Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Euphoria schreef op 22-03-2024 om 07:13:
[..]
Met dit soort oneliners kan ik helemaal niets!
Ik realiseerde mij juist pas toen ik zelf moeder werd hoe verschrikkelijk ziek mijn eigen jeugd is geweest.
Wat daarvoor een veelvuldig en actief contact was resulteerde in een, voor mijn ouders onverwacht, breuk met hen.
Dit is mede de reden waarom ik uit ervaring weet dat ouders vaak niet (willen) zien dat contact met hun kind niet optimaal is en dat ze zelf het ouderschap hebben verprutst.
Een kind verbreekt het contact met ouders niet zonder reden.
Een kind is in eerste instantie loyaal naar ouders. Sommige ouders verdienen deze loyaliteit niet. Het feit dat iemand vader of moeder is maakt hem of haar geen heilige.
Oei, dit vind ik wel erg zwart-wit. Ik vind het echt vervelend voor je dat jouw jeugd niet goed is geweest. Maar hoewel elke ouder wel ergens steken laat vallen, doen de meeste (helaas niet alle) ouders echt hun best om het goed te doen.
En ja, soms zijn er verkeerde patronen in de band tussen ouder en kind en die kunnen grote gevolgen hebben. Jouw verhaal ken ik niet, maar het verhaal van mijn eigen familie ken ik wel. En daar zijn van generatie op generatie zeker dingen verkeerd gegaan die langer doorwerken en waar ikzelf ook de gevolgen van heb gemerkt. Maar dat maakt niet dat zij het ouderschap hebben verprutst, ook zij droegen een rugzak mee. En het heeft me flink wat tijd gekost om dat in te zien.
Euphoria schreef op 22-03-2024 om 07:13:
[..]
Met dit soort oneliners kan ik helemaal niets!
Ik realiseerde mij juist pas toen ik zelf moeder werd hoe verschrikkelijk ziek mijn eigen jeugd is geweest.
Wat daarvoor een veelvuldig en actief contact was resulteerde in een, voor mijn ouders onverwacht, breuk met hen.
Dit is mede de reden waarom ik uit ervaring weet dat ouders vaak niet (willen) zien dat contact met hun kind niet optimaal is en dat ze zelf het ouderschap hebben verprutst.
Een kind verbreekt het contact met ouders niet zonder reden.
Een kind is in eerste instantie loyaal naar ouders. Sommige ouders verdienen deze loyaliteit niet. Het feit dat iemand vader of moeder is maakt hem of haar geen heilige.
Dit maakt me weer heel onzeker. Heb ik het goede contact verzonnen, en dacht ik dat ik ruimte gaf terwijl hij het ervoer als in de nek hijgen?
Mijn kinderen kwamen wel eens thuis over hoe het toeging bij vrienden thuis en dat ze blij waren dat het bij ons anders toeging en dat ze dat fijn vonden. Dat gezegd hebbende, toen zoon 18 werd, heb ik een verjaardagstoespraakje gehouden waarin ik ook mijn verontschuldigingen heb aangeboden van wat ik fout jad gedaan in de opvoeding. Misschien had ik daaraan refereren toen kinderen het huis uitgingen
Auwereel schreef op 22-03-2024 om 07:46:
[..]
Dit maakt me weer heel onzeker. Heb ik het goede contact verzonnen, en dacht ik dat ik ruimte gaf terwijl hij het ervoer als in de nek hijgen?
Mijn kinderen kwamen wel eens thuis over hoe het toeging bij vrienden thuis en dat ze blij waren dat het bij ons anders toeging en dat ze dat fijn vonden. Dat gezegd hebbende, toen zoon 18 werd, heb ik een verjaardagstoespraakje gehouden waarin ik ook mijn verontschuldigingen heb aangeboden van wat ik fout jad gedaan in de opvoeding. Misschien had ik daaraan refereren toen kinderen het huis uitgingen
Auwereel kom op joh....Je hoeft je echt niet in allerlei bochten te wringen hoor. Nogmaals: ik vind de manier waarop je zoon jou/jullie behandelt geen stijl en het minste wat hij kan doen is je groeten als hij je tegenkomt en jou een goed gesprek gunnen. Daarin kan hij op een normale manier aangeven wat hem dwars zit en kunnen jullie eventueel afspraken maken over hoe hij het contact graag ziet. En dàt kun je dan respecteren.
Fouten in de opvoeding maakt iedereen. Helaas is er geen draaiboek voor en ook de wisselwerking tussen verschillende persoonlijkheden speelt een rol. Op echte verwaarlozing/mishandeling na vind ik de selectieve verontwaardiging (alleen richting ouders) wel eens een beetje overdreven. Ook de kinderen spelen hierin een rol.
Auwereel schreef op 22-03-2024 om 07:46:
[..]
Dit maakt me weer heel onzeker. Heb ik het goede contact verzonnen, en dacht ik dat ik ruimte gaf terwijl hij het ervoer als in de nek hijgen?
Mijn kinderen kwamen wel eens thuis over hoe het toeging bij vrienden thuis en dat ze blij waren dat het bij ons anders toeging en dat ze dat fijn vonden. Dat gezegd hebbende, toen zoon 18 werd, heb ik een verjaardagstoespraakje gehouden waarin ik ook mijn verontschuldigingen heb aangeboden van wat ik fout jad gedaan in de opvoeding. Misschien had ik daaraan refereren toen kinderen het huis uitgingen
Ik snap dat je hier onzeker van wordt, maar ik denk dat dat echt niet nodig is. Het klinkt alsof je kinderen een goede basis hebben gehad. En dat je zoon zich nu (op een onhandig lompe manier) losmaakt.
Is er binnenkort nog een verjaardag of een andere gelegenheid die jullie altijd vieren als gezin? Ik weet nog dat ik het destijds lastig vond om op een zondagmiddag "op visite" te gaan bij mijn ouders, want dan "moest ik praten". Toen ik nog bij mijn ouders woonde kon ik me makkelijk terugtrekken op mijn slaapkamer en een boek gaan lezen of keken we 's avonds tv. Maar eenmaal op mezelf wonend was die slaapkamer vergeven aan een ander en zaten we tijdens een bezoek met een kopje thee aan de keukentafel. Dat ervaarde ik toch als heel anders. Ik had er dan weer minder moeite mee als er ook anderen bij waren, zoals bij een verjaardag of als we iets buitenshuis gingen doen.
Malibu2 schreef op 22-03-2024 om 07:38:
[..]
Oei, dit vind ik wel erg zwart-wit. Ik vind het echt vervelend voor je dat jouw jeugd niet goed is geweest. Maar hoewel elke ouder wel ergens steken laat vallen, doen de meeste (helaas niet alle) ouders echt hun best om het goed te doen.
En ja, soms zijn er verkeerde patronen in de band tussen ouder en kind en die kunnen grote gevolgen hebben. Jouw verhaal ken ik niet, maar het verhaal van mijn eigen familie ken ik wel. En daar zijn van generatie op generatie zeker dingen verkeerd gegaan die langer doorwerken en waar ikzelf ook de gevolgen van heb gemerkt. Maar dat maakt niet dat zij het ouderschap hebben verprutst, ook zij droegen een rugzak mee. En het heeft me flink wat tijd gekost om dat in te zien.
Het is niet zwart wit. Dit dilemma kent juist heel veel grijstinten.
En mijn verhaal belicht een verhaal vanuit de kant van een kind.
Ik schrijf niet dat het voor zoon net zo zal zijn. Ik schrijf wel dat het voor zoon zo zou kunnen zijn en dat een verhaal van een kind afdoen als zijnde dat ouders alles voor hun kind doen en een kind dat niet kan waarderen niet ok is.
In mijn ervaring redeneren veel mensen vanuit ouders. Refereren aan hun eigen opvoeding en dat het dus wel los zal lopen. Maar nee……de benaming vader of moeder maakt niet dat je zondermeer vrijuit mag gaan.
Maar goed, dit is mijn insteek. Het is niet mijn bedoeling TO extra onzeker te maken. Ik wilde enkel graag aandacht voor de vaak onderbelichte kant van kinderen.
25 jaar is in mijn beleving oud om het huis uit te gaan. Ik woonde zelf op die leeftijd al 7 jaar op mezelf. Ik denk dat hij misschien wel wat in te halen heeft wat betreft losmaken en zelfstandigheid. Het klinkt of hij een beetje zoekende is hierin, het is een beetje teveel of te weinig, nog niet zo uitgebalanceerd. Wel verwachten dat je moeder je was doet en dan zo’n app sturen om het contact te verbreken. Hij heeft denk ik gewoon nog geen nieuwe manier gevonden om met jullie als ouders om te gaan. Hij vraagt om met rust gelaten te worden. Dat zou ik dan maar doen. Hopelijk komt het wel goed als hij meer gewend is.
Hoi Auwereel. Het voelt gewoon heel ongemakkelijk, je voelt je afgedankt en voorbij. (En als wij beestjes waren -wat we volgens het biologieboek ook zijn- is dat een waarheid want het jong is zelfstandig geworden, doel bereikt!).
Toen 18 jaar geleden onze oudste vertrok, heb ik hard liggen huilen: dit hoofdstuk van ons gezinsboek was uit. Zonder grote ruzies, wél met veel behoefte aan eigen ruimte. Ik zou hem weinig meer zien want hij ging een uur verderop wonen en daar een nieuw leven beginnen. Zo ging het ook. Hij belde alleen bij noodgevallen (vliegende buikgriep, een zwaar drooggekookt pannetje) en zelfs dat zou anno nu niet meer zo zijn, nu helpt Google je uit de problemen maar in die jaren hadden mensen nog geen smartphone op zak). En écht veranderd is het niet, vrienden (de zelf gekozen familie) zijn - zeker in mijn beleving!- voor hem belangrijker in de agenda dan biologische familie.
Ouders beleven de band met (volwassen geworden) kinderen nogal eens anders dan andersom. Voor (jong)volwassen kinderen zijn ouders mensen langs de zijlijn, die pas écht weer worden opgemerkt bij ingrijpende gebeurtenissen; ze zijn vanzelfsprekendheden.
En klassieke tradities van vaste bezoekjes en geregeld bellen bestaan lang niet overal meer als (soms wat beklemmend) houvast. 'Hoe het hoort' - daarover denkt ieder anders. Vroeger is voorbij.
Het lijkt me voor jou Auwereel extra lastig omdat hij zo vlakbij woont, zelfs op de route naar je werk. Zonder gekheid, ik zou echt een andere weg kiezen. Al is het maar omdat je dan ook fysiek de gewenste ruimte geeft, aan hem, en aan jezelf.
Opvoeden gaat nóóít zonder butsen en deuken, geen enkele ouder ontkomt eraan. Wees genadig voor jezelf, je hebt het goed gedaan. Je zoon is volwassen, na een nare en spannende tijd gezond, hij werkt, hij heeft vrienden.
En de smartphone is zegen en vloek tegelijk. Met het tonen of iemand online is en hoe laat, met de blauwe vinkjes. Appen - hoe aardig bedoeld ook- kan ook claimerig overkomen. Gewoon niet doen. Als je wat wilt, stuur een luchtig kaartje.
Veel wijsheid en geduld! En een dikke knuffel van mij (Tonny/Wilgenkatje)
Auwereel schreef op 22-03-2024 om 07:46:
[..]
Dit maakt me weer heel onzeker. Heb ik het goede contact verzonnen, en dacht ik dat ik ruimte gaf terwijl hij het ervoer als in de nek hijgen?
Mijn kinderen kwamen wel eens thuis over hoe het toeging bij vrienden thuis en dat ze blij waren dat het bij ons anders toeging en dat ze dat fijn vonden. Dat gezegd hebbende, toen zoon 18 werd, heb ik een verjaardagstoespraakje gehouden waarin ik ook mijn verontschuldigingen heb aangeboden van wat ik fout jad gedaan in de opvoeding. Misschien had ik daaraan refereren toen kinderen het huis uitgingen
Wij waren er niet bij dus kunnen natuurlijk niet zeggen of jij alles wel of niet goed hebt gedaan. Wat ik wel weet is dat je als ouder altijd wel een paar fouten zult maken, niemand is perfect. Het heeft geen zin om daar nu enorm over te gaan piekeren.
Het belangrijkste is denk ik dat je nu niet over de grenzen van je zoon heen gaat. Dus als hij aangeeft even behoefte te hebben aan geen contact laat dan is het beste om dat te respecteren. Zoek even een maand geen contact.
Heb je een gezinsapp gebruik die dan de komende maand zoals je altijd al deed. Doen jullie normaal altijd paasontbijt dan stuur je de dag ervoor in de groepsapp een berichtje dat jullie een paasontbijt doen zoals altijd en dat iedereen welkom is. Doe je dat normaal niet, doe dat dan ook nu niet.
Over een maand stuur je dan een berichtje met een leuk spontaan idee voor die dag of de volgende dag. Kans is dan weliswaar groot dat hij al iets anders heeft, maar dan voelt hij het waarschijnlijk ook minder als een verplichting. En dan zie je wel als hij reageert jammer ik kan niet dan weet je dat er een opening is. Stuur dit soort uitnodigingen gewoon ik de groepsapp en laat je man dan ook in de app reageren dat hij mee gaat/het een leuk idee vind etc. Natuurlijk ga je niet elke week iets nieuws bedenken. Gewoon af en toe.
Ik denk dat hij als hij eenmaal gewend is aan zijn nieuwe leven wel weer komt.
Malibu2 schreef op 22-03-2024 om 08:11:
[..]
Is er binnenkort nog een verjaardag of een andere gelegenheid die jullie altijd vieren als gezin? Ik weet nog dat ik het destijds lastig vond om op een zondagmiddag "op visite" te gaan bij mijn ouders, want dan "moest ik praten".
Goed punt dit. Bij mijn moeder is de regel dat iedereen op bepaalde dag van de week mag komen eten. Dat vind ik altijd fijn want dan zie ik mijn broers en Neefjes/nichtje ook. Maar voelt niet als een verplichting.
De zondagkoffie bij schoonouders voelt toch andera.
Ik heb ook nooit verplichtingen opgelegd. Eerste kerstdag, tweede kerstdag of 3 januari, we kiezen wat iedereen het beste uitkomt. Opzitten en pootjes geven op hoogtijdagen hoeft van mij echt niet!
In mijn opvoeding (en bij studentenbegeleiding!) gold/geldt: er zijn bepaalde regels waar je je aan houdt en dan hoor je me niet. Wijk je van de regel af, dan is dat geen probleem als je dat tijdig meldt met een "goed" verhaal. En wat tijdig is, hangt van de activiteit en het verhaal af. "Mam, opeens blijkt er niemand te koken in mijn woongroep en ik kom net thuis en het is al zo laat", 10 minuten voordat het eten wordt opgediend, geen probleem, je bent welkom. Uitnodiging voor een feestje geven en dan al een paar keer de vraag gekregen hebben "Hoe laat zijn we welkom" en dan een dag van te voren zeggen "komt niet uit, gaat niet door", zonder reden, vind ik niet tijdig en geen goed verhaal, dan ben ik boos, en begin me ook zorgen te maken. Ga je ook zo met anderen om, op je werk, met vrienden?
Iedereen dank voor de wijze woorden wat helpt om te relativeren.
@Tjilp, gelukkig is het niet mijn werkroute, maar "naar de stad fietsen"-route. 2x per week heb ik die route (heen en weer terug) maar vanwege werkzaamheden is voor 1 activiteit het wel een omweg, dus dan neem ik gewoon maar het risico.
Malibu2 schreef op 22-03-2024 om 08:11:
[..]
Is er binnenkort nog een verjaardag of een andere gelegenheid die jullie altijd vieren als gezin? Ik weet nog dat ik het destijds lastig vond om op een zondagmiddag "op visite" te gaan bij mijn ouders, want dan "moest ik praten". Toen ik nog bij mijn ouders woonde kon ik me makkelijk terugtrekken op mijn slaapkamer en een boek gaan lezen of keken we 's avonds tv. Maar eenmaal op mezelf wonend was die slaapkamer vergeven aan een ander en zaten we tijdens een bezoek met een kopje thee aan de keukentafel. Dat ervaarde ik toch als heel anders. Ik had er dan weer minder moeite mee als er ook anderen bij waren, zoals bij een verjaardag of als we iets buitenshuis gingen doen.
Grappig, dit heb ik juist naar de kinderen toe. Ik hou ook niet van dat visite-achtige. Ik heb graag dat ze langskomen en hun eigen ding doen. Mijn zoons doen dat gelukkig nog - want 1 woont hier nog en de ander slaapt hier nog vaak. Dochter 1 komt soms een kort dagje langs en slaapt hier zelden. Ik ga dan ga ik ook liefst iets met haar doen. Al hoort bijpraten bij de koffie/lunch/of avondeten er wel bij. Soms wel fijn, maar ook zo gehaast want er moet dan zoveel ineens worden bijgepraat en hup weg is ze weer. Dochter 2 zie ik zeer zelden en van bijpraten is geen sprake.
Maar visite met kerst, pasen, verjaardagen, ik vind het maar ongemakkelijk. Met de zoons die ik wel vaak zie vind ik het heel gezellig. Maar de dochters zie ik, als ik de keus heb, liever op een moment dat we wel tijd voor elkaar hebben.
Dochter 2 wil juist vooral op dit soort visites komen... Waarschijnlijk inderdaad omdat ze dan niet hoeft te praten en toch aan een soort verplichting voldoet?
Kan het zijn dat je toch wat verwijtend en/of controlerend bent naar je zoon toe? Zo blijf je wel klinken in je posts, waardoor het lijkt alsof je zelf niet echt ziet wat er gebeurt tussen jullie. Daarom gaf ik ook als advies om naar je dochter te luisteren, zij ziet het van beide kanten. En als zij aangeeft dat je zoon ruimte nodig heeft, dan zou ik dat echt serieus nemen, of ze dat nou van je zoon zelf heeft gehoord of dat dit haar eigen mening is.
Verwijtend ben ik zeker, controlerend, geen idee. Weet niet goed wat ik zou moeten controleren. Of hij wel genoeg stofzuigt ofzo?
Wat ik me afvraag: er wordt hier veel gesproken over 'losmaken' van de ouders. Maar de zoon van Auwereel is 25 jaar. Dan heb je je toch sowieso wel losgemaakt, of je thuiswoont of niet? Er komt hooguit nog een stukje losmaken bij.
Mijn zoon van 25 woont ook nog thuis. Die gaat ook lekker zijn eigen gang, studie, werk, reizen, hobbies buiten de deur. Draagt bij in het opruimen. Regelt zijn eten als hij niet met ons mee kan eten. Houdt er zijn eigen meningen en denkbeelden op na.
Als hij uit huis gaat, moet er natuurlijk nog wel wat losgemaakt worden maar niet meer zo heftig als dat bij een 18-jarige puber zou zijn.
Ik weet zeker dat ik hem veeeeel minder ga zien als hij vertrekt. Dat past bij de leeftijd en levensfase en dat vind ik normaal. Toch zou ik ook zeer verbaasd en pijnlijk getroffen zijn als hij zich net zo opstelt als Auwereels zoon. Maar het kan dus gewoon gebeuren..