Loslaten en onnodig overbezorgdheid?
Loslaten en onnodige overbezorgdheid? Dat is echt mijn grootste issue op dit moment. Gisteren was ik er gewoon misselijk van…mijn vriend wordt er ‘boos’ over en zegt dat ik onze zoon echt moet gaan loslaten.
Ik maak me vooral druk over zijn sociale leven ( hij is veel alleen thuis en weinig vertier ); oud en nieuw komt er weer aan en dan word ik alweer onrustig of hij wel iets leuks kan gaan doen en niet alleen thuis zit.
Loslaten heet dat, maar hoe dan…
Ik projecteer mijn idee van leven op hem en kan me moeilijk indenken dat een jonge man het leuk vind zoveel thuis te zitten. Hij geniet nm echt wel van een avondje stappen op zijn tijd, maar zegt altijd dat de andere al iets te doen hebben, als hij vraagt samen iets te doen.
De vraag is natuurlijk of hij echt wel gevraagd heeft en zin heeft of dat hij mij een plezier wil doen.
En zo zoek ik altijd wel weer iets om me zorgen te maken…het is frustrerend. Ik probeer nu al steeds meer om hem niets meer te vragen of zeggen in de trant van…bel die eens om vanavond iets te doen enz. Ik weet dat ik hem hiermee onzeker maak.
Maar hoe laat ik los? Ik weet t echt niet…
Herkennen jullie de onzekerheid?
Het is voor niemand mogelijk om te gaan stappen momenteel. Als hij thuis wil blijven en zijn eigen dingen wil doen ..... waarom gun je hem dat niet?
Huh stappen? Corona??
Over welke leeftijd spreken we? Het lijkt of je hem gewoon de deur uit wil hebben. Laat alles rustig zijn gang gaan want mij kom jij heel forcerend over.
Ik herken het "zorgen maken over alles" wel. Wat is je grootste angst?
Misschien vindt ie 't veel lekkerder om gewoon lekker alleen op z'n kamer een filmpje te kijken of te gamen. Misschien projecteer jij wel op hem dat ie een druk sociaal leven zou moeten hebben terwijl dat niet z'n ding is. Bovendien nu met corona alleen maar extra positief dat ie de drukte niet opzoekt!
Geen idee hoe oud hij is, maar van mijn kinderen (16, 20, 22 & 24) gaat alleen die van 22 regelmatig stappen - net als ik vroeger. De rest nooit. Ze zijn allevier gelukkig, doen lekker hun ding. Dus ik heb me er nog geen moment ongerust over gemaakt.
Ik wil niet heel onaardig doen, maar ik zie dat je zo'n zelfde vraag ook al in 2015 hebt gesteld. En toen tot de conclusie bent gekomen dat je je zoon wat meer los moet laten. Nu is het 2021 en je zoon is 21 en je doet het nog...
Misschien tijd om hier eens hulp bij te zoeken? Je man vindt het kennelijk ook erg storend. Gesprek met de POH om te beginnen?
Wat sneu voor hem, een moeder hebben die hem het gevoel geeft dat hij niet goed genoeg is. Niet iedereen is hetzelfde, niet iedereen heeft dezelfde behoeftes. Er is niets vervelender dan elke keer te voelen dat je niet goed genoeg bent, het niet goed doet. Dát maakt onzeker.
Maar goed, dit weet je waarschijnlijk zelf ook wel. Als je niet los kunt laten, zoek dan hulp. Daar help je jezelf mee, én je hele gezin.
Hoe was jouw jeugd? Was je eenzaam? Wilde je stappen maar had je geen vrienden, of durfde je ze niet te benaderen? Had je ouders die er bovenop zaten?
niet_rechts schreef op 28-11-2021 om 20:52:
Ik herken het "zorgen maken over alles" wel. Wat is je grootste angst?
Eenzaamheid, zou het zo afschuwelijk vinden voor hem
Vrijevlinder schreef op 28-11-2021 om 21:30:
Wat sneu voor hem, een moeder hebben die hem het gevoel geeft dat hij niet goed genoeg is. Niet iedereen is hetzelfde, niet iedereen heeft dezelfde behoeftes. Er is niets vervelender dan elke keer te voelen dat je niet goed genoeg bent, het niet goed doet. Dát maakt onzeker.
Maar goed, dit weet je waarschijnlijk zelf ook wel. Als je niet los kunt laten, zoek dan hulp. Daar help je jezelf mee, én je hele gezin.
Hoe was jouw jeugd? Was je eenzaam? Wilde je stappen maar had je geen vrienden, of durfde je ze niet te benaderen? Had je ouders die er bovenop zaten?
Ik had vrij jong al een vriendje. Hierdoor vrij weinig vriendinnen overgehouden. Denk dat dit echt wel erin meespeelt. Gun hem zo dat wat ik niet heb gehad. Maar weet ook echt wel dat dit zijn keuzes zijn. En dat ik echt niet meer vrienden ed voor hem kan en moet regelen.
Zorgen waarmee je een ander niet wil of moet belasten, kan je ook opschrijven. In een dagboek bijvoorbeeld. Of schrijf je kind af en toe een brief die je voor jezelf houdt (of beter nog, die je vernietigt om er afstand van te nemen). Dat lucht ook op.
moeder74 schreef op 29-11-2021 om 07:34:
[..]
Ik had vrij jong al een vriendje. Hierdoor vrij weinig vriendinnen overgehouden. Denk dat dit echt wel erin meespeelt. Gun hem zo dat wat ik niet heb gehad. Maar weet ook echt wel dat dit zijn keuzes zijn. En dat ik echt niet meer vrienden ed voor hem kan en moet regelen.
Maar hij is jou niet. En hij hoeft niet in te halen wat jij gemist hebt. Erger nog, hij mag zelf zijn eigen fouten maken.
En bedenk je; jij moppert misschien over dat je ouders je meer hadden moeten pushen. Hij moppert vast dat zijn moeder zo in zijn nek zit.
Laat hem los. Hij is 21, als hij hulp nodig heeft vraagt hij er wel om. En als je vindt dat hij hulp nodig heeft, kun je dát met hem bespreken. Door te vragen wat hij wil, zonder te zoeken naar wat jij wil horen.
redbulletje schreef op 28-11-2021 om 20:57:
Misschien vindt ie 't veel lekkerder om gewoon lekker alleen op z'n kamer een filmpje te kijken of te gamen. Misschien projecteer jij wel op hem dat ie een druk sociaal leven zou moeten hebben terwijl dat niet z'n ding is. Bovendien nu met corona alleen maar extra positief dat ie de drukte niet opzoekt!
Precies wat ik dacht.
Weet je wat ik deed met o&n toen ik kamers zat? Tegen vrienden zei ik dat ik in mijn oude woonplaats een feestje had en tegen mensen daar zei ik dat ik hier plannen had en vervolgens zat ik heerlijk op mijn kamer de conference te kijken met een wijntje en oliebollen. Dat hij de drukte niet op zoekt wil niet zeggen dat hij eenzaam is. Sommigen van ons prefereren rust.
Als hij echt 21 is en dit nu je zorgen zijn, vraag ik me af hoe je gaat reageren eens hij op zichzelf gaat wonen.
Om je een idee te geven: toen ik 21 was kroop ik op oudjaar rond een uur of tien in mijn bed, keken mijn ouders ook van op maar ik had dan de nacht ervoor gewerkt en genoot van de rust.
Echt uitgaan ben ik trouwens pas beginnen doen toen ik een jaar later alleen woonde in een stad waar ook op weekdagen 's nachts gefeest werd en mijn ouders geen zicht hadden op hoe en met wie ik 's ochtends thuiskwam.
moeder74 schreef op 29-11-2021 om 07:32:
[..]
Eenzaamheid, zou het zo afschuwelijk vinden voor hem
Er zijn mensen die alleen zijn maar niet eenzaam.
En er zijn mensen die zich in groepen begeven maar die zich wél eenzaam voelen.
Hij kan blijkbaar goed met zichzelf opschieten en zichzelf vermaken zonder daar continu anderen voor nodig te hebben.