Loslaten en onnodig overbezorgdheid?

Jouw behoeften zijn niet zijn behoeften. Laat het los. Hij heeft ook geen leeftijd meer dat je als moeder vrienden voor hem kunt zoeken of regelen. Als hij dat wil, zal hij dat zelf moeten doen. Maar als hij tevreden is zo, dan is het toch ook goed.
Ik vind alleen kunnen zijn een goede eigenschap. Ik kan heel goed alleen zijn zonder me eenzaam te voelen. Mijn ouders hadden daar vroeger ook zorgen over (dat bespraken ze dan in de tuin terwijl ik op mijn kamer zat en het raam open stond dus ik kon dat gewoon horen). Inmiddels kan ik die eigenschap van mezelf juist enorm waarderen. Ik vind het idee dat ik andere mensen nodig heb om me te vermaken of iets te doen heel beklemmend en afhankelijk. 

Courage schreef op 28-11-2021 om 21:14:

Ik wil niet heel onaardig doen, maar ik zie dat je zo'n zelfde vraag ook al in 2015 hebt gesteld. En toen tot de conclusie bent gekomen dat je je zoon wat meer los moet laten. Nu is het 2021 en je zoon is 21 en je doet het nog...
Misschien tijd om hier eens hulp bij te zoeken? Je man vindt het kennelijk ook erg storend. Gesprek met de POH om te beginnen?

TO, waarom sla je deze opmerking over als je reageert op de posts die in jouw topic zijn voorbijgekomen?

Je begrijpt toch wel welke invloed JOUW gedrag op een zich ontwikkelend kind heeft! Hier kan hij (wil je geen schuldgevoel aanpraten) zijn ganse leven de gevolgen van dragen. Niet hij heeft een probleem, maar jij! En dit is niet onaardig bedoeld. Gun je kind een leuke thuis ipv problemen te zoeken waar ze niet zijn en de problemen die er wel zijn te negeren.

moeder74 schreef op 29-11-2021 om 17:12:

[..]

Ik moest er even over nadenken. En dat klopt zeker. Dat besef ik me ook. De vraag ligt ook meer in hoe ik me zou kunnen veranderen. Tips als een brief schrijven en hem dan ook niet geven is denk ik wel iets wat bij me past. Emoties kwijt raken.

We hebben het erg gezellig thuis samen. Ondernemen ook regelmatig samen leuke dingen zials film kijken, terrasje en wandelen enz.

Ik zeg niet dat het bij jullie ongezellig is. Of dat jij een slechte moeder bent.

Wat ik in deze post 'raar' vind is dat je aan je kind een brief zou gaan schrijven. Hou er rekening mee dat hij nog niet helemaal volwassen is en dat jij dan heel ernstige dingen gaat schrijven die hij moet verwerken.

Het is toch geen schande als je met bepaalde kenmerken van je karakter niet zo goed blijf weet en daarvoor naar een gespecialiseerd iemand gaat. Om er open over te kunnen vertellen, te kijken waar de oorzaak van je gedrag ligt en mogelijkheden aangereikt te krijgen om daar verandering in te brengen.

Het zal in de eerste plaats jezelf, maar ook je man en je kind(eren) ten goede komen.

Ik wens je moed om de nodige stappen te zetten.

moeder74 schreef op 29-11-2021 om 22:51:

[..]

Zou hem die brief ook nooit geven, meer om mijn emoties kwijt te raken en me bewust te zijn van datgene wat ik nu eigenlijk voel. Maar ga me zeker verdiepen in wat me zou kunnen helpen. Heb er geen zin in een ‘blik’ uit t verleden open te trekken, daar heb ik al genoeg mee gedaan. Maar denk meer kunnen relativeren ed, dat dat voor mij een leerpunt is. En zo ook niet overal beren op de weg zie lopen.

Bedankt voor je berichtje

Dat is inderdaad de bedoeling van zo'n brief. Ik denk dat Letterkoekje mijn bijdrage niet heeft gelezen. 

Weet je, ik verbaas me er ook wel eens over hoor, dat maar 3 van onze 4 kinderen helemaal niet geïnteresseerd zijn in een leven zoals wij hadden: veel weg met vrienden en de deur uit op ons 18e. 

Maar het is hun keuze, ze zijn er blij mee. Sociale contacten hebben ze vooral via school, dagbesteding en internet. Als ze afspreken met vrienden, is het meestal hier. Zich losmaken, doen ze door zelfstandig hun zaakjes te regelen,  zoals rijlessen, stages, clubs, abonnementen, etc. Ook in het huishouden heeft ieder eigen verantwoordelijkheden. Inmiddels zijn de oudsten (22 en 24) de deur uit, maar een van hen woont in dezelfde woonplaats en is hier  minstens twee keer per week. Blijkbaar doen we iets goed waardoor ze graag thuis zijn? Zo willen ze ook nog steeds allevier met het hele gezin kamperen op het Franse platteland. Liefst beide keren per jaar! Best bijzonder, toch? Hoeft helemaal niet van ons. Ik wilde op mijn 16e al niet meer mee met mijn ouders, maar moest ...

Zolang zij gelukkig zijn, maak ik me geen zorgen. Ze zijn geen moederskindjes. Vinden het gewoon fijn om als gezin samen te zijn. En dat is mooi. Ik geniet ervan en ben er trots op. 

Sorry, dames! Er stond inderdaad 2 keer 'brief NIET geven'. Ik heb al een brilletje op, dus daar kan het niet aan liggen. Dom van mij. Nogmaals excuses.

letterkoekje schreef op 30-11-2021 om 09:11:

Sorry, dames! Er stond inderdaad 2 keer 'brief NIET geven'. Ik heb al een brilletje op, dus daar kan het niet aan liggen. Dom van mij. Nogmaals excuses.

Kan gebeuren 

(vooral onhandig voor jezelf denk ik, omdat je wel de tijd neemt om mee te denken)

Je bent niet meer verantwoordelijk voor zijn welbevinden. Je hebt gedaan wat je kon in de jaren die achter je liggen en nu moet je het loslaten. Hij doet het zelf.
Sterker nog: je belemmert hem in zijn groei doordat je nu nog zo met hem bezig bent. Eigenlijk zeg je steeds tegen hem dat hij het niet goed doet, het niet alleen kan. Blijkbaar heb jij het te veel nodig om nodig te zijn.
Zoek hulp daarvoor.

Het is corona en we zitten in semi lockdown en tegen oud en nieuw aan in een hele strenge zelfs zoals het er nu uitziet. Stappen en feestjes is nu NIET aan de orde. Punt. Geen discussie over mogelijk zelfs. Wat een raar topic.

Mijn moeder was (is) precies zo. Hoe vaak ze me niet heeft 'gedwongen' een vriendinnetje te bellen om af te spreken. Terwijl ik graag alleen ben en helemaal geen behoefte heb aan sloten mensen om me heen. Toen niet en nu niet 
Ik heb daar wel altijd het gevoel aan over gehouden dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet genoeg vrienden heb en dus vast niet leuk genoeg ben. 
Dus TO, laat het los! Projecteer jouw ideeën over een gelukkig leven niet op hem!

Hoi Moeder74, ik vroeg me opeens af: misschien heb jij nog heel veel behoefte om te zorgen. Komt daar je bezorgdheid misschien vandaan? Je zoon is jongvolwassen, het gaat goed met hem, dus je hoeft niet zoveel meer voor hem te doen en je rol in zijn leven is minder groot. Eigenlijk wil je nog heel graag voor hem zorgen, je bent nog niet 'uitgezorgd'. Klopt dat?  Ik zou me dat goed voor kunnen stellen.
Als dat zo is, kun je vanuit die gedachte misschien op zoek gaan naar een oplossing voor jezelf.