Is dat normaal? Stiefzoon vervuilt
Beste ouders.
Ik val even met de deur in huis.
Is het normaal of moet ik als stiefvader het normaal vinden dat een jongen vanaf zijn 14e tm zijn 19e nu (ik ken hem vanaf zijn 14e) vierentwintig uur per dag in bed ligt? Zijn dag en nacht heeft omgedraaid. Niet doucht, geen tanden poetst (hij heeft ook geen tandenborstel) en dus alleen maar in zijn bed achter een play station ligt met de gordijnen dicht en een kamer die vergeven is van zweet en geen lichamelijke verzorging. Één keer in de drie maanden is er wel een gesprek met hem omdat dan het vuil 30cm hoog ligt in zijn gehele kamer. Vuile borden, etens resten, lege zakken en flessen. (Het loopt bijna uit zichzelf weg) Dus geen rommeltje maar echt vies.
Mijn huwelijk is goed alleen dit punt is niet bespreekbaar op het terugkerende gesprek over spullen netjes opruimen en weg gooien.
Ik maak mij zorgen en niks heb ik erger gemaakt in mijn schrijven.
Het is echt vierentwintig uur per dag want school was er eigenlijk al niet veel omdat hij daar niet veel zin in had en van school naar school ging. Nu een half uurtje online les per dag en dat is het.
Ben ik de boeman nu? Of wil ik gewoon wat normen waarden en zelfrespect mee geven aan die knul waar geen bewust kwaad in zit.
Zijn moeder ziet hier allemaal geen probleem in. En dus zoals gezegd is het niet echt bespreekbaar en ziet ze het als een aanval op haar zoon.
Ben ik nu zo'n kl##tzak ?
Maar Vader J, hoe zat het dan voor corona toen deze jongen nog leerplichtig was en fysiek op school werd verwacht? Zelfs met frequente schoolwissels kan je toch niet 4 jaar zodanig wegduiken dat je de leerplichtlui van je afhoudt?
Ondertussen vraag ik me ook af: hoe ziet je vrouw de toekomst voor zich? Denkt ze dat dit probleem vanzelf verdwijnt? Hoe dan? Of blijft zij voor haar zoon zorgen in de huidige situatie totdat zij hoogbejaard is en zoon van middelbare leeftijd? Heeft ze enig idee?
Groeten,
Temet
Ik kan me niet voorstellen dat je vrouw dit echt normaal vindt. Misschien heeft ze al die jaren haar zoon wel beschermd, maar daar help je je kind niet altijd mee. In dit geval zeker niet. Ik weet niet hoe je deze discussies met je vrouw voert, maar het geven van ik-boodschappen werkt vaak goed. Dan houd je het bij jezelf en je probeert het constructief te benaderen: Ik maak me zorgen om je zoon, ik zie dat het niet goed gaat met hem. Zullen we samen eens uitzoeken hoe we hem kunnen helpen?
Je schrijft in je openingspost dat je hem kent vanaf zijn veertiende en dat hij al die tijd in bed ligt. Speelt dit dan niet al veel langer? En waar is de vader van de zoon in het verhaal? Heeft hij daar contact mee? Speelde deze situatie wellicht mee in de scheiding?
AnneJ schreef op 17-06-2021 om 15:45:
Verkeerde bril Vader J. Zelfs de wereld vindt dit niet normaal. Hoe het wel normaal wordt dat is de vraag en het lijkt mij niet dat je daar een bijdrage aan kunt leveren. Zeker niet gezien je ressentiment. Helaas.
En mogelijk weet je vrouw iets over deze jongen dat jij niet weet. Of heeft hij een diagnose die jij net erkent. Dit is niet normaal maar ook niet zomaar weg te denken.
Liever steun je je vrouw en zoekt praktische oplossingen. En dat is niet: deze jongen moet veranderen. Dat gaat je niet lukken. Zelf een andere houding aannemen en andere keuzes maken hopelijk wel.
Een andere houding?
Ik ben begripvol geweest, (nog steeds trouwens) aangeboden om hulp te zoeken, aangeboden huisarts te gaan. Maar dat is allemaal niet nodig. Ik heb zelf wel een gesprek met onze huisarts gehad onderhand en deze zei mij dat dit een ernstig probleem is. Maar zolang ik niet op één lijn zit gaat er niks gebeuren of veranderen.
En zoals gezegd als ik normaal wil praten erover dan barst de bom, en goed ook. Schelden en kleineren dat is dat wat er mijn kant op komt. En laat ik duidelijk zijn ik heb dan alleen het gesprek willen openen en geen lelijk woord in mijn mond genomen naar niemand niet. Dus mijn houding is zelfs nu nog meer dan schappelijk. Misschien zelfs iets te schappelijk
Dan weet je dat dit onbespreekbaar is met je vrouw en toch blijf je het proberen. Het valt ook echt niet mee en staat blijkbaar in de weg van je leven. En toch ga jij dit niet oplossen op deze manier. Dus het is kiezen of delen.
Wie doet er dan aan schelden en kleineren? Je stiefzoon of je vrouw? Dat eerste is vervelend maar het tweede lijkt me pas echt zorgwekkend.
En mijn eerdere vraag blijft staan: heeft je vrouw een idee hoe het verder moet? Is ze van plan zo door te gaan tot in het oneindige? Want dit gaat niet uit zichzelf veranderen, dat zal zij toch ook wel snappen.
Groeten,
Temet
"Iets te schappelijk?" Waar denk je dan aan? Dat je met dreigen en harde actie zaken gaat verbeteren of oplossen?
AnneJ schreef op 17-06-2021 om 16:15:
"Iets te schappelijk?" Waar denk je dan aan? Dat je met dreigen en harde actie zaken gaat verbeteren of oplossen?
Ik begrijp niet goed waarom u gelijk aan dreigen etc denkt.
Ik kan u wel vertellen dat het zeer pijnlijk is om geschoffeerd te worden als ik een normaal gesprek met mijn vrouw probeer te beginnen.
Misschien kan je samen met je vrouw hulp zoeken voor de communicatie tussen jullie. Dan gaat het dus niet meer over zoon (uiteindelijk gaat het toch weer over zoon, maar dat komt dan later wel).
Als ze dat ook niet wil dan wordt het, zoals AnneJ al schrijft, waarschijnlijk inderdaad kiezen of delen.
Groeten,
Temet
Vader J, is je vrouw bang dat haar zoon bij zijn vader intrekt als ze hem uit zijn kamer wilt halen?
Je geeft aan bang te zijn haar te verliezen, mogelijk dat dat angstgevoel ook bij haar speelt in de vorm van verlies van zoon.
Ik denk dat er niks anders op zit dan het als een relatieprobleem te beschouwen. En nogal een pittig relatieprobleem ook, als je vrouw je uitscheldt en kleineert als je dit probeert aan te snijden. Ik ga er dan maar even vanuit dat je niet haar zoon of haarzelf allerlei venijnige verwijten maakt? Misschien is het handig om te leren praten met elkaar over waaraan je behoefte hebt, in plaats van over de vraag of iets normaal is of niet. Waarom heeft het gedrag van deze jongen zo’n grote impact op jouw leven? Waar ben je bang voor, voor hem, voor jou en je vrouw? Wat zou voor jou de kwaliteit van leven in huis en in je relatie het meest ten goede komen? Jij lijdt hieronder, toch? Ik denk dat je dat aan je vrouw zou moeten toegeven, dat het ook om jouw welzijn gaat. Dat is ook heel normaal.
Ja weet je VaderJ, je hebt niet veel keuze. Zij wil er niet aan doen. De zoon wil er niets aan doen en ontkent dat hij een probleem heeft. Jij hebt er last van. Het enige wat je dan kan doen is je eigen grens trekken. En dat is dus vertrekken. Je zou kunnen beginnen dit eerst aan te kondigen en dan te kijken of er beweging in komt, maar dan moet je het ook wel nemen en alvast stappen ondernemen. Dus huizen zoeken e.d.
Nu kunnen wij -en de huisarts- allemaal wel roepen dat het zorgelijk en niet normaal is maar de enigen die er wat aan kunnen doen zijn de moeder en de zoon. Jij kunt wat aan je eigen situatie doen door het niet te pikken en weg te gaan. Meer is er niet.
Ik ben het eens met mijn voorgangers. Dit is onhoudbaar. Als je vrouw niet wil praten en niets wil oplossen, dan moet je een keuze maken, een keuze voor jezelf.
Overigens hoeft vertrekken niet te betekenen dat jullie huwelijk voorbij is. Jullie kunnen ook latten. En dan komt zij naar jou toe, zodat je geen last hebt van wat er zich in haar huis afspeelt.
Het is wel de vraag van wie het huis is waarin TS, vrouw en zoon samen wonen. Is dat huis van hun samen? Kan de vrouw TS dan uitkopen en er alleen met zoon blijven wonen? Is het huis van TS, dan zal vrouw met zoon iets anders moeten zoeken. Is het huis van de vrouw, dan kan TS wat anders zoeken.
Ik neem het woord niet graag in de mond, maar naar mijn mening is hier wel sprake van verwaarlozing door moeder. Niet met slechte intenties, maar dat is meestal zo. Vaak is er bij de ouders dan sprake van onmacht en niet van onwil. Maar een kind dat een probleem heeft, moet geholpen worden. Hem/haar niet helpen omdat je het probleem zelf niet wil zien of bagatelliseert is schadelijk voor het kind.
Het is misschien heel hard, maar als jij bij je vrouw aangeeft de situatie niet langer te trekken en overweegt om uit elkaar te gaan wonen, misschien dat er dan toch een knop om gaat bij moeder en misschien ook wel ooit bij zoon.
Zeg VaderJ, hebben jullie verder ook samen nog één of meerdere kinderen?
Sterkte zeg, lijkt me niet leuk, zo'n vrouw, en een huis met een donker hol.
Je ontwijkt de vragen over school, dus ik stel hem nog maar een keer. Hoe ging het met school de afgelopen jaren met school?
Want misschien is het minder ernstig als jij denkt, en is dat de reden dat moeder niet in beweging komt. Zijn jouw ‘waarden en normen’ vooral veel gemopper op een puber jongen die eigenlijk mee valt.
En misschien is het niet zo. Gaat hij inderdaad al vier jaar niet naar school. Dan zou dat een vraag aan moeder kunnen zijn, hoe ze zijn toekomst voor zich ziet. Of dat je uit dat je je zorgen maakt omdat je geen beweging of initiatief ziet en het gevoel krijgt dat kind x vervuilt. Houd het dus bij wat je ziet, niet bij allerlei denkbeelden over normaal, gangbaar of ‘waarden en normen’. Dat zijn algemeenheden waar je niets mee bereikt en niet mee uitlegt wat je dwars zit.
Los daarvan: schelden is geen voorbeeld van een effectief gesprek. Of je nou gelijk hebt of niet, je zo aangevallen voelen als je echtgenoot je wat vraagt is echt niet effectief. Ook daar mag je best van vragen waarom ze daar zo op reageert.