Kinderen (jong volwassenen) komen weer terug thuis wonen

Ik ben ook enthousiast apiejapie

Ik ben het wel met Ambra eens. Een tijdelijke oplossing, of in noodgevallen, is prima maar je gaat wel actief op zoek naar een kamer. 
Natuurlijk blijf je je hele leven moeder maar je bent meer dan moeder alleen. Als kinderen ervoor kiezen zelfstandig te gaan wonen dan zoeken ze daarna ook zelf een oplossing wanneer de relatie uit gaat, studie verandert enz. 
Ik zit al sinds mijn 18e in de kinderen, tegen de tijd dat de jongste (nu 10) de deur uit is dan wil ik ook kleiner gaan wonen. Heb nu een huis met 6 slaapkamers, dat is dan echt niet meer nodig en voor mij ook niet te onderhouden (chronisch ziek). 

redbulletje schreef op 07-04-2022 om 09:34:

[..]

Voor die hoeveelheid kinderen heb je zelf ooit bewust gekozen, best lullig dat de nog thuiswonenden zich op de schopstoel voelen zitten omdat je er na zoveel jaar wel klaar mee bent.

Dat zegt ze toch niet? Ik begrijp wel dat als kinderen eenmaal op zichzelf wonen, je dan je plicht gedaan hebt om dagelijks voor ze te zorgen. En tuurlijk help je je kinderen in nood. Maar dat is iets anders dan 'lekker makkelijk thuis weer intrekken' ipv zelf een oplossing zoeken. Of om bijvoorbeeld extra lang thuis te wonen om te kunnen sparen. Woningnood is gigantisch en als je daardoor niks kunt vinden dan is het mooi als je thuis kunt blijven/gaan wonen. Dat is meer een noodsituatie. Maar dan ook genoegen nemen als starter met een appartementje, lijkt me heel normaal. 

Granny71 schreef op 06-04-2022 om 21:47:

[..]

Toen mijn oudste (tijdelijk) weer thuis kwam wonen hoorde ik van meerdere mensen dat ze het zo goed van me vonden.

Wtf, wat is er goed aan als je je eigen kind helpt in geval van nood?

Ik werd een moeder op het moment dat ik beviel en ik zal dat blijven tot de dag dat ik doodga.

Mijn kinderen zullen altijd een moeder en een huis hebben om op terug te vallen als dat nodig is.

Dit klinkt als mijn moeder ❤️.

Met de woningnood van tegenwoordig is het vaak de enige oplossing om weer bij je ouders te gaan wonen of zoals bij mijn zoon om lang thuis te blijven wonen. Hij is 29 en sinds januari het huis uit. Dat is natuurlijk vrij laat en hij had zelf ook liever eerder het huis uit gegaan maar hij werd telkens overboden op huizen. Toen hij loonsverhoging kreeg lukte het hem gelukkig wel om genoeg te kunnen overbieden. Ik ben wel blij dat hij zijn geld niet uitgegeven heeft aan een kamer en goed heeft kunnen sparen zodat hij nu geld heeft om zijn huis helemaal naar zijn zin op te knappen en in te richten.

Mijn beide kinderen zijn aan de andere kant van het land gaan studeren en hadden ook gewoon nog een kamer thuis waar ze altijd welkom waren.
De oudste heeft na zijn afstuderen werk vlak bij ons huis gevonden en heeft toen weer ruim een jaar bij ons gewoond. In deze omgeving is betaalbare woonruimte moeilijk te vinden. Na een jaar had hij een vast contract en salarisverhoging en toen was het makkelijker om iets te vinden. Pas op dat moment vond ik dat hij echt uit huis was en is zijn kamer veranderd in een logeerkamer.  Alleen in geval van nood zou hij weer bij ons mogen wonen maar dan voor korte duur.
Onze dochter studeert nog maar mocht het nodig zijn mag zij na haar studie ook weer thuis wonen.

Mijn oudste heeft geluk, hij woont nu samen met zijn vriendin in een huisje op een recreatiepark. Officieel mag je daar niet overnachten/wonen, dus hij en vriendin staan bij ons ingeschreven. Ze zijn ook veel bij ons, hoewel ze dus wel zelfstandig wonen. Uiteraard staan ze ingeschreven voor een sociale huurwoning, maar dat is echt een meer-decennia-plan hier in de omgeving. Dus hoe ze nog eens in een 'normaal' huis terecht moeten komen, geen idee  . Wij hebben in ieder geval besloten zelf niet te verhuizen/verbouwen om t.z.t. de kinderen te kunnen helpen met het kopen van een huis. Maar ja, ook de jubelton wordt gekortwiekt. We gaan het wel zien.

De relatie met onze volwassen kinderen is heel geleidelijk veranderd. Ik vind het fantastisch zoals het nu is. Zoon en vriendin hebben het allebei, door verschillende diagnoses, niet gemakkelijk in het leven. Nu ze zelfstandig wonen ontstaat er vanzelf genoeg afstand om er niet meer wakker van te liggen, maar omdat ze bijna dagelijks bij ons eten zijn we genoeg betrokken om te kunnen ondersteunen waar dat nodig is. Jongste loopt nu stage in het buitenland, en moet daarna nog een half jaar naar school. We gaan ervan uit dat ze in die tijd gewoon bij ons woont. En dan hangt het af van wat ze daarna gaat doen of ze blijft of op zoek gaat naar een eigen plekje. We gaan het zien. Ik zie wel een klein beetje op tegen de periode dat ze weer bij ons zal wonen, na bijna een jaar buitenland. Inderdaad goede afspraken maken (want voor ze vertrok was het wel echt hotel mama & papa hier, en dat stadium zijn wij toch echt wel voorbij . Het zal wel loslopen, onze band is goed.

redbulletje schreef op 07-04-2022 om 09:34:

[..]

Voor die hoeveelheid kinderen heb je zelf ooit bewust gekozen, best lullig dat de nog thuiswonenden zich op de schopstoel voelen zitten omdat je er na zoveel jaar wel klaar mee bent.

Waar lees jij dat die thuiswonenden zich op de schopstoel voelen zitten? 

Ik lees dat namelijk niet. Maar misschien leid jij dat af uit haar formulering? 

Ik weet namelijk vrijwel zeker dat zij die niet elke maand verkondigt. Dat zou namelijk wel een hele rare actie zijn. 

Ik vraag me dus af of jij oprecht denkt dat zij dit zegt? Je zou het ook kunenn vragen aan haar: 'heb je het idee dat jouw kinderen dit aan jou merken, zo ja, dat zou ik vervelend vinden als kind'. 

gr Angela

redbulletje schreef op 06-04-2022 om 22:29:

[..]

Maar wat als ze uberhaupt nooit op kamers gaan en gewoon tot ver in de 20 thuis blijven wonen om te kunnen sparen voor een woning? Vind dat je als ouders niet zomaar je handen er vanaf kunt trekken omdat je het zat bent. Een kind heb je levenslang. En aangezien de woningnood hoog is momenteel kun je niet verwachten van jong volwassenen dat ze al permanent uitvliegen.

Mijn kinderen hebben ook levenslang een liefhebbende moeder, zit daar maar niet over in. Ze zijn gesetteld, en zijn iets boven en onder de 25 jaar. Ik weet van de ene zeker dat die nooit meer terug hoeft te komen, maar die eet hier twee keer per week, woont om de hoek. De ander zou in theorie nog een keer zonder woonruimte kunnen komen te zitten en dan wordt ze aan alle kanten geholpen. Maar zij wil liever zelfstandig wonen en ik prefereer dat ook. En ja,  ze woont knetterduur in het centrum van de stad in een veredelde berging,maar dat is wel waar ze blij van wordt.
Ze zijn zelfstandig maar doen voor veel dingen nog een beroep op me,en ik zal altijd voor ze klaarstaan. 

Tja, het nieuwe normaal is gewoon geen eigen huis, maar wonen met huisgenoten. Niet alleen voor studenten, maar ook voor young professionals met een full time baan. Ik zie het bij mijn jonge collega's, samenwonen met een huisgenoot op je 28e is doodnormaal. Verwachtingen bijstellen. Wen er maar aan.

Granola schreef op 07-04-2022 om 18:51:

Tja, het nieuwe normaal is gewoon geen eigen huis, maar wonen met huisgenoten. Niet alleen voor studenten, maar ook voor young professionals met een full time baan. Ik zie het bij mijn jonge collega's, samenwonen met een huisgenoot op je 28e is doodnormaal. Verwachtingen bijstellen. Wen er maar aan.

Net zoals jongvolwassenen die langer bij hun ouders blijven wonen dus.