Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Auwereel schreef op 24-03-2024 om 16:54:
[..]
Dit verwoordt het voor mijn goed. Voor mijn zoon zal het wel heel duidelijk zijn wat er loos is, maar voor mij niet en dat maakt het frustrerend.
Het zou zo maar eens kunnen zijn dat hij dat dat het hem juist helemaal niet duidelijk is, dat hij alleen maar weet wat hij niet wil. En het zou me verwonderen als een soort van functioneringsgesprek hoog op zijn verlanglijstje staat.
Ja,hij gedraagt zich even verre van sociaal. Maar door hem erop aan te spreken drijf je hem verder van je af. Zeker als dat aanspreken een ondertoon van "ik ben boos, maar wel verdrietig" heeft.
De verantwoordelijkheid voor zijn eigen post zou ik bij hem laten. Maar goed, ik voel ook zelden de aandrang om me door een berg wasgoed van een volwassen kind heen te ploegen.
Auwereel schreef op 24-03-2024 om 16:58:
[..]
Dat (functionerings)gesprek, dat zou ik wel willen, je bent het huis uit en hoe verhouden we ons nu tot elkaar. Wat wil je weten van ons en wat niet? Wil je geen contact voorlopig of minimaal? En simpeler: als we een mededeling hebben (toch weer post voor je op ons adres), hoe kunnen we dat doorgeven?
Deze relatie is niet te vergelijken met een zakelijke werkrelatie. Dit kan en moet je niet in beton willen gieten. Deze relatie zal steeds enigszins van vorm veranderen. Waarom is het voor jou zo moeilijk om even niet te weten hoe de relatie de komende maanden eruit gaat zien.
Als zoon wat langer op zichzelf woont zal het veranderen, als hij een vriendin krijgt zal het veranderen, als hij vader wordt en jij oma, als iemand ziek wordt...het leven is veranderlijk.
Als je deze vragen echt zou stellen dan is dat wel heel formeel en komt dat erg geforceerd over. Laat het spontaan gebeuren. Laat hem echt energetisch los en heb vertrouwen in hem (en in jezelf!, je hebt hem super ondersteund, juist daarom moet hij nu zijn eigen ondersteuning voelen). Vogels die je echt de vrijheid geeft, vliegen ook weer spontaan op hun eigen tijd terug.
Ik kan me van deze leeftijd herinneren dat je je inderdaad aan het los maken bent, dat je jezelf anders dan in de puberteit aan het leren kennen ben, je leven aan het vormgeven bent. En dat je ouders als vangnet op meer afstand voelen.
Post: 'appje, 'ik heb wat post gekregen, ...(dochter) of ik gooien dat straks wel even in je bus, lekker genieten van je eigen stek', zoen.
Komt echt goed, luister naar je dochter.
Nou wat vervelend Auwereel! Lijkt me heel ingewikkeld. Zelf heb ik (nog) niet die ervaring want mijn kinderen zijn jonger.
Vanuit mezelf weet ik nog wel dat begin 20 de leeftijd was waarop ik mijn ouders handel en wandel ook wel onder een vergrootglas kon leggen. Erge focus op wat ze allemaal niet goed hadden gedaan, niet veel relativering. Niet fraai natuurlijk, hoewel ik dit zelf niet zo met hen besprak. Voor mij veranderde dit toen ik zelf moeder werd en leerde dat het soms best lastig is om voor kinderen te zorgen en dat ik ook maar wat deed met de beste intenties (nog steeds trouwens).
In jouw zoons geval zou ik ook denken dat het wel weer overwaait als hij wat meer z'n plek als zelfstandige volwassene heeft gevonden. Maar dat maakt het natuurlijk voor jou nu niet leuker.
Opvoeden is balanceren en dat zie ik ook in de antwoorden van dit draadje. Er zijn verschillende opvattingen! De éên raadt aan om beter om te rijden, de ander zegt dat als er post is je dat je wel even kan apoen dat je het bij hem in de bus gaat gooien gooien.
Misschien is het voor jongvolwassenen (voor het losmaakproces) soms wel nodig om ouders onder een vergrootglas te leggen.
Ik vind het jammer zoals het gelopen is. De signalen die mijn zoon gaf waren zo wisselend dat ik het niet heb zien aankomen. Ik denk dat we allebei wel een cursus communicatie zouden hebben kunnen gebruiken...
Met 25 jaar is het opvoeden wat mij betreft wel klaar.
Herfstappeltaart schreef op 27-03-2024 om 07:49:
Met 25 jaar is het opvoeden wat mij betreft wel klaar.
Ben ik met je eens maar dat is makkelijker als een kind niet meer thuis woont. Bij thuis wonen zijn er altijd huisregels en dat zal vaak op een kind toch overkomen als opvoeden.
Auwereel schreef op 21-03-2024 om 21:36:
[..]
Tja, hij had zelf het ook over een wasmachine aanschaffen, stond op zijn to-do list. En ik had geen moeite met was voor hem doen, maar wel met stiekem de was neergooien en schone was ophalen op een moment dat er niemand thuis is, zonder enig bedankje of appje. Ik vind dat ik daar wel wat van mag zeggen, ook nu hij volwassen is. Als hij daarvan aan de kook raakt, is er denk ik meer loos.
1) Waarom ga je er van uit dat hij dat stiekem doet? Ik herken je je wens aan het vasthouden van een patroon dat voor jou werkt omdat je al jaren je gezin/huishouden zo runt, maar jongvolwassenen plannen hun acties anders. Ze kijken in hun kast en ziet dat de schone goed geslonken is; dan komen ze in actie geheel los van of hun moeder thuis is of niet. Jongvolwassenen zitten niet vol dubbele agenda’s. Ze denken eerder in trant van ‘ ik heb het nu nodig..’. Ik kan mij wel voorstellen dat je zoon gekwetst of geïrriteerd raakt bij de gedachte dat je hem van stiekem gedrag verdenkt.
Jongvolwassenen kunnen echt nog op een andere level leven. Hier twee jongvolwassenen waarvan eentje elders woont maar vaak nog een nacht hier vertoeft omdat dat reistechnisch gezien beter uit pakt. Maar beiden kunnen mij met een op een laatste moment vraag overvallen. Soms is dat mogelijk, soms niet. Maar het gaat er om dat hun denkwijze op sommige vlakken minder ver vooruitdenkend is dan die van mij. Ik geef hen die ruimte, zoals ik die vroeger mijzelf ook toegeëigend heb.
2) Maak je niet druk om de post; je fietst regelmatig langs zijn huis en als je met jezelf de afspraak maakt liggende post 1x per week in zijn brievenbus te stoppen, hoef je je er ook niet wakker van te liggen. Ook beter zonder appje dat je de post hebt gebracht waardoor hij zich weer geroepen voelt te moeten reageren en dit eerder ervaart als niet los laten / controle nastreven. Grote kans dat hij uit zichzelf je een appje stuurt met ‘dank je wel’.
Geef je zoon de tijd om, op zijn nieuwe stek, zijn leven een nieuwe wending te geven waarin hij zich thuis voelt. Dat vraagt wat geduld. Jullie hebben geen ruzie dus die contacten komen wel weer. Vaak als de uitwonende het gevoel heeft dat moeder hem respecteert.
Flanagan schreef op 27-03-2024 om 09:28:
[..]
1) Waarom ga je er van uit dat hij dat stiekem doet? Ik herken je je wens aan het vasthouden van een patroon dat voor jou werkt omdat je al jaren je gezin/huishouden zo runt, maar jongvolwassenen plannen hun acties anders. Ze kijken in hun kast en ziet dat de schone goed geslonken is; dan komen ze in actie geheel los van of hun moeder thuis is of niet. Jongvolwassenen zitten niet vol dubbele agenda’s. Ze denken eerder in trant van ‘ ik heb het nu nodig..’. Ik kan mij wel voorstellen dat je zoon gekwetst of geïrriteerd raakt bij de gedachte dat je hem van stiekem gedrag verdenkt.
Jongvolwassenen kunnen echt nog op een andere level leven.
Hij is 25, geen 16
Aangezien hij een eigen huis heeft zal hij ook een baan hebben waar hij zich ook niet als 16 jarige puber kan gedragen.
Chantal2022 schreef op 27-03-2024 om 10:47:
[..]
Hij is 25, geen 16
Aangezien hij een eigen huis heeft zal hij ook een baan hebben waar hij zich ook niet als 16 jarige puber kan gedragen.
De ene vindt het pubergedrag, de ander ziet het als uitvlieggedrag.
Op zijn werk is hij wrs socialer naar zijn collega’s en hij heeft ook goed contact met zijn zus; dus gevalletje uitvlieggedrag. Waait wel weer over.
Flanagan schreef op 27-03-2024 om 09:28:
[..]
1) Waarom ga je er van uit dat hij dat stiekem doet? Ik herken je je wens aan het vasthouden van een patroon dat voor jou werkt omdat je al jaren je gezin/huishouden zo runt, maar jongvolwassenen plannen hun acties anders. Ze kijken in hun kast en ziet dat de schone goed geslonken is; dan komen ze in actie geheel los van of hun moeder thuis is of niet. Jongvolwassenen zitten niet vol dubbele agenda’s. Ze denken eerder in trant van ‘ ik heb het nu nodig..’. Ik kan mij wel voorstellen dat je zoon gekwetst of geïrriteerd raakt bij de gedachte dat je hem van stiekem gedrag verdenkt.
Jongvolwassenen kunnen echt nog op een andere level leven. Hier twee jongvolwassenen waarvan eentje elders woont maar vaak nog een nacht hier vertoeft omdat dat reistechnisch gezien beter uit pakt. Maar beiden kunnen mij met een op een laatste moment vraag overvallen. Soms is dat mogelijk, soms niet. Maar het gaat er om dat hun denkwijze op sommige vlakken minder ver vooruitdenkend is dan die van mij. Ik geef hen die ruimte, zoals ik die vroeger mijzelf ook toegeëigend heb.
2) Maak je niet druk om de post; je fietst regelmatig langs zijn huis en als je met jezelf de afspraak maakt liggende post 1x per week in zijn brievenbus te stoppen, hoef je je er ook niet wakker van te liggen. Ook beter zonder appje dat je de post hebt gebracht waardoor hij zich weer geroepen voelt te moeten reageren en dit eerder ervaart als niet los laten / controle nastreven. Grote kans dat hij uit zichzelf je een appje stuurt met ‘dank je wel’.
Geef je zoon de tijd om, op zijn nieuwe stek, zijn leven een nieuwe wending te geven waarin hij zich thuis voelt. Dat vraagt wat geduld. Jullie hebben geen ruzie dus die contacten komen wel weer. Vaak als de uitwonende het gevoel heeft dat moeder hem respecteert.
Hij mocht prima de wasmachine gebruiken en weet ook hoe het moet, en dat had ik hem ook laten weten: je bent welkom om de was te doen. Alles gewoon neergooien en ervan uitgaan dat alles wel weer netjes in de kast terechtkomt, zonder enig bedankje of mededeling, vind ik niet kunnen. De enige actie die hij onderneemt, was: was neergooien. Daar raak ik nou geïrriteerd van! Ik zou het fijn vinden als hij mijn wensen in dat opzicht respecteert. Dat hij het feestje opeens cancelt nadat we vragen op welk tijdstip we welkom zijn, vind ik ook niet van respect tonen, hoe vol je dubbele agenda ook is. Daar kan je eerder mee komen.
Die post was een voorbeeld hoe er verschillend in dit draadje gereageerd wordt.
Wat ruzie betreft, de mededeling dat hij met rust gelaten wilde worden kwam zo fel in de app, vraag ik me dus af, hebben we ruzie omdat ik mijn grenzen aangegeven?
Auwereel schreef op 27-03-2024 om 13:17:
[..]
Hij mocht prima de wasmachine gebruiken en weet ook hoe het moet, en dat had ik hem ook laten weten: je bent welkom om de was te doen. Alles gewoon neergooien en ervan uitgaan dat alles wel weer netjes in de kast terechtkomt, zonder enig bedankje of mededeling, vind ik niet kunnen. De enige actie die hij onderneemt, was: was neergooien. Daar raak ik nou geïrriteerd van!
Heb je de was toen wel of niet gedaan?
De was neerplempen vind ik ook niet kunnen. Hij weet toch hoe dat ding werkt? Raar van hem. En onbeschoft.
Valeria schreef op 27-03-2024 om 14:45:
[..]
Heb je de was toen wel of niet gedaan?
De eerste keer wel, want toen kwam hij gewoon langs terwijl ik thuis was en kon hij de cavia's knuffelen terwijl de was draaide, en een beetje gesproken hoe het beviel, een eigen huis. Dus liet ik hem 2 weken later weten, als je met de was komt dan-en-dan zijn we thuis, laat even weten wanneer je komt. Geen bericht, wel opeens een grote was bij de wasmachine. Toen heb ik hem geappt, tijd voor een eigen wasmachine, dit ga ik niet wassen zonder vriendelijk verzoek of uitleg waarom je het zelf niet kan doen. Toen heeft hij een wasmachine en droger aangeschaft en de dag nadat die geleverd was, was de was bij ons weer verdwenen en kregen we een appje met de foto van de wasmachine & droger. Dus ik kreeg niet de indruk dat hij ermee zat, dat ik was-dienst weigerde, maar waarom hij verder niets van zich liet horen, is me niet duidelijk. En ik had echt het idee dat hij ons aan het ontlopen was.
Een was draaien en erbij blijven tot die klaar is - dat duurt wel langer dan even de cavia's knuffelen en een praatje met je moeder, Bij mijn machine wel tenminste 
Ik denk (...ik vul in) dat hij geen zijn had in een langer onderhoud. De was dumpen zonder briefje is niet aardig (al snapte je best wat de bedoeling was) maar was brengen terwijl jullie thuis waren (en dus verwachten dat hij een tijdje blijft - wassen & drogen) daar had hij geen zin/tijd voor.
Dat appje 'tijd voor een eigen wasmachine' viel wellicht niet in goede aarde.(Het is trouwens mooi dat hij a la minute geld beschikbaar heeft om meteen beide apparaten aan te schaffen).
Zijn foto van de wasdroog-apparaten - zat geen tekst bij?
Nou ja, terugkijkend is er van alles wat net een beetje anders had gekund. Zo gaat dat in het leven. Jullie zullen allebei even moeten betijen. En dan op een dag voorzichtig lachen om hoe het is gegaan. Sterkte ermee!
En de communicatie verloopt via de app ?