Is dat normaal? Stiefzoon vervuilt
Beste ouders.
Ik val even met de deur in huis.
Is het normaal of moet ik als stiefvader het normaal vinden dat een jongen vanaf zijn 14e tm zijn 19e nu (ik ken hem vanaf zijn 14e) vierentwintig uur per dag in bed ligt? Zijn dag en nacht heeft omgedraaid. Niet doucht, geen tanden poetst (hij heeft ook geen tandenborstel) en dus alleen maar in zijn bed achter een play station ligt met de gordijnen dicht en een kamer die vergeven is van zweet en geen lichamelijke verzorging. Één keer in de drie maanden is er wel een gesprek met hem omdat dan het vuil 30cm hoog ligt in zijn gehele kamer. Vuile borden, etens resten, lege zakken en flessen. (Het loopt bijna uit zichzelf weg) Dus geen rommeltje maar echt vies.
Mijn huwelijk is goed alleen dit punt is niet bespreekbaar op het terugkerende gesprek over spullen netjes opruimen en weg gooien.
Ik maak mij zorgen en niks heb ik erger gemaakt in mijn schrijven.
Het is echt vierentwintig uur per dag want school was er eigenlijk al niet veel omdat hij daar niet veel zin in had en van school naar school ging. Nu een half uurtje online les per dag en dat is het.
Ben ik de boeman nu? Of wil ik gewoon wat normen waarden en zelfrespect mee geven aan die knul waar geen bewust kwaad in zit.
Zijn moeder ziet hier allemaal geen probleem in. En dus zoals gezegd is het niet echt bespreekbaar en ziet ze het als een aanval op haar zoon.
Ben ik nu zo'n kl##tzak ?
"want school was er eigenlijk al niet veel omdat hij daar niet veel zin in had en van school naar school ging. Nu een half uurtje online les per dag en dat is het."
Dit is de schoolcarrière van zoon volgens stiefvader. Schoolwissels in het verleden. Dus ook dit jaar nog wel school gevolgd maar online zoals veel scholieren.
Als je als man en vrouw vooral aan het ruziën bent over wie er gelijk heeft of over of dit normaal is, is de kans op een constructief gesprek niet groot. Ik denk dat VaderJ best nog wat kan doen om de relatie met zijn vrouw te verbeteren. Als hij niet koste wat kost eerst gelijk wil krijgen. Het lijkt nu alsof beide partners elkaar alleen maar aanvallen. Ik zou toch verwachten dat moeder er echt wel gevoelens en angsten over heeft, dat haar zoon kennelijk zo weinig ontwikkeling naar zelfredzaamheid en een bevredigend volwassen leven laat zien. Daar horen we niks over. Ik vind het wel echt merkwaardig dat er geen enkele compassie uit je berichten spreekt VaderJ. Zijn jullie allemaal zo afgestompt en ongelukkig dat jullie helemaal niet meer willen weten hoe het met de anderen in huis gaat? Dat is erg triest. Ik weet niet of je daarvan nog kunt terug kunt komen maar wil je een kans maken, dan zul je je vechthouding in ieder geval moeten afleggen.
Mogelijk zijn zoon en stiefvader elkaars concurrenten en zijn beiden niet zelfstandig?
AnneJ schreef op 17-06-2021 om 21:21:
"want school was er eigenlijk al niet veel omdat hij daar niet veel zin in had en van school naar school ging. Nu een half uurtje online les per dag en dat is het."
Dit is de schoolcarrière van zoon volgens stiefvader. Schoolwissels in het verleden. Dus ook dit jaar nog wel school gevolgd maar online zoals veel scholieren.
Dat vind ik dus ontwijken. Want ondanks schoolwissels is het best lastig om 4 jaar lang dag en nacht op je kamer te zitten en buiten het systeem te blijven.
En misschien is er heel veel gebeurd en heeft dat kwaad bloed gezet, dat kan, dan kleurt dat wel het verhaal. Vandaar het doorvragen. Niet om mijn eigen nieuwsgierigheid te bevredigen, maar om TO te laten nadenken of zijn stelligheid wel klopt.
Vader J, 4 jaar lang in bed met de play-station, dat is zorgelijk.
Ik begrijp niet goed waarom moeder daar geen probleem mee heeft. Denkt ze dat het allemaal wel vanzelf goed komt, dat het een fase is die vanzelf overgaat? Dus ik zou aan moeder vragen of zij graag wil dat het zo doorgaat. En hoe lang dan. Niet in de verwijtende zin, maar meer in de zin van een vraag naar haar draagkracht: hoe lang houdt zij dit vol?
Mijn tweede zoon maakte ook een afschuwelijke zwijnenstal van zijn kamer. Hij ging wel naar school etc., maar opruimen..... Gelukkig is hij nu zo ongeveer het tegenovergestelde. In die zin komt het ooit opeens wel een keer goed. Maar je moet het dan kunnen uithouden, dus in staat zijn om je er niet druk over te maken. Geen pedagogische praatjes meer, die helpen toch niet, dat station is al lang gepasseerd. Voor mij was de grens als ik het niet meer acceptabel vond, maar dan ruimde ik het ook op, rigoureus. Omdat het dan mijn probleem was.
Voor jou is daarom de vraag: waarom houdt het jou zo bezig, waaruit bestaan jouw zorgen? Kun je er niet langs leven, waarom niet. Heb je enig idee waar zijn interesses liggen? Wat speelt hij op zijn playstation, waarom is dat zo leuk? Wat boeide hem tussen 0 en 14 jaar? Kan het te maken hebben met jouw komst in huis?
Een alternatief is dat je probeert om hem eens een week mee te nemen op zwerftocht door de Ardennen, of zoiets. Iets wat je zelf ook leuk vindt. Maar de aanloop zul je helemaal zelf moeten organiseren, het is al heel wat als je hem meekrijgt.
Tsjor
Je zult eerst moeder zover te krijgen om haar ogen te openen. Zoek hulp om samen in gesprek te raken hierover. Bij moeder zit hier misschien een hoop schaamte en machteloosheid achter. Zolang jullie niet op één lijn zitten kun je met stiefzoon nog niks beginnen. Zodra moeder er open voor staat. Kijk dan eens op www.yeswecan.nl. Zoon klinkt als een goede kandidaat.
Heeft hij een baan? Sociaal leven, vrienden, relatie? Gaat hij mee naar familie als er een verjaardag ofzo is?