Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Roos55 schreef op 21-03-2024 om 18:59:
kun je zoon niet appen wat dochter heeft gezegd.
Ik hoor dat ik boven op je zit . Ik hoor dat ik enz
Dat je aangeeft dat je dat erkent . Spijt
En graag daarover in gesprek wil
Maar door te appen zit ze er toch juist bovenop
Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 19:46:
[..]
Maar door te appen zit ze er toch juist bovenop
En met appen dat je in gesprek wil helemáál.
Hij wilde even met rust gelaten worden, toch?
Meeste kinderen willen gewoon gezien gehoord en begrepen worden
Hij heeft bij zus zaken aangegeven
Ik zou dat benoemen en sorry zeggen
Werkt het niet werkt het niet
Roos55 schreef op 21-03-2024 om 20:38:
Meeste kinderen willen gewoon gezien gehoord en begrepen worden
Hij heeft bij zus zaken aangegeven
Ik zou dat benoemen en sorry zeggen
Werkt het niet werkt het niet
Ik weet trouwens niet of zus het zelf zo bedacht heeft, of dat ze dat van haar broer zo gehoord heeft, ik zal eens vragen bij mijn dochter.
Pinokkio schreef op 21-03-2024 om 12:52:
Gaat het hem te snel? Misschien had hij zelf bedacht de was nog even bij jullie te komen doen en voelt hij zich overvallen? En dacht hij toen tsja, ik moet het nu meer alleen doen?
Tja, hij had zelf het ook over een wasmachine aanschaffen, stond op zijn to-do list. En ik had geen moeite met was voor hem doen, maar wel met stiekem de was neergooien en schone was ophalen op een moment dat er niemand thuis is, zonder enig bedankje of appje. Ik vind dat ik daar wel wat van mag zeggen, ook nu hij volwassen is. Als hij daarvan aan de kook raakt, is er denk ik meer loos.
Ik schetste twee scenario's. Een daarvan is dat iemand ernstig psychisch lijden heeft. Dat kan depressie zijn, maar ook schizofrene oftewel een psychose. 25 jaar is een bekende leeftijd waarop zoiets zich kan openbaren. Vanuit dat scenario pleitte ik voor 'een oogje in het zeil houden'.
TO vroeg zich af hoe je dat deed als er geen contact is. Maar je schrijft ook:
'Werk gaat zo te zien ook goed, werkgerelateerd hebben we gezamenlijke
connecties op LinkedIn (zelfde werkveld) en zie ik wel eens een update
bij LinkedIn voorbijkomen. Maar verder reikt mijn oog niet.'
Toch is dat al heel waardevol en heel ver: je kunt daaraan waarschijnlijk wel iets aflezen over zijn psychische gezondheid. Als daar niets abnormaals uit blijkt is het inderdaad een kind dat zich pijnlijk aan het losmaken is.
Tsjor
Dat stelt me wel gerust Tsjor!
Lieve Auwereel, ik voel met je mee en kan je alleen maar veel sterkte en wijsheid wensen. Ik herken hoe er vanalles door je hoofd gaat. Heb ik teveel dit gedaan, of te weinig dat? App ik teveel, app ik te weinig? Ligt het hier aan, ligt het daar aan?
Wat mij het zorgelijkst lijkt, is dat je wel en goed contact had en dat hij toch heel nadrukkelijk uitspreekt dat jullie als ouders niet in zijn leven passen. Heel vreemd. Tegrlijk zegt het hopelijk ook iets positiefs over jullie band. Bewust of onbewust beseft hij dat hij dit kan zeggen en dat hij (tijdelijk) afstand kan nemen omdat de band zo onverbrekelijk is. Hij weet dat hij na een periode van afstand weer volledig welkom is.
Dat hij je niet wilde groeten, was misschien omdat het voor hem ongemakkelijk voelde? Zo volop met zijn nieuwe leven bezig, dat het hem in verwarring bracht toen hij jou onverwachts zag? (Zoals hele klejne kinderen het heel vreemd vinden hun juf op straat tegen te komen. Die hoort bij de andere wereld van school).
Het blijft ontzettend pijnlijk. Onze kinderen beseffen niet hoe veel verdriet ze ons doen! Tot ze zelf ouders worden?
Kinderen, als ze klein zijn stappen ze op je tenen, als ze groot zijn, op je hart!
En ik probeer het nu positief in te zien, hij kan zelf de wereld in, dat is toch het idee van opvoeding? Het zou fijn zijn geweest als hij wat eerder had aangegeven hoe het voor hem voelde, dan was ik minder in verwarring geweest. Maar het resultaat is hetzelfde, een zelfstandig kind.
Inekk schreef op 21-03-2024 om 08:34:
Ik voel met je mee, en herken het wel.Mijn zoon, met wie het contact altijd goed was, laat mij ook nauwelijks toe in zijn leven. Al heeft hij dat nooit zo hardop gezegd zoals jouw zoon Hij woont al wat langer op zichzelf, hij appt, belt, komt nooit even langs.(Hij woont op fietsafstand.) Appjes in de gezinsapp beantwoordt hij nooit. Een enkele keer als ik iets breng kom ik niet over de drempel.(Auw) Eens per week appen zou het alleen maar erger maken. We zien hem wel bij familiegelegenheden. En als ik te ongerust word app ik alleen gaat het goed met je? En dan krijg ik een zeer kort zinnetje terug. Het gaat goed. Daar doe ik het mee. Ik hoop heel erg dat er ooit verbetering in komt. Als we elkaar met bijv een verjaardag hier zien is het contact goed en dat wil ik heel graag zo houden.
Het is heel jammer dat het zo gaat.
Ik ben in jouw verhaal jouw zoon.
Mijn ouders hebben mijn hele leven in m'n nek lopen hijgen en ik heb nooit mezelf kunnen zijn zonder hun als stemmetje in m'n achterhoofd te horen.
Ik kan alleen mezelf ontwikkelen door contact af te houden. Het is alles of niks. Ik kan niet contact hebben en vervolgens alles van me af laten glijden. Een grijs gebied daartussen bestaat voor mij niet (wel contact hebben, maar hun geen invloed laten hebben). Althans, dat lukt me (nog) niet. Ik zou het wel willen, want ik weet dat het niet oke is.
Hun over mijn vloer voelt als een inbreuk op m'n privacy en alle informatie die ik met ze zou moeten delen voelt als controle. Alles waar ik in m'n jeugd/opvoeding te kort in kwam en een hekel aan had.
En dit bovenstaande is absoluut niet om nu te zeggen dat jij hetzelfde bij jouw zoon gedaan hebt, maar wel om aan te geven dat het dus echt een reden kan hebben.
Af en toe een opening voor een gesprek houden zou fijn zijn, dan kan zoon inhaken wanneer hij wil. Precies dat wat mijn ouders niet doen. Die houden ook enorm de boot af en gaan dus géén gesprek aan ("Jij doet zo, dus doen wij ook zo terug..").
Almduddler, goed om het eens van die kant te lezen. Nog wel een vraag: dachten jouw ouders toen je nog thuis woonde ook dat ze wel een goed contact met je hadden? Zoals Auwereel en Inekk dat ook denken ? Of waren er al problemen?
Jij vindt dat je ouders in je nek liepen te hijgen, dat je gecontroleerd werd en geen privacy had. Wisten en weten je ouders ook dat je dat zo ervaart en ervoer? Anders kwam het voor hen ook als donderslag bij heldere hemel dat je 'opeens' (voor hen ) bijna geen contact meer wilt.
Er zijn mensen die bij het op zichzelf gaan wonen, heel bewust kiezen iets verder bij de ouders vandaan te gaan wonen. Om inderdaad een eigen leven op te bouwen, zonder dat ouders iedere dag langs komen om zich overal mee te bemoeien.
Dat heeft meer van doen met de behoefte van die persoon zelf, dan met de ouders.
Als hij afgelopen weken constant wat is komen halen bij jullie, en zo dichtbij woont, dat zijn moeder gewoon langs loopt, is hij misschien wat laat tot de conclusie gekomen, dat hij die ruimte mist.
Persoonlijk vindt ik het wel apart, om een afspraak last minute af te zeggen, zonder duidelijke reden, zonder ook een opening te bieden (later) iets nieuws in te plannen. Maar ieder mens is anders.
Mijn zoon zegt dus dat hij het prettig vindt dat wij als ouders niet in zijn nek hijgen, vroeger niet en nu niet. Zoals ik al schreef hebben we ook nu nog goed contact op de spaarzame momenten dat we elkaar zien, namelijk bij familie aangelegenheden. Maar hij wil gewoon heel weinig contact in frequentie. Zoals het nu gaat vindt hij dus prettig. Hij heeft gezegd dat als er wel iets zou zijn, dat hij dan wel contact opneemt. En daarom kan ik er op deze manier ook mee leven. En ik mag dus af en toe vragen of het goed gaat, als ik maar geen uitgebreid antwoord verwacht of ga zitten vissen.
Ik wilde met mijn verhaal laten horen dat kinderen soms gewoon zo doen, dat dat als moeder niet fijn is maar wel leefbaar. En dat ik hoop houd op frequenter contact.
Mooi dat je zoon dit in ieder geval duidelijk maakt, Inekk. Dan hoef je daar niet over te piekeren en te twijfelen. Of te denken (zoals ik vaak doe): "Verwacht hij/zij niet juist dit ik zelf meer belangstelling toon en moeite doe voor ons contact?"
Met jouw zoon is het dan meer zoals met sommige vriendschappen: je hoeft elkaar niet vaak te zien om te weten dat het goed zit. Als je elkaar na lange tijd weer ontmoet, is het weer als vanouds.
Wilmamaa schreef op 21-03-2024 om 22:05:
Lieve Auwereel, ik voel met je mee en kan je alleen maar veel sterkte en wijsheid wensen. Ik herken hoe er vanalles door je hoofd gaat. Heb ik teveel dit gedaan, of te weinig dat? App ik teveel, app ik te weinig? Ligt het hier aan, ligt het daar aan?
Wat mij het zorgelijkst lijkt, is dat je wel en goed contact had en dat hij toch heel nadrukkelijk uitspreekt dat jullie als ouders niet in zijn leven passen. Heel vreemd. Tegrlijk zegt het hopelijk ook iets positiefs over jullie band. Bewust of onbewust beseft hij dat hij dit kan zeggen en dat hij (tijdelijk) afstand kan nemen omdat de band zo onverbrekelijk is. Hij weet dat hij na een periode van afstand weer volledig welkom is.
Dat hij je niet wilde groeten, was misschien omdat het voor hem ongemakkelijk voelde? Zo volop met zijn nieuwe leven bezig, dat het hem in verwarring bracht toen hij jou onverwachts zag? (Zoals hele klejne kinderen het heel vreemd vinden hun juf op straat tegen te komen. Die hoort bij de andere wereld van school).
Het blijft ontzettend pijnlijk. Onze kinderen beseffen niet hoe veel verdriet ze ons doen! Tot ze zelf ouders worden?
Met dit soort oneliners kan ik helemaal niets!
Ik realiseerde mij juist pas toen ik zelf moeder werd hoe verschrikkelijk ziek mijn eigen jeugd is geweest.
Wat daarvoor een veelvuldig en actief contact was resulteerde in een, voor mijn ouders onverwacht, breuk met hen.
Dit is mede de reden waarom ik uit ervaring weet dat ouders vaak niet (willen) zien dat contact met hun kind niet optimaal is en dat ze zelf het ouderschap hebben verprutst.
Een kind verbreekt het contact met ouders niet zonder reden.
Een kind is in eerste instantie loyaal naar ouders. Sommige ouders verdienen deze loyaliteit niet. Het feit dat iemand vader of moeder is maakt hem of haar geen heilige.