Kamer/woningnood: kind komt weer thuis wonen
Dat dus. Mijn kind genoot van een zelfstandig leven.Ik genoot van mijn herwonnen vrijheid.
Mijn jongvolwassen kind moet de huidige woonruimte verlaten en vindt helemaal niets anders. En komt dus noodgedwongen met hele hebben en houden weer naar huis.
We hebben een ruim huis en een goede verstandhouding. Maar het voelt wel als terug naar wat geweest is. We schieten zó weer in de ouder-kind rol en in oude patronen.
Nog los van het feit dat ik mijn huis nu weer deel, sta ik ook, direct weer, in elk geval een beetje, 'aan'.
Ik moet even resetten, me hiervoor openstellen, afspraken maken over koken en opruimen en zo.
Wie herkent dit, wie heeft tips, wie zou hier heel blij van worden, wie juist niet?
Peiling
Als mijn jongvolwassen kind weer thuis zou komen wonen
hier woont oudste nu weer enkele maanden bij ons thuis. Man en ik hadden ca. een jaar het huis alleen. Oudste is echt heel fijn gezelschap (vrijwel altijd goed humeur, actief in het huishouden/koken/was etc.) maar toch mis ik de privacy wel (gelukkig is oudste ook regelmatig op stap).
Dus wat mij betreft: uiteraard is mijn kind welkom (dat verhaal van Envelop vind ik heel schrijnend), maar het wordt voor alle personen wel even wennen en aanpassen.
Izza schreef op 21-11-2023 om 08:49:
Dit heeft namelijk ook gevolgen voor jouw toeslagen.
Welke toeslagen?
Dan moet je die wel al ontvangen.
Ik heb het nu twee keer meegemaakt. Na een aantal jaar op eigen benen zijn oudste en middelste dochter weer bij ons komen wonen. Op dat moment was dat voor hen en ons de beste keuze. En ik ben heel blij dat ze naar ons toegekomen zijn.
Maar ik vind en vind het ook lastig om met deze volwassenen samen te wonen. Zij zijn doorgegroeid en het kost me soms moeite om ze als volwassenen te zien en ruimte te geven. En … ik mis ook het weer samenleven met mijn partner … na bijna 30 jaar met kinderen, kan ik nu enorm genieten van het leven met zijn tweeën, met kinderen op iets meer afstand.
Het mag altijd natuurlijk maar zou wel echt even moeten wennen. Mijn zoon is inmiddels zo’n 5 jaar bijna uit huis en dochter 2 jaar.
Dan heb ik nog drie thuiswonenden waarvan de jongste net 12 is. Als een van beiden oudsten weer thuis zou moeten wonen dan wordt dat in de werkkamer, die is gemaakt in de schuur (wel onder dezelfde pannen). Dan hebben ze ook een eigen ingang.
Op de middelste na woont iedereen nog steeds thuis. De oudste nog zeker 2,5 jaar ,want dan is zijn studie klaar. En misschien ben ik een slechte moeder,maar ik verheug me erop weer samen met mijn partner te wonen....En fantaseer ook over kleiner wonen..... Dus hoop het niet mee te maken dat mijn kinderen dan weer thuis komen wonen.
Maar in nood zijn ze wel welkom
Het lijkt me een regelrechte ramp. Niet voor mezelf (want mijn huis zal altijd voor mijn kinderen open staan) maar voor hen. Ze zijn nu nog beginnende pubers, maar ik ben al wel druk aan het sparen, zodat ik hun latere huis kan mee-financieren. Ja, ik weet in wat voor een enorme luxe positie ik verkeer...
Maar als ik in een vergelijkbare situatie terecht kom, waarin oudere kinderen opeens weer thuis gaan wonen: het moet maar, ik stel met flexibel op en we komen er wel uit. Zal leuk en minder leuke aspecten hebben...
Ik zou mijn kind nooit op straat zetten, maar ik kan me voorstellen dat het voor beide partijen wennen is. Ik zou het ook enorm wennen vinden als ik nu weer bij mijn ouders moest gaan wonen. Hun zorginstinct en verantwoordelijkheidsgevoel staat nog steeds aan, wat de relatie per definitie niet gelijkwaardig maakt. Dat is nu ook niet helemaal zo, maar met een eigen huis voelt het wel meer zo. En ik zou het heel vermoeiend vinden als ik over alles verantwoording af zou moeten leggen.
Herfstappeltaart schreef op 21-11-2023 om 09:25:
Ik heb ingevuld: voor mijn kind staat de deur altijd open maar ik moet hier wel even aan wennen.
Wat mij betreft ligt het ook wel aan de leeftijd hoe makkelijk het zou gaan.
Eens
Ik heb 3 jong volwassen kinderen en de laatste gaat uit huis.
Heerlijk 😊😜
Ik was nog wel gewend dat mijn kinderen regelmatig een weekend of vakantie weer thuis waren. Ze studeerden aan de andere kant van het land dus dan kom je niet alleen thuis voor een kop koffie. Ze hebben ook altijd hun eigen kamer gehouden in ons huis.
Toen de oudste na zijn studie een baan had en een eigen appartement kreeg en ging samenwonen zag ik dat als het echte uit huis gaan. Tijdens de studiejaren waren ze vanzelfsprekend altijd welkom.
mijn kind zou er alleen nog tijdelijk in komen in geval van een plotse relatiebreuk bijvoorbeeld. Dit omdat ik hem dan troost wil bieden. In andere gevallen lijkt het me aangekondigd dat er een einde komt aan de woning en kan kind nieuwe zoeken. Het is geen baby meer.
Ik ben zelf sinds mijn 19de uit huis en ben 1 keer bij moeder terug gegaan twee weken wegens relatiebreuk en andere keren dat ik geen woning had logeren bij mensen, hotels nemen tot mijn geld op was en zoeken naar een kamertje al is het aan de andere kant van het land tot ik er een vond ook al was ik eind twintig. Geen eisen stellen dan heb je zo een dak boven je hoofd.
Moederkareltje schreef op 21-11-2023 om 12:47:
mijn kind zou er alleen nog tijdelijk in komen in geval van een plotse relatiebreuk bijvoorbeeld. Dit omdat ik hem dan troost wil bieden. In andere gevallen lijkt het me aangekondigd dat er een einde komt aan de woning en kan kind nieuwe zoeken. Het is geen baby meer.
Ik ben zelf sinds mijn 19de uit huis en ben 1 keer bij moeder terug gegaan twee weken wegens relatiebreuk en andere keren dat ik geen woning had logeren bij mensen, hotels nemen tot mijn geld op was en zoeken naar een kamertje al is het aan de andere kant van het land tot ik er een vond ook al was ik eind twintig. Geen eisen stellen dan heb je zo een dak boven je hoofd.
Alleen is helaas de siuatie tussen toen en nu nogal veranderd op de woningmarkt.
Moederkareltje schreef op 21-11-2023 om 12:47:
mijn kind zou er alleen nog tijdelijk in komen in geval van een plotse relatiebreuk bijvoorbeeld. Dit omdat ik hem dan troost wil bieden. In andere gevallen lijkt het me aangekondigd dat er een einde komt aan de woning en kan kind nieuwe zoeken. Het is geen baby meer.
Ik ben zelf sinds mijn 19de uit huis en ben 1 keer bij moeder terug gegaan twee weken wegens relatiebreuk en andere keren dat ik geen woning had logeren bij mensen, hotels nemen tot mijn geld op was en zoeken naar een kamertje al is het aan de andere kant van het land tot ik er een vond ook al was ik eind twintig. Geen eisen stellen dan heb je zo een dak boven je hoofd.
Die tijd is echt voorbij.
Ik zou mijn kind niet op straat zetten en ook niet willen dat ze al haar geld aan hotelkamers spendeert. Nog los van dat ze een adres moet hebben voor inschrijving.
Geen eisen klinkt leuk, maar dingen als 1000 euro voor zes vierkante meter zonder ramen is niet iets wat ik wil faciliteren aan huisjesmelkers. En ook niet realistisch als je ook nog kinderen hebt.
Logeren bij vrienden prima. Maar waarom dan niet bij je ouders? Die geven toch ook om je? Waarom verwacht je van vrienden wel dat ze je helpen maar van je ouders niet?
Moederkareltje schreef op 21-11-2023 om 12:47:
Geen eisen stellen dan heb je zo een dak boven je hoofd.
Onder welke steen leef jij?
Moederkareltje schreef op 21-11-2023 om 12:47:
mijn kind zou er alleen nog tijdelijk in komen in geval van een plotse relatiebreuk bijvoorbeeld. Dit omdat ik hem dan troost wil bieden. In andere gevallen lijkt het me aangekondigd dat er een einde komt aan de woning en kan kind nieuwe zoeken. Het is geen baby meer.
Ik ben zelf sinds mijn 19de uit huis en ben 1 keer bij moeder terug gegaan twee weken wegens relatiebreuk en andere keren dat ik geen woning had logeren bij mensen, hotels nemen tot mijn geld op was en zoeken naar een kamertje al is het aan de andere kant van het land tot ik er een vond ook al was ik eind twintig. Geen eisen stellen dan heb je zo een dak boven je hoofd.
Mijn moeder had precies zo'n attitude, en daar kwam nog eens bij dat ook een relatiebreuk geen reden was. Ons werd heel duidelijk verteld: 'Eens eruit is altijd eruit, en dan kom je nooit meer thuis wonen.' Ik vind dat nog steeds idioot, hoe kun je daar nou zo stellig in zijn. Een volwassen kind kan ook ernstig ziek worden, bijvoorbeeld. Of echt dakloos dreigen te raken. Envelop schrijft hoe ze er alleen voor stond, enorm schrijnend, dat wil je toch niet? Als ik het goed onthouden heb, zijn jouw kinderen nog jong, MoederKareltje. Ik zou ervoor waken om net zoals mijn moeder nu al luid te adverteren dat 'eens eruit, altijd eruit is' (behalve bij een relatiebreuk blijkbaar). Ik heb dat als hard en onwelkom ervaren (het lag overigens wel in de lijn der verwachting, het nest waaruit ik kom is allesbehalve warm. Ben voor mijn 18e verjaardag vertrokken en heb daar gelukkig nooit meer hoeven wonen). De ouders van mijn man, ter vergelijk, zijn altijd achtervang geweest voor hem. Heeft hij nooit gebruik van gemaakt, maar hij zegt nog steeds dankbaar tegen hen hoe fijn het is dat hij altijd wist dat hij in geval van nood nog op zolder terecht kon. Dat voelde heel veilig. Het is maar welk gevoel je je kinderen mee wil geven, er zijn heel veel andere manieren om zelfstandigheid te stimuleren en te laten merken dat je wel verwacht dat je kind concessies doet. Dat beide partijen zullen moeten wennen in zo'n boemerangsituatie lijkt me overigens heel begrijpelijk.