Gedrag dochter
Hallo allemaal,
Wij ,, vooral ik, zijn ten einde raad betreffende ons kind.
Ze heeft een zware depressie, is veel bij ons thuis geweest. We hebben samen hulp geregeld. Dat is er geweest, maar ze weigert nu alle hulp. Heeft met iedereen gebroken.
Ze woont alleen, maar heeft grote huurachterstand, schulden. Dat weten we via de huurbaas, want wij zijn sinds december buitengesloten.
We maken ons zo'n zorgen. Ikzelf heb al hulp van psycholoog. Maar kom niet verder. We waren heel hecht, en nu al 3 kwart jaar niks.
Mijn man en haar broer zeggen: laat los!!!
Het lukt me niet. Buiten de depressie is ze ook heel boos op alles en iedereen. Vooral ik heb het moeten ontgelden. En ik snap oprecht niet waarom. En ze wil ook niet zeggen waarom.
Zo moeilijk is dit.
Ik hoop eigenlijk op verhalen van ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt .Hoe is het gelukt toch verder te gaan met je leven.
Ik ben bevroren en erg verdrietig. Het laat me niet los zeg maar.
Mente12, wat een afschuwelijke situatie. Dat een kind alle kontakten verbreekt, met ouders, broers, zussen, ook met vrienden, dat komt helaas wel vaker voor. Mijn zus deed dat en keerde 30 jaar later pas weer terug. Soms komt het nooit meer goed.
Ik kan me voorstellen dat je je heel erg veel zorgen maakt om haar depressie.
Je geeft aan dat je het niet los kunt laten. Loslaten klinkt zo gemakkelijk gezegd, maar het voelt als 'in de steek laten' en ik denk dat je dat niet wil. Aan de andere kant; is er nog iets waarvan zij wil dat jij haar helpt?
Misschien moet je eerst eens kijken naar je eigen verdriet. Waarom kun je het niet loslaten? Is het omdat je eigenlijk boos/beledigd bent dat jij juist de schuld krijgt, zonder dat iemand kan aangeven wat er dan verkeerd is gegaan? Neem je haar dat kwalijk? Ben je bang dat ze zichzelf iets aandoet vanwege haar depressie? Ben je bang voor de schulden die ze nu maakt? Op al die punten kun je op onderzoek gaan. Je kunt je zoon en man vragen of er een reden is dat jij de schuld krijgt. Maar vertrouw ze dan ook als ze zeggen dat er geen reden is. Je kunt uitzoeken wat er gebeurt als iemand veel schulden heeft. Je kunt wellicht met haar behandelaar gaan praten: wat als ze een depressie heeft en niet behandeld wordt. Je kunt kijken in de gemeente waar ze woont: welke zorg is er voor zogeheten zorgmijders. Je kunt kontakt houden met de huurbaas en samen bespreken, wat is wijsheid. Uiteindelijk kom je op een punt waarop je beseft dat er nu waarschijnlijk niet is wat jij voor haar kunt doen. Dan blijft alleen je intense verdriet over en dat zal dan een plekje moeten krijgen.
Het kan zijn dat de situatie moet verergeren, bijvoorbeeld doordat ze op straat gezet wordt. Het kan zijn dat er dan pas dingen mogelijk zijn die nu niet mogelijk lijken. Zorg goed voor jezelf, zodat je er op dat moment wel kunt zijn voor haar.
Tsjor
Tsjor: TO mag niet zomaar met de behandelaar van haar dochter praten. Dit mag alleen met toestemming van haar dochter. Zou helemaal fraai worden.
Ja, ik weet het. Soms helpt het als je algemene vragen stelt, dus niet specifiek over een persoon. Maar in het algemeen bijvoorbeeld: hoe ontwikkelt een depressie zich als iemand geen enkele zorg wil.
Tsjor
Heb wel contact met behandelaar gehad. Dit was met het verzoek met ons te praten. Dat wil ze niet.
Ze heeft nu ook contact behandelaar verbroken, dus geen hulp meer.
Binnenkort wordt ze op straat gezet. Huurbaas is met proces begonnen.
Ieder verhaal heeft 2 kanten, maar wij weten oprecht niet waarom ze niks meer met ons te maken wil hebben.
Bedankt voor je bericht Tsjor.
Mijn verdriet zit in het niet begrijpen. Ze is bij tijden erg suïcidaal. We willen graag helpen, maar laat niemand toe. Ook de hulpverlening laat ze niet binnen.
Ik durf te zeggen dat ze uit een liefdevol nest komt.
Er is wel een diagnose gesteld, ADD.
Daar heeft ze hulp en medicatie voor gekregen. Nadat haar relatie uit ging is het mis gegaan. School niet afgemaakt, weggebleven van werk en dus ontslag..Het is de schuld van iedereen. Ze haat de wereld en is vooral verbaal erg agressief.
speelt er alleen een depressie? Of is er meer aan de hand: onbehandelde psygose of iets dergelijks? Is er een nummer die je kan bellen als je merkt dat ze heel erg in de war is en daarom hulp weigert?
Bedankt voor je bericht Tsjor.
Mijn verdriet zit in het niet begrijpen. Ze is bij tijden erg suïcidaal. We willen graag helpen, maar laat niemand toe. Ook de hulpverlening laat ze niet binnen.
Ik durf te zeggen dat ze uit een liefdevol nest komt.
Er is wel een diagnose gesteld, ADD.
Daar heeft ze hulp en medicatie voor gekregen. Nadat haar relatie uit ging is het mis gegaan. School niet afgemaakt, weggebleven van werk en dus ontslag..Het is de schuld van iedereen. Ze haat de wereld en is vooral verbaal erg agressief.
Ho, per ongeluk 2x geplaatst.
Er is volgens haar psychiater geen sprake van psychose.
Ze is agressief en depressief. Dat ze het zelf niet redt en een puinhoop in huis heeft dat moet ze zelf weten volgens psych.
Opname gaat 'm ook niet worden.
We hebben al een wijkagent langsgestuurd, maar komt ook niet binnen. Onbegrijpelijk vinden wij
Wat een ontzettend moeilijke situatie, Mente12. Hoewel misschien vaker bij jongens, komt boosheid zeker voor bij depressie. Mijn zoon heeft ook een depressie gehad en dat uitte zich voor een groot deel in enorme boze buien en agressie. Ik zie het als een uiting van onmacht. Als je zo diep zit en het lukt je niet om te voldoen aan de 'eisen' van de samenleving (je werkgever, je ouders), dan kan het verleidelijk zijn hen de schuld te geven van hoe je je voelt. Dus in die zin kan het ook echt zo zijn dat ze boos is terwijl jullie een fijne jeugd hebben geboden. Dat ze nu afstand zoekt kán mogelijk ook zijn omdat ze ergens weet dat haar boosheid onterecht is, maar ze ook niet anders kan reageren.
Heb je het idee dat ze nu suïcidaal is? En zijn er aanleidingen tot gedwongen zorg? Of is dat niet aan de orde?
Het is natuurlijk ontzettend lastig dat ze zo diep zit, dat alles in elkaar duikelt. En ik kan mij zo goed voorstellen dat dit ontiegelijk moeilijk is om van een afstand te zien gebeuren. Ik vind de adviezen van Tsjor goed, om te onderzoeken wat je eventueel van een afstand kunt doen, en te onderzoeken wat bij jou de grootste angst is en wat je kunt doen om die angst hanteerbaar te maken. Lukt het je om af en toe afleiding te zoeken in werk, eigen activiteiten, en tegelijkertijd ook af en toe ruimte te geven voor die gevoelens?
Ik leef met je mee 
Dit klinkt zo zorgelijk, dat als je weet wie haar huisarts is, er wellicht een zorgmachtiging kan komen. Dan kun je nog steeds geen contact afdwingen, masr wellicht kan er wel een doorbraak naar hulpverlening bereikt worden. Heb jij nu niets aan, maar weten dat er iets van hulp bij je kind aankomt is misschien beter dan niets? Sterkte!
Er zijn ggz wijkteams.
Ook voor zorgmijders .
Je zou misschien beschermingsbewind kunnen aanvragen zodat -als dat wordt ingesteld- de huurbetalingen geen gevaar meer lopen. Voor haar verdere problemen is dat verder geen oplossing, maar dan is dakloosheid hopelijk te voorkomen.
Hartelijk dank voor jullie reacties. We gaan zeker nog het e.e.a.uitzoeken.
Mijzelf lukt het op dit moment niet om te werken.
Ben na de laatste escalatie geknakt.
Er is al een ggz wijkteam langs geweest. Ze doet niet open en heeft later per mail laten weten geen hulp meer te willen.
We lopen dus tegen allerlei muren aan vinden wij.
Mijn man zegt: maak je niet zo druk. Ze doet toch wat ze wil. Als ze dood wil hebben wij daar geen invloed op. Je moet gewoon doorleven en je leven er niet door laten beheersen.
Broer reageert hetzelfde.
Mij lukt het niet.
Wil graag m'n gedachten ombuigen,
Het komt vast goed , ergens zal er een ommekeer komen.
Maar ik geloof mezelf dan weer niet.
Moeilijk
Als ze een gevaar voor zichzelf is kan ze verplicht worden opgenomen.
Heeft de ggz geen lotgenoten groepen voor ouders ?
Of ypsilon ?
Het is je kind dus logisch dat je je veel zorgen maakt.
De copingsstrategie van je man en zoon werkt voor hen maar past niet bij jou.
Zoek het in de hoek van acceptatie van dat je alles doet wat in je vermogen ligt en dat je machteloos bent.