Hoe krijg je een 17plusser aan het studeren?
Zoon is tot nu toe steeds overgegaan op het VWO. Steeds met hakken over de sloot. Dit jaar een bepsreekgeval maar hij heeft het gered. In het laatste sprintje met veel hulp (ook van ons). Ik heb ook wel eens gedacht, laat hem maar zitten, misschien leert hij er van... maar aan de andere kant: blijven zitten, een jaar lang nog minder doen... daar leert hij nog steeds niets van.
En nu? Nieuwe schooljaar staat voor de deur. Zoon boeit het helemaal niet. Hij is gewoon niet vooruit te branden voor dingen die gewoon moeten gebeuren. Schoolspullen zijn nog steeds niet gehaald, rekenmachine moet al 3 maanden gerepareerd worden, etc.
Hij heeft wel doelen (b.v. geneeskunde studeren) maar als ik dan vraag en later voorhoud wat hij daarvoor nu zou kunnen/moeten doen en het opknip in kleinere doelen dan gebeurt er dus niets. Hij heeft het met school maar ook met andere zaken: b.v. rijles. Wij betalen. Maar hij belt zo'n bedrijf niet (dat heb ik uiteindelijk gedaan omdat hij anders planningstechnisch met eindexamen en vakanties in de knoei komt), gaat niet achter zijn theorie aan (totdat een vriendin vraagt of hij mee wil), ik moet hem er bij de oren bijslepen of dat hij een DIGID aanvraagt en opbergt etc.
Je raadt het al, het mondt vaak uit in gemopper en ruzie. Ik vind het lastig om het allemaal los te laten en hem op zijn bek te laten gaan. Het boeit hem namelijk niet... Hij vraagt ook niet om hulp.
Wie heeft de gouden tip(s)? Huiswerkbegeleiding lijkt mij een beetje van de zotte voor een 17-jarige. Daarmee leert hij nog steeds niet plannen en je houden aan een planning.
wat wil hij zelf?
Het lijkt mijn zoon wel....ik heb een soort modus gevonden waarin we goed gedijen. Als er zich belangrijke dingen aandienen en ik zie dat er niks gebeurd dan vraag ik hem wat hij wil. Doet ie t zelf, moet ik helpen of maakt t hem niet uit of het gebeurd. Ik heb al vaak in tweede instabntie samen met hem dingen geregeld. No way dat ik dat alleen doe. Altijd samen. Soms laat hij het ook gaan. Bewust onbewust zeg maar. Dan zijn de consequenties voor hem. Soms vervelende, soms had hij eigenlijk gelijk. Bijvoorbeeld toen hij afstyroomde van VWO naar HAVO naar MAVO. Hij zit nu naar volle tevredenheid en geluk op een leuke Mbo-opleiding. Vraag hem eens wat hij zelf wil doen, waar je bij moet helpen en of hij akkoord gaat met de consequentie. Er zijn bijvoorbeeld legio scholieren die niet in t voren werken en toch de toelatingen doen en halen. Dat is geen 'must'. Laat t gaan, zou ik zeggen.
Trivia
Tsja nu voel ik me natuurlijk aangesproken. Waarom is dat precies een enorme straf? En waarom kost het je veel geld? Volgens mij kost het meer geld als iemand later vastloopt maar misschien zie ik het verkeerd? En is het niet een grotere straf om pas an de middelbare school vast te lopen?
Ik zou het helemaal los laten
Je beschrijft een jongen die heel veel kan, maar zijn tijd/energie liever in andere ervaringen stopt. En dat kan hij ook doen want jij houdt de wacht, school vindt zittenblijven niet zinvol en zo kan hij vrolijk verder.
Dat rijbewijs herken ik. Mijn zoon heeft afgelopen jaar examen gedaan. Het idee was dat hij in januari zou starten met rijlessen. Hij moest de lessen regelen. Hij is nog steeds niet gestart. Jammer, want ik had het prettig gevonden als hij zelf kon rijden. Maar ik heb het losgelaten.
Rekenmachine hebben we hier ook gehad. Op een gegeven moment liep hij vast, was er geen machine meer te leen, moest. Hij het toch gaan regelen.
Op tijd uitschrijven bij de sportclub. Meerdere keren gewaarschuwd, niet gedaan. De extra kosten zijn voor hem.
Maar ondertussen heeft hij wel zijn diploma gehaald, heeft er een baantje bij gehad en heeft deze week al zijn ov-kaart aangevraagd bij DUO! Drie weken voordat hij die nodig heeft. Een nieuw record. De inschrijving bij zijn studie was ook op tijd, hoewel uiteraard zo laat mogelijk gedaan 
Zoon is blij dat wij (ouders) hem zijn gang laten gaan. Ik grijp alleen in als de negatieve gevolgen ook voor anderen zijn. Dus gedwongen om een paspoort aan te vragen omdat we anders niet samen op reis konden. En die ziektekostenverzekering ga ik ook in de gaten houden.
Hij moet nu nog gaan budgetteren voor zijn studie. En dan overleggen met ons hoeveel wij bijdragen en hoeveel hij gaat lenen. Maar hij doet niets......
Binnenkort zal hij studieboeken moeten gaan kopen. Ik denk dat hij dan in actie komt. Hij moet wel want hij is bijna blut want baantje opgezegd. En de introductie week komt eraan en dat kost ook geld.
Komt allemaal goed.
Mijn advies is om het echt los te laten. Deel hem mee wat jij niet meer zult doen. Hij moet het zelf gaan regelen. natuurlijk mag hij om hulp vragen. Maar jij bent niet meer zijn levende agenda/planner/regelaar.
Zakken voor het eindexamen is niet zo’n probleem. Hij kan ervoor kiezen op school te blijven of volwasenenonderwijs te volgen voor de vakken die hij niet gehaald heeft. Daarnaast heeft hij dan veel tijd voor werk,sport, interesses. Lijkt me wel bij hem passen.
Mussie
Neem dan ook mijn hele tekst mee. Blijven zitten waar dat nodig is, is geen enorme straf...
"Een jaar blijven zitten om je kind op zijn bek te laten gaan en er eens wat van te leren vind ik wel een enorme straf. Kost jezelf ook veel geld trouwens dus je straft jezelf ook... ik zou dus kiezen voor die hulp geven en het samen doen (of las ik er overheen en accepteert hij geen hulp?)."
Ik vind het wel een straf als een kind blijft zitten omdat hij geen werkende rekenmachine heeft, dus ook voor jezelf als ouder, toch weer een heel jaar langer onder de pannen met kost en inwoning. Dat heb ik er niet voor over maar blijkbaar anderen wel. Ik geef ook maar mijn mening (ik vind het een enorme straf).
Trivia
Maar het gaat toch niet alleen om een niet werkende rekenmachine? Je stelt de boel nu een beetje simplistisch voor. Als het alleen daarom zou gaan, zou mijn advies luiden om snel zelf die rekenmachine te repareren.
Ook je voorstelling van een jaar langer thuis wonen dus hogere kosten, lijkt mij wat eenvoudig gedacht. De kans is groter dat deze jongen met hakken over de sloot en met heel veel hulp z’n eindexamen gaat halen en dan niet de studie kan gaan doen die hij wil. Dus gaat hij iets anders doen waar hij waarschijnlijk minder gemotiveerd voor zal zijn met alle gevolgen. Maar goed, dat is koffiedik kijken, wie weet hoe hij zich zal ontwikkelen.
Dat jaartje langer thuis van mijn zoon heeft me inderdaad wat meer huishoudgeld gekost. Hij kan echt veel eten! Maar om er nou op die manier naar te kijken, vind ik echt wel wat ver gaan.
Tja
Hij is over dus er is gewoon een kans dat hij het gaat halen, die kans kan zelfs vergroot worden door hem her en der te helpen. Dat niet doen is hem bewust op zijn bek laten gaan. Daar zou ik niet aan mee doen. Haalt hij het niet, jammer dan maar iets leren kan ook zonder te blijven zitten. Een jaar werken na het examen, daar leer je ook veel van!
omdraaien
'Dat niet doen is hem bewust op zijn bek laten gaan.' Dat vind ik toch een staaltje omdraaien: alsof de ouders nu verantwoordelijk zijn voor het wel of niet slagen van het kind. Dat is niet zo. Niet (speciaal en extra) helpen betekent hopen dat hij het op tijd zelf oppakt. En dat kan mee of tegen vallen. Als het tegenvalt en hij zakt, dan is er nog geen drama gebeurd, er zijn dan nog genoeg perspectieven voor het vervolg.
Tsjor
Precies
Het is zijn verantwoordelijkheid. Ik denk juist dat je hem ermee helpt door hem dit nu te laten inzien. Lijkt mij beter dan alles voor hem te organiseren en te regelen. En ik denk echt dat dit beter nu dan later kan. Ik heb dit zelf meegemaakt en mijn zoon ook. Voor ons allebei was dat jaar extra goed. Ik ben wakker geschud toen. Je gebruikt toch je ene kanskaart met zo’n jaar extra. Ik was me daar zeer wel van bewust en heb daarna m’n eindexamen en m’n studie zonder noemenswaardige vertraging afgerond. Dat zelfde lijkt voor mijn zoon te gelden. En een straf? Mwah. In dat jaar extra heb ik vrienden leren kennen die ik nu nog heb. Het was een superjaar. Zoon ook, die is net terug van vakantie met vrienden die hij toen gemaakt heeft.
Ik denk dat het risico groter is als je alle obstakels wegneemt, en zo’n knul daarna de grote wereld instuurt. Juist de middelbare school zou bij uitstek de plek moeten zijn waar je een keer kunt falen. Waar je fouten kunt maken, en daarna weer opstaan en gewoon verder gaan. Ik vind het echt jammer dat er zo negatief gedacht wordt over zittenblijven. Ja, je was niet goed genoeg. Ja, je hebt gefaald. Dat is toch niet zo heel erg? Maar tegenwoordig blijkbaar wel, en het dan maar gek vinden dat al die twintigers en dertigers een burn-out krijgen. Maar goed, ik dwaal af.
Het falen in de periode daarna heeft juist veel grotere consequenties. En inderdaad zeker ook financiële gevolgen.
En afgezien daarvan vind ik het een nare manier van uitdrukken: ‘bewust op zijn bek laten gaan. Daar zou ik niet aan meedoen.’
Mussie
Dat komt omdat je mijn punt mist. Zittenblijven omdat het niet anders kan, daar is niks mis mee. Het probleem wat deze jongen heeft gaat vrijwel zeker over met de jaren. Het kan dus best zijn dat hij met de kerst het licht ziet. Zou jammer zijn dat hij dan al zoveel onvoldoendes heeft dat hij zakt en dan het jaar over moet doen omdat men hier vindt dat hij het lekker zelf moet uitzoeken wat zijn puberhersenen nog net niet aankunnen.
Verder: ik zei dat hij ook een jaar kan werken als hij wel slaagt, iets wat zoveel jongeren doen, waarom zou je daar niet veel kunnen leren en vrienden kunnen maken (iets wat ook echt niet altijd zo gaat als je blijft zitten).
Gut
'Het is zijn verantwoordelijkheid.'
Wat leven jullie in een harde wereld. Reageren jullie ook zo als de buurman vraagt of jullie een boodschap mee kunnen nemen als hij ziek is? TS vraagt tips om hem op weg te helpen, niet om hem af te fakkelen.
Mussie
Ouders hebben ook een verantwoordelijkheid. Namelijk de verantwoordelijkheid om hun kind te helpen als het dat nodig heeft.
Ik weet dat het in Calvinistisch Nederland een beetje vloeken in de kerk is, maar soms leert een mens niets van ‘op zijn bek gaan’. In ieder geval niet wat je misschien hoopt dat iemand ervan leert. Zo iemand leert dan dat hij ‘het inderdaad niet kan, zie je wel, ik leer het nooit, ik ben raar want iedereen kan dit, zelfs mijn ouders willen me niet helpen’. En die mensen doen dan uiteindelijk dus maar niets meer dat ze moeilijk vinden, voor hun werkt het leerproces gewoon anders.
Als ik kijk naar mezelf en naar mijn zoon, dan is ervaren dat je iets moeilijk vindt en dat dat helemaal niet raar is, leren dat het dan ook helemaal niet raar is om hulp te vragen en dan ook nog leren hoe dat moet, hulp vragen, en het eerst een (paar) keer samen doen een veel betere weg naar zelfstandigheid.
Geen brugklasser
Deze jongen is 17 jaar, het gaat hier niet om een brugklasser. Al op de basisschool worden kinderen tegenwoordig voorbereid op zelfstandig werken. Steeds een beetje meer verantwoordelijkheid dragen voor je eigen werk. Kunnen heel veel kinderen al prima aan. Hoe zie je het voor je dat er bij een gezonde 17-jarige nog naast wil gaan zitten? Dat accepteert hij waarschijnlijk ook niet.
Bij de opvoeding naar zelfstandig heid hoort loslaten. Gaat het niet goed? Dan bedenk je samen een oplossing. En soms moet je leren wat de consequenties zijn van je gedrag. Moeten we allemaal. Dat is niet zielig en ouders die er zo in staan zijn al helemaal.niet "hard".
Fijn Jutta
Dat het voor jou en je kinderen blijkbaar anders werkt. Andere mensen zitten anders in elkaar. Dat iets voor jou op een bepaalde manier werkt, en vast voor heel veel anderen ook, wil nog niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt.
Een dyslect blijft moeite houden met lezen, dat vindt niemand raar, jij ook niet denk ik zo. Zelf met iets beginnen, overzicht krijgen, plannen, hulp vragen, allemaal dingen die ik wel tot op zekere hoogte heb geleerd maar waar ik gewoon niet goed in ben. Ik ben nu 49, denk niet dat dat ooit nog gaat komen. Bij mijn zoon zie ik hetzelfde, maar in heftigere mate. Hem laten verzuipen gaat gewoon niet werken. In hoeverre ik het los moet laten weet ik niet. Dat is ook altijd mijn/ons dilemma. Maar hoe dan ook vinden wij loslaten geen optie nu. Hij is eindelijk op de weg naar boven, we blijven hem voorlopig steunen.
Eerder bericht
Pennestreek, in een eerder bericht schreef ik al dat het voor kinderen met een stoornis/diagnose vaak anders werkt. Maak je niet kwaad. Blijf doen wat je vindt dat je moet doen. Vergelijk het eens met je dochter zonder diagnose. Heeft die net zoveel hulp van jullie nodig?
Verder geef ik alleen maar mijn bescheiden mening. Misschien net iets meer uitgesproken dan normaal. Want ouders die hun kinderen wel kunnen loslaten " hard" noemen, dat vind ik dan weer een tikje vreemd.
Pennestreek
Ik ben heel erg voor blijven steunen en helpen, maar na vwo 6 zal de zoon van TS het toch ook echt zelf moeten doen. Daar zal dit jaar toch een flinke kentering moeten komen, anders kan hij het wel vergeten op de uni en hij komt er mogelijk niet eens als hij niet in staat is zijn decentrale selectie tw regelen.
Hier moeten de uni studenten gezien de afstand op kamers. Dan blijft er geen mogelijkheid meer om als moeder de boel de begeleiden.
Nog iets Pennestreek
Je schrijft niet goed te zijn in plannen en organiseren. Maar je hebt voor jezelf wel een modus gevonden om hiermee om te gaan. Het blijft misschien wel eens lastig maar je bent een zelfstandige volwassene geworden. Heb er vertrouwen in dat het je kind ook gaat lukken. Met iets meer hulp, oke, prima. Maar ook door los te laten waar het kan.
Jutta
Toch doe je elke fase in je leven nieuwe dingen en daar vragen veel mensen gewoon hulp bij. Je eerste hypotheek bijvoorbeeld of hoe zit dat met je pensioen of je verzekering of hoe kook je x of y, hoe moet je behangen...
Ik laat mijn zonen niet los bij bijv hun eerste zorgverzekering en zorgtoeslag, ze vinden het ook geen enkel probleem dat ik ze daarbij help. Zijn er juist blij mee. Het wordt pas lastig als je een kind hebt wat het niet kan of wil doen en óók geen hulp accepteert. Of dat hier zo is weet ik niet. Dan wordt het wel een ander verhaal.
Zelfstandige volwassene
Nou ja, alles is relatief. Ik heb in ieder geval niet de universiteit gehaald. Wat intellect betreft had ik dat op mijn sloffen moeten kunnen halen. Ik loop dagelijks, zowel thuis als op mijn werk, op mijn tenen op veel vlakken, bij zaken die veel mensen automatisch doen. Dat is uitermate frustrerend en kost bergen energie. En ik heb geen etiket.
Buurmeisje
Ons buurmeisje van 17 komt regelmatig bij ons studeren. Het is een lieve meid en dat doen we al jaren. Haar moeder kan haar niet helpen met plannen en ik wel, dus zijn we daar in de brugklas mee begonnen. Ze kwam in het begin drie keer per week, nu alleen op afspraak. Ik help haar nog steeds met haar planning als er toetsweken of andersoortige drukke periodes aankomen en als ze bij ons werkt kan ze niets anders doen. Mijn oudste van 15 gaat zo nu en dan bij haar studeren om exact dezelfde reden.
Overigens help ik mijn 15-jarige ook nog steeds met haar planning omdat zij dat graag wil. Mijn 13-jarige accepteert geen hulp en komt er (na wat gestruikel en halve nachten doorhalen her en der en een half jaar huiswerkbegeleiding) heel behoorlijk dus die laat ik.
Mijn 13-jarige heeft wel hulp nodig gehad en accepteerde die niet van ons dus daar hebben we een half jaar huiswerkbegeleiding voor kunnen betalen. Anders had ik ook met mijn handen in mijn haar gezeten.
Mijn tip van loslaten was bedoeld voor kind van TS
Op basis van wat zij omschrijft en waar ik veel in herken.
Dit tip zou ik niet geven hebben als er sprake was van ADD, autisme, dyslectie, etc.
Dan had ik waarschijnlijk helemaal niet gereageerd want daar heb ik geen ervaring mee. Dat kunnen anderen beter.
Ik vind het wel vreemd dat mensen waar de situatie heel anders is dan bij TS, overtuigd zijn dat hun methode het beste is, ondanks het duidelijke verschil tussen hun kind en kind van TS.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn zoon juist heeft kunnen groeien doordat hij het vertrouwen kreeg van zijn ouders dat hij het zelf zou kunnen.
Overigens verwacht ik zeker mee te gaan kijken naar zijn eerste ziektekostenverzekering. Ik verwacht dat hij daar zelf om zal vragen. Hij heeft in het laatste jaar geleerd dat er dingen zijn die hij nog niet zelf kan, door gebrek aan ervaring. En dat hulp vragen geen teken van zwakte is. En helemaal geen reden om gelijk alles van hem over te nemen. Hij heeft de lead.
Eigen verantwoordelijkheid
Knurf en Pennestreek, jullie noemen het hard en calvinistisch. Daar begrijp ik echt niets van. Mijn kind heeft in een heel veilige, vertrouwde en voor hem fijne omgeving de kans gekregen om te leren hoe het beter kan. In een periode waarin je moet leren om volwassen te worden. En daar hebben wij hem natuurlijk in gesteund maar op een gegeven moment moet je wél leren dat elk gedrag consequenties heeft. En als je 17 bent, zijn die consequenties nog niet zo ernstig. Dan doe je een jaar over en that’s it.
Ik zie in mijn omgeving ook jongeren die daarna pas leren dat er consequenties zijn. Die hebben met veel huiswerkbegeleiding, hulp van ouders en bijles hun diploma gehaald en merken daarna op hun vervolgopleiding pas dat ze het zelf moeten doen. En lopen dan vast. De consequenties voor die jongeren zijn veel groter. Zowel financieel als emotioneel. Want ‘gewoon een jaartje overdoen en dan wél je best doen’ is dan geen optie meer. En dan ben ik hard en calvinistisch?
Overigens gaan jullie me toch niet overtuigen want zoon doet het zo goed op de universiteit dat ik weet dat we voor hem het juiste hebben gedaan. Ik heb het hem zojuist gevraagd hoe het voor hem was om te blijven zitten in de 5e en hij zei letterlijk: ‘ja ik schrok me dus rot want ik wist echt niet dat me dat écht kon overkomen. En toen dacht ik Shiiiit ik moet nu wel iets gaan doen’.
En aanvulling
Pennestreek, ik denk dat jouw aanpak bij jouw zoon prima is. Dat merk je nu toch ook? Alleen is jouw zoon natuurlijk weer anders dan mijn zoon en hebben ze allebei hun eigenaardigheden. Ik vernoemd alleen dat mijn zoon meer op de zoon van TS lijkt maar dat weet je natuurlijk nooit zeker op zo’n forum. Daarom kan het zo waardevol zijn. Je deelt je ervaringen en TS kan er uithalen wat zij wil.
Wat ik bedoel aan te geven
Is dat het er soms anders uit kan zien dan je zou denken, dat onvermogen. Kinderen als mijn zoon, en ikzelf ook, zijn enorm perfectionistisch. Omdat we voor de omgeving én voor onszelf niet ‘af willen gaan’, nemen we vaak een houding aan alsof het ons niet boeit. Dat kan er dus ook uitzien als luiheid, maar dat is het niet. Juist het feit dat het zoon van TS op sommige vlakken wel lukt, is voor mij een indicatie dat er meer aan de hand kan zijn. Klinkt heel raar voor mensen die het van zichzelf niet kennen, maar het is een van de kenmerken van AD(H)D dat focus alleen opgebracht kan worden als de interesse groot genoeg is. En mensen hoeven niet altijd een etiket te hebben om toch last te hebben van de kenmerken van een aandoening. Ik denk ook niet dat ik zelf een diagnose zou krijgen, daarvoor moet je denk ik toch nog veel meer beperkt worden in het dagelijks leven. Het kost me met vlagen erg veel moeite, dat dagelijks leven, maar het lukt me over het algemeen wel om mezelf aan mijn nekvel uit het moeras te trekken. Mijn zoon heeft daar veel meer moeite mee, die kan echt totaal blokkeren.
Als TS zeker weet weet dat zoiets niet aan de hand is, dan is laten struikelen met de intentie dat zoon ervan leert misschien wel de goede weg, de wake-up call kan dan zeker werken. Maar is er wel meer aan de hand, dan kan het juist heel verkeerd uitpakken. En daar wilde ik voor waarschuwen. Ik ben oprecht blij voor jou dat het bij jouw zoon goed heeft uitgepakt. En ik hoop voor TS dat haar zoon vergelijkbaar is met de jouwe, dan komt het allemaal met hoogstens een blauwe plek op zijn zieltje wel goed. Mijn zoon zal hier zijn leven lang mee blijven worstelen, en ik ook.
Jutta en Mach
'Kunnen heel veel kinderen al prima aan. '
Heel veel is niet hetzelfde als allemaal. Het zijn geen eenheidsworsten. Uit de startposting van TS blijkt toch duidelijk dat haar zoon het (nog) niet aankan?
Ga je zo ook om met een gehandicapte? Heel veel mensen kunnen lopen, dus kom gewoon uit je rolstoel?
'maar na vwo 6 zal de zoon van TS het toch ook echt zelf moeten doen.'
Maar zoon van TS IS nog niet 'na vwo 6'. Jongeren van 18 gaan ook regelmatig op kamers wonen, maar dat is toch geen reden om op hun 16e alvast te stoppen met hun was doen en avondeten klaar te maken? Kijk naar wat je kind nu kan en doet, niet naar hoe hij (waarschijnlijk) over een aantal jaar ervoor staat.
Zoon heeft wel dyslexie
Zoon heeft wel dyslexie en plannen is nooit zijn grootste kracht geweest. Juist daarom zal hij dat dit jaar moeten leren en moeten laten zien. Maar zelf denk ik dat dyslexie (of iets anders) niet de allergrootste rol speelt. Het is ook een jongensding; minder ijverig, iets minder volwassen, iets meer dat-komt-wel-goed. Daarbij 8 van de 18 jongens in zijn 5VWO klas zijn blijven zitten en 1 meisje (van de 10).
Dus ik ben op zoek naar een goede aanpak voor een jongen van 17 met dyslexie, voldoende capaciteiten die dit jaar wil slagen maar ook wil worden toegelaten voor een pittige numerus fixerus opleiding (mijn opinie: dat kan alleen als je er 100% voor gaat; een dat-komt-wel-goed-instelling gaat niett werken).
Knurf
Ik vind ook helemaal niet dat TS moet stoppen met begeleiden van haar zoon! En ik snap heel goed dat ze zich zorgen maakt. Want om dit jaar goed door te komen en om op de vervolgopleiding met de nodige selectie te komen is wel wat eigen initiatief nodig.
Mijn ervaring is dat het tijdens het eerste jaar op de uni twee kanten uit kan gaan met “dit soort” jongens/meisjes. Of ze maken er een zootje van, halen hun BSA niet en moeten verdwijnen van hun zo gewenste studie. Of ze blijken het alleen en zelfstandig wonend in hun studiestad ineens allemaal wél goed voor elkaar te krijgen!
Helaas is niet te voorspellen welk van de 2 scenario’s het wordt en je hebt er ook geen invloed meer op. Daarom is het prettig om de kansen van een geslaagd eerste studiejaar zo groot mogelijk tw maken. Want je krijgt voor een studierichting door dat BSA systeem maar 1 kans!
Soms kan het dan beter zijn op het vwo een jaar te zakken. Of een tussenjaar te nemen, wat werken en zelfstandig worden. En dan dat jaar gebruiken om op je zo gewilde opleiding te komen. Aan decentrale selecties mag je ook niet altijd meerdere jaren meedoen ( bij geneeskunde niet overal in elk geval)
mussie
" Ik heb het hem zojuist gevraagd hoe het voor hem was om te blijven zitten in de 5e en hij zei letterlijk: ‘ja ik schrok me dus rot want ik wist echt niet dat me dat écht kon overkomen. En toen dacht ik Shiiiit ik moet nu wel iets gaan doen’."
Blijven zitten en dat het dan allemaal goed komt, je vele vrienden krijgt en het daarna allemaal fantastisch goed loopt op je vervolgopleiding is echt geen garantie he? Het kan ook dán de verkeerde kant op gaan. Je weet het niet.
Overigens, eens met Mach: een tussenjaar kan ook, kun je mooi geld verdienen, en van alles leren, kan nog wel eens beter uitpakken dan blijven zitten maar ook dát weet je niet. Dat is het grote probleem, ik wist dat het niet zinvol was om mijn kind in groep 2 te laten zitten maar het moest toch. Ik zal nooit weten of het slechter of beter had uitgepakt als mijn zoon wel gewoon naar groep 3 ging, net zoals dat niemand weet wat beter was geweest als je er nog vóór staat. Je tast volledig in het duister en je hoopt maar op het beste.
Mach
'Want om dit jaar goed door te komen en om op de vervolgopleiding met de nodige selectie te komen is wel wat eigen initiatief nodig.'
Ja, dat merk ik met mijn eigen puber ook. Ze wil van alles, maar is erg afwachtend als het gaat om dingen uitzoeken en regelen. Deels is dat mijn schuld (denk ik), doordat ik vaak overal achteraan ging. Daarom probeer ik nu dingen meer samen uit te zoeken en aan te vragen. Daar leert ze van hoe het moet, en dan merkt ze ook hoeveel tijd en energie dat kost.
Controle
Sommige zaken hebben geen haast maar andere zaken hebben wel prioriteit.
Zo is het geen drama als je zoon na de eerste week alsnog zijn rekenmachine ophaalt omdat hij als één van de weinige er geen één had.
Zo is het geen drama als je zoon pas over vier jaar aan rijles begint, of wanneer hij het rijbewijs hard nodig heeft.
Het is ook niet zeker dat hij geneeskunde gaat studeren, menig student verandert in de laatste maanden. Hij kan ook zomaar interesse gaan krijgen voor een technische hbo-studie. Ben je van je zorgen voor de selectie verlost.
Je lijkt te veel controle te willen, te ‘gehaast’ terwijl dyslecten moeite hebben met stress.
Waar je wel je zoon mee kan helpen, is die huiswerkbegeleiding. Mijn kinderen zijn allebei dyslectisch. Onze begeleiding heeft sowieso eentje in één keer doen slagen.
Geef hem die steun, de rest is voor latere zorg.
Huiswerkbegeleiding
Huiswerkbegeleiding, naast de hoge kosten, voelt het zo vreemd om in 6vwo huiswerkbegeleiding in te schakelen. Wat gebeurt er dan als hij op kamers gaat?
Vorige week een goed gesprek gehad met afspraken (inclusief de afspraak om ons er een week niet mee te bemoeien). Dan blijkt dat hij twee keer een leesboek in zijn handen heeft gehad. Dit weekend mocht hij bij grote uitzondering (ivm vakantie) twee keer uit, inclusief een afspraak over huiswerk. Helpt niets.