Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Cala schreef op 23-03-2024 om 22:25:
[..]
Ahh het klonk alsof het op een feestje plaats vond, maar dat is mijn invulling/associatie bij het woord toespraak denk ik! Het past wellicht bij wie jij bent als persoon, net zoals de schoonzus van Wilmamaa, maar staat ver af hoe ik dingen aanpak (als ik dingen fout doe heb ik het op dat moment over en als het gesprek er naar is prima om op terug te komen, maar niet in een toespraak) en ik krijg dan ook het gevoel wat Eleanor heeft, alsof er bevestiging moet komen, maar ik heb zelf dus een aversie daartegen. Duidelijk dat onze communicatie stylen en behoeften heel anders zijn, dus ik zal me er hier verder niet meer mee bemoeien
O op die manier, nee hoor, dit was bij het overhandigen van kadootje in gezinsverband.
Lizzyliz schreef op 23-03-2024 om 22:18:
Ben je nog helemaal niet in zijn nieuwe huis geweest? Ook niet toen het nog niet af was?
Jawel, af en toe geholpen toen er nog vanalles moest gebeuren, maar niet sinds het "af" is.
Enigszins herkenbaar. Al dacht ik eerlijk gezegd op een gegeven moment: Ik heb mijn best gedaan, zoek het dan ook maar even zelf uit¨ En het kwam na een paar maanden weer goed zonder dat daar verder erg veel woorden aan zijn vuilgemaakt.
Zie het als een verlaten puberale oprisping van een jonge man, die te lang onder moeders vleugels heeft moeten schuilen. Als ie 15 was zou je hem voor dit onhebbelijke gedrag kunnen berispen. De tijd van opvoeden is voorbij. Beste is nu het laten betijen, geen verwijten maken om de drempel voor een terugkeer zo laag mogelijk te houden.
Je klinkt als een (iets te) liefhebbende ouder. Dat kan een jongvolwassene met vrijheidsdrang benauwen. Het is nogal wat om tot je 25e in het ouderlijk huis te moeten wonen. Dit is ook het moment waarop sommigejongeren vaak met een hyperkritische blik naar hun ouders kijken, relativeringsvermogen komt een paar jaar later pas.
Probeer je er voorlopig bij neer te leggen en het van je af te zetten. Focus je op je eigen leven in het vertrouwen dat het wel weer goed zal komen.
Geef hem en jezelf de tijd en de ruimte om tot een verhouding tussen twee gelijkwaardige volwassenen met elk een eigen leven te komen.
Cala schreef op 23-03-2024 om 22:25:
[..]
Ahh het klonk alsof het op een feestje plaats vond, maar dat is mijn invulling/associatie bij het woord toespraak denk ik! Het past wellicht bij wie jij bent als persoon, net zoals de schoonzus van Wilmamaa, maar staat ver af hoe ik dingen aanpak (als ik dingen fout doe heb ik het op dat moment over en als het gesprek er naar is prima om op terug te komen, maar niet in een toespraak) en ik krijg dan ook het gevoel wat Eleanor heeft, alsof er bevestiging moet komen, maar ik heb zelf dus een aversie daartegen. Duidelijk dat onze communicatie stylen en behoeften heel anders zijn, dus ik zal me er hier verder niet meer mee bemoeien
Datzelfde geldt voor mij. Ik zal hier niet langer mee schrijven.
Ik bekijk het met een andere bril. Ik ben zelf een kind dat de keuze maakte het contact te verbreken. Sommige reacties die hier gegeven worden triggeren mij dan ook enorm.
En hoewel ik zeker niet beweer dat het hier om eenzelfde situatie gaat, ik ga er namelijk even van uit dat deze moeder/ouders hun kind wel een veilige thuishaven hebben geboden en dat deze zoon mogelijk op termijn wel weer thuis komt, werken reacties die uit gaan van enkel goede bedoelingen ouders en onacceptabel gedrag kind voor mij als een rode doek op een stier. De vanzelfsprekendheid die sommigen uiten dat ouders het bij het juiste eind hebben klopt niet.
Ik trek me dus terug bij deze. In mijn eigen belang, maar ook omdat ik daardoor niets toevoegen kan voor deze TO.
Cala schreef op 23-03-2024 om 22:25:
[..]
Ahh het klonk alsof het op een feestje plaats vond, maar dat is mijn invulling/associatie bij het woord toespraak denk ik! Het past wellicht bij wie jij bent als persoon, net zoals de schoonzus van Wilmamaa, maar staat ver af hoe ik dingen aanpak (als ik dingen fout doe heb ik het op dat moment over en als het gesprek er naar is prima om op terug te komen, maar niet in een toespraak) en ik krijg dan ook het gevoel wat Eleanor heeft, alsof er bevestiging moet komen, maar ik heb zelf dus een aversie daartegen. Duidelijk dat onze communicatie stylen en behoeften heel anders zijn, dus ik zal me er hier verder niet meer mee bemoeien
Het een sluit het ander niet uit natuurlijk. Ik heb regelmatig een soort functioneringsgesprek met mijn kinderen. Want ik weet heel goed dat ik niet onfeilbaar ben. Wij spreken de kinderen ook aan op zaken die wij graag anders zien, dus waarom zouden zij dat niet bij ons kunnen/mogen? En daar is niets dramatisch aan hoor. Gewoon hoe je als (inmiddels) volwassenen in 1 huis met elkaar omgaat. Doe je toch ook op je werk? Maar het initiatief komt wel bij mij vandaan. Omdat ik heel erg allergisch ben voor een moeder die vindt dat ze het allemaal prima doet, maar ondertussen… Ik wil dus graag van onze kinderen horen wat zij van mij nodig hebben, waar ze vinden dat ik de mist in ga/ging en of ik het wel goed doe als hun moeder. Dus ja, ook een soort van bevestiging. Maar zou dat een probleem moeten zijn? Het is zeker geen vissen naar complimentjes, het is oprecht willen weten wat ik beter kan doen.
Auwereel, ik herken het hoor. Toen zoon met zijn vriendin ging samenwonen kwam het contact ook voornamelijk van onze kant. Zelfs om de was moesten we vragen, anders kregen we eens in de 3 weken een berg waar we niet meer doorheen kwamen. Ik denk echt dat het wel weer bij trekt, dat hij zich onhandig tegen jullie afzet. Op je handen zitten, op je tong bijten en wachten tot hij weer contact zoekt. En daarnaast dus hem via de gezinsapp op de hoogte houden, zoals ik al schreef.
Sterkte, het voelt inderdaad alsof je bent afgedankt, maar dat is vast niet zijn bedoeling.
Ik weet dat Euphoria hier niet meer meeleest. Maar ik wil nog wel even kwijt dat ik niet vind dat er in dit draadje reacties geplaatst werden ..."die uit gaan van enkel goede bedoelingen ouders en onacceptabel gedrag kind (....). De vanzelfsprekendheid die sommigen uiten dat ouders het bij het juiste eind hebben klopt niet." (Zoals Euphoria schreef). Ik snap wel dat ze gezien haar jeugd geprikkeld werd, maar ik denk dat niemand die in dit draadje meeschrijft zo denkt.
Veel (niet alle inderdaad) ouders staan best open voor kritiek. Het probleem zit hem vooral in kinderen die het contact verbreken/sterk verminderen zonder aan te geven waarom. Zoals nu, in het geval van Auwereel.
En misschien is het wel zo dat deze kinderen zelf hun kritiek wel geuit hebben, of denken geuit te hebben. Maar dat de ouders dit niet hoorden, niet begrepen of niet herkenden. Of het wel aanhoorden, maar niet serieus namen en wegwuifden, zoals w.s. bij Euphoria.
Ik denk dat er hoe dan ook veel verdriet en onbegrip zit. Bij de ouders en bij de volwassen kinderen. Dat is heel treurig.
Mijn advies: neem wat je dochter zegt ter harte: Ik herhaal haar woorden.
Je zit er teveel bovenop, laat hem los. Stop met verwijten maken en hem een schuldgevoel geven; die klacht dat hij de beloofde housewarmingsparty afzegde had je niet hoeven geven (was dit een prive yogales? anders had je toch gewoon kunnen gaan). Vraag niet aan zoon waarom hij geen contact meer wil.
Je vult in dat hij geen contact (nooit) meer wil, en drijft het daardoor op de spits.
Vraag voorbeelden aan je dochter m.b.t. 'er teveel bovenop zitten'.
Mijn moeder zat er soms teveel bovenop. Dat was heel onprettig. Ik zit er zelf ook bovenop. (En dat is ook heel fijn voor kinderen) Maar bij tijd en wijle net als jou 'teveel er bovenop'. Gelukkig heb ik een slimme heldere dochter die heel goed kan reflecteren. Die heb jij ook, doe je voordeel ermee.
kenfan schreef op 24-03-2024 om 10:12:
Enigszins herkenbaar. Al dacht ik eerlijk gezegd op een gegeven moment: Ik heb mijn best gedaan, zoek het dan ook maar even zelf uit¨ En het kwam na een paar maanden weer goed zonder dat daar verder erg veel woorden aan zijn vuilgemaakt.
Zie het als een verlaten puberale oprisping van een jonge man, die te lang onder moeders vleugels heeft moeten schuilen. Als ie 15 was zou je hem voor dit onhebbelijke gedrag kunnen berispen. De tijd van opvoeden is voorbij. Beste is nu het laten betijen, geen verwijten maken om de drempel voor een terugkeer zo laag mogelijk te houden.
Je klinkt als een (iets te) liefhebbende ouder. Dat kan een jongvolwassene met vrijheidsdrang benauwen. Het is nogal wat om tot je 25e in het ouderlijk huis te moeten wonen. Dit is ook het moment waarop sommigejongeren vaak met een hyperkritische blik naar hun ouders kijken, relativeringsvermogen komt een paar jaar later pas.
Probeer je er voorlopig bij neer te leggen en het van je af te zetten. Focus je op je eigen leven in het vertrouwen dat het wel weer goed zal komen.
Geef hem en jezelf de tijd en de ruimte om tot een verhouding tussen twee gelijkwaardige volwassenen met elk een eigen leven te komen.
Bij het lezen van dit topic gingen mijn gedachten ook deze kant op.
Ik denk dat het op die leeftijd gewoon niet fijn meer is om nog thuis te wonen en nog nooit zelfstandig gewoond te hebben. Hoe goed de afspraken ook zijn hoe makkelijk je ouders ook zijn je moet toch met elkaar rekening houden.
Je zoon schreef ook in de app ik wil zelf mijn leven vormgeven. Zou best eens kunnen dat hij zich geremd heeft gevoeld in zijn ontwikkeling en nu de schade wil inhalen. Je doet nu eenmaal niet alles wat je werkelijk zou willen als je onder het dak van je ouders woont. De nabijheid van je ouders kan dan ook gewoon te veel en te benauwend zijn.
Ik begrijp ook dat dat voor ouders verdrietig en pijnlijk is. Je kunt eigenlijk zelf niet zo veel doen het is gewoon een klote situatie. Ik hoop dat tijd en ruimte voor jullie gaat werken zodat er over een tijdje weer volwassen contact mogelijk is.
Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk dat ik het huis nu alleen voor ons tweeën hebben (en een stel cavia's) we kunnen nu fijn ons gang gaan zonder rekening te houden met de kinderen. Daar is niets mis mee! Maar ik zou wel graag minimaal contact willen hebben. En als ik een afspraak heb, dat die niet op het laatste moment wordt afgezegd. Dat ben ik niet meer gewend, ik ga mijn eigen gang, maar maak uiteraard plaats in mijn agenda als ik uitgenodigd word. Het zou niet in mij opkomen om zonder opgaaf van reden opeens een afspraak te cancelen. Is daar wat van zeggen "er bovenop zitten"?
Die yogales had ik afgezegd en die wordt gelijk opgevuld door de volgende op de wachtlijst. Die was vergeven.
Wilmamaa schreef op 24-03-2024 om 13:30:
Ik weet dat Euphoria hier niet meer meeleest. Maar ik wil nog wel even kwijt dat ik niet vind dat er in dit draadje reacties geplaatst werden ..."die uit gaan van enkel goede bedoelingen ouders en onacceptabel gedrag kind (....). De vanzelfsprekendheid die sommigen uiten dat ouders het bij het juiste eind hebben klopt niet." (Zoals Euphoria schreef). Ik snap wel dat ze gezien haar jeugd geprikkeld werd, maar ik denk dat niemand die in dit draadje meeschrijft zo denkt.
Veel (niet alle inderdaad) ouders staan best open voor kritiek. Het probleem zit hem vooral in kinderen die het contact verbreken/sterk verminderen zonder aan te geven waarom. Zoals nu, in het geval van Auwereel.
En misschien is het wel zo dat deze kinderen zelf hun kritiek wel geuit hebben, of denken geuit te hebben. Maar dat de ouders dit niet hoorden, niet begrepen of niet herkenden. Of het wel aanhoorden, maar niet serieus namen en wegwuifden, zoals w.s. bij Euphoria.
Ik denk dat er hoe dan ook veel verdriet en onbegrip zit. Bij de ouders en bij de volwassen kinderen. Dat is heel treurig.
Dit verwoordt het voor mijn goed. Voor mijn zoon zal het wel heel duidelijk zijn wat er loos is, maar voor mij niet en dat maakt het frustrerend.
Jonagold schreef op 24-03-2024 om 12:33:
[..]
Het een sluit het ander niet uit natuurlijk. Ik heb regelmatig een soort functioneringsgesprek met mijn kinderen. Want ik weet heel goed dat ik niet onfeilbaar ben. Wij spreken de kinderen ook aan op zaken die wij graag anders zien, dus waarom zouden zij dat niet bij ons kunnen/mogen? En daar is niets dramatisch aan hoor. Gewoon hoe je als (inmiddels) volwassenen in 1 huis met elkaar omgaat. Doe je toch ook op je werk? Maar het initiatief komt wel bij mij vandaan. Omdat ik heel erg allergisch ben voor een moeder die vindt dat ze het allemaal prima doet, maar ondertussen… Ik wil dus graag van onze kinderen horen wat zij van mij nodig hebben, waar ze vinden dat ik de mist in ga/ging en of ik het wel goed doe als hun moeder. Dus ja, ook een soort van bevestiging. Maar zou dat een probleem moeten zijn? Het is zeker geen vissen naar complimentjes, het is oprecht willen weten wat ik beter kan doen.
Auwereel, ik herken het hoor. Toen zoon met zijn vriendin ging samenwonen kwam het contact ook voornamelijk van onze kant. Zelfs om de was moesten we vragen, anders kregen we eens in de 3 weken een berg waar we niet meer doorheen kwamen. Ik denk echt dat het wel weer bij trekt, dat hij zich onhandig tegen jullie afzet. Op je handen zitten, op je tong bijten en wachten tot hij weer contact zoekt. En daarnaast dus hem via de gezinsapp op de hoogte houden, zoals ik al schreef.
Sterkte, het voelt inderdaad alsof je bent afgedankt, maar dat is vast niet zijn bedoeling.
Dat (functionerings)gesprek, dat zou ik wel willen, je bent het huis uit en hoe verhouden we ons nu tot elkaar. Wat wil je weten van ons en wat niet? Wil je geen contact voorlopig of minimaal? En simpeler: als we een mededeling hebben (toch weer post voor je op ons adres), hoe kunnen we dat doorgeven?
Auwereel schreef op 24-03-2024 om 16:52:
Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk dat ik het huis nu alleen voor ons tweeën hebben (en een stel cavia's) we kunnen nu fijn ons gang gaan zonder rekening te houden met de kinderen. Daar is niets mis mee! Maar ik zou wel graag minimaal contact willen hebben. En als ik een afspraak heb, dat die niet op het laatste moment wordt afgezegd. Dat ben ik niet meer gewend, ik ga mijn eigen gang, maar maak uiteraard plaats in mijn agenda als ik uitgenodigd word. Het zou niet in mij opkomen om zonder opgaaf van reden opeens een afspraak te cancelen. Is daar wat van zeggen "er bovenop zitten"?
Die yogales had ik afgezegd en die wordt gelijk opgevuld door de volgende op de wachtlijst. Die was vergeven.
Ik vind het heel normaal dat je daar wat van zegt. Het is gewoon ook jouw tijd en daar kan hij ook niet zomaar vrijelijk over beschikken. Nou ja, ik heb er wel genoeg over gezegd denk ik. Ik wens je sterkte met de hele situatie en hoop voor je dat het op den duur in orde komt.
🍀
Herfstappeltaart schreef op 24-03-2024 om 18:13:
[..]
Ik vind het heel normaal dat je daar wat van zegt. Het is gewoon ook jouw tijd en daar kan hij ook niet zomaar vrijelijk over beschikken. Nou ja, ik heb er wel genoeg over gezegd denk ik. Ik wens je sterkte met de hele situatie en hoop voor je dat het op den duur in orde komt.
🍀
Ben het helemaal met jou eens!
Als zoon er zo ontzettend klaar mee was dat ouders zich met zijn leven bemoeiden, dan had ie ook een andere oplossing voor zijn was geregeld, desnoods een paar maanden op (geleende) klapstoelen gezeten, maar wél geld voor een wasmachine.
Herfstappeltaart schreef op 24-03-2024 om 18:13:
[..]
Ik vind het heel normaal dat je daar wat van zegt. Het is gewoon ook jouw tijd en daar kan hij ook niet zomaar vrijelijk over beschikken. Nou ja, ik heb er wel genoeg over gezegd denk ik. Ik wens je sterkte met de hele situatie en hoop voor je dat het op den duur in orde komt.
🍀
Eens, als er wat achter zit, moet zoon dat zeggen en als dat niet zo is, is het niet bepaald sociaal gedrag, waarop je hem prima kunt aanspreken.
Herfstappeltaart schreef op 24-03-2024 om 18:13:
[..]
Ik vind het heel normaal dat je daar wat van zegt. Het is gewoon ook jouw tijd en daar kan hij ook niet zomaar vrijelijk over beschikken. Nou ja, ik heb er wel genoeg over gezegd denk ik. Ik wens je sterkte met de hele situatie en hoop voor je dat het op den duur in orde komt.
🍀
Ik hoop ook dat het allemaal weer rechttrekt