Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Indira_ schreef op 06-02-2025 om 20:57:
[..]
deze niet en deze doet aan loting (ik vind hier echt wat van trouwens). sommige verzekeringen vergoeden een deel, die van ons en ons kind niks. plus al zou het een deel vergoeden dan nog loopt het in de tienduizenden euro's al met al.
Dan mag je dus zeggen, sorry, dit kunnen wij niet opbrengen, we kunnen je steunen en willen er echt voor je zijn en dus samen zoeken naar een andere plek waar de zorg wel vergoedt wordt maar dit gaat niet.
Heeft niks met onderhoudsplicht te maken dat je dit zou moeten betalen
MamaE schreef op 07-02-2025 om 10:46:
En verder denk ik dat we genderhokjes niet te veel moeten versmallen, maar dat je ook gewoon een meisje kan zijn dat van 'jongensdingen' houdt of andersom. Daar hoeft niet per se een geslachtsverandering bij te komen kijken. Genoeg mensen die zich niet per se thuis voelen in het genderhokje man of vrouw, maar geenszins het gevoel hebben dat hun lichaam niet passend is of dat dat veranderd moet worden.
Ja aan de ene kant mee eens maar door je formulering lijkt het nu een beetje of mensen die zo maar van jongens/meisjes dingen houden een transitie ondergaan. Dat gebeurt dus niet. Ik vind dat ik dit moet zeggen omdat er een trend is om te zeggen 'er wordt veel te makkelijk veranderd van gender'. Nee dat is dus niet zo. En mensen kijken zelf ook wel uit, de operaties zijn echt niet leuk.
Indira: ik zat te denken: kun je je niet aanmelden bij het instituut waar je kind in behandeling is? Niet met de vraag om wat te zeggen te hebben over diens proces maar dat je een duidelijk gemotiveerde hulpvraag hebt dat je zelf begeleiding nodig hebt in het goed bijstaan van je kind. En dan natuurlijk met een andere behandelaar, maar één en ander wordt toch wel besproken. En dat je dan niet te veel ingaat op het wel of niet vrouw zijn van je kind maar wel een kijk geeft op diens voorgeschiedenis. Dan gaan er denk daar ook al wat belletjes rinkelen.
Een met Lexus en mamaE. Laten we onze kinderen vooral op het hart drukken dat het oké is om als meisje graag met auto's en lego te spelen (deed ik trouwens ook), en als jongen met poppen en make-up te spelen, zonder dat dat betekent dat er iets met je aan de hand is. Er betaan nou eenmaal ook jongensachtige meisjes en meisjesachtige jongens. De meest jongensachtige meisjes zijn jongensachtiger dan de meest meisjesachtige jongens, en omgekeerd. Dat is prima.
Maar het gevoel dat je niet aan de jou toegewezen genderrol wilt of kunt voldoen, betkent niet automatisch dat je ook in het verkeerde lichaam zit.
Bij transseksualiteit komt het natuurlijk wel samen voor, maar het zijn wel twee verschillende dingen.
Ja en dat van jongensdingen of meisjesdingen houden is eigenlijk ook zo betrekkelijk en zegt eigenlijk niets over trans zijn of niet. Je hebt verlegen cismannen en introverte transmannen en outgoing cismannen en outgoing cismannen. We moeten echt oppassen rollen die de maatschappij heeft bedacht op geslachten te plakken.
Lexus schreef op 07-02-2025 om 11:24:
[..]
Ja aan de ene kant mee eens maar door je formulering lijkt het nu een beetje of mensen die zo maar van jongens/meisjes dingen houden een transitie ondergaan. Dat gebeurt dus niet. Ik vind dat ik dit moet zeggen omdat er een trend is om te zeggen 'er wordt veel te makkelijk veranderd van gender'. Nee dat is dus niet zo. En mensen kijken zelf ook wel uit, de operaties zijn echt niet leuk.
Transgenders halen die hokjes zelf ook vaak aan dus dat men denkt dat er te makkelijk van geslacht veranderd wordt vind ik niet zo raar.
Nick90 schreef op 07-02-2025 om 12:55:
[..]
Transgenders halen die hokjes zelf ook vaak aan dus dat men denkt dat er te makkelijk van geslacht veranderd wordt vind ik niet zo raar.
ja is dat zo? Waar doen ze dat dan? Ik ken transmannen die vechtsporten doen zowel als transmannen die van lieve diertjes houden, eigenlijk net als cismannen. Ik ken transvrouwen die zeer uitgebreide make up op doen zowel als transvrouwen die heel naturel en bescheiden naar buiten treden. Net als cisvrouwen. Ik denk dat het vooral is wat men wil zien als ' te snel' en 'te veel' zonder de cijfers te kennen
Lexus schreef op 07-02-2025 om 12:59:
[..]
ja is dat zo? Waar doen ze dat dan? Ik ken transmannen die vechtsporten doen zowel als transmannen die van lieve diertjes houden, eigenlijk net als cismannen.
Jaja, en vaak zeggen ze dat ze als klein kind al liever met poppen e.d speelden of dat ze echte tomboys waren.
Lexus schreef op 07-02-2025 om 12:26:
Ja en dat van jongensdingen of meisjesdingen houden is eigenlijk ook zo betrekkelijk en zegt eigenlijk niets over trans zijn of niet. (...) We moeten echt oppassen rollen die de maatschappij heeft bedacht op geslachten te plakken.
Exact, dat bedoelde ik.
Hi Indira, kan me heel goed voorstellen dat je hiermee zit. Mijn zoon is een stukje jonger maar ik herken best veel van jouw kind's geschiedenis in de mijne, helaas!
Ik kan me goed voorstellen dat je met je rug tegen de muur staat. Zelfs
bij de instelling waar hen staat insgeschreven neem ik aan dat ze
uiteindelijk alle wettelijke stappen moeten volgen en zorgvuldig te werk
moeten gaan. Neem aan dat ze bij twijfel niet het hele traject zullen
goedkeuren. Het is al eerder gezegd, maar kan jij met die instelling
gaan praten op het moment dat jouw kind begint met het proces daar? Juist om eventuele overdrijvingen ten aanzien van diens jeugd recht te zetten?
En stel dat ie inderdaad de transitie doorzet en dus tzt volledig transvrouw is. Wat is dan het grootste risico voor haar? Misschien wordt ze dan eindelijk gelukkiger?
Nick90 schreef op 07-02-2025 om 13:02:
[..]
Jaja, en vaak zeggen ze dat ze als klein kind al liever met poppen e.d speelden of dat ze echte tomboys waren.
Wees je bewust van het feit dat dat ook aangestuurd wordt door de psychologen die het moeten onderzoeken. Die moeten blijkbaar een houvast hebben om te toetsen of de genderdysforie wel langdurig gevoeld is. Ik zou het met je eens zijn als je zou vinden dat een onderzoeksinstrument is dat uitdagingen biedt is, slechts een indicatie is en andere zaken minstens of misschien wel belangrijker zijn voor het vaststellen van gd.
En probeer ook nog de ruimte te voelen, dat je zoon misschien wel echt een transvrouw wilt worden....uiteindelijk is jou zoon degene die weet en kan plaatsen hoe hij zich voelt...
Ik snap je zorgen, omdat jullie 'je zoon' dreigen te verliezen, terwijl je zoon er iets mee kan winnen.
Die pijn is natuurlijk ook jullie verleden samen en dat er gevoelsmatig een stuk 'uitgewist' wordt.
Het is ook lastig invoelen...ik zou ook niet weten hoe zoiets voelt, maar het feit dat je zoon dat zo voelt, dat zegt wel iets....en ik zou wel toezien op voldoende onderzoek.
Kan jou kind aangeven of hij dit als kindzijnde ook zo ervaarde?
Indira, ik heb je een persoonlijk bericht gestuurd.
Karmijn schreef op 06-02-2025 om 21:24:
Als ervaringsdeskundige: (nou ja, deskundig?!)
Mijn non binaire kind van 19 wacht nu al drie jaar op de medische behandeling. Toen die uit de kast kwam, had ik werkelijk geen idee. Juist door het non binaire, kan mijn kind zich (soms) juist ook vrouwelijk voelen.
Eerst dacht ik, in mijn gebrek aan kennis: non binair betekent dat het niet uitmaakt, dus transitie is dan niet aan de orde. (Lekker makkelijk, geen enge operaties, geen wachtijst, we noemen je anders, kopen andere kleding en dat is het)
Ik heb geleerd dat dit niet klopt. De uitingen van hun biologische sekse zitten mijn kind vaak enorm dwars.
Het is hun leven, hun lijf, ik wens hun toe dat die, net als ik en mijn man, zich prettig kan voelen met hun biologische lichaam. Dus ben ik een voorstander van de gender bevestigende medische behandeling die zal gaan plaatsvinden, ooit in de pruimentijd.
Trans personen hebben bovengemiddeld risico op suïcidaliteit. Ondersteuning en acceptatie laten de suicidaliteit in grote mate afnemen.
Ik vergeet nooit meer de blik in de ogen van mijn kind toen ik hun voor het eerst bij de nieuwe naam noemde.
Daar ging een lichtje aan, dat ik (acheraf gezien) al een hele tijd niet had gezien.
Als ik het moeilijk zou vinden (wat de eerste periode op de wachtlijst het geval was) zou ik dat niet met hun bespreken. Hun leven is al moeilijk genoeg. Daarom ben ik lid geweest van een ouder praatgroep. Dat hielp mij goed.
Er zijn veel cis gender personen die gender bevestigende operaties laten uitvoeren, omdat ze zich ongelukkig voelen met hun lichaam. Schaamlipcorrecties, borstvergrotingen, borstweefsel verwijderen bij cis mannen, kaaklijn correcties, haar verwijdering.
Ook soms risicovolle operaties met een onomkeerbaarheid. Ik heb daar ook geen oordeel over.
Hey Karmijn, ik zou er nog even op terug komen. Als eerst: dankjewel voor je openheid. En wat een weg hebben jullie ook afgelegd.
Herkenbaar over dat nonbinaire en zich soms meer vrouwelijk voelen. Wij dachten dat het een onderdeel van het nonbinair zijn was. Dat je je niet per se wil identificeren met het een of het ander. Maar dat het meer fluide was. Diens experimenteren met het uiterlijk zagen wij ook als zo' n onderdeel ervan en bovendien waren mijn partner en ik in onze jonge jaren precies zo. Wij waren new-wave en gothic
Ja wij zijn nog niet zo ver dat we pro genderbevestigende operaties of behandelingen zijn, vooral omdat we nog helemaal niet het idee hebben dat dit het is. Echt in het diepste van mijn hart niet. Ik zie wel een kind dat zich door het leven worstelt, dat zeker. Maar ook dat is mij en partner niet vreemd, en ook wij zijn op zoek naar onze identiteit en seksualiteit geweest en ook wij hebben vrij extreem erbij gelopen. Dus wat dat aangaat is het typisch een kind van diens ouders. Ook qua muzieksmaak en hobbies en talenten. Maar momenteel is zoveel ineens genderdysforie, ik hoor er in alle hoeken over. Waar ik ook ben en waar ik ook op internet surf of op mijn werk ben of bij de kassa bij wijze van, het gaat er altijd over. Zeker nu met Trumps naaistreken komen er veel voor-en tegenstanders uit hun krochten gekropen en is het onderwerp actueler dan ooit.
Gek genoeg heeft ons kind het er nog nooit met diens behandeld psycholoog over gehad en dat alleen al vind ik bijzonder. Want hoezo speelt dit al een poosje maar weet niemand er vanaf (behalve select groepje vrienden die eveneens trans of nonbinair zijn)
Op internet zit die in hele communities waar ze elkaar helemaal gek lopen maken en elkaar ophitsen en adressen geven van psychologen en andere behandelaars en sterker nog: die zitten soms zelf ook in die groepen. Het is booming en dat baart me echt zorgen. Je kan met 1 druk op de knop aan je hrt komen. Er worden hele voorbeeldbrieven en gesprekken voorgekauwd om je ouders te vertellen dat je trans bent met alle eventuele vragen ook al dichtgetimmerd met standaard antwoorden. Ik hoor ze een voor een uit mijn kinds mond rollen. Waarom die dit wil? Ik denk aandacht. Een platform. Interessant gevonden worden. Ergens bijhoren. Een groepje outcast gevonden hebben waar die ' zichzelf' kan zijn. Maar je maakt mij niet wijs dat die echt een vrouw wil worden. Ik heb enkel het beeld van een manwijf op mijn netvlies staan. En ik vind momenteel met die veel te lange haren en die enorme make-up dat ie zichzelf behoorlijk voor schut zet. Maar ik zeg niks. Ik ben lief en meedenkend, we gaan kleding shoppen online, ik hou van hen, ik knuffel en droog tranen maar waar zijn wij? Wie zorgt er voor ons?
Ik ben heel blij met jouw posting maar ik merk wel dat je verder bent in je proces. Hier kan het maar zo prijs zijn met de hormomen bijv en ik ben gewoon nog niet zover. Ik vind het al schokkend dat mijn kind diens beenharen heeft geschoren (is een erg behaard persoon van zichzelf) dus nee ik ben (nog) geen voorstander en ik verkeer nog in een soort schok toestand waarvan alles in mij in de weerstand staat.
Welke ouderpraatgroep zat jij bij? Hier bij ons in de woonplaats is wel iets (volgens mij bij de coc) voor nonbinaire jongvolwassene en transvrouwen- en mannen en voor ouders maar ik vind een bijeenkomst nog een beetje spannend en mijn kind erop attenderen miss te ' goedkeurend' ofzo van ons. Ik weet het niet. Ik denk als die bij een groep hele toffe nonbinaire mensen terecht komt die miss wel nonbinair blijft, en bij een groep transvrouwen die diens transitie nog een tandje gaat bijzetten. Ik vind ons kind ondanks diens hoge iq (maar tevens intense onzekerheid) heel erg labiel en beinvloedbaar. Ik vind het allemaal veel te spannend en mijn partner speelt vooralsnog Zwitserland wat mij ook irriteert. We hebben er behoorlijk wat woorden over. Maar nooit waar ons kind bij is. Mijn partner doet ook niet aan die/hen wat kind echt moeilijk vindt maar partner lijkt er niet van onder de indruk. We kunnen er iig niet goed over praten want mondt te vaak uit op ruzie de laatste tijd omdat mijn partner niet echt het idee heeft dat het 5 voor 12 is en bloody serieus. Die denkt volgens mij: dat waait wel over. Nou dan heeft die nog niet de gesprekken gevoerd met mijn kind zoals ik die heb.
Met je laatste alinea ben ik het wel eens. Nooit zo over nagedacht eigenlijk. Maar goed is het wel anders. Je maakt van een vrouw een vrouw met grotere borsten. Je maakt niet van een man een persoon met borsten. Een vrouw blijft met siliconen een vrouw een man met siliconen is toch nog steeds een beetje gekkig als het verder toch vrij mannelijk is/blijft. Want ergens blijf je het toch zien (zeker als je op latere leeftijd in transitie gaat)
BritgetJones007 schreef op 07-02-2025 om 14:54:
En probeer ook nog de ruimte te voelen, dat je zoon misschien wel echt een transvrouw wilt worden....uiteindelijk is jou zoon degene die weet en kan plaatsen hoe hij zich voelt...
Ik snap je zorgen, omdat jullie 'je zoon' dreigen te verliezen, terwijl je zoon er iets mee kan winnen.
Die pijn is natuurlijk ook jullie verleden samen en dat er gevoelsmatig een stuk 'uitgewist' wordt.
Het is ook lastig invoelen...ik zou ook niet weten hoe zoiets voelt, maar het feit dat je zoon dat zo voelt, dat zegt wel iets....en ik zou wel toezien op voldoende onderzoek.
Kan jou kind aangeven of hij dit als kindzijnde ook zo ervaarde?
Nee ik ben eigenlijk niet zo bang mijn zoon te verliezen. Ik denk alleen dat ie serieus een verkeerde keuze aan het maken is en de worsteling met diens identiteit hier los van staat. Dat dit NIET de weg is. En als dat wel zo is: geef me even tijd ik groei er wel in. Maar nu komt alles tegelijk. En eerlijk: we kennen dit van hen. Het is hier altijd feest qua labels en diagnoses.
Kind zegt uiteraard nu dat ie dit als kind al ervaarde maar sorry dat vind ik de grootste onzin in diens geval ever. Hen weet gewoon precies wat te zeggen als het nodig is om maar diens zin door te drijven.