Hoe krijg je een 17plusser aan het studeren?

lastig!

Hier een 17jarige die wel degelijk huiswerkbegeleiding krijgt. Hij moet door die school heen, dat vindt hij saai. Regeldingen doe ik ook voor hem. Zo'n kind bevriest als het ware en dan gebeurt er helemaal niets meer. Het kan best dat hij een beginnende burn-out heeft, of die examens juist te spannend vindt. En dan komen wij ook nog eens...dan heb je ruzie. Ik laat het dus fijn aan de huiswerkbegeleiding over. Gelukkig ziet hij zelf wel in dat het nodig is. En ik koop er een hoop rust mee.

Je moet je vooral niks aantrekken van hoe het hoort bij een 17jarige, of hoe je slimme neefje het deed op die leeftijd, of jij zelf. Dat is allemaal niet relevant. Het gaat erom dat je DIT kind door deze vervelende periode heen sleept, en wel zo snel en pijnloos mogelijk. En voor je het weet is hij dan ineens volwassen. Ik ben nooit een voorstander geweest van "ja maar later moet hij toch ook...." Ja, later. Gelukkig is hij hij niet alleen op de wereld en kunnen jullie inspringen. Later zorgt hij hopelijk voor jullie.

Nee, geen burnout

Nee, mijn zoon loopt echt niet tegen een burnout aan. Er zijn gewoon altijd dingen die nu leuker en gezelliger zijn. School bungelt onderaan.

Knurf

Ik begrijp je reactie wel maar dat krijg je als je voorbeelden erbij zoekt. Rijles wil hij wel, maar het 'lukt' hem niet om actie te ondernemen. Prima, als hij dat na de eindexamens wil (maar dat was niet het geval). Ik had dat op zijn beloop kunnen laten gaan en wachten totdat hij dat zelf zou gaan doen. Nu hij rijles wil moet je ook al bijna direct een rijexamen plannen, daarvoor heb je een digid nodig. Ik wil hem wel helpen, maar ik ga het niet regelen voor iemand van 17. Dat zal hij toch ook echt zelf moeten doen. Ik heb wel een bewaarmap gekocht met de boodschap dat daar alle belangrijke papieren die er dit jaar aankomen (opleiding, digid, autorijles, ziektekostenverzekering, inschrijvingen) in op te bergen.

Rekenmachine heb ik (nog) niet gedaan, maar als ik niets doe dan heeft hij op het eindexamen nog steeds een defecte rekenmachine. Tentamen heeft hij gered door machine van broer te lenen (die hij dan weer vergeet terug te geven). Hij moet dyslexieverklaring updaten, is nog niets mee gedaan. Hij heeft een uitnodiging gekregen om ergens mee te lopen, wil hij heel graag, nog niet gebeurd. Hij heeft dit jaar minimaal voor 3 verslagen minpunten gekregen omdat hij verslagen te laat heeft ingeleverd.

Ik weet niet of ik het goed uit kan leggen. In mijn ogen voelt hij zich zo weinig verantwoordelijk, kan hij een planning niet om zetten in actie, kan hij doelen niet opknippen, etc. Ik help hem wel eens met een to-do-list maar dat gaat er niet voor zorgen dat hij zelf een to-do-list gaat maken.

Ik laat hem wel eens op de bek gaan maar de beperkte gevolgen (b.v. boete > 20 euro bibliotheek, spullen kwijt die hij dus zelf moet betalen, kleding niet meer kunnen retourneren, geen rekenmachine bij tentamen, proefwerk niet meer in kunnen halen omdat je te laat hebt gereageerd) doen hem schijnbaar niets... hij baalt er misschien een minuut van maar gaat dan weer door en leert er niets van. Ik moet hem wijzen op open dagen en dan vergeet hij zijn baantje af te zeggen, etc.

Ik vind het zonde geld en een vervolgopleiding vind ik wel belangrijk, maar of ik nu wel iets doe of niets doe, er verandert niets.

Jij zegt: 'Hij krijgt amper ruimte om te bepalen wat hij zelf wil.' Ik weet niet waar je dat op baseert. Maar ik zou juist graag willen dat hij meer ruimte pakt. Hij wilde op vakantie met vrienden maar neemt dan te laat actie waardoor hij dus niet meer mee kon met zijn vrienden. Hij wil een half jaar geleden al graag rijles, maar onderneemt geen actie.

Nou knurf

Soms kunnen ze consequenties niet overzien hoor. Hier gaat zoon wel ok op school zonder al teveel hulp maar ook wij hebben uitgebreid met hem besproken wat er nodig is voor studie van zijn wens.
Dat gaat op deze manier nl niet lukken
Er zijn diverse varianten en er is numerus fixus. Beetje jammer als dan in een examenjaar blijkt wat er voor nodig was om erheen te kunnen. Daar duw ik ook echt wel op.
Rijlessen zou ik hier ook moeten regelenverwacht ik. Al heeft hij baantje dan wel weer zelf geregeld. Dus deels wel herkenning en ik blijf gewoon duwen, helpen, meedenken, herinneren

zelf laten doen

Zo'n digid móet, dat zou ik inderdaad mede regelen, dan is dat vast klaar als hij straks 18 wordt. Maar de rest? Laat hij zelf maar ervaren wat er gebeurt als hij zijn prioriteiten niet stelt.

Allereerst vind ik het al bijzonder dat JIJ achter rijles aan gaat. Niet lessen? Jammer dan, dan mag je nog even met fiets en OV. Rekenmachine niet in orde? He, wat zonde, maar dit kwam niet uit de lucht vallen. In het ergste geval zakt hij voor zijn examen. Dan is het een héél goede les voor hem. Baantje niet afgezegd? Ervaar de consequenties maar. Vakantie niet geregeld? Vette pech.

Niet leuk, en als ouder sta je er tandenknarsend naar te kijken, maar als mams meteen in de regelstand schiet komt het toch wel in orde, en verandert er niets.

Ook al kunnen de consequenties pittig zijn, zoals een examen dat niet gemaakt kan worden, hij zal wel moeten ervaren wát die consequenties kunnen zijn als hij niets doet. En ook, dat paps en mams niet eeuwig overal matrasjes kunnen blijven neerleggen om te voorkomen dat de consequenties pijn doen.

Wat hier hielp

Hier hielp dus wel zittenblijven. Dat hij het jaar daarna minder moet doen, heb ik in ieder geval niet zo ervaren. Hij heeft dat jaar echt hard gewerkt en is enorm veranderd. Nog minder doen werkt natuurlijk niet. Dat is echt een misvatting, kan ik ook uit eigen ervaring vertellen.
En hij heeft nu inmiddels z'n eerste jaar universiteit achter de rug en haalt schitterende cijfers. Het kwartje is gevallen. Ik snap dat je hem niet op z'n bek wil laten gaan want dat voelt zo vervelend. Maar is je huidige aanpak echt het beste voor hem? Voor onze zoon is het echte loslaten achteraf een heel goede aanpak geweest.

Kan hij aangeven waar het mis gaat?

Heleboel herkenning hier. Zoon hier heeft wel twee labels: ASS en ADD. Dat betekent in de praktijk dat hij alle vormen van communicatie moeilijk vindt, en dan ook nog eens moeite heeft met het bedenken, organiseren en plannen. Wat dan resulteert in dat 'bevriezen' zoals jij het noemt. Voor de onbekende toeschouwer kan dat eruit zien als lui of niet geïnteresseerd, maar dat is het zeker niet. Het lukt hem gewoon niet. Hij is inmiddels 19, en er begint een klein beetje verbetering in te komen. Maar hij kan nog lang niet alles zelf, dus wij proberen zo goed en zo kwaad als het gaat de vinger aan de pols te houden en hem te helpen.

Dus bij dat rijbewijs bijvoorbeeld ging het bij ons ook niet soepel. Zoon is autogek, dus wij verwachtten dat hij allemaal zelf zo snel mogelijk zou willen regelen. Gebeurde niet. Dus heb ik gevraagd of hij met mij samen wilde gaan kijken naar een rijschool. En ik heb toen een proefles aangevraagd. Dat was een succes, dus hij wilde graag lessen bij deze school. Ik wilde wel dat hij dat zelf regelde, maar dat durfde hij niet (bellen is echt een nachtmerrie) dus dat gesprek hebben we twee weken (ja echt!) geoefend, en toen was hij zover dat hij zelf de voicemail in durfde spreken. Ging niet eens goed, het arme kind... Maar het is gelukt, en intussen heeft hij alweer een ruim jaar zijn rijbewijs en is daar ontzettend gelukkig mee. Daarmee heeft hij ook een bijbaan bij een autodealer weten te bemachtigen waar hij ook al enorm op zijn plek is. Hij is vorige week benoemd tot junior adviseur verkoop!

Wat ik je aanraad is dus hem echt aan het handje nemen met dit soort klussen die hij misschien/waarschijnlijk niet overziet. Stap 1: een rijschool kiezen. Hoe doe je dat? Navragen bij vrienden en websites bekijken. Kijk ook op de site van het CBR naar slagingspercentages. Keuze gemaakt? Bellen of mailen voor een proefles. Etcetera. En dus echt alle stappen met hem zetten. Als je merkt dat teveel is, dan beperk je het tot een stappenplan. Of je helpt juist met het maken van een overzichtje van de voor- en nadelen. Of waar je zoon ook maar moeite mee heeft.

En het blijft altijd schipperen tussen alleen uit laten zoeken en alles voorkauwen of misschien wel zelf doen. Het is altijd weer de balans zoeken. En dat is verdomd lastig. Dus wat ik vaak doe is bij dingen van vitaal belang (zoals DigiD, paspoort, aanvraag zorgtoeslag en zo) in ieder geval het initiatief nemen. En met school kijken we mee. Hij gaat volgend jaar aan een Hbo-opleiding beginnen. Heeft er een gekozen in een stad redelijk dichtbij, zodat hij nog niet op kamers hoeft. Had van ons zeker gemogen, maar hij verwacht zelf nog veel hulp nodig te hebben, en dat is toch makkelijker als hij nog bij ons woont. Vond ik een volwassen besluit. Je eigen tekortkomingen kennen, en om hulp kunnen vragen, zijn belangrijke vaardigheden. Zeker als je (een) etiketje(s) hebt.

Procrastination?

Heeft hij soms erg veel last van uitstelgedrag? Bekijk eens een paar tedtalks over procrastination. Bij mijn zoon heeft dit erg geholpen zijn probleem te herkennen en er met humor naar te leren kijken. Het gaat nu veel beter. Op kamers gaan leverde ook veel winst op bij dit probleem maar goed, zover zijn jullie nog niet. Nu alleen nog wat last bij het schrijven van zijn afstudeerscriptie ( ik zit er 4 uur maar werk effectief 1 uur, dat soort dingen) en een reden om Niet te gaan promoveren.

Tweede optie

Mijn tweede gedachte, toen ik je bericht las, is dat hij ADHD kan hebben. Pennestreek noemt zoiets al. Mijn ex heeft ADHD en ik herken het beeld van verl willen - niets georganiseerd krijgen, of aan dingen beginnen - weinig afmaken.

In dat geval is bij de hand nemen en sámen dingen organiseren een goed idee. Zelf het voortouw nemen ("we gaan woensdag op pad om je rekenmachine te laten repareren'), maar hem wel meenemen zodat hij ziet wat er (allemaal) moet gebeuren en hij leert hoe dat werkt.

Geneeskunde

Als hij echt geneeskunde wil gaan doen, moet hij al vroeg in het jaar aan de bak. Opgeven, decentrale selectie voorbereiden in de winter, allerlei dingen verzamelen en schrijven en een toets op de uni van keuze. Als hij dat niet voor elkaar organiseert heeft hij al geen schijn van kans. Hoe gemotiveerd is hij om dit jaar werkelijk te halen?

Mach

Precies, dat dus.

Ik kan hem niet aan laten modderen. Dat heb ik al tig keer aangegeven. Dat hij dus nu al aan de bak moet om tijd in te ruimen ... verhaal van zoon van vrienden vertelt (ook te weinig tijd ingeruimd voor toets voor inloting). Hij zegt dan ja, ja. Met zo'n blik van; het komt wel goed. Uiteindelijk gebeurt er niets of in ieder geval te weinig. Daarom dus ook nu aan de slag met het rijbewijs en niet strakjes. Daarom nu de dingen regelen die je kunt regelen (b.v. boeken lezen, rekenmachine, etc). Daarom nu full power aan de slag...

De motivatie is er wel maar motivatie voor andere dingen is groter...

Plannen is niet zijn sterkste kant. Hoort bij dyslexie, maar... ik zie dit gedrag ook wel bij andere vrienden. Maakt niet uit, hoe geef je daar een positieve draai aan?

Hij heeft nu net z'n Digid geactiveerd (na veel gemopper en gezeur), maar 'vergeet' dan waarom hij dat moet doen en dat is dan dus nog niet gebeurt. Hij doet weer iets anders...

Hij kan ook niet 'gewoon buffelen'. Gewoon twee uur leren en stampen en dan de hele dag vrij zijn. Hij draait er 8 uur om heen en doet het dan half half. Heeft ook geen idee hoe goed je dingen moet kennen en kunnen.

Laatst

Laatst was er een deelnemer bij de slimste mens die vertelde hoe het met zijn scriptie was gegaan. " Bij een scriptie sluit ik me helemaal af, alle ramen en deuren dicht, ik ga zitten en doe vervolgens...niets". Dit is hetzelfde als wat jij beschrijft bij het eromheen cirkelen maar niet tot werken komen. Heeft zoon hier dus ook. Is gewoon een heel lastig ding. Ze maken het soms ook veel te groot in hun hoofd, of zijn perfectionistisch. Willen alles in een keer overzien. Maar dat gaat niet. Gewoon beginnen aan het proces en stapje voor stapje vooruit. Niet opgeven en blijven doorzetten. Voor heel veel jongeren is dit moeilijk. Als je dit probleem zelf niet kent snap je er niks van. Zo werd zoon bij zijn diplomauitreiking omschreven als " slim maar lui". Wat een misvatting. Slim maar met serieus uitstel- en vluchtgedrag.

Maar waarom

Ik hoop dat je toch ook nog even reageert op mijn vraag. Waarom kun je hem niet laten aanmodderen? Is je huidige aanpak goed voor hem? Of is je huidige aanpak goed voor jouw gemoedsrust?

Mussie

Waarom kun je hem niet laten aanmodderen?

Ik kan hem niet meer laten zitten, hij is over. Gered door 'hij kan het wel, laten zitten is niet de oplossing'. Ik geloof niet dat hij daar iets van leert.

Alles voorkauwen en regelen (en dat zie ik echt wel om mij gebeuren) wil ik niet. Daarom moet hij dus van mij ook zelf dingen regelen. Hij mag hulp vragen maar dat doet hij dus niet. Maar sommige dingen zijn te belangrijk om te verslonsen: vervolgopleiding, digid, aanvraag rijexamen, bewaren papieren, straks zorgverzekering en zorgtoeslag, plannen op de universiteit (daar red je het niet met een paar dagen sprintje)

Voorbeeld, hij moet nu met zijn geactiveerde Digid een gezondheidsverklaring aanvragen ofzoiets. Hij is al een uur aan het rommelen, is juiste formulier kwijt, etc. Het is een klusje van 10 minuten als hij alles achter elkaar had gedaan, etc. Dus ik laat hem wel aanmodderen maar ook dat helpt niet.

Nee, mijn huidige aanpak is niet goed voor hem en niet goed voor mij. Dat is precies wat ik vraag: wat kan een betere aanpak zijn?

Wat is echt belangrijk

Bekijk alles wat je voor hem wil en kijk wat echt belangrijk is. Dat zijn niet zo heel veel dingen.
Jij vindt zijn opleiding en vervolgstudie echt belangrijk. Maar hij heeft niet de vaardigheden die nodig zijn om dat te organiseren. Laat het los.
Rijlessen, idem dito. Laat het los.
Uiteindelijk zijn er maar een paar dingen echt belangrijk, omdat die grote problemen met zich meebrengen als je dat niet goed regelt: dat is zijn zorgverzekering en dus zijn digid. Digid heeft hij, zorgverzekering komt als hij 18 wordt.
Wellicht is er bij alles wat hij nu leuker en belangrijker vindt wel iets, waarmee hij straks zijn toekomst op kan bouwen. Of ziet hij straks wel de noodzaak om zich ertoe te zetten om iets te gaan leren.
Met het uitstelgedrag moet hij wellicht straks 6 VWO overdoen. Dan is er nog geen man overboord.
Mijn advies: laat hem niet gaan studeren, als het uitstelgedrag zijn probleem is en blijft. Dat wordt een drama. Laat hem even uitzoeken waar hij zijn motivatie vandaan kan halen om wel iets te gaan doen. Als hij (uiteindelijk) toch graag een medische studie wil oppakken en hij is gemotiveerd om daar iets voor te doen, dan zal hij er ook snel doorheen komen. Dan gaat hij ook hulp vragen. En dan helpt de hulp ook. Nu niet.

Tsjor

En toch

Hiet ook 2 kinderen(nu 20+) met ( 1 extreem uitstelgedrag). De ene heb ik altijd laten modderen omdat ik merkte dat het daar uiteindelijk wel goed mee kwam. Altijd te laat met alles, alles kwijt, niks in orde. En toch haalde kind school en uni en vond werk En lijkt het steeds iets beter te gaan.

Ander kind heb ik nooit laten modderen, kreeg het echt niet voor elkaar om de dingen te regelen. Ik heb het geprobeerd maar dan werd er niks gedaan en niks geregeld. Of maar half, niet goed, te slordig. Vaak heb ik moeten uitleggen dat kind het alleen (nog)niet kon en de halve wereld vond dat het het toch moest leren op de loslaten manier. Op een gegeven moment ben ik gestopt er met de buitenwereld over te praten. Ik probeerde contact te houden met de docenten toen kind nog op de middelbare school zat om zo de schooljaren door te komen. En ook dit kind vond werk op hbo niveau, op enthousiasme bij solliciteren en ook door mooie cijferlijst dat kind nooit alleen voor elkaar had gekregen. En ook met dit kind gaat het goed en steeds beter.

Verantwoordelijkheid en zelfstandigheid in kleine stapjes. Niet wat het gros vindt hoe het moet gaan maar hoe wij zien wat kind aankan.Kleine stapjes. Kind doet/deed er langer over dan de meesten normaal zullen/zouden vinden maar deze manier werkt(e )het best.

Chantelle

'Alles voorkauwen en regelen (en dat zie ik echt wel om mij gebeuren) wil ik niet.'

Ik zou me wat minder aantrekken van wat je om je heen ziet, en je beperken tot wat jouw kind kan en nodig heeft.

'Daarom moet hij dus van mij ook zelf dingen regelen. Hij mag hulp vragen maar dat doet hij dus niet. Maar sommige dingen zijn te belangrijk om te verslonsen: vervolgopleiding, digid, aanvraag rijexamen, bewaren papieren, straks zorgverzekering en zorgtoeslag, plannen op de universiteit (daar red je het niet met een paar dagen sprintje)'

Als je nu eens uitging van onkunde, en niet van onwil? Je noemt veel dingen die je prima samen kunt doen, daarmee help je hem om het minder groot te maken voor de volgende keer. Want zeg nou zelf, zorgverzekering en zorgtoeslag, daarvan is het toch logisch dat een 17-jarige geen benul heeft van hoe, wat, waar, waarom? Wij als volwassenen wel, dus laat het hem zien.

Vragen om hulp

Ik zeg niet dat jouw zoon ‘iets’ heeft, maar bij verschillende etiketjes hoort het niet om hulp kunnen vragen. Zowel bij autisme als bij AD(H)D bijvoorbeeld. Stel nou dat je zoon te weinig trekken vertoont om een diagnose te krijgen, maar wel gewoon heel veel moeite heeft met plannen en organiseren en hulp vragen? Dan wordt het leven wel heel frustrerend, juist op de punten die jij heel belangrijk vindt (en die dat ook zijn). Wat krijg je dan: precies wat je zoon nu doet. Uitstellen, bevriezen, aanrommelen omdat hij weet dat er wat van hem verwacht wordt, maar niet hoe het moet.

Alles overnemen werkt ook niet, want dan leert hij het nog niet. Maar probeer eens een projectje aan te pakken op de manier die ik aangaf? Een stappenplan maken en hem dan zelf de stappen laten zetten, misschien zelfs nog de stappen voorkauwen. En koppel er dan voor die stappen een tijdslimiet aan. En controleer daarop.
Ik vind het vreselijk moeilijk om het zo te doen, want ik kan dat niet samen met eigen bezigheden. Want ik kan ook maar een ding tegelijk en ben ook snel afgeleid. Maar het werkt vaak wel, en je krijgt helderder waar het misgaat. En je zoon ook.

Hier werd duidelijk dat zoon gewoon niet begint aan iets als hij niet weet hoe het moet. Met veel oefenen lukt het hem nu steeds vaker om het toch maar gewoon te dóen. Dan wordt gaandeweg vaak wel duidelijk wat een goede aanpak is, of wat er moet gebeuren, ook al was de aanpak misschien in eerste instantie niet de beste. Maar dat niks doen vrijwel altijd een slechtere aanpak is, dat besef begint nu pas een beetje door te dringen. Het kost hem heel veel moeite, nog steeds.

Er moet nu van alles geregeld gaan worden voor zijn studie, wij gaan echt niet zitten wachten tot hij daar zelf aan denkt, dat wordt een drama. Ik hoop intens dat hij het op een dag wel (redelijk) zelf zal kunnen. Ik ben bijna 50, en het lukt mij nu redelijk. Al blijft hulp vragen een dingetje.

Horto

'Ik probeerde contact te houden met de docenten toen kind nog op de middelbare school zat om zo de schooljaren door te komen. En ook dit kind vond werk op hbo niveau, op enthousiasme bij solliciteren en ook door mooie cijferlijst dat kind nooit alleen voor elkaar had gekregen.'Tot en met de middelbare school, daar kan ik me npog iets bij voorstellen. Maar daarna, MBO, HBO of universiteit, hoe ver ga je dan in het regelen en organiseren voor je kind? Of werk?
Er zal ergens toch een moment zijn, waarop je het los moet laten? Dat het kind echt zelf iets moet doen?
Wanneer wordt het: alles doen voor het kind; en wanneer wordt het: het kind leren omgaan met zijn of haar beperking?

Tsjor

Tsjor

Wat een rare vraag, alsof je van Horto een concreet antwoord verwacht met datum en tijd, of een precieze omschrijving van wat kind dan zou moeten kunnen.
Het is niet als met los fietsen of zelf kunnen lopen, was het maar zo duidelijk wanneer je kunt loslaten.

Juist door het lang samen te doen, en zo te leren waar de probleem zitten, kun je als kind leren waar je grenzen liggen. En kun je leren leven met je beperkingen zonder dat er al op kleuterleeftijd besloten wordt dat je dan maar vooral ‘iets met je handen moet doen’ of zo. En kun je vaardigheden leren als om hulp vragen. Door steeds maar te herhalen en te laten zien dat hulp vragen helemaal niet raar is, dat niemand alles vanzelf helemaal alleen kan en dat de meeste mensen ook best willen helpen, gaat dat zoon (en mezelf 😉) steeds beter af.

Het blijft een hele lastige balans, dat ben ik met je eens. Maar zolang je als ouders nadenkt over de hulp die je biedt, dingen samen doet met je kind en je je kind niet alles klakkeloos uit handen neemt lijkt me dat je een kind goed voorbereidt op een zelfstandige toekomst.

Dat bedoel ik

Deze aanpak is voor jullie allebei niet goed. Probeer dan eens wel los te laten nu. Hij gaat nu eindexamen doen? Laat hem zelf ontdekken wat er gebeurt als hij daar met een niet-werkende rekenmachine zit. En misschien schrikt hij wakker na z’n eerste cijfers en misschien ook niet. Dan zal hij het jaar over moeten doen. Ik vond het ook niet leuk en zoon ook niet, maar het leek me beter dan vastlopen tijdens een vervolgopleiding.
Verzekeringen etc is misschien nog wat teveel gevraagd, daar zou ik zeker mee helpen.

Pennestreek

Nee, natuurlijk verwacht ik geen datum en tijd. Maar wel een idee over wat doe je wel nog en wat niet meer. Om maar eens aan de andere kant te beginnen: een huisarts met uitstelgedrag, die hulp nodig heeft van zijn moeder om zijn leven georganiseerd te houden zou ik een probleem vinden. Dan zou ik denken: voor een studie geneeskunde en de latere beroepsmogelijkheden heb je meer nodig dan alleen maar slim genoeg zijn.
Dat heb ik overigens ook bij mijn eigen kinderen gedaan: leercapaciteit is 1 ding, maar voor sommige richtingen heb je ook andere dingen nodig en als je die niet hebt, dan is dat niet de geschikte richting voor jou.
Het is net als water, dat zoekt het laagste punt, daar waar de kwaliteiten liggen. dan kun je met trappetjes het water omhoog laten lopen, maar uiteindelijk zal het toch weer het laagste punt opzoeken: daar waar de meeste kwaliteiten liggen. Met laag en hoog bedoel ik overigens niet het studieniveau: sommige mensen zijn zo onpraktisch dat het getalenteerde verwaaide professoren worden, die nog op hun pensioengerechtigde leeftijd bij hun moeder wonen.
Nu denk ik zelf dat ik vooral NADH-kinderen heb, die niet vanwege een of andere beperking extra ondersteuning nodig hebben, maar uiteraard kan ik me daarin vergissen.

Tsjor

Wat wel?

Even een vraag, gewoon uit belangstelling. Wat zijn de dingen die je zoon wel goed doet? Waar liggen zijn interesses? Wat doet hij uit zichzelf? Zoals Pennestreek beschrijft kan het helpen om daar een insteek te vinden. In hun geval interesse in auto's, in jullie geval misschien iets heel anders. Heeft hij plezier in een sport, een bijbaan? Muziek?
Oudste hier ging scheikunde studeren. Heel veel studenten in deze richting gaan promoveren, zijn vrienden ook. Kind heeft alle tentamens in een keer gehaald maar ook geleerd dat het schrijven van scripties, verslagen ect. een heel eenzaam proces is waar veel planning en discipline bij komt kijken. Afstuderen wordt hiermee al een kluif. Dus niet de weg van promoveren inslaan die misschien voor de hand liggend leek. Prima. Intussen ontwikkelt zich een andere interesse die niets met scheikunde te maken heeft, ik kan niet teveel in detail treden. Het mooist van alles vind ik de zelfkennis die kind heeft opgedaan. Die is echt enorm. Wat dat betreft zou ik nog niet wanhopen. 17 jaar is nog verre van volwassen bij de meesten.

Geneeskunde

Bij een studie met een numerus fixus en een selectie procedure zoals geneeskunde komt ook in de aanloop al veel kijken. Hij zal toch in het komend jaar zichzelf moeten kunnen presenteren als een goede kandidaat en dat kan jij niet voor hem doen. Je kan hem helpen als hij daar om vraagt maar uiteindelijk zal hij het zelf moeten doen.

De kans is dus aanwezig dat geneeskunde niet gaat lukken omdat het aanmeld proces veel vergt. Misschien is dat in dit geval niet zo'n ramp. Hij kan dan een tussenjaar nemen, werken en in die tijd wat volwassener worden.

Klopt kyana

Voor de loting word je ingedeeld in groepen op basis van de cijfers van 5 vwo. Dus als die laag zijn, wordt de groep waar je in komt erg groot en dr kans op inloting heel klein.

Wanneer niets meer regelen, hopelijk zsm

Het veel regelen maar steeds minder gaat in kleine stappen, zoals ik al eerder schreef. Het oudste kind wordt minimaal begeleid, dat is de verstrooide professor die wel heel goed is in het werk. Loopt nog tegen van allerlei dingen aan maar weet dat het door kind zelf opgelost kan worden.
De jongste, die nog thuis woont, is het extreemst in gedrag. Een type dat ook al bij de anderen beschreven wordt. Werkt en doet het daar ook heel goed. Sollicitatie zelf willen regelen(enthousiast) en dat ging prima. De regeldingen die dat met zich meebracht hebben we samen gedaan. Bankzaken kan ik sinds dit jaar loslaten met af en toe nog een los eindje. Veel automatische afschrijvingen. Kind vindt het ook prima dat ik op de bankrekening meekijk. Dat doe ik af en toe, na het eerst te melden. Ook komen de belangrijke dingen op een mailadres wat ik ook mag bekijken. Af en toe herinner ik kind aan iets wat geregeld moet worden. Privézaken gaan via een ander mailadres.
Het klinkt voor een ouder die dit type niet kind niet kent waarschijn heel betuttelend maar ik laat het los op alle momenten die kunnen. Alle privézaken regelt kind (natuurlijk) zelf, daarvan is het niet heel belangrijk dat dat vlekkeloos verloopt. Dat loopt het ook niet maar dat zijn de leermomentjes.

Knurf en Jutta

Ja, dat heb ik hem allemaal verteld, juist daarom moet hij meteen aan de bak zodat hij tijd vrij kan spelen voor ide toelating zonder dat zijn schoolwerk er onder leidt. Het is trouwens niet zo op iedere uni dat de groepen worden ingedeeld in verschillende groepen. Het gaat om je motivatie en de uitslag van een kennistoets waar je goed op moet scoren. Daar heb je veel tijd en motivatie voor nodig.

Jutta, hij kan sportief gezien enorm bikkelen. Besteed daar ook veel tijd aan. Hij is technisch en houdt van knutselen, maakt en repareert de meest waanzinnige dingen. Heeft vanmorgen de grasmaaier van de buurman gerepareert; geen idee waar hij de kennis vandaan haalt. Hij is heel sociaal en kan met iedereen overweg, heeft 'bijzondere sociale vaardigheden' aldus zijn leerkracht. (Maar dat zit hem dus ook wel in de weg, alles is heel gezellig). Heeft vanmiddag - geheel op eigen initiatief - heerlijke pasta carbonera gemaakt. Pastamaker uit kerstpakket in elkaar gezet, verse pasta gedraaid en echte carbonerasaus gemaakt, verrukkelijk. Ziet veel verbanden. Kortom, alles wat hem interesseert, daar gaat hij wel voor.

Hij heeft ook een studie gekozen die echt bij hem gaat passen (om herkenbaarheid heb ik geneeskunde gezegd, maar het is een ander soort numerus fixerus opleiding).

Leuk

Klinkt als een begaafde en sociale jongen! Vooral dat laatste lijkt nu een probleem maar is in het verdere leven vaak heel bepalend bij het behalen van succes. In jouw geval zou ik er denk ik niet teveel bovenop gaan zitten. Hij komt er wel. Een keer blijven zitten is dan niet gelijk een ramp maar kan gewoon een wake-up call zijn. Ik vind het wat anders bij jongeren met een stoornis of extreem gedrag. Die hebben vaak echt wel langer begeleiding nodig om in de maatschappij te kunnen functioneren. Volgens mij geniet je best wel van je kind! Zou ik ook doen, vooral als ie zo lekker kookt, haha.

Tja

Hij kan het dus gewoon wel (maaimachine repareert hij gewoon, een stappenplan, geen afleiding). Je kunt dus denken: zie je wel, je kan het best, nou dit moet je doen voor datum x, veel succes. Je kunt ook gewoon samen met hem gaan zitten en het ook samen doen en er op vertrouwen dat hij later ook deze dingen alleen kan (of jou om hulp vraagt).

Een jaar blijven zitten om je kind op zijn bek te laten gaan en er eens wat van te leren vind ik wel een enorme straf. Kost jezelf ook veel geld trouwens dus je straft jezelf ook... ik zou dus kiezen voor die hulp geven en het samen doen (of las ik er overheen en accepteert hij geen hulp?).

Waarom is het rijbewijs zo verschrikkelijk belangrijk? Je moet nu bellen om te kunnen beginnen in de tijd rond het examen doen? Of moet hij nu beginnen omdat hij nog tijd over heeft?

Mijn jongste kan het allemaal niet regelen vanwege zijn dyslexie, ik regel dus alles administratief voor hem, of hij (of zijn vriendin) het later overneemt zie ik dan wel weer. Voor nu werkt het, als hij het zelf zou doen moest ik er ook naast zitten en eigenlijk alles doen. Waarom kun je dat niet ook zo zien? Je zoon is er nu niet toe in staat dus helpen wij hem (wel tijd voor de maaimachine, niet voor de rekenmachine? wat moet er eigenlijk met die rekenmachine? Kan hij niet gewoon een nieuwe kopen?)