Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Temet schreef op 03-08-2022 om 08:29:
Omnik, dat zie je niet goed. Je gedachte is logisch, maar er wordt in dit soort gevallen vanuit gegaan dat de partner heeft meegeprofiteerd van de fraude en daarom wordt de bijstand dan ook zowel van de uitkeringsontvanger als van de partner teruggevorderd. Tenzij ergens in de laatste 2 jaar toen ik met andere dingen bezig was de praktijk is veranderd, maar dat vermoed ik niet.
Maar moet je in zo’n geval niet iets van een formele en/of duurzame verbintenis hebben? De dochter van IngridT lijkt nu meer een aangewaaide huisgenoot. Wordt die dan geacht de ins en outs te kennen van de inkomenssituatie van degene bij wie ze intrekt? Dat zal wel vaker misgaan dan, als de ontvanger van de uitkering weinig benul heeft van zijn verplichtingen.
Omnik schreef op 03-08-2022 om 09:25:
[..]
Maar moet je in zo’n geval niet iets van een formele en/of duurzame verbintenis hebben? De dochter van IngridT lijkt nu meer een aangewaaide huisgenoot. Wordt die dan geacht de ins en outs te kennen van de inkomenssituatie van degene bij wie ze intrekt? Dat zal wel vaker misgaan dan, als de ontvanger van de uitkering weinig benul heeft van zijn verplichtingen.
Nee. Het gaat puur om de feitelijke situatie. Als je de meeste tijd met zijn tweeën in 1 woning zit en over en weer wat voor elkaar doet, dan is dat een gezamenlijke huishouding, ook als dat misschien helemaal je bedoeling niet is.
Temet schreef op 03-08-2022 om 09:30:
[..]
Nee. Het gaat puur om de feitelijke situatie. Als je de meeste tijd met zijn tweeën in 1 woning zit en over en weer wat voor elkaar doet, dan is dat een gezamenlijke huishouding, ook als dat misschien helemaal je bedoeling niet is.
Op zich snap ik dat nog wel. Maar dat iemand die op die manier bij een ander bivakkeert de ander zou moeten uitvragen over zijn inkomenssituatie en zijn verplichtingen naar de verstrekker van zijn inkomsten en ook verantwoordelijkheid draagt als die persoon het niet goed op orde heeft, daar kijk ik wel van op. Ik denk dan: als ik veel bij mijn vriend verblijf en ik profiteer mee van zijn inkomen, dan is dat iets tussen ons. Hij heeft een inkomen en laat mij daarin delen. Als blijkt dat hij mij van zijn inkomensverstrekker niet langdurig mag laten logeren zonder dat te melden en dat dat fraude blijkt te heten, schrik ik me een hoedje! Maar had ik zijn doopceel moeten lichten om dat te controleren?
Ik begrijp heel goed dat je, als je getrouwd bent of langdurig samenwoont je niet meer kan onttrekken aan dit soort verantwoordelijkheden. En dat je als uitkerende instantie bijvoorbeeld zegt: als je een huisgenoot krijgt, moet je dat melden. Maar dat die huisgenoot, die nooit enige uitleg heeft gehad en geen contact noch een overeenkomst heeft met de uitkerende instantie, direct een juridische aansprakelijkheid heeft voor verplichtingen waaraan de uitkeringsgerechtigde niet heeft voldaan, daar kijk ik wel van op.
Het is toch ook niet gek dat mensen die moeite hebben met overzicht en uitvoering diep in de problemen komen als je zelfs geacht wordt de zaken van anderen te overzien.
even los van alle praktische en juridische details (als je iets meer duidelijkheid kunt verschaffen Temet? Zou super zijn!)
….er zit hier voor mij ook een stukje, laten we het maar even heel truttig’ normen en waarden‘ noemen.
Dochter leeft op dit moment (kerngezond, alle tijd van de wereld, prima in staat tot werken of studeren) van de uitkering van haar vriend. Even heel plat: Van belastinggeld dat ‘ wij’ betalen om mensen die het anders echt niet redden van een bestaansminimum te voorzien…
Ik vraag me af of ze zich dat realiseert. En wat ze daar van vindt. Het strookt in elk geval totaal niet met wat we haar ( en onze andere kinderen) hebben ( geprobeerd hebben) mee te geven tijdens haar jeugd.
Ik zou het oprecht heel naar vinden als zij zich daarvan bewust is, en het desondanks ok vindt.
Ingridt, ik denk dat het inderdaad ligt zoals in dat laatste stuk waarvan je een link plaatste: je dochter is een 'niet rechthebbende partner'. En haar vriend heeft dan recht op 50% van de gehuwdennorm, wat minder is dan hij nu heeft.
Ik zag bij het rondzoeken wel iets anders, namelijk dat in de gemeente Amsterdam de mogelijkheid bestaat van een proefperiode voor samenwonen waarbij ieder zijn eigen woning en uitkering aanhoudt voor max een half jaar. Ik krijg de indruk dat gemeentes verschillende proefperioden aanhouden. Dit moet dus nagevraagd worden bij de gemeente in kwestie.
Als die proefperiode niet kan, en vriend niet kan leven van die lagere uitkering, dan blijven er maar twee oplossingen over: zorgen dat ze niet de meeste tijd samen zijn (geen gezamenlijke huishouding), of zoveel verdienen dat een uitkering niet nodig is (geen bijstand). De huidige situatie lijkt mij niet houdbaar.
Temet ..dank voor de info. En in jouw optiek ...als ze over een maand student is? Met (wsch, we moeten er nog over praten) een stuk toelage van ons, en dan eigenlijk toch min of meer verplicht een baantje erbij) ...is het dan t zelfde verhaal?
( By the way: ze woont niet in Amsterdam)
Dat verandert niks, het gaat om art 13 lid 2 van de Participatiewet dat bepaalt dat wie onder de 27 is en recht heeft op stufi, geen recht heeft op bijstand.
Het gaat er niet om of je feitelijk stufi ontvangt trouwens.
IngridT schreef op 03-08-2022 om 11:21:
even los van alle praktische en juridische details (als je iets meer duidelijkheid kunt verschaffen Temet? Zou super zijn!)
….er zit hier voor mij ook een stukje, laten we het maar even heel truttig’ normen en waarden‘ noemen.
Dochter leeft op dit moment (kerngezond, alle tijd van de wereld, prima in staat tot werken of studeren) van de uitkering van haar vriend. Even heel plat: Van belastinggeld dat ‘ wij’ betalen om mensen die het anders echt niet redden van een bestaansminimum te voorzien…
Ik vraag me af of ze zich dat realiseert. En wat ze daar van vindt. Het strookt in elk geval totaal niet met wat we haar ( en onze andere kinderen) hebben ( geprobeerd hebben) mee te geven tijdens haar jeugd.
Ik zou het oprecht heel naar vinden als zij zich daarvan bewust is, en het desondanks ok vindt.
Ik vind het wel oké. Er is nog heel veel tussen volledig arbeidsongeschikt zijn met Wajong en als een zonnetje functioneren zoals de maatschappij dat verwacht. Jouw dochter worstelt met zichzelf en heeft meer tijd nodig dan anderen om haar vorm te vinden. Je kan het ook omdraaien: zelf zou ze waarschijnlijk ook liever probleemloos alle stappen naar volwassenheid hebben doorlopen: een stevig ik, stabiele emoties, doorzettingsvermogen, overzicht, daadkracht en energie. Gewoon gemakkelijk volwassen worden, een leuke vervolgopleiding, nieuwe vrienden maken, levenslust en zelfvertrouwen ervaren, een interessant leven, wie wil dat niet? Maar dat heeft ze dus niet. Ik vraag me eerlijk gezegd af of ze zo ‘kerngezond’ is als jij denkt, zo ‘prima in staat te werken’. Als mensen naar haar kijken, zouden ze dan iemand zien die aan het ontspannen is of iemand die lamlendig is en niet in beweging kan komen? Wie zou met dat laatste willen ruilen? En evengoed is het verleidelijk om te denken dat het best anders zou kunnen als ze maar haar best deed. Maar misschien is dat we niet zo? Misschien ligt het niet aan hoe hard ze haar best doet, in haar hoofd? Het is zoals het is. Ik zou proberen er vanuit te gaan dat ze het nu niet anders kan, dat dit haar weg is en dat ze die ruimte nodig heeft om te groeien en te worstelen. Gun haar dat ze wat langer stuurloos is en een vangnet nodig heeft. En niet iedereen hoeft hetzelfde te zijn. Ook mensen die niet betaald werken zijn waardevolle mensen.
Wat me meevalt in deze verder lastige situatie, is dat jullie dochter er wel voor open staat dat jullie je met haar 'bemoeien' en advies mogen geven. Ook nu ze niet meer bij jullie woont. (En dat jullie daar wijs en voorzichtig mee omgaan).
Verder mooi dat daar op dit forum vrijwel niets negatiefs over gezegd wordt. Vaak lees je : "hjj/zij is 16 (17, 18, 19...25) laat hem/haar zelf het leven inrichten". Dan denk ik: het is toch juist normaal, mooi en meestal noodzakelijk dat je daar als ouders op de achtergrond een rol bij speelt. Een overlegpartner mag zijn.
Ik vind dat jullie én jullie dochter dat goed vormgeven.
Temet schreef op 03-08-2022 om 15:32:
Dat verandert niks, het gaat om art 13 lid 2 van de Participatiewet dat bepaalt dat wie onder de 27 is en recht heeft op stufi, geen recht heeft op bijstand.
Het gaat er niet om of je feitelijk stufi ontvangt trouwen
Temet?..ik heb de link gevonden die ik eerder bedoelde….
daar staat heel expliciet dat medebewoners onder de 21 & studenten geen invloed hebben op de hoogte van een uitkering van ‘ de andere bewoner’
Dat lijkt dus anders dan wat jij zei?.. ( pff. Ingewikkeld hoor, dit soort dingen)
Omnik schreef op 03-08-2022 om 20:20:
[..]
Ik vind het wel oké. Er is nog heel veel tussen volledig arbeidsongeschikt zijn met Wajong en als een zonnetje functioneren zoals de maatschappij dat verwacht. Jouw dochter worstelt met zichzelf en heeft meer tijd nodig dan anderen om haar vorm te vinden. Je kan het ook omdraaien: zelf zou ze waarschijnlijk ook liever probleemloos alle stappen naar volwassenheid hebben doorlopen: een stevig ik, stabiele emoties, doorzettingsvermogen, overzicht, daadkracht en energie. Gewoon gemakkelijk volwassen worden, een leuke vervolgopleiding, nieuwe vrienden maken, levenslust en zelfvertrouwen ervaren, een interessant leven, wie wil dat niet? Maar dat heeft ze dus niet. Ik vraag me eerlijk gezegd af of ze zo ‘kerngezond’ is als jij denkt, zo ‘prima in staat te werken’. Als mensen naar haar kijken, zouden ze dan iemand zien die aan het ontspannen is of iemand die lamlendig is en niet in beweging kan komen? Wie zou met dat laatste willen ruilen? En evengoed is het verleidelijk om te denken dat het best anders zou kunnen als ze maar haar best deed. Maar misschien is dat we niet zo? Misschien ligt het niet aan hoe hard ze haar best doet, in haar hoofd? Het is zoals het is. Ik zou proberen er vanuit te gaan dat ze het nu niet anders kan, dat dit haar weg is en dat ze die ruimte nodig heeft om te groeien en te worstelen. Gun haar dat ze wat langer stuurloos is en een vangnet nodig heeft. En niet iedereen hoeft hetzelfde te zijn. Ook mensen die niet betaald werken zijn waardevolle mensen.
Dit meisje heeft in het verleden wel gewerkt en ook zelf een baantje gezocht en zo. Nu zegt ze wel te willen of dat ze dat moet/gaat doen maar doet het niet. En dan is er nog de vriend die ruiterlijk toegeeft dat hij de aanwezigheid en nabijheid van zijn vriendin nodig heeft voor zijn mentale gesteldheid. En daar zit dus de zorg van Ingrid. Dat snap ik. Want ze lijken nauwelijks meer een leven te hebben buiten elkaar en dat is, zeker op die leeftijd, niet gezond.
Wilmamaa schreef op 03-08-2022 om 20:21:
Wat me meevalt in deze verder lastige situatie, is dat jullie dochter er wel voor open staat dat jullie je met haar 'bemoeien' en advies mogen geven. Ook nu ze niet meer bij jullie woont. (En dat jullie daar wijs en voorzichtig mee omgaan).
Verder mooi dat daar op dit forum vrijwel niets negatiefs over gezegd wordt. Vaak lees je : "hjj/zij is 16 (17, 18, 19...25) laat hem/haar zelf het leven inrichten". Dan denk ik: het is toch juist normaal, mooi en meestal noodzakelijk dat je daar als ouders op de achtergrond een rol bij speelt. Een overlegpartner mag zijn.
Ik vind dat jullie én jullie dochter dat goed vormgeven.
Dank je wel!
MamaE schreef op 03-08-2022 om 22:07:
[..]
Dit meisje heeft in het verleden wel gewerkt en ook zelf een baantje gezocht en zo. Nu zegt ze wel te willen of dat ze dat moet/gaat doen maar doet het niet. En dan is er nog de vriend die ruiterlijk toegeeft dat hij de aanwezigheid en nabijheid van zijn vriendin nodig heeft voor zijn mentale gesteldheid. En daar zit dus de zorg van Ingrid. Dat snap ik. Want ze lijken nauwelijks meer een leven te hebben buiten elkaar en dat is, zeker op die leeftijd, niet gezond.
Ik wilde reageren op omnik, maar je bent me voor mamaE. Ze kan t inderdaad best. Het doet haar zelfs goed ( ze was vorige zomer echt heel blij en gelukkig toen ze werkte. Ook heel goed voor haar zelfvertrouwen) . Het is ‘alleen’ dat ze t om een of andere reden niet gemakkelijk voor elkaar krijgt om dat baantje te regelen. Etcetera. En zichzelf dan (nu) ook nog in een positie brengt (bij vriend die no passiever is dan zij, en die daarnaast op haar leunt) waardoor dat niet beter wordt, maar erger.
MamaE schreef op 03-08-2022 om 22:07:
[..]
Dit meisje heeft in het verleden wel gewerkt en ook zelf een baantje gezocht en zo. Nu zegt ze wel te willen of dat ze dat moet/gaat doen maar doet het niet. En dan is er nog de vriend die ruiterlijk toegeeft dat hij de aanwezigheid en nabijheid van zijn vriendin nodig heeft voor zijn mentale gesteldheid. En daar zit dus de zorg van Ingrid. Dat snap ik. Want ze lijken nauwelijks meer een leven te hebben buiten elkaar en dat is, zeker op die leeftijd, niet gezond.
Ik snap de zorg heel goed. Ik reageerde nu even op de onrust die het geeft dat ze niet werkt en bijdraagt aan de samenleving maar juist meelift op een collectieve voorziening, via haar vriend. Dat zou ik nu niet mee laten wegen. Haar mentale gezondheid is 1. Dat bijdragen komt later wel.
IngridT schreef op 03-08-2022 om 22:15:
[..]
Ik wilde reageren op omnik, maar je bent me voor mamaE. Ze kan t inderdaad best. Het doet haar zelfs goed ( ze was vorige zomer echt heel blij en gelukkig toen ze werkte. Ook heel goed voor haar zelfvertrouwen) . Het is ‘alleen’ dat ze t om een of andere reden niet gemakkelijk voor elkaar krijgt om dat baantje te regelen. Etcetera. En zichzelf dan (nu) ook nog in een positie brengt (bij vriend die no passiever is dan zij, en die daarnaast op haar leunt) waardoor dat niet beter wordt, maar erger.
Dan lukt het dus niet. Je kan zeggen: vorige zomer lukte het wel en was ze blij. Dat kan, maar nu is ze gestagneerd en geblokkeerd, kennelijk. Kun je zeggen: ze kan het best. Maar dat heeft dan toch geen betekenis? Ze komt niet uit de lethargie. Vervelend zat, ook voor haar.