Is dat normaal? Stiefzoon vervuilt

Moeder ziet vast ook wel een probleem maar kan het moeilijk tackelen. En ik denk dat jij je er helemaal niet mee moet bemoeien omdat dat de zaak alleen verder kan laten escaleren en complexer maken. Ik zou me terugtrekken op een positie van: vervelend voor je, wat kan ik voor je doen. Want anders trekt ze zich ook nog steeds verder van jou terug en daar gaat je prettige relatie. Als het niet goed gaat met een kind kan het echt moeilijk oplosbaar zijn en zeggen dat het je opvalt of dat het je stoort is geen oplossing. Helaas.

Vader J schreef op 16-06-2021 om 11:46:

Beste ouders.

Ik val even met de deur in huis.

Is het normaal of moet ik als stiefvader het normaal vinden dat een jongen vanaf zijn 14e tm zijn 19e nu (ik ken hem vanaf zijn 14e) vierentwintig uur per dag in bed ligt? Zijn dag en nacht heeft omgedraaid. Niet doucht, geen tanden poetst (hij heeft ook geen tandenborstel) en dus alleen maar in zijn bed achter een play station ligt met de gordijnen dicht en een kamer die vergeven is van zweet en geen lichamelijke verzorging. Één keer in de drie maanden is er wel een gesprek met hem omdat dan het vuil 30cm hoog ligt in zijn gehele kamer. Vuile borden, etens resten, lege zakken en flessen. (Het loopt bijna uit zichzelf weg) Dus geen rommeltje maar echt vies.

Mijn huwelijk is goed alleen dit punt is niet bespreekbaar op het terugkerende gesprek over spullen netjes opruimen en weg gooien.

Ik maak mij zorgen en niks heb ik erger gemaakt in mijn schrijven.

Het is echt vierentwintig uur per dag want school was er eigenlijk al niet veel omdat hij daar niet veel zin in had en van school naar school ging. Nu een half uurtje online les per dag en dat is het.

Ben ik de boeman nu? Of wil ik gewoon wat normen waarden en zelfrespect mee geven aan die knul waar geen bewust kwaad in zit.

Zijn moeder ziet hier allemaal geen probleem in. En dus zoals gezegd is het niet echt bespreekbaar en ziet ze het als een aanval op haar zoon.

Ben ik nu zo'n kl##tzak ?

nee hoor ik vind het heel normaal wat je nu verwacht, plus het is niet dat je die jongen haat, je geeft om hem anders zou je je hier niet druk om maken.

wat ik erg lastig vind hierin is dat de moeder het niet toelaat dat jij hier iets van mag vinden.

de situatie van mijn moeder is ook zo, we hebben een stiefvader die ons nu allang kent en ook echt deel uitmaakt van de familie, mijn broertje (nu 19)woont als enige nog bij hun en heeft dit gedrag ook vertoont en is nu de goede kant op aan het gaan.

het begon met dat mijn stiefvader het opmerkte en dit absoluut niet gezond vond, we hebben een zwaar verleden gehad met verschillende partners waardoor mijn moeder erg voorzichtig is in partner iets te laten zeggen over de kinderen. Ook heb ik met stiefvader vaak over ons verleden gehad en hem uitgelegd dat het vertrouwen net iets anders gaat dan hoe het zou moeten gaan.

Mijn moeder keurde vaak af wat mijn stiefvader er van zei dat mijn broertje alles zo verwaarloosde, dit komt deels omdat ze ons beloofd heeft nooit meer een man die controle te geven ( door wat we herhaaldelijk meemaakten), ook kwam het door schuld gevoel van haar mij zus en ik waren onder de 18 beide niet meer thuis.. ik heb haar altijd gezegd mam je hebt (me broertje nog) je kunt het van ons niet meer terug halen maar probeer het voor hem wel goed te doen en goede keuzes te maken. Dus daardoor vertroeteld ze mijn broertje erg, veel schuldgevoel omdat ze het bij ons niet meer goed kon maken dus vertroeteld ze hem extra,

totdat ik ook zorgen kreeg, precies het gedrag wat je beschreef zag ik bij mijn broertje, laat ik het zo zeggen dat ik veeel maar dan ook veel met mijn moeder heb moeten praten om haar ervan te overtuigen dat stiefvader gelijk had.

nu na tijden heeft ze er aan toegegeven en hebben ze samen wat meer regels op gesteld, veel gepraat met mijn broertje, waardoor het nu op zijn 19e veel beter gaat gelukkig. Hij is verantwoordelijk, zorgt beter voor zichzelf, doet het enorm goed op zijn militaire opleiding, apentrots ben ik!

laat ik het zo zeggen voor jou is het nu heeel lastig om hier een zegje over te hebben omdat je de stiefvader bent( ondanks dat je de kids zolang kent) 

zolang moeder het niet van je aan neemt heb je daar eigenlijk helemaal geen hand in.

puntje bij paaltje, nee je bent geen kl**tzak het is juist erg lief want je ziet dat je  om haar zoon geeft en je oprecht zorgen maakt en allemaal maar goede bedoeling hebt, want nee dit is absoluut niet gezond voor haar zoon hoe het nu gaat, en al helemaal niet voor de toekomst van hem.

maar helaas kun je er weinig van zeggen als moeder dit niet toelaat, ik zou toch proberen te blijven praten met haar en dat je goede bedoelingen hebt met hem. Ik hoop dat ze een keer inziet dat dit niet goed is voor haar zoon, en dat je dit niet slecht bedoeld.

het is een lastige situatie.

maar in hoeverre is het jouw plaats als stiefvader je hier tegen aan te bemoeien? Ik begrijp dat je bezorgd bent (of is het geïrriteerd?) maar die gast is 19 en volwassen. Als je partner er niets mee doet, kun je misschien maar beter tijdelijk een lat-relatie onderhouden totdat bij moeders weg is. 

Ik had ook zo'n partner: volwassen zonen woonden nog thuis, blowden de hele dag. Ik kwam daar gewoon niet. Doei, geen zin in. Partner was wel leuk

"Het is echt vierentwintig uur per dag want school was er eigenlijk al niet veel omdat hij daar niet veel zin in had en van school naar school ging."

Ik kan me amper voorstellen dat dat een volledige weergave is. Hij is nu niet meer leerplichtig, maar in de eerste 4 jaar - toevallig ook pre-corona, dus nog geen online les - was hij dat wel. Als hij toen ook al niet op school kwam moet er toch wel actie ondernomen zijn? Of hij ging net genoeg naar school om de instanties van zich af te houden, maar dan lag hij in die periode dus geen 24 uur in bed. Maar het is eigenlijk niet goed denkbaar dat hij 4 jaar lang zo goed als niet naar school is geweest zonder dat leerplicht of hulpverlening daarop gesprongen is. En er serieus is gesproken over wat er aan de hand is met deze jongen. 

Want nee, natuurlijk is dit niet normaal, maar er liggen waarschijnlijk problemen aan ten grondslag die al eerder besproken zijn en kennelijk niet zo heel makkelijk op te lossen. 

Groeten, 

Temet

Dat dit het niet normaal of gezond is, is overduidelijk. Maar ik vraag me net als AnneJ af: vindt je vrouw het echt volstrekt normaal, geen enkel probleem? Of weet ze vooral niet hoe ze er invloed op zou kunnen uitoefenen?  Dat maakt nogal een groot verschil. 

Lexus schreef op 16-06-2021 om 12:35:

maar in hoeverre is het jouw plaats als stiefvader je hier tegen aan te bemoeien? Ik begrijp dat je bezorgd bent (of is het geïrriteerd?) maar die gast is 19 en volwassen. Als je partner er niets mee doet, kun je misschien maar beter tijdelijk een lat-relatie onderhouden totdat bij moeders weg is.

Ik had ook zo'n partner: volwassen zonen woonden nog thuis, blowden de hele dag. Ik kwam daar gewoon niet. Doei, geen zin in. Partner was wel leuk

TS is niet de vader maar de jongeman woont wel in hetzelfde huis, gebruikt zijn kamer als vuilnisbelt, stinkt driehonderd jaar in de wind als hij al vijf jaar niet doucht of tanden poetst, draagt niks bij in huis en gaat niet naar school. Dan mag je daar echt wel wat van zeggen. 
Het is inderdaad raar dat hier nooit iemand van leerplicht of hulpverlening bij betrokken is geweest. En ook dat de moeder het geen probleem vindt. Elk normaal nadenkend mens ziet dat dit geen gezonde situatie is.

MamaE schreef op 16-06-2021 om 13:57:

[..]

TS is niet de vader maar de jongeman woont wel in hetzelfde huis, gebruikt zijn kamer als vuilnisbelt, stinkt driehonderd jaar in de wind als hij al vijf jaar niet doucht of tanden poetst, draagt niks bij in huis en gaat niet naar school. Dan mag je daar echt wel wat van zeggen.
Het is inderdaad raar dat hier nooit iemand van leerplicht of hulpverlening bij betrokken is geweest. En ook dat de moeder het geen probleem vindt. Elk normaal nadenkend mens ziet dat dit geen gezonde situatie is.

ja is niet gezond en je mag er iets van zeggen. Maar je kunt niets eisen en als er herhaaldelijk niets mee gebeurt, zou ik daar weg gaan. Als het je kind niet is, kun je alleen je eigen grenzen stellen. 

Lexus schreef op 16-06-2021 om 14:35:

[..]

ja is niet gezond en je mag er iets van zeggen. Maar je kunt niets eisen en als er herhaaldelijk niets mee gebeurt, zou ik daar weg gaan. Als het je kind niet is, kun je alleen je eigen grenzen stellen.

Mee eens. Je eigen grenzen bewaken en de uiterste consequentie is dat je verhuist.

De vraag stellen is hem beantwoorden. Wie zou het wél normaal vinden als een kind al vijf jaar lang in bed ligt? 

Ik denk dat je bedoelt: wat kan ik eraan doen? En ook dat weet je al wel volgens mij: bar weinig. Stel je eigen grenzen of ga weg. 

Een tegenvraag: hoe gaan de gesprekken tussen jou en zijn moeder hierover? Want als je niet overdrijft dan kán het toch niet dat zij dit wel normaal vindt. Ze zal zich misschien minder ergeren, maar zich op z'n minst zorgen maken om z'n gezondheid. Misschien bereik je iets als je het over die boeg gooit. Dus niet: wat een irritant smerig joch. Maar meer: hoe kan ik hem helpen, want hij is duidelijk niet erg gelukkig. 

Uit het feit dat TS de knul normen en waarden wil bijbrengen, spreekt dat hij denkt dat de jongen een gangbare denkwijze heeft. Mij lijkt het echter dat stiefzoon ofwel in een diepe depressie zit, of gameverslaving of een andere geestelijke aandoening heeft. Dan zou TS niet de stiefzoon, maar de moeder moeten aanspreken, over het zoeken van  externe hulp, omdat dit echt niet normaal is. En dan niet op een manier dat moeder het gevoel heeft dat ze gefaald heeft (misschien is dat de achterliggende reden dat ze de situatie ontkent), maar vanwege oprechte zorg om de jongen, die op deze manier toch niet echt gelukkig kan zijn.

Ik vind het ook zorgelijk. Een tijd geleden had je toch dat programma 'verslaafd'? Daar werd ook een zoon uit zijn kamer gehaald middels een 'interventie' met de hele familie. Die jongen gedroeg zich ook ongeveer zoals deze jongen. Misschien kan je dit programma nog terugvinden bij uitzending gemist en dit samen met je vriendin bekijken.
Probeer met haar je zorgen te bespreken, net als de anderen ook schrijven, ze kan toch niet haar kop in het zand blijven steken, ergens moet ze toch ook wel zien dat dit geen normaal gedrag is. Ik vermoed dat ze niet weet wat ze ermee aan moet en daardoor de strijd ook niet aan wil gaan, bang daarvoor is. Probeer naast haar te gaan staan, niet tegenover haar, je bent hier niet de vijand maar de helper.
Mijn zoon heeft ook milde trekjes hiervan hoor. Zit voornamelijk thuis (door corona is dit schooljaar verpest, hij had stage moeten doen wat niet van de grond kwam) hij gamed nu veel maar bereid zich gelukkig voor op het volgende schooljaar, is al een stage aan het uitzoeken en is aan het leren voor een module die hij volgend schooljaar moet halen. Hem heb ik naar een psychotherapeut kunnen krijgen, omdat ik ook dacht dat hij 'wegdreef'. Therapeut geeft aan dat ik me geen zorgen hoef te maken, dat hij het prima op een rijtje heeft.
Mijn zoon moet ook wel dingen doen in huis, 1x per week koken, 1x per week de was draaien, zijn kamer schoonhouden en de bovenverdieping stofzuigen, we eten samen en hij ruimt alles af. Verder interesseert hij zich ook in andere dingen op de computer, kijkt ook veel documentaires, is bezig met cryptovaluta en films. Zijn dagritme vind ik wat minder, hij leeft van 12.00 tot 03.00 uur, komt wel buiten om te wandelen, maar veel te weinig.
Maar net als anderen hierboven vraag ik me wel af; hoe ging dat vóór corona, hij was toch nog wel verplicht om naar school te gaan?

Vader J schreef op 17-06-2021 om 15:33:

[..]

Ik wil gewoon mijn vrouw huwelijk en gezin niet kwijt. Buiten dat lijken het mij hele normale normen en waarden. Het probleem, in mijn ogen een zeer groot probleem wordt door mijn partner niet gezien als probleem. Hij is zo en dat moet ik maar accepteren en vooral niks van hem verwachten. En als ik wel iets hierover zeg dan is het een huis vol ruzie. (Niet van mijn kant trouwens).

Een beetje rommel is trouwens echt geen probleem maar zelf verwaarlozing waarbij er ook geen rekening met het gezin gehouden wordt baart mij zorgen. Maar zoals gezegd kan heel de wereld dit niet normaal vinden de sleutel in dit verhaal blijkt dit dus de normaalste zaak van de wereld te vinden.

In dat geval heb jij inderdaad ook niks aan ons. Je zou wel eens aan je vrouw kunnen voorstellen om het probleem bij jullie huisarts te gaan bespreken en daarbij te suggereren dat die jou misschien gerust kan stellen. Dat gaat hij natuurlijk helemaal niet doen want dit is wel degelijk een zorgelijke situatie. Maar dan heeft er in ieder geval eens een buitenstaander meegekeken en gaat je vrouw misschien twijfelen of er misschien toch iets anders nodig zou kunnen zijn. 

Voor zover mogelijk .... want jij lijkt er wel heel gemakkelijk vanuit te gaan dat je het naleven van 'normale normen en waarden' van deze jongen kunt verwachten. Dat is gezien al jarenlang bestaande situatie in mijn ogen ook niet heel realistisch. 

Verkeerde bril Vader J. Zelfs de wereld vindt dit niet normaal. Hoe het wel normaal wordt dat is de vraag en het lijkt mij niet dat je daar een bijdrage aan kunt leveren. Zeker niet gezien je ressentiment. Helaas.

En mogelijk weet je vrouw iets over deze jongen dat jij niet weet. Of heeft hij een diagnose die jij net erkent. Dit is niet normaal maar ook niet zomaar weg te denken.

Liever steun je je vrouw en zoekt praktische oplossingen. En dat is niet: deze jongen moet veranderen. Dat gaat je niet lukken. Zelf een andere houding aannemen en andere keuzes maken hopelijk wel.