun zwembroek vergeten ook. En ga je op je bril zitten, dan mag je er zelf mee naar de opticien terwijl ik een boekwinkel in duik. Een Franse opticien ziet ook wel dat je brillenpootje krom staat, daar heb je mij niet bij nodig. Vaste huishoudelijke taken van de kinderen zoals de vaat (tijdens de vakantie 1xdaags) vind ik ook hun eigen zaken. Als ze de afwas laten staan, wordt het alleen maar lastiger en meer en de beurt van de volgende afwasser begint pas als de vorige vaat is gedaan. Er is er echt nog wel eens eentje die pas de volgende dag afwast, maar ze zorgen er wel voor dat ze in elk geval vóór er nog een avondvaat bij komt, klaar zijn met hun beurt. Ik bemoei me er niet meer mee. Was aanvankelijk lastig, maar het lukt me inmiddels prima.
Verder kan je zorgen (indien mogelijk) voor fysieke afstand. Als ze met me mee willen naar de supermarkt, scheur ik het boodschappenlijstje doormidden en geef ze de helft. Ook tijdens uitstapjes splitsen we vaak op. Dan spreken we weer af bij de auto of op een terras. Hotelkamers en kampeerplekken hoeven ook niet meer naast elkaar. In het geval van kamperen, kan je hun eigen uitrusting wat uitbreiden zodat ze bij hun eigen tent(en) wat te eten en drinken hebben en hun eigen ontbijt kunnen regelen.
En last but not least, wij gaan meestal met twee auto's naar Zuid-Frankrijk. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Samen dingen doen, vind ik leuk, maar ik wil ook mijn eigen gang kunnen gaan. Ik kan niet wachten tot een van de kinderen ook een rijbewijs haalt, dan kunnen ze tijdens de vakantie af en toe zelf op pad. Of naar de supermarkt. Of de wasstraat. Ik zie wat dat betreft nog wel wat mogelijkheden richting een eerlijkere taakverdeling 