Gedrag dochter
Hallo allemaal,
Wij ,, vooral ik, zijn ten einde raad betreffende ons kind.
Ze heeft een zware depressie, is veel bij ons thuis geweest. We hebben samen hulp geregeld. Dat is er geweest, maar ze weigert nu alle hulp. Heeft met iedereen gebroken.
Ze woont alleen, maar heeft grote huurachterstand, schulden. Dat weten we via de huurbaas, want wij zijn sinds december buitengesloten.
We maken ons zo'n zorgen. Ikzelf heb al hulp van psycholoog. Maar kom niet verder. We waren heel hecht, en nu al 3 kwart jaar niks.
Mijn man en haar broer zeggen: laat los!!!
Het lukt me niet. Buiten de depressie is ze ook heel boos op alles en iedereen. Vooral ik heb het moeten ontgelden. En ik snap oprecht niet waarom. En ze wil ook niet zeggen waarom.
Zo moeilijk is dit.
Ik hoop eigenlijk op verhalen van ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt .Hoe is het gelukt toch verder te gaan met je leven.
Ik ben bevroren en erg verdrietig. Het laat me niet los zeg maar.
Mente12, het is ontzettend moeilijk om uit te vinden wat een deurtje kan zijn naar de hulpverlening, vooral als iemand zelf geen hulp wil en volwassen is.
Misschien moet je zelf ook heel diep in de put kijken, ergens is een bodem, dat is het allerergste wat kan. Als je je dat realiseert en je afvraagt of er nog iets is wat je kunt doen om te voorkomen, dan moet je dat doen. Maar als er niets is wat je kunt doen, dan kun je voorbereid zijn op het allerergste. Dakloosheid is verschrikkelijk, maar het kan zijn dat ze daardoor ergens tegen hulpverlening aanloopt die ze dan wel accepteert.
Tsjor
hoe oud is die dochter?
To, dochter weet de weg naar de hulpverlening te vinden. Ze kiest er zelf voor dat niet te doen. Ze weet dat ze bij jullie terecht kan. Dat wil ze ook niet. De redenen maken niet uit. Ook mensen die uit een goed nest komen kunnen psychische problemen krijgen.
Ooit vertelde iemand mij: iedereen heeft het recht heeft om een puinhoop van zijn leven te maken.
Laat het probleem daar waar het hoort. Bij haar. Niet bij jou. Dit zijn niet jouw problemen en jij kunt ze niet oplossen. Ga dat dus ook niet doen (bijvoorbeeld door schulden te betalen of haar in huis te nemen).
Wat je wel kunt doen is er voor haar zijn als ze dit wil. En dat kan alleen door zelf gezond te blijven. Dat doe je nu niet. Je werkt niet en gaat ten onder aan mentale problemen. Heel begrijpelijk maar daar schiet niemand wat mee op. Je dochter al helemaal niet. Die kan dat op dit moment niets schelen. Dus werk aan je eigen (mentale gezondheid). En neem meer een voorbeeld aan je omgeving. Denk bij ieder piekermoment: kan ik dit oplossen? Is het antwoord nee dan laat je het los. En verwijten aan jou is haat ziekte die spreekt. Niet zijzelf. Dus niet op reageren, verdedigen.
Je dochter heeft professionele hulpverlening en bewindvoering nodig. Tot die tijd gaat er niets veranderen. En tot die tijd richt je op je eigen leven.
wat verdrietig om te lezen TO. Dat moet heel machteloos voelen.
Als ze schulden heeft door depressie en uit huis gezet kan worden, dan lijkt mij dat aangeven dat er een vorm van bewindvoering moet komen? Dan is het duidelijk dat ze zelf niet in staat is goed voor zichzelf te zorgen. En het feit dat ze hulp afslaat, niet op haar werk is verschenen geeft ook alleen maar aan dat ze door depressie niet in staat is goede keuzes te kunnen maken.
Zou dan gedwongen opname kunnen? En gedwongen bewindvoering?
En ik vraag mij af of er meer aan de hand is buiten de ADD die is vastgesteld...zou ze ook autisme kunnen hebben?
Er n misschien gek gedacht, maar je schreef dat het zo slecht is gegaan na beëindiging van haar relatie? Hoelang is dat geleden? Zou deze ex misschien met haar kunnen praten en jullie kunnen helpen? Dat moet dan een traumatisch Life Event voor haar zijn geweest, dus aan de kant van traumaverwerking lijkt ook hulp nodig...
En hoe oud is je dochter?
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Ik ga er zeker wat mee doen.
Gedwongen opname is niet aan de orde. We hebben haar psychiater gevraagd toen ze daar nog kwam.
Ze deed zich daar beter voor dan het in werkelijkheid was, en de psychiater zei dat ze op haar verhaal ingaat, niet die van ons. Op zich begrijpelijk, maar wel frustrerend.
Ze is 26.
Haar ex wil echt niks meer met haar te maken hebben. Een gesprek is geen optie. Even als haar vrienden. Ze is zo ,verbaal, agressief geweest dat daar de deuren dicht zijn.
Ik zelf heb hulp gezocht om met de situatie om te kunnen gaan. Krijg ook emdr.
Nu hard aan het werk mijn eigen leven weer op te pakken, en de angst los te laten. Misschien is het idd zo dat als ze uit huis gezet wordt er weer gesproken kan worden met ons. We hopen het
Wat een verschrikkelijk nare situatie TO. Ik kan mij helemaal vinden in de post van Izza. Het cliché zorg eerst goed voor jezelf… Ga weer werken pak je leven weer op. Dat geeft afleiding en zorgt voor een dagritme daar doet een mens het meestal het beste op. Onderneem ook eens wat leuks met man of zoon.
Jij kunt niets aan deze situatie doen zo lang jouw dochter geen hulp accepteert en/of vraagt. Zodra dat wel het geval is kun je er voor haar zijn. Maar krijg nu het idee dat je jouw eigen leven ook op onhold hebt gezet en je jezelf toe staat in gedachten de hele tijd met je dochter bezig te zijn en volgens mij moet je daarmee stoppen.
Zo te lezen kunnen jouw man en zoon dat iets beter. Ik denk ook wel wat dat het als moeder wel moeilijker is maar probeer weer een leven op te bouwen ondanks deze moeilijke situatie.
Wat een heftige situatie to. Misschien om jouw perspectief iets te veranderen.
Het lukt jouw dochter niet om de problemen in haar hoofd de baas te worden. Schouders er onder en doen wat verstandig is, krijgt ze niet gedaan. De problemen zijn groter dan ze kan dragen en daarmee kiest ze uiteindelijk een pad dat niet helpend lijkt, maar momenteel het maximale is van wat ze kan.
Het lukt jou ook niet om de problemen waar jij mee geconfronteerd wordt het hoofd te bieden. Schouders er onder en doen wat verstandig is, krijgt je niet gedaan. De zorgen die jij voelt zijn groter dan jij kan dragen en het lukt niet om door te leven zoals jouw man adviseert, maar ook jij eindigt op een pad dat niet helpend lijkt.
Jij doet op jouw eigen manier niet veel anders dan zij, alleen is jouw pad minder ver van wat “normaal” gevonden wordt. Het halve land maakt ongezonde keuzes zoals roken, drinken, eten, drugs, waarvan ze weten dat ze het niet zouden moeten doen, maar het lukt niet om betere keuzes te maken. Dat is soms echt heel verdrietig, maar wel hoe het loopt. De waarom die je zoekt is denk ik niet zo spannend. Net als vele mensen lukt het haar niet om haar gevoelens de baas te blijven. In haar geval uit zich dat heftiger dan gemiddeld en dat is waarschijnlijk een combinatie van aangeboren gevoeligheid, misschien net een rot situatie op een belangrijk moment en pech. Ik gun je dat het jou toch gaat lukken de ruimte te voelen om dit enorme verdriet een plaatsje te geven en door te leven. En hopelijk lukt dat jullie dochter ooit ook 🍀
Een gedwongen kader is heel erg lastig. Dat kan alleen als iemand een gevaar voor zichzelf of de omgeving is. En dakloos worden, schreeuwen of bijvoorbeeld verslaafd zijn is heel vervelend maar geen reden tot dwang. Je mag immers een puinhoop maken van je eigen leven. Die vrijheid heb je.
Bewindvoering kan niet gedwongen. Curatele misschien wel maar daarvoor is veel meer nodig. Zeker met dwang. Opname heeft ook niet zoveel zin. Zonder motivatie kan je niemand behandelen. Wat moeten ze dan met haar bij zo'n opname? Het is geen opvangplek.
To jij blijft teveel hangen in alle zorgen. Laat los wat jij niet kunt beïnvloeden. Je maakt jezelf kapot. En uiteindelijk heeft het invloed op de relatie met je partner, je andere kind en anderen.
Bewindvoering (beschermingsbewind) kan wel degelijk gedwongen.
Nuttige informatie is te vinden op de site van de rijksoverheid (https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/curatele-bewind-en-mentorschap) en op de site van de rechtspraak (https://www.rechtspraak.nl/Onderwerpen/Bewind - klik vooral even door naar het tabblad over aanvragen).
Als je zou besluiten om bewind voor dochter aan te vragen, bedenk dan ook of je zelf als bewindvoerder zou willen optreden of dat je dit wilt laten opdragen aan een professionele bewindvoerder.
Verder denk ik dat het misschien zinnig is om eens te kijken of je een gesprek met een buurtteam of sociaal raadslieden kan hebben, om te zien wat er vanuit de gemeente (of andere voorzieningen) mogelijk is voor de ondersteuning van jezelf (en eventueel voor dochter voor zover die daarvoor open staat - maar goed, daar zit nu net de pijn op dit moment).
Temet schreef op 02-09-2024 om 10:54:
Bewindvoering (beschermingsbewind) kan wel degelijk gedwongen.
Nuttige informatie is te vinden op de site van de rijksoverheid (https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/curatele-bewind-en-mentorschap) en op de site van de rechtspraak (https://www.rechtspraak.nl/Onderwerpen/Bewind - klik vooral even door naar het tabblad over aanvragen).
Als je zou besluiten om bewind voor dochter aan te vragen, bedenk dan ook of je zelf als bewindvoerder zou willen optreden of dat je dit wilt laten opdragen aan een professionele bewindvoerder.
Verder denk ik dat het misschien zinnig is om eens te kijken of je een gesprek met een buurtteam of sociaal raadslieden kan hebben, om te zien wat er vanuit de gemeente (of andere voorzieningen) mogelijk is voor de ondersteuning van jezelf (en eventueel voor dochter voor zover die daarvoor open staat - maar goed, daar zit nu net de pijn op dit moment).
Temet was me net voor met deze link. Ik zou je adviseren niet zelf de bewindvoerder te worden. Jullie zijn haar ouders, en die relatie moet je in mijn optiek zuiver houden. Een professioneel bewindvoerder heeft ervaring met wat er allemaal geregeld moet worden, jullie niet.
En ik lees hierboven een aantal keren dat gedwongen opname pas kan als iemand een gevaar is voor zichzelf en/of voor de omgeving. Iemand die suïcidaal is, lijkt mij bij uitstek een gevaar voor zichzelf. Dus ga terug naar haar vorige behandelaar en sla op de trom bij haar huisarts en het wijkteam.
Tegelijkertijd denk ik dat de adviezen hierboven over jouw eigen welzijn ook heel belangrijk zijn. Jij bent meer dan alleen moeder van je dochter. Je hebt ook een man, zoon en werk. Vrienden en familie. Die hebben ook allemaal recht op jouw aandacht. Om goed voor je dochter te kunnen zorgen, moet jij sterk zijn. Steek dus ook energie in het goed voor jezelf zorgen. Sporten kan een goede uitlaatklep zijn. De endorfinen zorgen ervoor dat je je prettiger voelt en door de fysieke inspanning slaap je beter. Eet goed, gezond en regelmatig, ga regelmatig naar buiten en doe leuke dingen.
Heel veel sterkte, ik snap dat het een grote zorg is.
recht om een puinhoop van haar leven te mogen maken?!! Serieus?
We hebben het hier over een kwetsbare jonge vrouw met een, zo te lezen, oa ernstige depressie die hulp weigert. Dat is vooral de depressie die 'spreekt'.
Als iemand zwaar dement is en door dementie het 'niet meer helder ziet' , zware schulden krijgt enz, dan heeft zo iemand toch ook hulp nodig, of mag deze persoon dan ook een puinhoop van zijn leven maken?
Wat een enorm lastige situatie. Ik zou inderdaad uitgaan van onmacht en dat de nare dingen die zij zegt en doet haar ziekte zijn en niet haar ware karakter. Dat neemt niet weg dat het voor andere mensen heel pijnlijk en niet met een relatie/vriendschap/omgang verenigbaar kan zijn.
Ik snap dat het niet wenselijk is als ouders zomaar behandelaren van hun kinderen kunnen contacten, informatie verstrekken en andersom etc. Dat schaadt het beginsel van het beroepsgeheim en het vertrouwen van de cliënt. Maar er zijn ook situaties, zoals deze, waarbij iemand het duidelijk op alle vlakken in het leven niet redt en niet zelf de juiste keuzes kan maken, tot desastreuze gevolgen aan toe.
Soms is het wel nodig dat iemand de bodem raakt om weer op te kunnen klimmen.
Maar ik vind 'het recht om stomme keuzes te maken' toch niet van toepassing in dit soort situaties, want de dochter in kwestie kiest hier niet voor. Niemand kiest voor een leven zoals TS het leven van haar dochter beschrijft.
Ik zou wel inzetten op enige vorm van dwang qua financiën/hulp. Zeker als ze een gevaar is voor zichzelf. Stel, ze komt op straat te staan...is ze dan in staat om wel hulp te zoeken en te accepteren?
Ach wat verdrietig to. Wat zul je je machteloos voelen. En laten we eerlijk zijn, je bént ook machteloos. Wat anderen al schreven, iedereen heeft het recht een puinhoop te maken van het leven. Het is niet omdat het de ouders zo'n verdriet doet, dat er wordt ingegrepen. Ze is volwassen en daarmee is jouw rol qua voorkomen van erger zo goed als uitgespeeld, tenzij een direct gevaar.
Er rest weinig anders dan hier voor jezelf hulp bij vragen. Om om te gaan met dit verdriet en de zorgen. Jouw man en zoon klinken alsof ze emotioneel afstand hebben genomen om ermee te dealen. Ook al is dat waarschijnlijk niet wat je wilt, maar soms moet je jezelf ook een beetje beschermen. Ik hoop heel erg dat je de hulp vindt die je nodig hebt. Praat en huil van je af, maar probeer manieren te vinden om jezelf iig geestelijk gezond te houden. Afleiding door werken kan heel prettig zijn. Want of je je nu weinig of veel zorgen maakt, het leven van je dochter zal er niet anders door worden. Dus feitelijk hebben je zorgen alleen maar invloed op jezelf en niet op je dochter.
BritgetJones007 schreef op 02-09-2024 om 11:41:
recht om een puinhoop van haar leven te mogen maken?!! Serieus?
We hebben het hier over een kwetsbare jonge vrouw met een, zo te lezen, oa ernstige depressie die hulp weigert. Dat is vooral de depressie die 'spreekt'.
Als iemand zwaar dement is en door dementie het 'niet meer helder ziet' , zware schulden krijgt enz, dan heeft zo iemand toch ook hulp nodig, of mag deze persoon dan ook een puinhoop van zijn leven maken?
Welkom in de ggz
BritgetJones007 schreef op 02-09-2024 om 11:41:
recht om een puinhoop van haar leven te mogen maken?!! Serieus?
We hebben het hier over een kwetsbare jonge vrouw met een, zo te lezen, oa ernstige depressie die hulp weigert. Dat is vooral de depressie die 'spreekt'.
?
Ooit heb ik ook, uit angst voor wat zou kunnen volgen, de behandelaar van een vriend gebeld die in een soortgelijke situatie zat. Deze behandelaar gaf aan dat ook hij niets kon betekenen in deze, want waarschijnlijk had hij ‘de bodem van de put’ nog niet bereikt. Heel frustrerend en verdrietig vond ik dat, maar iemand (en niemand anders) is geheel zelf verantwoordelijk voor zijn leven, de letterlijke woorden van deze professional.
Gelukkig, in mijn geval dan, heeft hij inderdaad ruim een jaar later gelijk gekregen, want toen heeft desbetreffende vriend wél hulp geaccepteerd.
@Mente12
Als moeder lijkt het mij zo ontzettend moeilijk, deze situatie. Goed dat je zelf ook hulp heb gezocht, want je ‘moet’ ook zelf door, hoe verschrikkelijk moeilijk ook. Niemand is er bij gebaat als ook jij nu ten onder gaat, de rest van je gezin niet, maar ook dochter niet. Ik hoop dat ook jij snel een weg kan vinden om met deze situatie te kunnen leven.
Sterkte 