Mijn kind dreigt een thuiszitter te worden.
Mijn jongste van 18 gaat sinds twee weken niet meer naar school en stage. School sinds kerst steeds minder, stage nooit geweest. Hij heeft nog geen startkwalificatie. Ik wil zijn privacy waarborgen, dus niet al te veel details geven. Hij heeft autisme. Gemeente is op de hoogte, maar wat zijn de mogelijkheden? Reacollege is genoemd door gemeente, maar er is geen lokatie in de buurt die leerlingen aanneemt.
Praktische tips voor aansturen dagritme zijn ook welkom, al is dat ook al kernpunt van de begeleiding vanuit gemeente.
Voor de meelezers
Voor TO is dit niet interessant maar ik kan het toch niet laten.
Zoals anderen al opmerkten stopt de leerplicht bij 18 jaar en de kwalificatieplicht ook. Alleen: als de 18-jarige (of 18plusser) een bijstandsuitkering aanvraagt dan krijgt hij die niet en wordt ie naar school gestuurd.
Overigens: de 18 jarige met een vwo-diploma (die heeft dus wel een startkwalificatie) krijgt evenmin een bijstandsuitkering als hij recht op studiefinanciering kan claimen.
Maar dit alles geldt voor de bijstandsuitkering, want dat is een sociale voorziening, betaald uit de openbare kas. Maar niet voor de ww, want dat is een sociale verzekering, betaald uit de premies sociale verzekeringen die door werknemers en-gevers worden ingelegd.
Dus als deze jongen het onderwijs vaarwel zegt en aan het werk gaat, een tijdlang in loondienst (niet als zelfstandige) werkt en dan zijn baan verliest, dan heeft hij net zo hard recht op ww als iemand in zijn positie die wel een startkwalificatie heeft.
Mijn idee bij een 18-jarige die met geen stok naar school is te krijgen, zou dus altijd zijn: aan het werk, en dan kijken of die motivatie voor onderwijs later komt als de jongere een beetje is opgedroogd en een beter idee heeft van wat hij wel en niet wil.
Met een beetje mazzel betaalt de baas die opleiding dan ook nog.
Zelf had ik denk het meest aan acceptatie. Acceptatie dat schoolgang, een diploma, werk, een bijbaantje er op dat moment voor mijn kind niet in zat. Daarnaast heb ik moeten leren dat ik naast moeder niet ook hulpverlener voor mijn kind kon zijn. Gelukkig accepteerde mijn kind, net als kind van topicstarter wel hulp van buiten.
Adviezen van derden over wat er allemaal wel kon daar had ik op dat moment weinig aan. Mijn kind had al moeite met van haar slaapkamer afkomen.
Mijn situatie is onvergelijkbaar want mijn zoon (19) heeft een vwo diploma. Maar heeft wel een ingewikkeld profiel en een vervolgopleiding lukte niet. Dat was een moeilijke tijd en het was een grote zoektocht wat dan wel. Nu werkt hij full time en dat blijkt hij te kunnen en leuk te vinden. Ik zie groei.
Ook dit vergde acceptatie, al is dat natuurlijk veel makkelijker dan als je kind thuis zit en niks lukt. Maar dat had hier ook kunnen gebeuren, de situatie was fragiel. We hebben geluk gehad met wat samenloop van dingen waardoor hij hier terecht kwam.
Ik had vooral veel vertrouwen nodig dat dat moment zou komen. Mijn man kon dat beter dan ik.
En mijn zoon had ook heel erg nodig dat wij dat vertrouwen hielden.
Iemand die ik ken zei over háár zoon, die uitviel op school: ik stop al mijn energie in heel veel van hem houden want dat levert meer op dan als ik iets anders doe.
Dat raakte me en heb ik proberen te volgen.
Hier heeft mijn zoon (ASS) ongeveer van zijn 14de tot 17de thuisgezeten.
Hulp accepteerde hij niet. Ze kwamen wel 1 keer per week bij ons thuis (na een jaar ofzo) en dan speelde ze een spelletje, maar echt doordringen lukte niet.
Ben het eens met eerdere posters enige wat hielp was acceptatie/vertrouwen en liefde en uiteindelijk de tijd (denk ik). Daarvoor echt al het andere geprobeerd. Werken zat er toen ook echt niet in voor hem.
Sterkte en succes. Het vreet echt energie !
Onze dochter, met ADD (en toen ze thuis kwam te zitten een depressie) is ongeveer 3 kwart jaar niet naar school gegaan. Wij focuste in die tijd vooral op een vast dagritme en kleine activiteiten.
Elke dag om 9 uur opstaan. Douchen, aankleden, ontbijten.
Vervolgens een activiteit. Dat kon vanalles zijn van een taart bakken, tot haar kamer opruimen, iets creatiefs, iets voor school, koffiedrinken bij opa etc. In het begin waren dit hele kleine dingen, toen het iets beter ging konden dat wat grotere dingen zijn. 's middags lunchen en daarna een half uurtje wandelen. Mijn man werkt thuis dus hij kon dit dagelijks met haar doen. Daarna ging dochter rusten/liggen/chillen/netflixen. En in de middag deed ze nog een keer een activiteit, zoiets als eerder genoemd of bijv. even met mij mee naar de supermarkt, helpen met koken etc. Ik nam tijdelijk een paar uur paar uur per week zorgverlof zodat ik haar in de middagen kon activeren/op sleeptouw kon nemen. Bovenstaande in combinatie met medicatie en therapie heeft haar gelukkig erg geholpen.
Wij hebben geen problemen gehad met de leerplicht maar we hebben er ook niks aan gehad. Ik verwacht dat zij meer zouden helpen met het zoeken naar een juiste plaats en passende oplossing voor dochter maar dat was niet het geval helaas. Als ouder kan je alles zelf uitzoeken is mijn ervaring. Dochter is uiteindelijk op een andere school opnieuw begonnen. Voordat ze daar startte hebben we verschillende gesprekken gehad. Ze is daar begonnen met halve dagen school, juiste begeleiding is vanaf dag 1 ingezet en tot nu toe gaat dat erg goed.
Heel veel sterkte en succes met alles! Ik hoop dat jullie een passende plek vinden voor jullie zoon.
citroentje schreef op 13-04-2024 om 11:46:
[..]
Hij praat nier over emoties. Zelfs hulp van het Kannerhuis heeft daar geen verandering in aangebracht. Hij heeft veel online contacten, maar in andere tijdzones, dat zorgt mede voor verstoring ritme. Geen contacten in dagelijks leven met echte mensen, behalve ouders, zus, coach. Rest van de familie probeert hij te ontwijken, maar daar gaan we vaak niet in mee.
Dat zie je vaker bij dit soort stoornissen. Mensen zijn onvoorspelbaar en dus spannend. En emoties begrijpen is soms gewoon onmogelijk. Dan is een computer die werkt volgens een vast ritme heel fijn. En online contacten zijn veilig. Ze zijn er alleen op een scherm. En je zet ze aan als je daar zelf behoefte aan hebt. Ook komen ze niet fysiek dichtbij. Dit soort contacten zijn natuurlijk niet echt. Maar voor dit soort jongeren wel. En vaak het enige dat ze hebben. De echte contacten in de gewone wereld zijn allang afgehaakt of daar zijn vervelende ervaringen mee.
Goed dat jullie daar niet in mee gaan. Want juist door prikkelen en oefenen valt er soms best nog wat aan te leren.
Izza schreef op 13-04-2024 om 17:19:
[..]
Dit soort contacten zijn natuurlijk niet echt. Maar voor dit soort jongeren wel. En vaak het enige dat ze hebben. De echte contacten in de gewone wereld zijn allang afgehaakt of daar zijn vervelende ervaringen mee.
Ik vind dat je te gemakkelijk online contacten afschrijft als niet echt. Ik onderschrijf dat absoluut niet. Mijn kind heeft daar echt heel veel aan gehad in periodes dat het slecht met kind ging. Nu het beter gaat ontmoet kind sommige van deze mensen ook irl.
En dat prikkelen en oefenen, nogmaals, dat werkte hier helemaal averechts. Ik kan de woorden niet meer horen.
Natuurlijk probeer je dat, en als het helpt: super. Hier gaf dat zoveel stress en spanning dat we nog verder van huis kwamen. Een kind zit niet voor zijn plezier thuis, geloof me.
Ik ga nu enorm invullen want mijn kind praatte (natuurlijk) ook niet. Maar bij kind speelde schaamte een grote rol. Hij voelde zich al zo mislukt en wilde zo graag meedoen. Met élke stimulatie, ‘prikkeling’ etc kreeg hij bevestiging dat het hem niet lukte.
Dus: (heel lang verhaal heel kort) ging hij weglopen, vluchten. Best gezond in een omgezonde omgeving. (Omgeving waarin continu, met de allerbeste bedoelingen, aan hem getrokken werd) Hij ging gamen, horror voor de meeste omstanders in deze situatie. Het deed hem goed. Na een hoop vechten hebben we hem redelijk gelaten. Het gamen was snel over (het computeren niet trouwens, maar deed daarmee ook een hoop nuttige dingen. Niet dat gamen niet nuttig is!) en langzamerhand (veel te langsaam naar mijn zin natuurlijk) is hij zélf gaan oefenen.
Die ruimte geven, om een kind toch zélf zijn eigen weg te laten kiezen met een hoop vallen en opstaan was voor mij waanzinnig moeilijk maar ik voelde ook dat het de enige manier was. Voor mijn kind iig wel.
Ik zie zijn online contacten als heel waardevol. Voor hem is het zelfs de reden om wekkers te zetten. Blootstellen aan prikkels ben ik zelf aan onderdoor gegaan, dus daar hou ik bij hem echt rekening mee. Dus wel mee naar oma, maar niet mee naar verjaardag met 25 rondrennende kinderen. En ' s zomers buiten in de tuin is er meer mogelijk dan binnen. Maar dat geldt voor mij precies zo. Gelukkig hebben we een zeer neurodiverse familie, als je op een verjaardag een half uurtje een blokje/weiland om gaat vindt niemand dat gek.
Daglichtlamp schreef op 13-04-2024 om 17:24:
[..]
Ik vind dat je te gemakkelijk online contacten afschrijft als niet echt. Ik onderschrijf dat absoluut niet. Mijn kind heeft daar echt heel veel aan gehad in periodes dat het slecht met kind ging. Nu het beter gaat ontmoet kind sommige van deze mensen ook irl.
Bij ons kind heb ik gezien dat game en online contacten ook echt vriendschappen waren én gelegenheid gaven om relatief veilig te oefenen met sociale vaardigheden. Dus zeker van toegevoegde waarde kunnen zijn.
kaatjecato schreef op 13-04-2024 om 18:48:
[..]
Bij ons kind heb ik gezien dat game en online contacten ook echt vriendschappen waren én gelegenheid gaven om relatief veilig te oefenen met sociale vaardigheden. Dus zeker van toegevoegde waarde kunnen zijn.
Hier ook.
Mijn kind heeft zo zijn verkering ontmoet. Inmiddels ook IRL verkering (maar eerst ruim een jaar alleen online).
Edit: dus niet via online daten of zo, maar via het gamen.
Daglichtlamp schreef op 13-04-2024 om 17:24:
[..]
Ik vind dat je te gemakkelijk online contacten afschrijft als niet echt. Ik onderschrijf dat absoluut niet. Mijn kind heeft daar echt heel veel aan gehad in periodes dat het slecht met kind ging. Nu het beter gaat ontmoet kind sommige van deze mensen ook irl.
Ter ondersteuning is het prima. Maar online contact is geen vervanging voor fysiek contact. Hulpmiddel prima. Maar wegvluchten niet. Het zou en en moeten zijn. Niet een wereld vol online contact maar geen contacten in de echte wereld waardoor je niet kunt oefenen (in eigen tempo) met echte mensen. Niet op een feestje of verjaardag. Maar gewoon rustige contacten.
Dit gaat om kinderen die geen contacten hebben, dan zijn online contacten een mooie eerste stap en ook fijne oefenmomenten. Er is een ideale wereld en een wereld waar je blij bent met wat er wel is.
Izza schreef op 13-04-2024 om 19:38:
[..]
Ter ondersteuning is het prima. Maar online contact is geen vervanging voor fysiek contact. Hulpmiddel prima. Maar wegvluchten niet. Het zou en en moeten zijn. Niet een wereld vol online contact maar geen contacten in de echte wereld waardoor je niet kunt oefenen (in eigen tempo) met echte mensen. Niet op een feestje of verjaardag. Maar gewoon rustige contacten.
Je bijdragen wekken de indruk dat je zelf niet echt heel dichtbij ervaring hebt met deze hele heftige problemen, klopt dat?
Ik was een beetje overweldigd door de hoeveelheid reacties en kan niet op iedereen persoonlijk reageren. Ik ben wel geschrokken van hoeveel mensen alleen hier al met deze problematiek te maken krijgen! Dus als dit uiteindelijk een algemer topic wordt van alle ouders van thuiszitters sta ik daar helemaal achter.