Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Wilgenkatje- schreef op 27-03-2024 om 15:35:
Een was draaien en erbij blijven tot die klaar is - dat duurt wel langer dan even de cavia's knuffelen en een praatje met je moeder, Bij mijn machine wel tenminste
Ik denk (...ik vul in) dat hij geen zijn had in een langer onderhoud. De was dumpen zonder briefje is niet aardig (al snapte je best wat de bedoeling was) maar was brengen terwijl jullie thuis waren (en dus verwachten dat hij een tijdje blijft - wassen & drogen) daar had hij geen zin/tijd voor.
Dat appje 'tijd voor een eigen wasmachine' viel wellicht niet in goede aarde.(Het is trouwens mooi dat hij a la minute geld beschikbaar heeft om meteen beide apparaten aan te schaffen).
Zijn foto van de wasdroog-apparaten - zat geen tekst bij?
Mijn zoon zou dat ook zonder tekst superduidelijk vinden. Je ziet toch dat ik een wasmachine heb? Wat moet er dan bij, zou hij denken 
En ik denk ook dat hij geen tijd of zin had om er zo lang bij te blijven. Inclusief drogen zit dat hier al op 3,5 uur met tussendoor een handeling. Dat is echt zonde van de tijd. Ook de hele tijd heen en weer wordt natuurlijk door beide partijen niet op prijs gesteld. Hij had even verkeerd ingeschat dat hij het niet zomaar neer kon leggen, maar hij heeft dat zelf opgelost door een eigen wasmachine te kopen. Prima toch? Hij had ook kunnen gaan zeuren of klagen.
Er zat trouwens wel tekst bij de foto's, dat ze beiden werkten en de droger een anti-kreuk mode heeft. Dus van die appjes kreeg ik niet de indruk dat hij er erg mee zat.
En als je zelf de was niet kan doen omdat je er snel weer vandoor moet, dan wil ik wel mijn hand over mijn hart halen als je dat even uitlegt.
Communicatie met de app is vrij standaard bij ons. Telefoon wordt alleen in noodsituaties gebruikt, en langkomen om ons te spreken, dat ging dus kennelijk niet.
misschien voelde dat je de was voor hem doet en hij er kennelijk bij moet blijven als een manier of hem bij je te houden. Mijn ouders hebben ook wel eens was gedaan tijdens een verhuizing maar ik ben er ook nooit bijgebleven.
Er is echt niks anders gebeurd?
Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als in het appje leek? Jij kent je zoon het beste of hij met dat soort dingen koppig is of niet. Het is jammer dat jullie dit niet uit kunnen praten, voor ons is het ook maar speculeren..
En dan komt het Paasweekend. Wie weet is er een momentje voor contact. We denken/leven met je mee. Een nieuwe lente, een nieuw geluid, een nieuwe modus waarin de familiecontacten zich ontwikkelen.
Als er geen ruzie is, zou ik mijn kind op een gegeven moment toch een berichtje in deze trant sturen: Ik weet dat je ruimte nodig hebt, maar ik mis je. Kunnen we binnenkort of over een tijdje misschien eens samen koffiedrinken of eten? Dat kan buitenhuis of bij een van ons thuis, wat jij maar wilt.
Ik denk dat hij een beetje verwend is. Mijn kinderen moesten vanaf ongeveer 16 jaar hun eigen was doen. Ook zelf strijken indien nodig. Eigen kamer op orde houden en 1 keer per week koken. Nooit klachten over gehad.
De was kan ook een bindmiddel zijn voor regelmatig contact. Mijn moeder bijvoorbeeld vond het maar al te fijn dat ik voor de was naar huis 'moest' (geen plek voor een wasmachine). Ik kan me niet herinneren dat ik haar daarvoor ooit bedankt hebt. Zij vond het maar al te fijn dat ze kon zorgen. Zelfs toen ik wel een wasmachine had, spoorde ze me aan om na een vakantie lekker bij haar eerst de was te doen.
Als mijn moeder mij indertijd zou laten weten zelf maar een wasmachine aan te schaffen, zou dat (zoals toen de relatie tussen ons was, moeilijk te vergelijken) voor mij toen een harde onverwachte duw uit het nest zijn geweest.
Deed zoon voordat hij het huis uit ging, altijd zelf zijn was? Wasmachine inruimen, ophangen of drogen en vouwen en in de kast?
Bolmieke schreef op 27-03-2024 om 17:44:
Ik denk dat hij een beetje verwend is. Mijn kinderen moesten vanaf ongeveer 16 jaar hun eigen was doen. Ook zelf strijken indien nodig. Eigen kamer op orde houden en 1 keer per week koken. Nooit klachten over gehad.
Nou ze helpen hier wel mee maar allemaal hun eigen was doen vinden we wel heel inefficiënt. Nu in het seizoen van donkere kleuren krijgt jongste binnen een week wel een trommel vol maar als er straks weer wit en pastels (dochter) worden gedragen zijn 3 wasjes met ieder 4 shirts wel zonde van alle moeite (water, wasmiddel, elektra)
Meestal stop ik de was erin in de ochtend en indien nodig wijs ik iemand aan om het op te hangen/vouwen en over de kamers te verdelen. Indien niet duidelijk is van wie iets is dan blijft het even liggen in het washok.
Edit:
Of je staat je aan te kleden en vraagt je af hoe het kan dat de broek die vorige week nog prima paste nu ineens zo strak is geworden of te wijd. Gisterochtend stonden dochter en ik ons aan te kleden in kleding die zoon over de kamers had verdeeld. Onze zwarte broeken waren omgewisseld. 😂
Bolmieke schreef op 27-03-2024 om 17:44:
Ik denk dat hij een beetje verwend is. Mijn kinderen moesten vanaf ongeveer 16 jaar hun eigen was doen. Ook zelf strijken indien nodig. Eigen kamer op orde houden en 1 keer per week koken. Nooit klachten over gehad.
Jouw post doet me denken aan mijn (inmiddels ex-)zwager 30 jaar geleden. Hij ging op zijn 27e op zichzelf wonen (single), maar kwam wél elke dag (!!) bij zijn ouders eten en moeders deed zijn was nog steeds.
Kwam ik daar een keer en zaten moeder en zoon net in een zeer verhit gesprek. Hoe zij zo dom kon zijn een rode douchemat bij zijn was te doen en alles nu verkleurd was?! Ik hield wijs mijn mond, totdat hij aan mij vroeg wat ik daarvan vond, dat dat toch erg dom was etc? Heb hem op een hele rustige manier gemeld dat ik zijn reactie richting moeder nogal ongepast vond, dat hij dan zelf maar zn was moest doen als hij dit soort ongelukjes niet wilde. Hij heeft maanden niet meer tegen mij gesproken, de kleuter! 🤭
"Dus liet ik hem 2 weken later weten, als je met de was komt dan-en-dan zijn we thuis, laat even weten wanneer je komt."
Ik kan me zomaar voorstellen dat jouw zoon uit jouw bericht begrepen heeft dat jij zijn was wel wilde doen. En op die leeftijd had ik ook gedacht; hoezo moet ik laten weten als ik geweest ben de? Dat ziet ze toch zo wel? Maar je wilde dus wel zijn was voor hem doen, maar alleen als hij dan een paar uur bij jullie bleef, anders niet? En als hij niet een paar uur bij jullie blijft dan weiger je de was te doen en stuur je een berichtje dat hij maar zijn eigen machine moet aanschaffen. Ik vind dat ook wel wat gekkig. Beetje dwingend.
Ik zou er niet het contact om verbreken maar als dit de manier is waarop het vaker ging kan ik me wel voorstellen dat de ergernissen wat oplopen.
Dat zoon helemaal niet reageert op appjes, niets last weten, maar wel z'n was dumpt zonder wat te zeggen, sorry hoor, dat vind ik "gekkig".
Vooropgesteld dat ik een ingewikkelde relatie met mijn ouders had (heb).
Ik kon niet wachten om huis uit te gaan en heb dat ook al jong gedaan. Maar ik had er zoo sterk behoefte aan nog ‘thuis’ te zijn bij mijn ouders. Nog steeds wel haha, vind het nog steeds vreselijk er ‘op bezoek’ te gaan.
Ik zou het toen pijnlijk hebben gevonden als ik mijn komst zou moeten aankondigen.
Hoop ik bij kinderen dan ook voorlopig niet te doen, ondanks heus wel behoefte bij mij aan stuk afgrenzing in deze.
Verder denk ik dat het ook wel een ongelukkige samenloop van omstandigheden is. Er spelen wat ergernissen en dat is niet zo’n leuke timing met uit huis gaan. Het kan dat dit groter voelt voor hem dan voor jou.
Ik zou zelf geen moeite hebben met een last minute afzegging. Ik word heel vaak last minute afgezegd, heb nodige vrienden met hoop onvoorziene en onvoorspelbare dingen. Voor mij geen enkel probleem, het is ook wat je ervan maakt. Bij zoon zou ik er vanuit gaan dat hij vast een goede reden zou hebben. En zo niet, jammer dan, opvoeden gaat niet meer.
Auwereel schreef op 27-03-2024 om 19:17:
Dat zoon helemaal niet reageert op appjes, niets last weten, maar wel z'n was dumpt zonder wat te zeggen, sorry hoor, dat vind ik "gekkig".
Waarom doe je zijn was? Laat hem dat lekker zelf oplossen. Breek de navelstreng, het is nu wel tijd, en dan kun je een volwassen band op gaan zetten als hij over de schok heen is.
Nu blijf jij hangen in een soort martelaarschap van voor hem zorgen en ondertussen je eraan ergeren en hij voelt zich in afhankelijkheid geforceerd en neemt dat jou kwalijk ipv zichzelf. Doorknippen.
AnnaPollewop schreef op 27-03-2024 om 19:41:
[..]
Waarom doe je zijn was? Laat hem dat lekker zelf oplossen. Breek de navelstreng, het is nu wel tijd, en dan kun je een volwassen band op gaan zetten als hij over de schok heen is.
Nu blijf jij hangen in een soort martelaarschap van voor hem zorgen en ondertussen je eraan ergeren en hij voelt zich in afhankelijkheid geforceerd en neemt dat jou kwalijk ipv zichzelf. Doorknippen.
Lees even het hele verhaal vanaf het begin. Auwereel doet de was niet meer.