Foute vriend
Wij hebben een dochter van net 20. Slimme meid, leuk om te zien. Weinig vrienden, omdat ze moeite heeft met het maken van nieuwe contacten, maar de vriendschappen die ze heeft zijn erg hecht.
Sinds ongeveer 2 jaar zit ze niet lekker in haar vel. Sluit zich steeds meer af en zit veel op haar kamer. HBO studie afgebroken en thuis gaan zitten onder het mom van 'ik zoek wel werk'. Dat lukte niet omdat ze alle contacten via de mail laat verlopen. Bellen is eng, laat staan langsgaan! Uiteindelijk hebben wij via een kennis een paar weken een kantoorbaantje weten te regelen omdat we het beu waren om naar een dochter met laptop te kijken. Dat is nl het enige wat ze de hele dag deed. Films kijken...
Ze werd steeds ongelukkiger en vooral haar vader en oudste broer hadden het gedaan. Dat resulteerde ook in regelmatig ruzie en huilbuien. Ze voelde zich thuis niet gewenst en vond dat wij haar het leven zuur maakten...
Mijn man heeft een vriend. Nog van de middelbare school. Aardige open kerel. Altijd gezellig. Hij heeft 2 broers, die we af en toe zagen. 3 jaar geleden tijdens een feestje raakten we in gesprek met de oudste broer en zijn vrouw, Hans en Suzan. Hans is fanatiek voetballer en we nodigden hem uit om een wedstrijd bij ons thuis te komen kijken. Was heel gezellig en vervolgens kwam hij vaker. Nadeel was dat ie smiddags kwam en dan pas om 11 uur savonds weer vertrok...erg praatgraag mannetje die erg aanwezig was, dus na een paar maanden waren we hem aardig zat.
Onze dochter kon het goed met hem en zijn vrouw vinden en ging daar ook thuis wel eens langs met haar vriendin om een bakkie te doen.
Wij gingen verbouwen. Hij bood aan te helpen. Prima. Voordeel was dat onze dochter van haar kamer kwam als hij er was. Mijn man houdt van een lolletje en Hans was makkelijk in de maling te nemen dus ze hadden plezier. De vriend van mijn man en de broer van Hans vertelde ons wel eens over zijn broer. Hij noemde hem een rare gast, ontzettend gierig, extreem netjes. Hij ging bijv bij zijn moeder zijn auto wassen zodat bij hem de straat niet vies werd.
Onze oudste zoon ging met hem zaalvoetballen. Die klaagde ook over het feit dat hij nooit een rondje gaf en nooit wilde rijden..
Tien ontvingen we een appje van Suzan. Ze had het vermoeden dat onze dochter Esther verliefd was op Hans. Zij was toen 17. Late puber. Nog nooit een vriendje gehad. Volgens Suzan was t allemaal onschuldig en Hans gaf er absoluut geen aandacht aan, maar ze wilde wel dat wij het wisten. We hebben met Esther gepraat. Zij ontkende hartgrondig. We hebben met Hans gepraat en gevraagd of hij wat afstand wilde nemen. Dat ging hij proberen.
Esther voetbalt ook. Eerst kwam Hans af en toe kijken. Later werd dat elke wedstrijd. Wij vonden dat raar maar van beide kanten werd dat afgewimpeld. Was toch gezellig... inmiddels was ons gevoel er bij niet goed. Ik ben zelfs wel eens bij hem thuis gaan controleren of Esther niet stiekem naar Hans ging in plaats van naar haar vriendin. Ik heb haar er nooit aangetroffen.
Toen kwam Hans vertellen dat Suzan bij hem wegging. Het gevoel was weg.
We hebben zowel Esther als Hans nogmaals gevraagd of ze verliefd op elkaar waren. Opnieuw hand op mijn hart van niet. Hans was verdrietig en Esther trok zich dat aan.
We hebben Hans steeds minder vaak uitgenodigd. Ons gevoel was er niet goed bij. Hij is echt een rare. Kwam zomaar niet opdagen bij de zaalvoetbal. Komt afspraken niet na. Praat heel veel maar zegt heel weinig. Vindt zichzelf geweldig. Het ligt nooit aan hem maar altijd aan een ander. Esther bleef hem vragen om bij haar voetbal te komen kijken, ondanks ons verzoek om daar mee te stoppen.
Drie maanden geleden kwam hij opeens achterom rijden. Ik moet jullie wat vertellen, ik ben al heel lang gek op jullie dochter en zij ook op mij...
Dan valt er dus wat op je dak..
Al die tijd was er dus wel wat aan de hand, ondanks alle ontkenningen. Hij heeft zijn vrouw gedumpt voor onze dochter. Stuurt haar 60x per dag berichtjes met kusjes en fotos en dat hij haar zo lief vindt. Heeft haar allemaal onzin over met name haar vader verteld. Dat hij niet echt van haar houdt en dat het een slechte vader is. Maar HIJ, Hans, begrijpt haar daarentegen helemaal. Wij gunnen haar geen geluk. En zij gelooft dat..
Ik heb hem er op aangesproken een paar weken geleden. Hin vindt dat hij niks verkeerd doet en dat het normaal is dat mensen verliefd op elkaar worden. Hij maakt haar gelukkig denkt hij. Maar zij is 20, nog aan het puberen, en hij us 50!!!
Dat zien wij niet. De afgelopen 2 jaar was ze verre van gelukkig. Het gesprek is zo geëscaleerd dat Esther niet meer thuis wil zijn. Ze woont nu bij opa en oma.
Wij zien haar nog zelden. Alleen als ze wat nodig heeft. Praten doet ze niet want als het over hem gaat schiet ze gelijk zwaar in de verdediging.
Wij zijn ten einde raad. Hoe gaan we hier in vredesnaam mee om??
Antje
Inderdaad heb ik een beetje mensenkennis en deze buren waren zeer eerlijk. Het hele dorp was heel eerlijk tegen mij. Tenminste die bewoners uit dat dorp die ons kenden. "Je vader was altijd al een aparte man". Onze hele familie vindt 'Hij is altijd al apart geweest'. Zo heerlijk om te horen als je jarenlang het gevoel hebt gekregen van diezelfde vader dat het aan jou, het kind, lag. In ons geval de drie kinderen. Ik weet niet wie er onder Antje schuilt, dat vind ik in dit soort situaties best vervelend. Jij weet alles van mij kennelijk, omgekeerd heb ik niet door wie jij bent. Maar als je mij zo goed kent en mijn vader dus ook op je netvlies hebt staan (figuurlijk), dan snap ik niet waarom je de reacties van de buren in twijfel trekt.
Mijn man was op een gegeven moment bereid om excuses aan te bieden, volledig omwille van mij, want hij als 'kouwe kant' vond het ongelofelijk hoe wij ons toch steeds weer in allerlei bochten wrongen voor mijn vader. Daar zaten echter van mijn ouders (lees vaders) kant zoveel mitsen en maren aan vast, dat wil je niet weten. Het is dus niet gelukt. Er is amper een redelijk gesprek met mijn vader te voeren, tenzij het volgens zijn regels verloopt. Zelfs ik, min of meer bang voor de reactie van mijn vader, ben daardoor buiten mijn brave boekje gegaan in mijn jeugd. Ik heb letterlijk met mijn vuist op de eettafel geslagen omdat de omgang met mijn buurmeisje verboden werd omdat mijn vader ruzie had met de buurman, over onzinnige zaken. En ik heb mijn vader in een reflex teruggemept (pets op zijn arm), omdat hij mij ook een pets verkocht. Ik was 18 jaar toen. Verder durfde ik nooit hard tegen hem in te gaan.
De eerste man van mijn dochter was van zichzelf minder tactvol, maar ook tussen hem en mijn vader heeft het geknetterd. Mijn vader kon überhaupt niet goed omgaan met 'verkeringen' van mijn zussen en dus ook van mij. Die verkeringen waren niet onder de indruk van mijn vader. Een uitspraak van mijn ex-zwager: "Als wij samen naakt voor de spiegel staan, zie je er net zo uit als ik". Om aan te geven dat hij gelijkwaardig was aan mijn vader en ook graag zo behandeld wilde worden. Je snapt dat deze uitspraak 'respectloos en onbeschoft' gevonden werd. Ze scheelden 7 jaar.
Rutiel
Je slaat de spijker op zijn kop denk ik. Over een jaar denken we er misschien wel anders over, maar nu kan ik het nog niet. Heb ik ook tegen mijn dochter gezegd. Als we zien dat ze stikgelukkig zijn samen zal de mening waarschijnlijk wel bijgesteld (moeten) worden maar daar geloof ik nu nog niet in. Veel meningen komen denk ik van mensen die iets dergelijks nooit hebben meegemaakt en dan is het makkelijk om te zeggen dat het aan mij is om te beslissen wat ik belangrijker vind: mijn eigen gevoel of mijn kind. En net doen of je iemand aardig vindt is naar mijn mening toch echt liegen of huichelen. Het wordt nooit ongedwongen. Altijd moet je op je woorden letten. Dat is ook geen fijne situatie en die vermijd ik nu nog liever. Wij hebben onze kinderen altijd verteld dat liegen fout is en dan zou ik dat nu zelf voortaan moeten gaan doen?
Kinderen hebben blijkbaar ook veel macht want als je dus niet meegaat met je kind, hoe zijn of haar acties ook tegen je eigen gevoel ingaan, en als je ze niet overal in steunt, dan raak je ze kwijt? Dan stappen zij dus ook heel gemakkelijk over hun gevoel voor hun ouders heen?
Ik heb vroeger ook best wel eens confrontaties met mijn ouders gehad en die lieten het ook gewoon merken als ze het niet met me eens waren, maar het is nooit in me opgekomen om het contact te verbreken. Je houdt toch van je ouders? Je weet toch dat ze van jou houden en dat ze je niet laten vallen, ook al ben je het niet eens en heb je ergens verschillende meningen over? We gaan hier op termijn best uitkomen en ik ga me geen schuldgevoel aan laten praten door mensen hier.
Het enige waar ik echt spijt van heb is dat we die kerel ooit hebben uitgenodigd!
macht
Ook al heb je ervoor gekozen om hem niet zien, je geeft hem toch ontzettend veel invloed. Heb je eigenlijk wel in de gaten hoeveel macht je hem geeft?
Je schrijft dat je je gevoel niet kan uitschakelen.
Toch zit daar wel de sleutel. Je kunt hem niet veranderen, je kunt alleen veranderen hoe jij met de situatie omgaat. In jouw berichten lees ik over groot verdriet, over je gekwetst en bedrogen voelen, over agressieve neigingen als je hem ziet, over gedoe en stress binnen jullie gezin. Over wat je overkomt en door hem (en zelfs door jouw dochter) wordt aangedaan.
Je laat, ook al komt hij niet bij jullie thuis, jouw gemoedsrust bepalen door zijn gedrag.
En hoe begrijpelijk en verklaarbaar dat ook is (ik denk dat we allemaal blij zijn niet in jouw schoenen te staan), je moet er iets mee. Je hebt namelijk wel degelijk invloed op jouw gevoel. Je gevoel wordt gevoed door jouw gedachten, en daar ben jij zelf de baas over. Een paar gesprekken met bijvoorbeeld een psycholoog kunnen je hierbij wellicht helpen.
Erikaaa
Als iets niet lukt, lukt het niet. Toch nog even hierover: En net doen of je iemand aardig vindt is naar mijn mening toch echt liegen of huichelen.=== Gedogen is iets anders dan aardig moeten vinden. Als je het voor elkaar kunt krijgen om hem te gedogen, is dat minder 'potdicht' dan niet welkom. Daar zou ik voor een volgende stap in het proces wel naar toe proberen te werken.
Ook eens met rutiel en lantaarntje
Ik lees hier mee omdat ook ik met een foute schoonzoon moet zien te dealen. Wij hebben hem echter nooit verboden hier te komen. Feit is dat hij zelf weet hoe wij over hem denken (door dochter verteld, niet rechtstreeks door ons) en zich maar enkele keren per jaar laat zien. We gedogen hem ja, maar eerlijk gezegd voel ik me toch ook best een huichelaar. Tegen hem, want ik doe gewoon aardig terwijl ik hem wel kan schieten, en tegen mijn dochter, want als ik eerlijk zeg wat ik vind breekt het haar hart. In het begin dat zij een relatie kregen hebben we zo subtiel mogelijk verteld wat we van hem vonden en dat werd ons niet in dank afgenomen. Bovendien had het ook geen zin dus ik zou dat zeker nooit meer doen. We proberen er tegenwoordig het beste van te maken maar beter/leuker is het helaas niet geworden.
@Antje
"Ik denk ook niet dat mijn kinderen me ooit gaan vragen wat ik van hun partner vindt.
Zouden ze dat toch doen dan hoop ik dat ik, met een imo foute partner, kan antwoorden dat mijn mening er niet toe doet"
Als ik als antwoord zou krijgen: "mijn mening doet er niet toe" dan zou ik daar wel mijn conclusie uit te trekken. Dat is m.i. niet het antwoord wat je wilt horen als kind.
macht?
ik denk niet dat kinderen heel makkelijk over hun gevoel voor hun ouders heen stappen, maar het is hoe dan ook een logische en gezonde gang van zaken dat kinderen zich los maken van hun ouders en hun eigen weg gaan. In de eerste fase van hun leven hebben zij jou meer nodig dan jij hen, maar uiteindelijk draait dat natuurlijk om. Kinderen kunnen (en moeten!) op een gegeven moment zonder jou verder, en kiezen dan zelf de mensen waarmee zij oud willen worden.
Inmiddels is je dochter in de fase gekomen dat ze zich los maakt van jullie en de blik richt op de toekomst. Dat ze iemand kiest om die toekomst mee in te gaan die jullie niet aanstaat is daarmee vooral jullie probleem. Voor haar is die relatie inmiddels mogelijk belangrijker/wezenlijker dan haar relatie met jullie. Dat heeft niet zozeer met 'macht' te maken, maar is simpelweg de natuur.
Praktijkondersteuner huisarts
Ik kan me voorstellen dat je er wakker van ligt. Volstrekt verwerpelijk ook, een getrouwde kerel die de labiele tienerdochter van zijn vrienden inpalmt. Daar zou ik ook een rood waas van mijn ogen van krijgen.
Alleen je doet er niks aan. Sterker nog, hoe meer jij je verzet, hoe meer je haar in zijn armen drijft. Probeer je voor ogen te houden dat de meeste verkeringen rond die leeftijd niet het eeuwige leven hebben.
Probeer dus toch wat afstand te nemen. Dat je dochter al dan niet tijdelijk ergens anders woont, kan daarbij helpen. En neem anders contact op met je huisarts. De meesten hebben tegenwoordig een praktijkondersteuner GGZ. Daar kun je je hart luchten, en mogelijk geven zij je handvatten hoe je ermee om kunt gaan. Niet hoe je het kunt veranderen, maar wel dat je er zo mee om kunt gaan dat het niet je leven beheerst.
Sterkte, wat een rotsituatie.
Jippox
"Dat heeft niet zozeer met 'macht' te maken, maar is simpelweg de natuur."
Maar ik bedoel iets heel anders met macht. Ik heb het niet over wat hij doet, laat staan dat ik dat macht noem. Hij leeft gewoon zijn eigen leven. Maar wat hij doet, heeft invloed op de gemoedsrust van TS. Beter gezegd: TS láát zich door zijn gedrag beïnvloeden. Ze gééft hem die invloed. Op haar gevoel dus, op haar gemoedsrust. En daar het TS iets mee.
Zoals Kenfan ook schrijft: "Niet hoe je het kunt veranderen, maar wel dat je er zo mee om kunt gaan dat het niet je leven beheerst."
Kaaskopje
Ik begrijp dat je het niet prettig vindt dat je mij niet kent.
Ik reageer echter verder helemaal niet persoonlijk op je, heb ook geen oordeel. Ik reageerde slechts op dat stukje waarin je beschrijft dat je man op straat openlijk lelijk praatte tegen je ouders.
Ik hecht nu eenmaal enorm aan mijn privacy, vandaar dat ik minder herkenbaar ben. Blijkbaar hecht jij daar minder aan. Voor beide kanten is naar mijn idee genoeg te zeggen.
Even zo
Tsja, dat kan, dat mijn kind niet blij zal zijn als ik zoiets zou zeggen.
Maar het zou het enige zijn dat ik in die situatie zou kunnen zeggen.
Ik vind nl echt (hoop ik toch) dat mijn mening er niet toe doet. (Extremen buiten beschouwing gelaten)
Maar dat mijn kind blij moet zijn met partner en worden.
Huichelen en liegen, dat zou ik nu weer niet doen.
Maar huichelen heeft naar mijn idee niets met beleefd ontvangen te maken. Ik doe wel vaker beleefd tegen mensen die ik niet aardig vind.
IJsvogeltje
Ik doelde hier op wat Erikaa schreef: "Kinderen hebben blijkbaar ook veel macht want als je dus niet meegaat met je kind, hoe zijn of haar acties ook tegen je eigen gevoel ingaan, en als je ze niet overal in steunt, dan raak je ze kwijt? Dan stappen zij dus ook heel gemakkelijk over hun gevoel voor hun ouders heen?"
Ik ben het geheel eens met jouw observatie mbt de macht die Erikaa de vriend van haar dochter geeft. Dat is inderdaad geheel haar eigen keuze.
Heb veel aan jullie wijsheid, zit zelf ook vast in gedachten
Oh ik lees met belangstelling al jullie opmerkingen ook al is het bij mij is het niet eens een foute relatie want vlgs (19 jr) dochter heeft ze geen relatie met de ruim tien jaar oudere man die ze tijdens haar stage heeft leren kennen. Ik weet sinds kort dat ze nu een jaar 'friends with benefits' zijn. Ze heeft daar lang over gezwegen en ook gelogen, waar ze was bv. Maar nu is het out in the open: ze doen 'het' met elkaar, ze slaapt regelmatig bij hem maar ze hebben geen relatie. En hij is heel interessant en intelligent, heel leuk hebben ze het, ze zitten ook uren te kletsen en ze is er ook wel zonder dat ze het doen. Dit alles heeft dochter me verteld. Ik kwam niet verder als ' klinkt als een relatie' en heb al een paar keer gedurende de tijd uitgenodigd dat ze gerust eens met hem naar huis mag komen. Zodat we hem leren kennen, maar dat hoeft niet zegt ze want ze hebben geen relatie. Ondertussen heeft ze ook verteld dat hij het ook met anderen doet, en dat mag vindt ze, want tja geen relatie. Zijzelf heeft geen ander. En ze reageert steeds boos als ik er ook maar naar vis. Want ik begrijp het toch niet. Ik vraag bv of zij gelukkig is zo met de situatie. 'Welke situatie dit is hoe wij het doen...' ik houd ze vast, zeg haar dat haar moeder het beste uiteraard nog niet goed genoeg voor haar vindt, geef niet mijn mening verder. Want die is gebaseerd op haar verhalen en ik heb een beeld bij hem gecreëerd waar ik niet vrolijk van word. Ik moet dit natuurlijk ook loslaten maar het lukt niet om er niet vaak heel erg mee bezig te zijn. Hem opzoeken op sociale media en haar volgen en balen als ik zie dat hij haar berichtjes liked. Daarom wil ik hem graag ontmoeten, de drie B's toepassen; binnen halen, bank zetten, bier geven hahaha. Maar ik krijg de kans niet. Aan de ene kant opluchting, het is 'niks' gaat vast weer over. Aan de andere kant boosheid op een man die ik niet ken: vind m een profiteur. Ongelooflijk wat die kids met je doen. Als kind vertellen we ze verhaaltjes zodat ze goed kunnen slapen, als volwassenen vertellen ze ons verhaaltjes waar je nachtenlang van wakker ligt. Hoe moet je loslaten? Ik vind het ook zo moeilijk. En ze heeft gelijk: ik begrijp het ook niet...
Antje o.t.
wat betreft je privacy en zo... als je niet wilt dat jij herkend wordt, dat snap ik best, maar misschien is het dan wel zo kies om niet te laten merken dat je meer van mij weet. Dat voelt 'scheef'.
Ik snap jou wel hoor Erikaaa
Ik begrijp je helemaal. Ik vind de reacties ook wel een beetje normatief op dit forum. Het enige advies dat iedereen elkaar hier geeft is loslaten. Dat is natuurlijk wel heel makkelijk gezegd als je kind een relatie begint met het type mens dat in jouw ogen het foutste is wat op deze aardbol rondloopt.
Ik snap dat je helemaal van de kaart bent.
Zelf vind ik het ook lastig met mijn zoon van 18, hij neigt ook naar foute vrienden op dit moment.
Maar ik ben van de openheid en houd niet van toneelstukjes. Jij hebt recht op je gevoelens en dat kun je best uitleggen aan je dochter. Dat je van haar houdt, dat ze altijd welkom is, maar dat je die man op dit moment niet kan handelen.
De tijd zal uitwijzen hoe het zich verder ontwikkelt, neem gewoon de tijd voor jezelf en doe verder gewoon naar je dochter. En blijf uitleggen waarom dit moeilijk voor je is op dit moment. En wellicht kunnen andere familieleden die hier moeite mee hebben dit ook rustig verwoorden naar haar toe zonder ruzie.
Blijkt het later een fantastische partner voor je dochter te zijn dan zal hij later ook wel snappen waarom hij het eerste jaar niet bij schoonfamilie over de vloer kon komen, en dan heeft hij daar geduld mee. Uit respect voor je dochter.
Ik vind helemaal niet dat je iedereen maar moet tolereren die kinderen mee naar huis nemen. Normale mensen natuurlijk wel maar dit is een extreem geval en dan mag je als ouders best wel een keer stop zeggen.
Start
Erikaaa heeft 'Hans' al getolereerd, toen hij nog een vriend was. Geen geweldige vriend, maar goed... hij mocht komen. Dat is veranderd door de relatie en de manier waarop dat is gegaan. Heel begrijpelijk dat "Hans" het verbruid heeft bij Erikaaa, maar ik vind een verbod om mee te komen met dochter niet handig. Wat gaat het moment worden dat Erikaaa haar trots opzij kan zetten? Of haar weerzin? Als er een baby geboren wordt? Waarom (stel dat...) dan wel en niet nu?
Toen ik wist dat mijn ouders mijn bezoeken, met mijn dochtertjes (toen nog klein) een kwelling vonden, dacht ik wel 'had ik dat maar geweten, dan was ik niet gegaan'. Ik dacht dat het redelijk 'oké' was, omdat ze zo de kinderen zagen en verschoond bleven van die vreselijke man van mij. Maar helaas, mij zien was alles bij elkaar té pijnlijk voor ze. Volgens eigen zeggen is dit een reden geweest om te emigreren. Zo waren ze ver bij ons vandaan (van alle drie de dochters, maar ook verdere familie) en dat was minder pijnlijk voor ze, aldus vader. Ik zou bijna zeggen 'don't try this at home', want een paar jaar na de emigratie is het contact totaal verbroken. Geen goede oplossing dus.
Bij Erikaaa lijkt bezoek van dochter wel hartelijk te verlopen, maar ik zou me ook kunnen voorstellen dat dochter op een gegeven moment genoeg heeft van het verbod om "Hans" mee te nemen. Als de relatie van blijvende aard blijkt te zijn, zou ik als ik dochter was, op een gegeven moment toch partij voor vriend kiezen. Als Erikaaa voor zichzelf mag kiezen, waarom zou dochter het dan niet voor haar en "Hans" samen doen? Door Hans af te houden, blijft het een pijnlijke wond, die nooit de kans krijgt om te genezen.
Ik bekijk het heel erg als kind van en dus niet als ouder van. Het bepaalt hoe ik daar mee om wil gaan. Ik kan me zeer goed voorstellen dat een liefde van je kind, niet bepaald in goede aarde valt bij jouw (jouw in algemene zin) als ouder(s). Het is voor mij afhankelijk wát het foute van de liefde dan is, of ik dat kan 'accepteren', of totaal niet. Stel dat de vriend een 'enge' actief extreem-rechtse kerel zou zijn, dan weet ik niet of ik daar gastvrij mee om zou kunnen gaan. Is het in principe een normale man, maar keuzes op het gebied van relaties van hem zijn onaangenaam, dan zou ik om wille van de goede vrede, toch mijn beste beentje voorzetten (denk ik). Een best beentje, maar met kromme tenen, in eerste instantie.
weet je ook
wat ze echt in elkaar zien? Wat de reden is dat deze relatie nog steeds gaande is? Misschien heeft Hans toch nog een paar kanten die je totaal niet van hem kent maar je dochter wel? En dat je hem daardoor toch nog een heel klein beetje in een ander licht kunt gaan zien.
Zebra
Wat een mooie insteek. 
Erikaaa
Hoe gaat het nu met je dochter? Zijn er nog (positieve) ontwikkelingen. Hier zat mijn dochter deze week te vissen naar wat we nu van haar relatie vinden in de hoop dat we er aan gewend waren. Helaas is dat niet zo. Mijn opmerking: 'als jij maar gelukkig bent' viel totaal in verkeerde aarde maar ik krijg het echt niet uit mijn strot om te zeggen -liegen dus- dat ik het zo'n leuk stel vind.
Tja
Inmiddels zijn we een poosje verder. De relatie is nog gaande. Dochter woont nog bij opa en oma. Inmiddels is ze met een opleiding gestart en heeft ze een baantje bij een supermarkt dus wat dat betreft positief. Ze zien elkaar niet heel veel, dus worden ze elkaar ook niet zat...
Hij beïnvloedt haar nog steeds, claimt haar, verbiedt haar zelfs met een vriend te gaan winkelen. Zegt dat hij zich voor de trein gooit als ze ooit bij hem weggaat...
Hij is nog niet bij ons thuis geweest. Ik kan het nog niet en mijn man ook niet. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik hem voor zijn kop sla als ik hem tegenkom!
Mijn zoons willen niets met hem te maken hebben en hebben geen goed woord voor hem over. Hoe kan ik hem dan thuis uitnodigen voor een biertje als iedereen van hem griezelt? Dat kan nooit een gezellig bezoek worden...
Esther komt regelmatig even langs. Die bezoekjes zijn prima en meestal.wel ontspannen. Ik probeer haar zoveel mogelijk het gevoel te geven dat ze hier altijd welkom is en dat we het wat haar betreft wel respecteren. Accepteren is nog nietaan de orde. Dat snapt ze wel gelukkig en ze vraagt ook niet of hij mag komen. Ik heb gezegd dat we ons door Hans vreselijk in de maling genomen en bedrogen voelen en dat dat niet makkelijk te vergeten valt.
Uiteindelijk blijkt dat hij tijdens zijn huwelijk al met haar bezig was. Ze was toen nog 17. Zijn moeder heeft hem door de telefoon horen zeggen dat ze nu 18 was en dat haar ouders nu niets meer over haar te zeggen hadden en dat ze zelf mocht bepalen met wie ze omging. Ik vind het echt onbegrijpelijk dat je je als volwassen getrouwde vent hieraan schuldig kunt maken. Een kwetsbaar en onzeker pubermeisje zo bepraten en beïnvloeden dat ze een relatie met je begint! Ik vind dat verwerpelijk, hoe dan ook! En dan ondanks diverse gesprekken en beloftes achter ieders rug gewoon je eigen gang gaan...
Hij heeft wel voor een enorme hoop verdriet gezorgd door zogenaamd voor zijn eigen geluk te kiezen. Ons gezin is voor een deel toch kapot. Zijn eigen moeder is er kapot van. Zijn broers kijken hem niet meer aan en de enige vriend die hij had heeft ook het contact verbroken. Is dat het allemaal waard? Mag je zo egoïstisch zijn? Onze dochter krijgt met hem een moeilijk en eenzaam leven, zonder kinderen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ze met hem niet gelukkig wordt, maar daar zal ze zelf achter moeten komen.
Ik ben alleen bang dat als ze er achter komt, het heel moeilijk gaat worden om van hem af te komen, omdat hij nu al.met zelfmoordacties dreigt en daar is ze wel gevoelig voor. Hij weet precies hoe hij haar moet bespelen...
Esther heb ik het allang vergeven en dat weet ze ook. Mocht het nodig zijn zal ik.haar met open armen ontvangen.
Haar naam
Ik zou haar naam er even uit laten halen door forumbeheer.
Het klinkt wel vervelend voor alle partijen behalve het stel zelf. Zijn chantage vind ik zorgelijk. Ik zou dat op de een of andere manier wel met haar bespreken. Het mag niet zo zijn dat ze bij hem blijft uit verantwoordelijkheidsgevoel, of angst. Als hij zo weinig van zichzelf houdt, dat hij er meteen een eind aan wil maken als hij weer op zichzelf is aangewezen, hoe wil hij dan dat een ander wél van hem houdt? Dat lijkt wat tegenstrijdig aan het beeld wat ik van hem heb. Volgens mij houdt hij best van zichzelf, dus zal het met die zelfmoord-dreigementen wel loslopen.
Naam
De namen die ik gebruik zijn fictief.
Hij gaat zeker niet echt voor de trein springen, daar ben ik van overtuigd, maar het feit dat bet gezegd wordt, daar schrik ik dus van.
Mijn dochter houdt de relatie nog steeds geheim voor schoolgenoten en haar sportteam. Vind ik ook tekenend.
Tekenend
Zo tekenend vind ik dat niet hoor. Schijnbaar wordt ze door iedereen veroordeeld voor haar keuzes, dus ze zal zich gedwongen voelen.
En tegelijk steeds vastberadener om te laten zien dat hij wel goed is.
Moeder
Is het dan verboden om je kind te laten merken dat je het niet eens bent met zijn of haar keuze? Ik veroordeel haar niet, zij is verliefd geworden. Dat is geen misdrijf. Maar ik vind haar keuze een foute en met mij vele anderen. Niemand die ik gesproken heb heeft gezegd dat het leuk voor haar is. Ieders reactie is: is die vent niet goed bij zijn hoofd?
Zij is slim genoeg om te weten dat ze geen positieve reacties gaat krijgen dus kiest ze voor geheimhouding. Is misschien wel verstandig ik weet het niet.
Ik ken deze meneer en zijn vervelende trekjes te goed en dat is jammer, want een kennismakingskoffie is nu overbodig. Hij heeft ons te veel belazerd. Haar hebben we allang vergeven maar bij hem lukt dat niet, hoe ik mijn best ook doe.
Als je het niet met elkaar eens bent wil dat niet zeggen dat je elkaar veroordeelt en laat vallen toch? Iedereen heeft zijn oordeel klaar, maar niemand staat in mijn schoenen en voelt wat ik voel. Hij heeft mijn gezin ontwricht en beschadigd en dat is kwalijk. Hij vindt zelf dat hij niets verkeerd doet en snapt niet waarom wij boos op hem zijn. Hij noemt ons slechte ouders en mijn man een waardeloze vent. Wij maken onze dochter ongelukkig door hem niet te accepteren...
Ik hoop maar één ding: dat hij zo gauw mogelijk van de aardbodem verdwijnt!
Ik snap je
Heus, ik snap je gevoel. Maar het gaat je niet helpen. Je dochter zal alleen maar meer naar hem toe trekken om te bewijzen dat hij wel goed voor haar is.
Ze is volwassen, maakt haar eigen keuzes. En dat zullen niet altijd de keuzes zijn die jij graag ziet. En toch zul je het moeten accepteren, ze gaat haar mama niet meer om toestemming vragen en ik hoop voor je dat ze niet uiteindelijk het contact met jullie gaat verbreken omdat je haar partner blijft afwijzen.
En denk eens aan hoe je dochter zich moet voelen. Ze kan eigenlijk niet bij haar ouders terecht zoals ze dat graag zou willen. Je maakt het haar echt heel moeilijk, besef je dat wel? Ik denk dat je haar heel veel verdriet doet.
Zelfmoorddreiging
Ik heb helaas ervaring met manipulatieve mannen.
Vertel je dochter dat dreigen met zelfmoord als zij iets zou doen (weggaan) altijd manipulatie is. Dat manipulatie fout is en niet thuishoort in een gelijkwaardige, liefdevolle relatie. Vertel haar ook dat ze dan altijd 112 mag bellen. Dreigen met zelfmoord is reden voor acute hulp, dat hoeft ze zelf niet op te lossen. Tegelijketijd zal Hans dan schrikken en weten dat dat onschuldige meisje niet met zich laat sollen. Dan mag hij zijn gedrag eens aan een psychiater gaan uitleggen.
Moeder
Natuurlijk snap ik dat het voor haar ook moeilijk is. Zij heeft een keuze gemaakt die voor problemen zorgt. Dat wist ze heel goed toen ze die maakte. Ik heb geaccepteerd dat ze het met hem wil proberen. Het is haar leven. Haar keuze. Prima.
Maar vertel mij maar eens hoe ik gezellig op de bank moet gaan zitten met iemand die ik vreselijk en weerzinwekkend vind. Ik denk daar echt wel over na maar mijn hele gezin spuugt op die man. Wat voor gesprek gaat dat worden? Die confrontatie ga ik echt liever uit de weg.
Wij maken het haar dan misschien wel moeilijk, maar dat geldt omgekeerd ook..
Hij praat negatief over ons. Wij proberen niets negatiefs over hem te zeggen waar zij bij is en dat lukt best aardig. Maar ze weet heel goed hoe ons gevoel is wat hem betreft.
De situatie is uiteraard verre van ideaal maar ik zou nu nog even niet weten hoe ik het veranderen kan.
Een wildvreemde was wat dat betreft een stuk gemakkelijker geweest.
Laatste zin
En met die laatste zin Erika sla je de spijker op zijn kop. Met een wildvreemde zou je je houding nog enigszins aan kunnen passen en een toneelstukje op kunnen voeren maar jullie hebben een hele geschiedenis met deze man en inderdaad wat je zegt, gezellig met hem koffie drinken..... hoe dan? Ik denk dat je op dit moment niet meer kan doen wat je nu doet. Contact met je dochter goed onderhouden. Onderwerp vriend maar zoveel mogelijk vermijden. Bij beide partijen is nu bekend hoe men over elkaar denkt. Meer kan je denk ik voorlopig niet doen. Ik wens jou en je gezin en uiteraard je dochter veel sterkte.
Zomer
Dank je wel Zomer. Hierdoor voel ik me toch enigszins gesteund..
Door de eerdere reacties hier ga je je toch onzeker voelen. Het voelde soms zelfs een beetje als mijn eigen schuld en alsof ik alles fout deed.
Je gevoel blijft je gevoel. Ik kan dat niet zomaar uitschakelen, zeker niet voor de langere termijn.
Ik ben er van overtuigd dat het echt een foute man voor mijn dochter is die haar lelijk manipuleert. Alleen zij is te naief en te lief om dat te zien.
Dat is echt een rotsituatie want je gunt haar een stralende toekomst.
We blijven voorlopig deze weg maar bewandelen. Als blijkt dat ze als stel hartstikke gelukkig zijn zal t misschien veranderen. De tijd zal t leren..
Erikaaa
Dankjewel voor de update. Hier is dochter ook nog steeds verliefd op foute vriend. Helaas. Ik kan er niks aan doen maar het zit iedere dag in mijn hoofd. Ook wij doen gewoon aardig tegen onze dochter en proberen haar zoveel mogelijk het gevoel te geven dat ze altijd welkom is bij ons. Maar ik hoop nog steeds heel erg dat binnenkort de schellen van haar ogen vallen.
Ik snap je precies Erikaaa, je bent niet de enige.